LOGINShare
บทที่ 12
Last Updated:
2025-03-21 10:06:36
Related chapters
เบี้ยปรารถนา บทที่ 13
ใกล้ค่ำอากาศเย็น แต่ปิ่นลดาไม่อนาทรกับมัน หล่อนลากกระเป๋าเดินทางที่เพิ่งรู้สึกว่าช่างหนักเอาการไปตามพงหญ้า เลียบกำแพงคอนกรีตสูงท่วมหัวเป็นสองเท่าออกห่างจากบ้านสีฟ้าไปเรื่อยๆ กำแพงเป็นแนวยาวที่หล่อนก็ไม่รู้ว่าไปจบตรงจุดไหน หรือทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร แต่ขอให้ออกไปจากที่แห่งนี้ได้เป็นพอ หล่อนพยายามไม่คิดไปทางเลวร้ายเพราะจะบั่นทอนกำลังใจตัวเอง ทั้งที่งูเงี้ยวเขี้ยวขอ ตลอดจนสิงสาราสัตว์ตัวใหญ่ผ่านแวบไปแวบมาในสมอง แต่รีบปัดมันออก ระยะทางคงหลายร้อยเมตรที่หญิงสาวต้องออกแรงลากกระเป๋าใบโต มันเหนื่อยจนเธอต้องหยุดพัก มองรอบตัวสัมผัสแต่ความเงียบนิ่ง คงยังไม่มีใครรู้ว่าเธอหลบออกมา ปิ่นลดานั่งบนกระเป๋า พักเหนื่อย แล้วเมื่อเขม้นมองข้างหน้าเห็นเหมือนทางโล่ง ไร้ขอบกำแพงกั้น เรียวปากสวยแย้มกว้าง อุทานอย่างมีความหวัง “กำแพง กำแพงสุดแค่นี้เอง โอย รอดตายแล้วเรา” อารามดีใจทำให้หลงลืมความเหนื่อย หญิงสาวออกแรงฮึดอีกครั้งเพื่อลากกระเป๋าอันเป็นสมบัติชิ้นเดียวติดตัวไปด้วย ด้วยระยะทางไม่ถึงร้อยเมตรกับความมืดครึ้มและเส้นทางที่ปูด้วยต้นหญ้าสูงแค่เข่าทำให้ปิ่นลดาแทบขาดใจกว่าจะฝ่าไปถึง ด้านล่างขอบกำแพง เป็
Last Updated : 2025-03-21เบี้ยปรารถนา บทที่ 14
“ฉันพาเธอเดินชมไร่ เห็นว่าอยากเดินนักไม่ใช่หรือ” คำตอบของเขาทำให้เธอต้องอุทานอย่างไม่อยากเชื่อหู“อะไรนะ นี่ฉันไม่ได้เดินกลับเหรอ”“ใช่ แล้วยังไง หรือตอนนี้อยากกลับแล้ว ฉันจะพาไป”“บ้าที่สุด ทำไมต้องทำอย่างนี้ คุณไม่ต้องพาฉันไปแล้ว ฉันจะกลับของฉันเอง” ปิ่นลดาแทบกระทืบเท้า ลืมสิ้นความกลัว นึกอยากให้ตนตัวโตกว่านี้สักเท่า จะได้จับคนป่าเถื่อนทุ่มให้แขนขาหักเมื่อรู้ตัวว่าถูกหลอกให้เดินวนอย่างไม่รู้ทิศทาง หญิงสาวจึงตัดสินใจหันไปทางหนึ่งซึ่งเชื่อมั่นว่าเป็นทางกลับบ้านหลังสีฟ้า เมื่อหนีไม่ได้ กลับไปตั้งหลักจะเป็นไรไป ดีกว่าทนอยู่กับผู้ชายบ้ากลางป่ากลางเขาหากต้นแขนกลมกลึงก็ถูกคว้ากระชับแน่น หล่อนเกือบออกแรงดิ้นอีกรอบ แต่เห็นเขาชี้ไปทางตรงกันข้าม เมื่อมองตามจึงเห็นคฤหาสน์เป็นเงาทะมึนอยู่ไกลๆหญิงสาวสะบัดแขนออก เชิดหน้าเดินโดยไม่รอให้ใครส่องไฟนำทาง เพราะตอนนี้รู้ทิศทางของตัวเองแล้วเสียงหัวเราะดังจากด้านหลัง ปิ่นลดาคอแข็ง ไม่ยอมเสียสายตาหันมอง ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น นึกแช่งชักหักกระดูกคนบ้าบอไปตลอดทางเขาเดินมาส่งถึงบ้านหลังสีฟ้าที่มีคนของเขายืนรออยู่ก่อน พร้อมกับกระเป๋าของปิ่นลดา หญิงสาวปรี่ไ
Last Updated : 2025-03-21เบี้ยปรารถนา บทที่ 15
