“ฉันว่าเธอไปหาหมอดีกว่าไหม หน้าซีดเชียว” ชมพู่เอ่ยถามเพื่อออกมาด้วยความห่วงใย ขณะที่อันดาเริ่มอยากหาเรื่องใบบุญขึ้นมาอีกครั้ง “ชมพู่นี่เธอคิดจะอู้งานเหรอ” อันดาเดินตรงมาที่สองสาว ขณะที่ชมพู่พัดวีหายาให้ใบบุญทาและสูดดม “วันนี้ฉันขอลาครึ่งวันนะคะ เพราะใบบุญไม่สบาย ในฐานะเพื่อนร่วมงาน ฉันคงทิ้งให้เพื่อนเป็นลมล้มคว่ำไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้หรอกนะคะ” คำพูดของชมพู่ทำให้ใบบุญซึ้งใจไม่น้อย คงมีเพียงแค่อันดาที่กำลังใช้ตำแหน่งงานที่สูงกว่าข่มเพื่อนร่วมงานอย่างไม่มีเหตุผล “เกิดอะไรขึ้นครับ” น้ำเสียงทุ้มของเพชรภูมิดังขึ้น ซึ่งทำให้ใบบุญถึงกับถอนหายใจออกมาเสียงดัง “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่ฉันรู้สึกไม่สบายนิดหน่อย” ใบบุญรีบพูดออกไปตามความเป็นจริง เพราะเธอเริ่มรู้สึกว่าอันจะเรื่องเยอะขึ้นทุกวัน “คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่า ผมพาไปหาหมอไหมครับ” เพชรภูมิพูดพร้อมกับเดินเข้าใกล้ใบบุญ จนเธอรีบเขยิบออกแทบไม่ทัน ทั้งที่กำลังรู้สึกวิงเวียน
“ไม่จริงหรอกครับ ตอนนี้ใบโพธิ์คงยุ่ง เขากำลังสร้างตัวก็เพื่อคุณกับลูกนะริสา” กวินพยายามคิดหาถ้อยคำมาปลอบหญิงสาว ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะสรรหาคำไหนมาพูด เพื่อให้ริสาเข้าใจใบโพธิ์มากขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ในเวลานี้ “สร้างตัวมันคนละเรื่องกับการสร้างกำลังใจ ถ้าเขาไม่มีใครทำไมไม่มาเจอกันบ้าง ผู้ชายอย่างเขาคงไม่มีหัวใจ แต่มันก็ไม่แปลกอะไร ที่เขาจะไม่แคร์ผู้หญิงอย่างริสา เพราะเรารู้จักกันแค่วันสองวันเอง ไม่ต่างจากคนแปลกหน้าเลยสักนิด” หญิงสาวจะรู้หรือเปล่าว่า แค่วันสองวันนั้นมีค่ากับใบโพธิ์แค่ไหน เขาจึงรีบตัดสินใจรับข้อเสนอของพี่เขย ยอมติดหนี้สามีของพี่สาวก้อนโต ก็เพราะว่าชายหนุ่มหวังอยากให้บิดาของริสายอมรับในตัวเขาให้เร็วที่สุด “บางทีใบโพธิ์ก็อาจจะคิดถึงคุณจนแทบทนไม่ไหว แต่ที่ยอมหายไป เพราะเขามีเหตุผลบางอย่างก็ได้ อย่าคิดมากเลยนะคุณริสา เอาไว้เดี๋ยวผมจะจัดการคุยกับใบโพธิ์ให้นะครับ” “คงไม่จำเ
“คำพูดคำจาวกมาแต่เรื่องบนเตียง เดี๋ยวก็ไม่บอกข่าวดี ปล่อยให้ง้ออีกสักสี่ห้าเดือน จะได้รู้รสชาติของการถูกเมียงอนเสียบ้าง” “อย่างอนเลยนะครับคุณภรรยา แค่นี้ผมก็ใจจะขาดรอนๆ อยู่แล้ว ขืนคุณงอนต่อไปอีกสี่ห้าเดือน ผมคงต้องตายแน่นอน” กวินพูดออกมาด้วยเสียงอ้อน พร้อมกับตีไฟเลี้ยวเข้าไปในบริษัท ขณะที่ใบบุญยิ้มน้อยๆ ให้กับความน่ารักของท่านประธานหนุ่ม เวลาที่เขาใช้เสียงสองกับเธอดูแล้วไม่ต่างจากลูกแมวดีๆ นี่เอง เมื่อรถยนต์คันหรูจอดสนิท พนักงานรักษาความปลอดภัยรีบเดินตรงมาทันที เพื่อเอารถของท่านประธานไปเก็บในโรงจอดรถของผู้บริหาร แต่ทว่าคราวนี้นอกจากพนักงานรักษาความปลอดภัยจะแสดงสีหน้าสงสัย เมื่อหญิงสาวในชุดฟอร์มโรงงานเดินลงมาจากรถของท่านประธานยังมีพนักงานออฟฟิศหลายคนเริ่มซุบซิบกัน หลังจากที่กวินเดินอ้อมมาเปิดประตูให้กับใบบุญ พร้อมกับส่งปิ่นโตอาหารให้กับเธอ เพราะนั่นหมายถึงหญิงสาวไม่ต่างจากคนสำคัญสำหรับเขา “ขอบคุณค่ะ แล้วเจอกันนะ” “กว่าจะได้กินอาหารก็เย็นหมด เอาไว
