Chapter 51 ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ

“ยิ้มอะไร หรืออยากให้รางวัลผม ใช่ไหมล่ะ” เขาจ้องหน้าภรรยาสาวอย่างไม่กะพริบตา แต่ดูเหมือนว่าเธอเองก็ชอบใจ ที่กวินเอาอกเอาใจและดูแลเธอกับลูก ไหนจะน้องสาว ซึ่งค่าเทอมและที่พักของใบบัวกวินเป็นคนจัดการจ่ายเองทั้งหมดอย่างไม่ลังเล                                              

“หิวข้าวจัง... แต่ขออาบน้ำก่อนนะคะ เหนียวตัวจะแย่ ขอบคุณนะที่อุ้มฉันขึ้นมา จุ๊บ!” ใบบุญไม่พูดเปล่า ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัว หญิงสาวได้จุมพิตลงไปที่ริมฝีปากอุ่นของสามีอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยรอยยิ้มที่เขินอายจนแก้มแดงเป็นลูกตำลึงสุก                          

“รีบอาบนะจ๊ะเมียจ๋า จะนอนรอไม่ไปไหน” กวินพูดออกมาเสียงดัง แน่นอนใบบุญได้ยินชัดเจน จนเผลอยิ้มให้กับคำพูดของกวิน นอกจากเขาจะดูสุขุมในลุคของผู้ใหญ่ สามีของเธอก็มักจะอ่อนโยนและเอาอกเอาใจเก่ง จนใบบุญรู้สึกว่าตัวเองโชคดี ที่ได้ผู้ชายอย่างกวินมาเป็นสามีและพ่อของลูก            

            เมื่อหญิงสาวอาบน้ำเสร็จ เธอถึงกับทำหน้าเอือม เพราะลืมหยิบชุดนอนเข้ามาด้วย ซึ่งในเวลานี้บนเรือนกายของเธอมีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบอกเอาไว้ ซึ่งถ้าเดินออกไปในสภาพนี้คงไม้พ้นจากการถูกกวินรุกรานเป็นแน่                                                                             

            “คนบ้ายิ่งหื่นอยู่ด้วย เดินออกไปแบบนี้มีหวังถูกกดจมเตียงแน่ ทำไงดีนะ” หญิงสาวบ่นพึมพำในห้องน้ำคนเดียว ใช่ว่าเธอไม่อยากสานสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งตรึงใจกับสามี แต่ใบบุญกำลังกลัวว่ากวินจะเบื่อแล้วคิดว่าเธอเป็นของตาย เพราะผู้หญิงที่เข้ามาพัวพันกับเขาในแต่ละวันนั้น ล้วนมีดีกรีเป็นถึงนักธุรกิจที่สร้างประโยชน์ให้กับบริษัทกวินชูมากมาย ขณะที่เธอเป็นเพียงแค่สาวโรงงาน ไม่มีทางเทียบชั้นกับผู้หญิงพวกนั้นได้เลย     

            “เอาวะ! อ่อยผัวจะกลัวอะไร” หญิงสาวไมได้คิดในใจแต่พูดออกมาเสียงดัง พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ ราวกับกำลังจะออกไปรบก็ไม่ปาน                                                                             

            แต่ทว่าพอเดินออกมาจากห้องน้ำเธอกลับไม่เจอกวิน ก่อนจะได้ยินเสียงเขาพูดอยู่ที่ระเบียง ใครโทรมาทำไมสามีของเธอต้องออกไปรับโทรศัพท์นอกห้องแบบนั้น ด้วยความอยากรู้จึงทำให้ใบบุญยอมเสียมารยาท หญิงสาวค่อยๆ ย่องเบาๆ ไปที่ประตูทางออกระเบียง ซึ่งกวินปิดไม่สนิท จึงทำให้เธอได้ยินเสียงที่เขาเอ่ยชื่อคนที่กำลังสนทนาด้วยเต็มสองหู จนทำให้เธอถึงกับสตั้นไปชั่วขณะ                                                           

