บทที่ 6 ตีเหล็กเมื่อร้อน

พี่ฮุยเหลือบตามองของบนมือเธอแล้ว ถึงกับลุกขึ้นยืนและดับบุหรี่ในมือทันที “ยายเด็กบ้าอย่างเธอนี่จะกล้าเกินไปแล้ว เธอคิดจริง ๆ เหรอว่าเขาเป็นคนที่เข้าไปยุ่งด้วยง่าย ๆ น่ะ?”

เจียงหยวนเปลี่ยนเสื้อผ้าไปพลาง พูดไปพลาง “ฉันต้องตีเหล็กตอนร้อน ๆ ด้วยการกลับไปหาเขา”

พี่ฮุยถึงกับถอนหายใจ “เดี๋ยวเธอจะติดกับเสียเอง”

ยี่สิบนาทีต่อมา เจียงหยวนกลับมายืนอยู่ด้านหน้าคลับอีกครั้ง

ภายในห้องบิลเลียดของห้องส่วนตัวชั้นบนสุด ผู้ชายสองสามคนกำลังเล่นบิลเลียดกันอย่างครึกครื้นอยู่ที่โต๊ะ บรรยากาศสงบเงียบ

ชั่วขณะหนึ่ง ประตูห้องพลันเปิดออก พนักงานเปิดประตูค่อย ๆ เดินเข้ามาด้านใน และกระซิบแจ้งกับอินตงว่า “คุณชายอินครับ ด้านนอกมีคุณผู้หญิงท่านหนึ่งบอกว่าอยากพบคุณ เธอมีของติดตัวชิ้นหนึ่งของคุณด้วยครับ”

ชายหนุ่มเจ้าของรูปร่างสูงสง่าที่ยืนอยู่ข้างอินตง มีชื่อว่าเหลียงโจวเหิง พอเขาได้ยินถึงกับรีบหันหน้าไปเอ่ยแซวด้วยสีหน้าหยอกล้อ “ซุ่มซ่ามขนาดนั้นเชียว?”

อินตงหลุบตาลง ชำเลืองมองที่แขนเชื้อเชิ้ตเล็กน้อย แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ไม่พบ”

พนักงานเปิดประตูรับคำแล้วหมุนตัวจากไป

“ไม่เอาน่า แนบตัวกันมาแล้วแท้ ๆ ทำไมถึงได้ไร้น้ำใจขนาดนั้นเล่า อากาศก็เย็นขนาดนี้ ในเมื่อสาวเจ้าเขามาแล้ว ก็เรียกเขามามอบความอบอุ่นให้สักหน่อยน่า”

เหลียงโจวเหิงยิ้มพลางสั่งกับพนักงานเปิดประตู “อย่าไปฟังเขา พาคนเข้ามาเลย”

ยามที่เจียงหยวนมายืนอยู่หน้าห้องบิลเลียดอีกครั้ง ยังคิดไปว่าจะได้เจอกับอินตงตามลำพัง ทว่าทันทีที่ประตูเปิดออก เธอกวาดสายตามอง ด้านในมีชายหนุ่มหญิงสามมากถึงยี่สิบกว่าคน

สายตาของเธอจดจ้องไปที่อินตงซึ่งอยู่ท่ามกลางชายหนุ่มสองสามคนที่อยู่ข้างโต๊ะบิลเลียดอย่างรวดเร็ว เขากำลังยืนหันหลังให้ประตู มือหนึ่งถือไม้บิลเลียด อีกมือหนึ่งคีบบุหรี่ ท่าทางสบาย ๆ ยิ่ง

เจียงหยวนเอ่ยเรียก “คุณชายอิน” ด้วยน้ำเสียงเคารพนบนอบ รอเขาหมุนตัวมาอย่างสงบ

อินตงไม่ได้หันมามองเธอ ทว่าสายตาของคนทั้งหลายกลับถูกเธอดึงดูดไว้

เจียงหยวนแต่งเติมหน้าใหม่อีกครั้งระหว่างทาง ใบหน้าของเธอนั้นเดิมทีดูใสซื่อบริสุทธิ์ เพราะแต่งแต้มเครื่องสำอางเข้าไป เลยยิ่งขับเสน่ห์เย้ายวนอย่างเป็นธรรมชาติออกมา

