บทที่ 7 ลองพนันกันดูสักตั้ง?

เหลียงโจวเหิงเป็นคนที่รักหยกถนอมบุปผาเป็นที่สุด ขณะที่กำลังคิดจะเอ่ยปากห้าม เจียงหยวนก็ถอดเสื้อโค้ตออกเป็นที่เรียบร้อย ครั้นเห็นว่าเธอใส่เสื้อผ้าตัวอื่นใต้เสื้อโค้ต นั่นแหละถึงได้โล่งอก

เพียงแต่พอสายตาหยุดอยู่บนเรือนร่างของเธอได้ไม่ถึงสามวินาที เขาก็อดลอบกลืนน้ำลายเบา ๆ ไม่ได้ พลางแอบด่าอยู่ในใจ แม่งเอ้ย

เจียงหยวนใส่เกาะอกสีดำไว้ที่ท่อนบน ส่วนท่อนล่างเป็นกางเกงสุดแสนจะสั้นสีดำ

เสื้อผ้าแบบนี้หากไปอยู่บนตัวของผู้หญิงทั่วไป อย่างมากก็ดูยั่วยวนนิด ๆ หน่อย ๆ เท่านั้น แต่เจียงหยวนนั้นมีส่วนเว้นส่วนโค้งเด่นชัดทั้งข้างหน้าและข้างหลัง เอวบางกับสะโพกกลมกลึง ผิวพรรณที่เผยโฉมออกมาส่วนใหญ่นวลเนียนราวกับเนื้อครีม ดูนุ่มนิ่มเสียจนคั้นน้ำออกมาได้เลยทีเดียว

ประกอบกับดวงหน้าของเธอ แทบจะถึงขั้นที่ล่อลวงให้ผู้คนทำผิดได้ทีเดียวเชียว

เจียงหยวนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “คุณชายอิน กล้าพนันกันดูสักตั้งไหมล่ะ?”

อินตงมีสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย สายตาที่กำลังจดจ้องเธอก็ยิ่งน่าเกรงขาม “เหยียนอี้หรูทำให้เธอพอใจไม่ได้ เลยมาหาความเร้าใจที่นี่?”

เจียงหยวนจ้องเขาตาไม่กะพริบ “ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขามาตั้งนานแล้ว ฉันตั้งใจมาหาคุณต่างหาก”

น้ำเสียงของเขาไม่เย็นชาแต่ก็ไม่ได้ฟังดูอบอุ่น “ของที่คนอื่นใช้แล้ว ฉันรังเกียจว่ามันสกปรก ในห้องนี้มีคนไม่รังเกียจอยู่ เธอจะลองดูก็ได้”

พูดจบเขาก็โยนไม้คิวลงบนโต๊ะ หมุนตัวเดินไปนั่งบนโซฟาข้างกันพลางหยิบบุหรี่ออกมาสูบ

เจียงหยวนอัดอั้นอยู่ในอก นึกไม่ถึงเลยว่าผู้ชายคนนี้จะหัวแข็งขนาดนี้ เธอกะพริบตาเล็กน้อย ในชั่วพริบตานั้นดวงตาพลันแดงก่ำชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำตา

เธอยืนอยู่ที่เดิม หมุนตัวหันไปมองเขาอย่างดื้อดึง ท่าทางทั้งดูดื้อรั้นทั้งดูน่าสงสาร

เหลียงโจวเหิงเห็นแล้วปวดใจ รีบเข้าไปปลอบโยนทันที “น้อง น้องไม่ต้องเสียงใจนะ หมอนี่มันไม่รู้จักอะไรดีไม่ดี เดี๋ยวพี่จะอยู่เป็นเพื่อนเล่นกับน้องเอง ขอแนะนำตัวหน่อยแล้วกัน พี่ชื่อเหลียงโจวเหิง เรียกพี่ว่าพี่เสี่ยวเหลียงก็ได้”

เจียงหยวนขยับขนตาเปียกชื้นขึ้น มองสำรวจชายหนุ่มเจ้าของดวงตาดอกท้อตรงหน้าคนนี้ จึงได้รู้ว่าเขาก็คือคุณชายตระกูลเหลียงที่เติบโตมากับอินตง ทั้งตระกูลยังมีความสัมพันธ์สนิทสนมกับตระกูลอินคนนั้น

“เล่นบิลเลียดเป็นไหม?”

