บทที่ 8 เธอมีความกล้าไม่เหมือนใคร

เหลียงโจวเหิงมีฝีมือการเล่นบิลเลียดธรรมดา แต่เขามั่นใจอย่างล้นเหลือว่าจะเอาชนะเจียงหยวนได้

ทั้งสองคนใช้กติกาการเล่นสไตล์อเมริกา สิทธิ์ในการเปิดเกมตกไปอยู่ในมือของเหลียงโจวเหิง

เหลียงโจวเหิงถือไม้คิวไว้อย่างสบาย ๆ ท่าทีที่แสดงออกมาก็ช่างเปี่ยมไปด้วยความหล่อเหลา ทว่าหลังจากที่แทงลงหลุมไปสองลูก ลูกที่สามก็แทงไม่เข้าแล้ว

เขาลูบคางเล็กน้อย พลางหาข้อแก้ต่างให้ตัวเอง “ชิ อีกนิดเดียวเอง เพราะโต๊ะมันไม่เรียบหรอกน่า”

ทุกคนพากันขำพรืด

เจียงหยวนเม้มปากไม่พูดจา เธอโน้มตัวลงแทงบิลเลียดลูกแรกลงหลุม ท่วงท่าสะอาดสะอ้านเรียบร้อย

จากนั้นลูกที่สองก็ลงหลุม แล้วก็ลูกที่สาม...

ลูกบิลเลียดบนโต๊ะเหลือน้อยลงทุกทีตามเสียงลูกกระทบกันดัง “แปะ ๆ ” บรรยากาศบนโต๊ะก็ตึงเครียดขึ้นเรื่อย ๆ เกิดความไม่สงบขึ้นในดวงตาของเหลียงโจวเหิง “ไม่ใช่แล้ว น้องเล่นเป็นนี่ แสร้งทำเป็นหมูเพื่อหลอกกินเสือ?”

เจียงหยวนไม่พูดอะไร มีสมาธิแน่วแน่ จนกระทั่งแทงลูกสุดท้ายบนโต๊ะลงหลุมไปจนโต๊ะว่างเปล่า

เธอกลับมายืนตัวตรง วางไม้คิว แล้วอธิบายด้วยสีหน้าจริงจัง “ฉันเล่นเป็นนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้เรียกว่าเล่นได้ดี”

เหลียงโจวเหิงมีสีหน้าพูดไม่ออก รู้สึกอยู่ลึก ๆ ว่าตนเองถูกหลอกเข้าเสียแล้ว

เจียงหยวนกลัวว่าเขาจะไม่ยอมรับ “คุณชายเหลียง เรื่องที่พนันกันไว้เมื่อกี้นี้ทุกคนล้วนได้ยินชัดเจน”

พูดจบ เจียงหยวนก็มองไปทางอินตงด้วยสายตากระวนกระวาย อินตงกำลังดึงบุหรี่ออกจากปาก เขาเหลือบตาสบกับดวงตาของเธอผ่านอากาศ แววตาดูมืดครึ้มเดาไม่ออก

เหลียงโจวเหิงหัวเราะเยาะออกมา “เออสิวะ เพิ่งเคยเจอคนหัวแข็งแบบนี้เป็นครั้งแรกเลย พวกเราไป รีบเคลียร์ห้องให้พวกเขา”

เพียงพริบตาเดียว กลุ่มคนที่มากันอย่างคึกคักครื้นเครงพลันหายเกลี้ยง เจียงหยวนเดินไปปิดประตูห้องบิลเลียดอย่างเงียบเชียบ เธอหมุนตัว แล้วเดินไปทางโซฟาทีละก้าว ๆ

อินตงยังคงสูบบุหรี่ด้วยท่าทางเรื่อยเปื่อย สีหน้าเรียบเฉยไม่ต่างอะไรกับเสือที่กกำลังนอนหลับ

ส่วนเจียงหยวนกลับรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะถอนขนเจ้าเสือตัวนี้อย่างไรอย่างนั้น

เธอก้าวเข้าไปทางโซฟาสองสามก้าว แล้วอยู่ ๆ ก็ย่อตัวนั่งลงข้าง ๆ ขาของเขา

เธอจับข้อมือเขาไว้อย่างเบามือ ล้วงคลิฟลิงค์ชิ้นนั้นออกมาจากกระเป๋ากางเกงด้านหลังบั้นท้าย หลังมือเล็ก ๆ แสนนุ่มทั้งสองเขาวุ่นวายอยู่บนข้อมือเขาได้สักพัก คลิฟลิงค์ก็กลับไปประดับอยู่บนแขนเสื้ออีกครั้ง

