บทที่ 5 เธอต้องลากเซวียนซานไปลงนรก

ชั่วขณะหนึ่ง เขาพูดด้วยอาการกระหืดกระหอบ “ที่รัก ฉันรักเธอนะ ทำใจเห็นผู้ชายคนอื่นมาแตะต้องเธอไม่ได้ อย่ายั่วโมโหฉันนะ ได้ไหม?”

เหยียนอี้หรูถนัดพูดจาหยอดคำหวานมาแต่ไหนแต่ไร ทั้งคอยดูแลเธออย่างอบอุ่นอ่อนโยน เจียงหยวนในตอนนั้นโง่เขลา ครั้งหนึ่งเคยคิดว่าการที่ตัวเองได้เจอเขาเป็นโชคดีครั้งใหญ่

กระทั่งต่อมาภายหลัง คำพูดหวานหยดย้อยราวน้ำผึ้งพวกนั้นกลับตาลปัตรกลายเป็นศรพิษที่ทิ่มแทงลงบนตัวเธอ

เธอยอมรับเรื่องที่ถูกหลอกลวงทางความรู้สึกได้ แต่เรื่องที่แม่เธอถูกหยามเหยียดอยู่ข้างถนน พ่อของเธอพลั้งมือฆ่าคนจนถูกตัดสินประหารชีวิต มันทำให้ชั่วชีวิตนี้เธอตกอยู่ในห้วงความเสียใจ

เหยียนอี้หรูเห็นน้ำตาขนาดเท่าเม็ดถั่วไหลอาบแก้มเธอตกสู่เบื้องล่าง เขาได้แต่ข่มความเจ็บปวดในใจไว้ แล้วเช็ดน้ำตาให้เธอด้วยปลายนิ้ว

เขาคิดว่าในที่สุดเธอก็ใจอ่อน พูดจาง้องอนอย่างระมัดระวัง “ฉันสัญญาเลยว่าต่อจากนี้ไป จะไม่ยอมให้เธอได้รับความไม่เป็นธรรมอีกแม้แต่นิดเดียว ใจฉันเจ็บปวดจนตายอยู่แล้วนะ พวกเรากลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนได้ไหม?”

เจียงหยวนน้ำตาคลอเบ้า พยักหน้าเบาๆ

เธอยืนยันว่าจะกลับไปนอนพักที่หอ เหยียนอี้หรูเลยบันทึกเบอร์ใหม่ของเขาลงในโทรศัพท์ของเธอ จากนั้นถึงได้ปล่อยให้เธอลงจากรถไปด้วยความอาลัยอาวรณ์

เจียงหยวนลงจากรถและเดินจากไปอย่างรวดเร็ว เธอเดินไปเช็ดน้ำตาไป พลางกดเบอร์โทรศัพท์เบอร์หนึ่ง

“สวัสดีค่ะคุณเซวีย ฉันคิดว่าควรบอกความจริงกับคุณ คืนนี้ฉันบังเอิญเจอคู่หมั้นของคุณเข้า...”

“เขาบอกว่าที่กลับมาคราวนี้ก็เพื่อจะมายกเลิกการหมั้น หวังว่าคุณจะเตรียมตัวเอาไว้นะคะ”

พอวางสาย เจียงหยวนพลันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วหันหน้ากลับไปมอง

รถเฟอร์รารี่ยังคงจอดนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่เคลื่อนตัวไปไหน วินาทีถัดมา ไฟรถพลันสว่างจ้า แสงไฟเจิดจ้านั้นห่อหุ้มตัวเธอเอาไว้ตั้งแต่หัวจรดเท้า

ข้อความหนึ่งเด้งเข้ามาในโทรศัพท์เธอ “ถึงหอแล้วบอกด้วย”

ในใจเจียงหยวนพลันกระตุก เธอรับหมุนตัว ก้มหน้าสาวเท้าจากไปอย่างรวดเร็ว ทั้งยังบล็อกเบอร์โทรศัพท์นั้นไปด้วย

เจียงหยวนเดินอ้อมประตูหลังมหาวิทยาลัยออกไป เธอเดินทางกลับมาถึงบ้านเช่า

“แม่ ช่วงนี้พวกเขายังมาหาเรื่องที่บ้านอีกหรือเปล่า”

หยางเสวี่ยตอบกลับผ่านสายโทรศัพท์ “ไม่มีแล้วละ เพียงแต่ยังมีคนคอยผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันเฝ้าอยู่หน้าประตูร้านขายของทุกวัน คงจะกลัวแม่หนีล่ะมั้ง”

เจียงหยวน “เดี๋ยวพรุ่งนี้หนูจะโอนเงินล้านห้าในมือไปให้แม่นะ แม่ก็แบ่งไปให้บ้านละนิดละหน่อย แล้วก็บอกพวกเขาด้วยว่าเงินก้อนถัดไป จะนำมาให้เดือนหน้าเวลานี้ตรงเวลา”

“หยวนหยวน หนูบอกแม่มาตามตรงเถอะว่าไปได้เงินพวกนี้มาจากที่ไหนกันแน่?”