“งาน...งานอะไร” ปิ่นลดาถามเสียงขาดห้วง หล่อนจำเสียงตัวเองแทบไม่ได้ กระนั้นยังพยายามระงับความกลัวที่แล่นปราดทั่วกาย...เพื่อจะแก้ความเข้าใจผิด “ฉันมาเป็นพี่เลี้ยงเด็ก แต่ไม่มี...ฉันไม่เห็นว่าที่นี่มีเด็ก แล้วฉันไม่ได้ทำงาน ถามใครก็ไม่มีคำตอบ ฉันเลยต้องถามหาคุณ”“ก่อนเธอจะได้เลี้ยงเด็ก เราต้องช่วยกันทำให้มีเด็กขึ้นมาก่อนยังไงล่ะ ปิ่นลดา และฉันคิดว่าเธอพร้อมแล้ว ถึงได้ไปหาฉัน”“ไม่ ไม่ใช่” หล่อนตะโกนก้องเมื่อรู้เจตนาเขา โผวิ่งอ้อมกำแพงหนาที่ขวางหน้าอยู่เพื่อตรงไปยังประตูที่ถูกปิดสนิทโดยที่ไม่ทันสังเกตหากว่าร่างบางเซถลากลับมาชนกำแพงเนื้อหนาหนั่นทั้งตัวด้วยแรงกระชากมหาศาล เธอดิ้นรนสุดแรงเพื่อจะหลุดพ้นจากปลอกเหล็กกล้าซึ่งกำลังรัดแน่นอยู่กลางลำตัว “ไม่ อย่า อย่าทำฉัน” เสียงร้องขอสลับกับเสียงหัวเราะห้าวที่บอกว่าเจ้าตัวสนุกกับการหยอกล้อเหยื่อให้หวั่นกลัวจนหัวใจแทบหยุดเต้น ปิ่นลดาดิ้นรนอย่างบ้าคลั่งเมื่อถูกผลักจนล้มบนเตียงนอน ก่อนร่างหนาจะคร่อมอยู่ด้านบน กำราบสองมือน้อยที่ทุบตีผลักไสเขา ด้วยมือหนาเพียงข้างเดียว แล้วกดทับขึ้นเหนือศีรษะเธอก้อนสะอื้นวิ่งขึ้นจุกถึงลำคอ ปิ่นลดาดวงตาเหลือกลาน พย
Last Updated : 2025-03-21เบี้ยปรารถนา บทที่ 16
แต่สิ่งที่เธอร้องขอไม่เกิดขึ้น ซ้ำสิ่งนั้นยังเคลื่อนเข้ามาเรื่อยๆ ความอุ่นร้อนชำแรกลงมา จนเธอสั่นสะท้านด้วยความซ่านเสียวและเจ็บปวด ปะปนกันไปหมด สุดท้ายของความทรมาน ปิ่นลดาผวากรีดร้องเมื่อความใหญ่โตถูกผลักดันเข้ามาจนลึกสุด ร่างกายเธอกำลังถูกฉีกร้าว ไม่อาจทนกับมันได้อีกแล้ว“ไม่ พอแล้ว เจ็บ...ไม่ไหวแล้ว ได้โปรด” กำปั้นน้อยระดมทุบบนไหลกำยำ ใบหน้าสวยแดงก่ำสะบัดไปมา สะอื้นไห้ด้วยความเจ็บปวด “อย่า พอ ฮือๆ” ร่างกายกำลังถูกบางสิ่งตอกลิ่มเข้ามา ปิ่นลดาอยากหลุดพ้นจากมันเหลือเกิน“อย่าดิ้น ไม่งั้นเธอจะเจ็บกว่านี้” เสียงแหบพร่ากระซิบชิดหู หญิงสาวขนลุกซู่ด้วยความปั่นป่วนในช่องท้อง มือหนาเคลื่อนมากอบกุมอกอวบ บีบเคล้นเบาๆ จนเธอเริ่มผ่อนคลาย ความเสียวซ่านแทรกซึมทั่วทุกอณูเนื้อ สองมือหนาเฟ้นฟอนเต็มอารมณ์ หญิงสาวผวาเฮือก เรือนกายสั่นระริก แต่คราวนี้ด้วยความรู้สึกต่างจากเดิมใบหน้าคมเคลื่อนลงตรงซอกคอระหง ริมฝีปากได้รูปพรมจูบแผ่วเบา ปัดไล้ตามผิวอ่อน หากแค่หล่อนหลงตาม เรียวปากหยักก็ขบเม้ม ดูดดึงเต็มแรง จนได้ยินเสียงหวานครางในลำคอเขาเคลื่อนใบหน้าออกห่าง สายตาจับดวงหน้านวล เฝ้ามองอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของ
Last Updated : 2025-03-21เบี้ยปรารถนา บทที่ 17