สายตาหยุดอยู่ที่ข้อนิ้วเรียวชัดของชายหนุ่ม เธอทอดถอนใจออกมาด้วยน้ำเสียงเบาหวิว “ไม่รู้ว่าคลิฟลิงค์ดูดี หรือว่ามือของคุณชายอินดูดีกว่ากันแน่”

ขณะเดียวกับที่พูดออกไป เธอก็ลากนิ้วทั้งสองนิ้วของตัวเองเป็นวงกลมไว้บนฝ่ามือของชายหนุ่มเบา ๆ

เพิ่งวาดไปได้สองวง มือเล็ก ๆ นั่นพลันถูกฝ่ามือใหญ่อันร้อนรุ่มคว้าเอาไว้แน่น

เจียงหยวนสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง เกือบจะคุกเข่าลงกับพื้นอยู่แล้ว

“คิดจะทำอะไร?”

น้ำเสียงของชายหนุ่มเคร่งขรึม แรงที่มือก็หนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ เจียงหยวนสัมผัสได้เลยว่ากระดูกนิ้วทั้งห้านิ้วของเธอใกล้จะถูกเขาบีบจนแหลกแล้ว

เธอฝืนลุกขึ้นจากพื้น แล้วนั่งลงบนโซฟา เอ่ยขอให้ยกโทษให้ด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ “คุณชายอิน เบาหน่อยค่ะ ฉันเจ็บ”

“รู้ว่าเจ็บก็ไสหัวไปซะสิ”

เขาเหวี่ยงมือเธอออกอย่างไร้ความปรานี

ข้อนิ้วเจ็บไปหมด เจียงหยวนพยายามทนไว้สองวินาที วินาทีถัดมา เธอกัดปากเลิกกระโปรงรัดรูปขึ้น ยกขาแล้วเหวี่ยงข้ามพาดไว้บนต้นขาของเขา

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขานึกไม่ถึงว่าเธอจะใจกล้าขนาดนี้หรือเปล่า ถึงได้ไม่ทันได้ปัดป้อง ชั่วขณะที่เธอเงยหน้าสบตากับเขา เขาก็เหลือบตาขึ้นเล็กน้อย ไม่ได้สะบัดเธอออก

เจียงหยวนคว้าโอกาสไว้มั่น ยกแขนขึ้นโอบรอบลำคอของเขา แล้วประทับจูบลงบนใบหน้าหล่อเหลามีเสน่ห์นี้อย่างไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย

พี่ฮุยเคยบอกไว้ว่า “ต่อให้เป็นเหล็กกล้าก็ยังต้องแพ้ความอ่อนโยน” เจียงหยวนไม่เชื่อ เพราะผู้ชายคนนี้แข็งยิ่งกว่าเหล็กเสียอีก

เจียงหยวนไม่มีเทคนิคการจูบอะไร มีเพียงแค่ความกล้าไม่เหมือนใครเท่านั้น

ท่าทางของเธอดูงก ๆ เงิ่น ๆ ทว่าเปี่ยมล้นไปด้วยความเร่าร้อน เธอไล้ริมฝีปากตั้งแต่ดวงตาของเขาไปยังจมูกโด่งเป็นสัน สุดท้ายก็หยุดลงที่ริมฝีปากบางของชายหนุ่ม

เธอร้อนรนใช้ความชุ่มชื้นหวานเลี่ยนของตัวเองไปพัวพันอยู่กับริมฝีปากของเขา ทว่าจนใจที่ปากของชายหนุ่มปิดแน่นสนิทราวกับประตูเขื่อน เธอไม่ละความพยายาม ทว่าก็งัดให้ปากเขาให้อ้าออกไม่ได้

เธอหลับตา หอบหายใจถี่ ยันต้นขาขาวนวลทั้งสองข้างไว้ ใช้ลำตัวช่วงบนถูไถไปมาบนหน้าอกของชายหนุ่ม ไล่ตั้งแต่ซ้ายไปจนถึงฝั่งขวา มือทั้งสองลูบไล้ท้ายทอยของเขาไปมาอย่างสะเปะสะปะ