เธอส่ายหน้า

“มา เดี๋ยวพี่สอนน้องเอง”

เจียงหยวนฝืนเก็บความน้อยเนื้อต่ำใจบนดวงหน้า แล้วพยักหน้า

เหลียงโจวเหิงสอนสาวน้อยเล่นบิลเลียดได้ไหลลื่นยิ่งกว่าเขาเล่นบิลเลียดด้วยตัวเองเสียอีก

ในเวลาไม่กี่นาที เจียงหยวนก็ถูกเหลียงโจวเหิงโอบไว้จากทางด้านหลัง มือก็ถูกเขากอบกุมเอาไว้ เขาตั้งอกตั้งใจสอนเธออย่างดี ขณะเดียวกันร่างกายก็เขยิบเข้าหาตัวเธอขึ้นเรื่อย ๆ จนร่างกายช่วงล่างแทบจะแนบชิดกันอยู่รอมร่อ

อินตงเงยหน้าขึ้นมองไปทางโต๊ะบิลเลียด ค่อย ๆ ปล่อยควันบุหรี่ออกมาช้า ๆ ท่ามกลางม่านควันขมุกขมัว เขาเห็นเธอเอนตัวอยู่บนโต๊ะบิลเลียด ท่าทางเอาจริงเอาจัง ทั้งยังเห็นเหลียงโจวเหิงยืนแนบสนิทกับสะโพยผายของเธอ...

ภาพเหตุการณ์บางอย่างที่เพิ่งผ่านไปไม่นาน ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าโดยอัตโนมัติ

อยู่ ๆ ลำคอพลันแห้งผาก เขาก้มหน้าและดีดขี้บุหรี่ออกไปเบา ๆ

“พอจะเป็นแล้วค่ะคุณชายเหลียง”

เหลียงโจวเหิง “เป็นเร็วขนาดนี้เชียว? มาเล่นสักตาไหม?”

“ค่ะ จะพนันอะไรดี?”

เหลียงโจวเหิง “ถ้าเธอชนะ ฉันจะให้เธอห้าล้าน แต่ถ้าเธอแพ้...”

จู่ ๆ เขาก็โน้มตัวลงไป มุมปากแทบจะแนบอยู่บนหน้าเธอ น้ำเสียงฟังดูเจ้าเล่ห์ไม่น้อย “ถ้าแพ้ ก็รีบกลับบ้านกับฉัน”

ผู้คนทั้งหลายพากันหัวเราะเหยียดหยาม

แก้มของเจียงหยวนแดงระเรื่อ เธอเม้มปากเล็กน้อย “ถ้าชนะฉันไม่เอาเงินหรอกค่ะ พอจะเปลี่ยนของพนันเป็นอย่างอื่นได้ไหม?”

“ไม่เอาเงิน?”

เงินห้าล้านสำหรับคนทั้งหลายในที่นี้ก็เป็นแค่เงินที่เอามาฆ่าเวลายามค่ำคืน ทว่าสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งแล้ว จำนวนนับว่าไม่น้อยเลยทีเดียว

“ถ้าฉันชนะ ฉันอยากจะอยู่ตามลำพังกับคุณชายอินสักครู่หนึ่ง”

เธอกดน้ำเสียงให้เบาลงหลายส่วน ดูเหนียมอายระคนหยั่งเชิง ขณะเดียวกันกับที่พูด สายตาของเธอก็มองไปทางอินตง

“นี่เธอคิดจะปักใจอยู่กับผู้ชายคนเดียวจริง ๆ เหรอ?”

เหลียงโจวเหิงหยอกเอินเจียงหยวนไปพลาง มองไปทางอินตงไปพลาง

อินตงสูบบุหรี่ไปเรื่อยไม่ขยับเขยื้อน ไม่เห็นความโมโหบนใบหน้าเลยสักนิด

เหลียงโจวเหิงหันหน้ากลับมา พึมพำว่า “น่าสนใจ” ไปพลาง ส่งไม้คิวให้เจียงหยวนไปพลาง