“ผมทราบเรื่องจากคุณไพลินแล้วครับ ถ้าคุณริสาต้องการฉลองการกลับมาเมืองไทย ในคืนนั้นผมก็ไม่ขัดข้องอะไร” กวินยืนพูดอยู่ที่ระเบียงด้วยใบหน้าที่ไม่ยินดีในการกลับมาของริสาสักเท่าไหร่นัก แต่ใบบุญกลับกำลังคิดไปไกล เมื่อเธอได้ยินในสิ่งที่กวินได้พูดออกมา ‘ในคืนนั้น’ หมายความว่ายังไงกัน สามีของเธอกำลังคิดจะทำอะไร                          

“ริสาคิดถึงคุณจัง กลับไปครั้งนี้ คุณคงไม่เลื่อนงานหมั้นของเราออกไปอีกนะคะ” ดูเหมือนว่าหล่อนกำลังรู้ทันความคิดของกวิน เมื่อเพื่อนส่งคลิปที่ร้านอาหารวันนั้นมาให้ดู ซึ่งกวินทีท่าทีเอาอกเอาใจใบบุญ เกินกว่าที่หล่อนจะเชื่อว่าหญิงสาวเป็นผู้ช่วยของท่านประธานหนุ่ม              

“ผมว่าเรื่องนี้เราค่อยคุยกันดีกว่านะครับ ผมมีงานต้องทำต่อ คุณมีอะไรอีกหรือเปล่า ผมขอวางสายนะครับ”                                                     

“เดี๋ยวก่อนค่ะ!” น้ำเสียงของริสาตะคอกมาตามสายอย่างไม่ชอบใจ เมื่อกวินกำลังจะวางสายด้วยเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นเลยสักนิด                    

“มีอะไรอีกครับ เอาไว้คุยกันที่ภูเก็ตดีกว่า เดี๋ยวผมให้ตะวันไปรับที่สนามบิน” คำพูดที่ฟังดูธรรมดา กลับทำให้ใบบุญรู้สึกว่าเธอกำลังถูกใบมีดกรีดลงกลางใจ เมื่อผู้หญิงคนนั้นคู่ควรกับสามีของเธอทุกประการ แล้วถ้อยคำเหล่านั้นช่างมีอิทธิพลต่อหัวใจของเธอเหลือเกิน                             

“ไม่ค่ะ คุณต้องมารับริสา ไม่อย่างนั้นละก็...ริสาจะถือว่าคุณรังเกียจริสา ถึงได้พยายามทำตัวเหมือนคนแปลกหน้าขึ้นทุกวัน” หล่อนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ้อน แต่กวินกลับรู้สึกรำคาญมากกว่า เมื่อเขาไม่ได้รู้สึกพิเศษกับหล่อนมากไปกว่าเพื่อนร่วมงานหรือลูกสาวหุ้นส่วนอีกคนของเขาเท่านั้น                                  

“คุณกำลังเข้าใจผมผิดนะริสา เอาไว้ถ้าผมว่างจะไปรับคุณด้วยตัวเองเลย แค่นี้นะครับ” ยิ่งกวินพยายามหาคำพูดมาโต้แย้งริสา ใบบุญกลับเข้าใจผิดไปใหญ่                                                         

“น่ารักจัง กู๊ดไนท์นะคะ จุ๊บ!”                                                      

เมื่อวางสายจากริสากวินได้ถอนหายใจออกมาเสียงดัง ก่อนที่เขาจะเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องนอน ซึ่งในตอนนี้ใบบุญได้นอนห่มผ้านอนตะแคงข้างหันหลังให้กับเขา ถ้ากวินเดาไม่ผิดเธอลืมใส่ชุดนอนหรือตั้งใจจะนอนแบบไม่ใส่อะไรเลยหรืออย่างไร                                                                   

