บทที่ 9 ไม่อยากมีชีวิตแล้ว?

จนกระทั่งมือของเธอเคลื่อนตัวจากท้ายทอยมายังด้านหน้า เพิ่งลูบไล้มาถึงบริเวณลูกกระเดือก ร่างกายของชายหนุ่มที่อยู่ใต้ร่างเธอพลันแข็งขืน จากนั้นเธอก็สัมผัสได้ว่าต้นคอของตัวเองถูกรัดแน่น เหมือนกับถูกแรงจากภายนอกบีบรัดเอาไว้

ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดลงในฉับพลัน ราวกับว่าการละเล่นครั้งนี้จบลงแล้ว

ลมหายใจหยุดชะงักภายในชั่วพริบตา เจียงหยวนไร้เรี่ยวแรงไปทั้งร่าง มีเพียงดวงตาทั้งสองเข้าทั้งนั้นที่ยังเบิกโพลง เธออยากอ้าปากหอบหายใจ ทว่าลำคอกลับถูกปิดกั้นเอาไว้ รู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจอย่างรุนแรง

อินตงบีบลำคอเรียวเล็กของเธอไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว ท่าทางราวกับกำลังหิ้วแมวป่าตัวหนึ่งไว้ น้ำเสียงของเขายังคงแหบพร่า “ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว คิดจะให้ฉันนอนกับเธอ?”

มือทั้งสองข้างพยายามแกะมือของเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย ทว่าจะอย่างไรก็แกะไม่ออกเลยสักนิด ใบหน้าขาวเนียนแดงก่ำขึ้นมาในชั่วพริบตาเพราะขาดอากาศหายใจ แววตาค่อย ๆ ดำมืด

ชั่วขณะนี้ เธอสัมผัสได้ชัดเจนว่าความตายกำลังใกล้เข้ามา

เธอไม่สงสัยเลยสักนิดว่าผู้ชายนี้จะบีบเธอให้ตายได้อย่างง่ายดาย เหมือนกับบี้มดตัวหนึ่ง

เขาเข้ามาใกล้หน้าเธอ “ใช้ทุกวิถีทางเข้ามาหาฉัน เธอคิดอยากจะได้อะไรจากตัวฉันกันแน่?”

เขาคลายนิ้วมือเล็กน้อย ให้เธอได้มีช่องมาตอบความสงสัย เจียงหยวนหอบหายใจเข้าปอดยกใหญ่ เธอพยายามเค้นเสียงออกมาจากลำคอ “คุณชายอิน ฉัน...ชอบคุณ”

เขากระตุกมุมปากเล็กน้อย ท่าทางเหมือนยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “ยังไม่พูดความจริงอีก อยากตายใช่ไหม? เดี๋ยวฉันสงเคราะห์เธอเอง”

วินาทีต่อมา เจียงหยวนสัมผัสได้ว่าต้นคอของตัวเองเหมือนจะถูกบีบจนหักอย่างไรอย่างนั้น

“ฉันพูดแล้ว...”

ชั่วขณะที่เขาคลายมือออก เจียงหยวนรู้สึกเหมือนว่าลำคอของตัวเองได้ขาดออกจากกันไปแล้ว ลมหายใจรวยริน เธอไอโขลกอยู่นาน ทั้งดวงตายังแดงก่ำเหมือนกับกระต่าย

เขาจุดบุหรี่ใหม่อีกมวน รอจนกระทั่งเธอหยุดไอ

เธอค่อย ๆ ลุกขึ้นจากโซฟา ก้มหน้าเล็กน้อยอย่างระมัดระวัง “เป็นความผิดของฉันเองที่ฉันชอบคุณโดยไม่ได้รับอนุญาต ฉันรู้ว่าคุณมีหลักการที่คุณถือ และฉันก็เข้าใจเหตุผลของมัน แต่ฉันห้ามตัวเองไม่อยู่...”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น ในสายตาที่กำลังหลุบลงนั้น เธอเห็นเขาสูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ บุหรี่มวนนั้นที่เขาคีบไว้ในมือและเพิ่งจุดมวนนั้นถูกเผาไหมไปแล้วครึ่งมวน

เจียงหยวนกะพริบตา ถอยหลังไปสองก้าวตามสัญชาตญาณ กล้ามเนื้อทั้งตัวตึงเครียดไปหมด วินาทีถัดมา เธอพลันได้ยินน้ำเสียงของเขาที่เคลือบไปด้วยยาพิษดังเข้ามาในหู “สมัยนี้ทำธุรกิจไม่รุ่งกันหรือไง กะหรี่เริ่มคิดจะมีความรักกับเขาแล้ว? เธอสมควรได้รับด้วยหรือไง?”