เจียงหยวนหยิบกุญแจขึ้นมาไขประตูบ้านเช่าเข้าไปด้านใน “หนูเคยบอกแม่ไปแล้วนี่ ว่าเดือนนี้หนูเพิ่งขายคฤหาสน์หลังหนึ่งไป ช่วงนี้บ้านขายง่าย หนูจะพยายามขยันให้มาก เดือนหน้าไม่แน่ว่าอาจจะขายออกอีกสักหลัง แม่ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องเงินนะ หนี้พวกนี้อีกไม่นานก็ใช้คืนหมดแล้ว”

“หยวนหยวน...”

“แม่ แค่นี้ก่อนนะ หนูขอไปทำโอทีอ่านข้อมูลรายละเอียดบ้านก่อน”

เจียงหยวนรีบร้อนตัดสายทิ้ง

พี่ฮุยที่ยืนสูบบุหรี่บนระเบียงได้ยินความเคลื่อนไหว ก็หันมามอง “ตอนนี้ตลาดซื้อขายบ้านซบเซาจะตาย บอกไปว่าขายรถยังจะดีกว่าบอกว่าขายบ้านเสียอีก แล้วคืนนี้เป็นยังไงบ้าง? ได้ลูกค้ารายใหญ่ไหม?”

เจียงหยวนเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ให้พี่ฮุยฟังคร่าวๆ สุดท้ายก็เอ่ยปากถามออกไป “ถ้าฉันไปหาเขาอีก ยังจะพอมีโอกาสไหม?”

พี่ฮุยเหมือนกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง “ดูท่าเขาจะถูกใจเธอแล้วละ ถ้าไม่ใช่เพราะเหยียนอี้หรูโผล่หัวมากะทันหันแบบนั้น คืนนี้เธอต้องได้ลูกค้ารายใหญ่แน่”

เจียงหยวน “ฉันอยากลองอีกครั้ง”

พี่ฮุยสูบบุหรี่เข้าปอดลึกๆ แล้วค่อยๆ พ่นควันออกมา “ที่จริงถ้าอิงจากรูปร่างหน้าตาของเธอเนี่ย จะหาคนที่ออกเงินค่าส่งเสียเลี้ยงดูให้สักสิบล้านก็ใช่ว่าจะหายาก ทำไมจะต้องอยากได้คนเคี้ยวยากแบบนั้นด้วย? ลือกันว่าเมื่อก่อนอินตงน่ะเล่นกับผู้หญิงคนหนึ่งจนตายคาเตียงเลยนะ เธอแน่ใจนะว่าจะหลอกเขา?”

เจียงหยวนเพิ่งถูกพี่ฮุยพาเข้ามาในวงการได้เดือนกว่าๆ รูปร่างหน้าตาของเธอเป็นที่ล่อลวงใจผู้คน จะหาเงินสิบล้านมานับว่าไม่ใช่เรื่องยาก ทว่าเป้าหมายของเธอไม่ได้มีเพียงแค่เรื่องเงิน

แม่ของเธอถูกขืนใจ พ่อของเธอต้องมาตาย หนี้แค้นที่เซวียซานติดค้างเธอจะไปหยุดอยู่ที่ตบหน้าแค่สองฉาดได้อย่างไร?

เธอต้องลากเซวียนซานไปลงนรก ถึงจะดับความแค้นนี้ของเธอได้

ในสมองของเจียงหยวนพลันปรากฏภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องส่วนตัวพวกนั้น ความโหดเหี้ยมของอินตง เธอได้เห็นมันกับตามาแล้ว หากจะเข้าหาเขาต่อ ก็ไม่ต่างอะไรกับไปขอหนังจากเสือ

ทว่านอกจากผู้ชายคนนี้แล้ว ทั่วทั้งเมืองเป่ยก็ไม่มีใครที่เธอวาดหวังได้

พี่ฮุยขมวดคิ้ว “วันนี้เธอหลอกเขาไปแล้ว เขายังปล่อยให้เธอกลับมาได้โดยปลอดภัยครบสามสิบสองแบบนี้ คงเป็นเพราะเห็นแก่หน้าเหยียนอี้หรู คราวหน้าเกรงว่าเธอคงไม่มีแม้แต่โอกาสจะได้พบหน้าเขาด้วยซ้ำ แล้วเธอจะลองดูยังไง?”

เจียงหยวนล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ทันทีที่แบมือคัฟลิงค์ผู้ชายยี่ห้อแอร์เมสเม็ดหนึ่งพลันอวดโฉมอยู่กลางฝ่ามือ ก่อนจะ “ไปให้พ้น” เธอก็เก็บมันมาจากแขนเสื้อของอินตงได้ “โดยไม่ตั้งใจ”