ความใสซื่อและความเย้ายวนผสมกันได้อย่างลงตัวบนดวงหน้าของเธอ ไม่เพียงแต่สวยเท่านั้น แต่ยิ่งมองก็ยิ่งน่าลิ้มลอง ทำให้คนที่ได้มองยากจะถอนสายตากลับไปได้ง่าย ๆ

ทว่าผ่านไปห้าวินาทีแล้ว อินตงก็ยังไม่หันกลับมามองเธอสักนิด ความอึดอัดเงียบสงัดราวป่าช้าลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ

เจียงหยวนสาวเท้าเข้าไปใกล้ เธอยืนอยู่ด้านหลังเขา พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน “คุณชายอิน ก่อนหน้านี้คัฟลิงค์ของคุณหล่นติดตัวฉันมา ฉันตั้งใจรีบเอากลับมาคืนคุณเลยนะคะ”

จบคำ ภายในห้องบิลเลียดใหญ่โตขนาดนี้ นอกจากเสียงไม้กระทบกับลูกบิลเลียดแล้ว ก็ไม่มีเสียงอื่นใดอีก

ขณะที่เจียงหยวนกำลังจะก้าวเข้าไปหาอีกก้าว อยู่ ๆ พลันได้ยินเสียงทุ้มต่ำแสนคุ้นหูของชายหนุ่มดังมาจากด้านหน้า “วางของไว้ซะ”

ความหมายนอกเหนือจากนี้ก็คือไสหัวไป

เจียงหยวนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ มองแผ่นหลังเย็นชาของชายหนุ่ม แล้วจึงพูดไปว่า “แล้วก็ ฉันยังอยากพูดขอโทษต่อหน้าคุณ คืนนี้ฉันไม่ได้มีเจตนาจะหลอกคุณ แต่ฉันมีความลำบากใจที่ต้องฝืนทำ หวังว่าคุณจะยอมให้อภัย ถ้าคุณโกรธจริง ๆ ก็ลงโทษได้ตามสบายเลย ฉันจะทำตามที่คุณบอกทุกอย่าง”

คนที่อยู่ในเหตุการณ์ไม่มีใครเข้าใจที่มาที่ไปในคำพูดของเธอสักคน ทว่าคำพูดสุดท้ายที่ว่า “ลงโทษได้ตามสบาย จะทำตามที่บอกทุกอย่าง” นั้น พอออกมาจากปากสาวสวยแล้ว ช่างทำให้คนหยุดจินตนาการที่เตลิดเปิดเปิงออกไปไม่ได้

บรรยากาศรอบข้างพลันร้อนขึ้น แต่ทว่าเสียงที่ตอบกลับเธอมามีเพียงเสียงกระทบที่ดังไม่ขาดสายจากบนโต๊ะบิลเลียดเท่านั้น

อินตงโน้มตัวแทงลูกบิลเลียดลงหลุม ลูกบิลเลียดลูกสุดท้ายบนโต๊ะถูกเขาเก็บกวาดเสียเกลี้ยง ในที่สุดเขาก็หมุนตัวมาหาเธอ ก้มหน้าชายตามองใบหน้าเธอ

ใบหน้าของเจียงหยวนพลันร้อนผ่าว ขนตายาวเป็นแพสั่นระริก

ริมฝีปากบางของเขายกขึ้นเล็กน้อย “ไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ”

ดวงตาของเจียงหยวนสั่นไหว แก้มร้อนลวกขึ้นมาในชั่วพริบตา

หลังนิ่งอึ้งไปได้ห้าวินาที เธอก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อผ้าออก

บนตัวเธอสวมใส่เสื้อโค้ตขนแกะสีดำเอาไว้ คอเสื้อที่ตั้งตรงห่อหุ้มลำคอไว้อย่างมิดชิด เพียงแต่เรียวขาทั้งสองข้างที่เผยโฉมออกมาจากชายเสื้อโค้ตนั้นกลับเปล่าเปลือย ทำให้หลายคนหยุดจินตนาการเลยเถิดไปว่าใต้เสื้อตัวนั้น เธอได้ใส่อะไรไว้หรือเปล่า

ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ มีผู้หญิงพุ่งเข้าหาอินตงอยู่ไม่น้อย แต่คนที่ถอดเสื้อผ้าเข้าหาเขาต่อหน้าธารกำนัลแบบนี้ เจียงหยวนนับว่าเป็นคนแรก

ชายหนุ่มในเหตุการณ์พากันตาเบิกกว้าง