คำพูดนี้ช่างอำมหิตจริง ๆ เจียงหยวนราวกับต้องกลืนเข็มพันเล่มลงคอ เธอเจ็บปวดทั้งข้างนอกและข้างใน

เธอไม่รู้ว่าขอบเขตของโสเภณีคืออะไร หนึ่งเดือนนี้ที่เธอมาอยู่กับพี่ฮุยนั้นทำให้ได้เห็นผู้ชายหลากหลายประเภท เธอต้องกินข้าว เล่นบิลเลียด คุยธุรกิจ ดื่มเหล้า ร้องเพลง ยิ้มหัวเราะกับพวกเขา ทุกวันยามที่ได้ส่องกระจก เธอมักจะรังเกียจที่ตัวเองสกปรก อันที่จริงถูกด่าว่าเป็นกะ*หรี่ก็ไม่ถือว่าเกินไปด้วยซ้ำ

ทว่าเมื่อถูกคนชี้หน้าด่าทอต่อหน้าขนาดนี้ แล้วยิ่งคิดได้ว่าหมดหวังกับทางอินตงแล้ว หัวใจของเธอก็อดปวดร้าวไม่ได้ ลำคอพลันแน่นขึ้นมา

ครั้งนี้ไม่ใช่การเสแสร้ง น้ำตาเอ่อล้นออกมาจากเบ้าทันที

แม้จะเป็นแบบนี้ แต่เธอก็ยังคงฝืนแสดงละครให้จบ “ขอโทษค่ะคุณชายอิน ฉันรู้ตัวว่าผิดไปแล้ว ฉันทั้งไม่คู่ควรทั้งไม่ควรอยากครอบครองคุณ แต่... ฉันไม่ได้น่ารังเกียจขนาดที่คุณว่า เมื่อก่อนฉันคบกับเหยียนอี้หรูด้วยความจริงจัง จวบจนตอนนี้ เขาก็เป็นผู้ชายเพียงคนเดียวของฉัน ฉันรับได้ถ้าคุณรังเกียจว่าฉันสกปรก แต่คุณได้โปรดอย่าเหยียดหยามฉันเลยนะคะ คืนนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันเป็นฝ่ายเข้าหาผู้ชายที่ตัวเองชอบก่อน ต่อจากนี้จะไม่ทำอีกแล้ว”

ในดวงตาของเธอชุ่มชื้นไปด้วยน้ำตา ทว่าจะอย่างไรก็ไม่ไหลลงมา ในสายตาทอประกายความเด็ดเดี่ยวเจ็ดส่วนความน้อยใจสามส่วน เหมือนกับลูกสุนัขลูกแมวที่ถูกรังแกแต่ก็ไม่เปล่งเสียงร้อง

เธอมองประสานสายตากับดวงตาเย็นชาของเขาโดยไม่กะพริบตาเลยแม้แต่น้อย กลีบปากชมพูดชุ่มฉ่ำราวกับหยาดน้ำขยับขมุบขมิบเล็กน้อยเป็นครั้งสุดท้าย “ลาก่อนค่ะคุณชายอิน”

พูดจบ เธอก็หมุนตัวเดินไปที่ประตู แล้วเปิดประตูจากไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

ประตูห้องปิดลงดัง “ปัง” อินตงนั่งอยู่บนโซฟา สายตามืดครึ้มจดจ้องอยู่ที่บานประตูไม่ไหวติงอยู่นาน ลมหายใจสะดุด

ผ่านไปครู่ใหญ่ บานประตูเปิดอีกครั้ง เหลียงโจวเหิงก้าวเท้าเข้ามา กวาดสายตามองอินตงตั้งแต่หัวจรดเท้าพร้อมกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “เกิดอะไรขึ้น? ทำไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ? ทำไมสาวน้อยถึงได้เดินร้องไห้ออกไปได้?”

อินตงพ่นลมหายใจขึ้นเคืองออกมาช้า ๆ “ตาข้างไหนของนายเห็นว่าเธอร้องไห้?”

เหลียงโจวเหิง “สายตาหลายสิบคู่ในห้องส่วนตัวเห็นกันหมดเลยนะ ร้องไห้เหมือนกับที่เขาบอกว่าดอกสาลี่ต้องหยาดฝนนั่นแหละ น่าสงสารจะตายไป นายทำอะไรเธอ? ไม่ใช่สิ อาหารส่งมาถึงปากแล้วทั้งที แต่นายไม่ทำอะไรเธอเลยเนี่ยนะ? สาว ๆ ก่อนหน้านี้ก็แล้วไปเถอะ กับคนนี้ฉันดูแล้วก็ไม่เลวนะ แบบนี้แล้วยังไม่เข้าตานายอีก?”

บนริมฝีปากของอินตงยังคงชุ่มฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำลายที่เธอทิ้งเอาไว้ จนถึงตอนนี้แล้วยังรู้สึกชื้นแฉะอยู่เลย ในชีวิตนี้นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขาถูกผู้หญิงคนหนึ่งบังคับจูบ ในอกมันกระสับกระส่ายร้อนรุ่มอย่างบอกไม่ถูก เขามองบนใส่เหลียงโจวเหิง “นายนี่กินไม่เลือกจริง ๆ จะดีหรือแย่ก็ไม่รังเกียจ”

เหลียงโจวเหิงแสยะปาก ยิ้มอย่างมีเลศนัยอยู่นาน “อย่าเพิ่งพูดน่า ผู้หญิงคนนี้เขาตาฉันจริง ๆ หน้าตาว่าง่าย ก้นก็กลมกลึง พอได้เล่นบิลเลียดก็ดูมีพลัง นายว่า ถ้าวันอื่นฉันนัดเธอ เธอจะมาไหม?”

สายตาของอินตงพลันมืดครึ้ม เขาไม่ได้พูดอะไร