นับเวลาจากที่หญิงสาวงอนผู้เป็นสามี นี่ก็ล่วงเลยมาเดือนกว่าๆ แล้ว แต่ทว่าใบบุญก็ยังคงบึ้งตึง จนกวินเริ่มเอะใจ เมื่อภรรยาของเขาเริ่มเปลี่ยนไป ค่อยๆ ห่างเหินจนกลายเป็นความเฉยชา ถึงแม้ว่าเขาจะพยายามเอาอกเอาใจเธอแค่ไหนกลับไม่เป็นผล ซึ่งใบบุญไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้ หญิงสาวเกลียดแม้กระทั่งกลิ่นน้ำหอมที่เขาเคยใช้ เธอบ่นท่านประธานหนุ่มจนหูชาแล้วบอกว่ากลิ่นเหม็นชวนให้คลื่นไส้ ซึ่งทำให้กวินต้องเลิกใช้ไปโดยปริยาย บวกกับระยะเวลาหลายวันมานี้ ริสาดูแปลกๆ หล่อนชอบแอบไปหาท่านประธานหนุ่มที่ห้องทำงานบ่อยๆ จึงทำให้หญิงสาวเริ่มงอนเขาหนักกว่าเดิม คงไม่ต้องบอกว่าใบบุญรู้ได้ยังไง เพราะข่าวคราวการเคลื่อนไหวระหว่างริสากับกวินนั้น มีคนคอยอัปเดตตลอดเวลา เมื่อเหล่าบรรดาสาวโรงงานและพนักงานออฟฟิศต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าคนทั้งคู่ กำลังจะมีข่าวดีในเร็ววัน แม้เธอจะรู้ว่าริสากับใบโพธิ์มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งต่อกันมาก่อน แต่ความหึงหวงต่อสามีก็เกิดขึ้นได้โดยอัตโนมัติ “ตอนนี้ผมจัดการเรื่องอู่ให้ใบโพธิ์เ
เมื่อได้ระบายความในใจ ชายหนุ่มได้เดินออกมาที่ระเบียง เขามองไปด้านหน้าด้วยความรู้สึกไม่แน่ใจ เขาควรจัดการกับชีวิตนี้ยังไงดี วิวทิวทัศน์ของท้องทะเลสุดลูกหูลูกตา พร้อมกับพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า ยิ่งทำให้เขาเกิดความคิดที่หลากหลาย เมื่อสมองกับหัวใจเริ่มตกลงกันไม่ได้ “ถ้าใช่ยังไงก็ใช่ ทำไมโลกใบนี้ถึงได้ลำเอียงกับชีวิตของกูจังวะ” ใบโพธิ์พูดพลางหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด ก่อนที่ชายหนุ่มจะกลายร่างเป็นสิงห์อมควันเขาสูบเข้าไปแล้วพ่นออกมาราวกับว่ามันคือสิ่งที่จะทำให้คิดหาทางออกกับปัญหาที่กำลังเกิดขึ้น ภาพของชายหนุ่มที่กำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียงของห้อง ซึ่งมองผ่านประตูกระจกใสบานใหญ่ ทำให้ริสาแอบยกยิ้มที่มุมปาก เมื่อใบโพธิ์อยู่ในลุคของหนุ่มเซอร์ดูมีเสน่ห์ เขาดูดีแบบไม่ต้องเติมแต่งด้วยชุดราคาแพง ความเรียบง่ายสบายๆ เสื้อยืดกางเกงยีนที่ดูแมทช์กันแบบคูลดูสบายๆ แต่ทว่าเขากลับดูน่าค้นหา ซึ่งทำให้หัวใจดวงน้อยของริสาหวั่นไหวจน เธอแอบมองเขาด้วยความปลาบปลื้มใจ จนอดไม่ได้ที่จะลุกเดินออกไปที่ระเบียง
“นายเป็นเป็นช่างเหรอ” “อืม... ผมเป็นช่างซ่อมรถน่ะ” ชายหนุ่มพูดออกไปตามความเป็นจริง เพราะเขาคงไมเหมาะกับเธอ“ขอบคุณนะ ฉันเพิ่งรู้จักกับนาย แล้วทำไมนายถึงดูมีน้ำใจ คอยเอาใจใส่ผู้หญิงอย่างฉันจัง ใครเป็นแฟนนายคงโชคดีมากเลยนะ” “ไม่เป็นไรหรอกครับ บางทีผมอาจจะไม่ได้เป็นผู้ชายที่แสนดีอย่างที่คุณคิดก็ได้ อ้อ... ที่สำคัญผมยังไม่มีแฟน” พูดจบใบโพธิ์ก็เดินเอาชามไปเก็บ ปล่อยให้ริสาหัวใจเต้นแรงจนน่าแปลกใจ เมื่อชายหนุ่มบอกว่าเขายังไม่มีแฟน จากนั้นใบโพธิ์ได้เดินเข้ามาพร้อมกับแก้วน้ำอีกใบและยาลดไข้ให้กับริสา “กินยาก่อนค่อยนอนพัก” “ขอบคุณนะ” ริสายอมกินยาแล้วดื่มน้ำตามอย่างว่าง่าย เมื่อเธอรู้สึกไว้วางใจใบโพธิ์ “ตัวยังรุมๆ อยู่เลย นอนพักก่อนถ้าอาการไม่ดีขึ้น ผมจะพาไปหาหมอ” ใบโพธิ์ไม่พูดเปล่า เขายังรั้งริสาให้นอนลง พร้อมกับห่มผ้าผืนบางให้กับเธอ เนื่องจากบ้านพักตากอากาศริมทะเลมีลมโกรก ชายหนุ่มจึงกลัวว่าเธออาจจะไข้ขึ้น เพราะอากาศที