“นี่คุณ ไหนว่าหิวไง หลับแล้วเหรอครับ หืม” ชายหนุ่มโน้มตัวลงนอนข้างๆ หญิงสาว เสียงสะอื้นเบาๆ ทำให้กวินรู้ทันทีว่าเธอคงแอบได้ยินบทสนทนาที่เขาพูดกับริสาอย่างแน่นอน                                       

“ร้องไห้ทำไม ผมกับริสาไม่มีทางที่จะลงเอยกันได้ เพราะผมมีภรรยาและลูกสาวที่น่ารักขนาดนี้ ต่อให้ใครจะมองว่าเราไม่เหมาะสมกัน มันไม่ใช่สิ่งสำคัญ เพราะหัวใจของผมมีไว้ให้คุณคนเดียว” น้ำเสียงทุ้มของชายหนุ่มดังขึ้น แต่ทว่าได้แฝงความอ่อนโยนเอาไว้ในทีด้วย เมื่อเขากำลังใช้ความพยายามอธิบายให้คนตัวเล็กเข้าใจ ในความรู้สึกจากก้นบึ้งของหัวใจที่เขามีให้เพียงแค่เธอ                                                   

“ถอยไปเลยนะ ฉันจะไปใส่ชุดนอน” เมื่อความรู้สึกสับสนเกิดขึ้นภายในใจดวงน้อย จึงทำให้หญิงสาวเริ่มหวั่นไหวกับสิ่งที่ได้ยินจากปากของผู้เป็นสามี แต่ถึงกระนั้นเธอก็ไม่ควรนอนห่มผ้า ทั้งที่เรือนกายมีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบอกเอาไว้แบบนี้                                                                  

“หายงอนผมแล้วเหรอครับ หืม” ชายตัวโตรั้งหญิงสาวร่างอรชรพลิกกายหันหน้าเข้าหา พร้อมกับสบตาเธออย่างมีนัยลึกซึ้งตรึงใจ             

“มีคนเคยบอกว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ คุณจ้องมาที่ดวงตาของผมแล้วจะรู้ว่า ดวงตาคู่นี้มันไม่ได้มีไว้มองผู้หญิงคนไหน นอกจากคุณเท่านั้นใบบุญ” ดวงตาคมจับจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าเป็นประกาย จนทำให้ใบบุญเบือนหน้าหน้า ฝ่ามือเล็กของเธอดันอกแกร่งให้ออกห่าง แต่ทว่าชายตัวโตยิ่งเบียดเข้าหาหญิงสาวจนแทบสิงร่างได้อยู่แล้ว                                                                                                       

“ฉันจะไปใส่ชุดนอน ปล่อยสิค่ะ คุณกวินไม่เอาค่ะ” หญิงสาวพยายามดันเขาออกห่างอีกครั้ง แต่ทว่าจมูกคมของสามีหนุ่มของเธอกำลังไซ้ลงมาที่ซอกคอหอมกรุ่นอย่างไม่ลดละ มือของเขายังซุกซนสอดมาใต้ผ้าห่ม พร้อมกับรั้งผ้าเช็ดตัวออกจากเรือนกายขาวผ่องเพียงแค่เสี้ยววินาที เรือนกายของเธอก็เปลือยเปล่าล่อนจ้อน                                                    

“คุณหิวหรือเปล่า”                                                                     

“หิวสิค่ะ ฉันทำงานมาทั้งวัน ปล่อยนะ” ใบบุญพูดออกไปด้วยน้ำเสียงห้วน แต่ทว่าคนฟังกลับยกยิ้มน้อยๆ ขึ้นที่มุมปากอย่างชอบใจ         

“กินผมแทนก่อนได้ไหม แล้วผมจะลงไปหาอะไรขึ้นมาให้คุณทาน นะครับคนดี ผมอดใจไม่ไหวแล้ว”