“ไงพี่ชาย เมื่อคืนหายไปไหนมา” เสียงทักดังขึ้นเมื่อร่างสูงใหญ่ในเครื่องแต่งกายเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีอ่อนกับกางเกงสแล็กสีดำก้าวลงจากบันไดสู่โถงด้านล่าง เขาปรายตามองนิดเดียว แล้วถามกลับ“มาตั้งแต่เมื่อไหร่”“เมื่อคืน หลังจากนายหายตัวไปแล้ว” รัชภาคย์หัวเราะอย่างยียวน เหล่มองใบหน้าหล่อเหลาที่ละม้ายตัวเอง ต่างกันก็เพียงบริเวณสันกรามประดับไรเคราเขียวจางที่เจ้าตัวคงจัดการจนเกลี้ยงเกลาอยู่ทุกเช้า แล้วยกมือลูบปลายคางตัวเองอย่างลืมตัว หนวดเคราขึ้นหนา...น่าจะได้เวลากำจัดมันแล้วกระมัง“แล้วเป็นไง ดีไหม” คนคาดคั้นถามออกเดินตามติดๆ เมื่อคนร่างสูงใหญ่ไล่เลี่ยกันเดินไปยังระเบียงด้านข้าง ที่ประจำสำหรับรับอาหารเช้า “อะไรของนาย” รัชตะถอนหายใจให้รู้ว่ารำคาญคนที่ตามมานั่งฝั่งตรงข้ามเต็มทน แล้วคลี่หนังสือพิมพ์บนโต๊ะออกมาเตรียมจะอ่าน“อย่าทำไก๋ เมื่อคืนหายไปไหนมา อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้” หนุ่มผู้น้องยักคิ้วให้อย่างอารมณ์ดี วางท่อนแขนล่ำสันบนโต๊ะทานอาหาร จ้องมองพี่ชายอย่างต้องการหาสิ่งผิดปกติ แล้วถามลองเชิง “ถ้าไม่ชอบ ส่งให้ฉันได้นะ”รัชตะเงยหน้าขึ้น ดวงตาคมสีสนิมเหล็กที่ล้อมกรอบด้วยขนตาหนา ภายใต้คิ้วดกดำ ทอปร
Last Updated : 2025-03-21เบี้ยปรารถนา บทที่ 18
ตะวันเริ่มบ่ายคล้อย หากร่างเล็กบางที่ดูอ่อนแอยังนั่งนิ่งอยู่บนเตียงนอน หลังจากเข้าห้องน้ำชำระคราบอันน่าขยะแขยงที่เปรอะเปื้อนอยู่กับเรือนกาย นานหลายสิบนาทีเธอถึงพาตัวเองออกมา แล้วพบว่าผ้าปูที่นอนถูกเปลี่ยนใหม่ เตียงนอนถูกจัดให้อยู่ในสภาพเรียบร้อย นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่เธอต้องการจะได้ในตอนนี้ปิ่นลดาไม่อยากเห็นหลักฐานหรือร่องรอยที่บอกว่าเมื่อคืนนี้ได้เกิดอะไรกับตน แม้อยากหลอกตัวเองว่าเป็นแค่ฝันร้าย แต่พอตื่นขึ้นมา ความเจ็บร้าวระบมยังปรากฏอยู่หล่อนหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า แม้ร่างกายจะหิวและต้องการพัก หากความคิดยังคงวิ่งวนอยู่ในหัว ซ้ำความกลัวและหวาดระแวงยังส่งผลให้เธอไม่สามารถทำอะไรได้เลย“ผู้ชายคนนั้นเป็นเจ้าของคฤหาสน์ เป็นเจ้านายของทุกคนที่นี่”ปิ่นลดาพยายามทบทวน ดวงตาเบิกโพลงเมื่อปะติดปะต่อเรื่องราวจนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตน แม้จะนำพาความเจ็บปวดเมื่อใบหน้าหล่อเหลาทว่าเหี้ยมเกรียมที่ยังติดตาได้ผุดซ้อนขึ้นมาในความคิด...แต่เธอต้องผ่านมันไปให้ได้นับจากคำสั่งของพ่อบุญธรรมที่บอกให้เธอเดินทางมายังเนินคุ้มหมอก เพื่อรับงานพี่เลี้ยงเด็กที่มีค่าจ
Last Updated : 2025-03-23เบี้ยปรารถนา บทที่ 19
“คุณใหญ่”หลังจากหายตกใจก็เปลี่ยนมาเป็นอึกอักแทน เมื่อเจ้านายใหญ่ปรากฏตัวอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เธอเหลือบมองประตูห้องนอนอัตโนมัติ นึกห่วงคนข้างในครามครัน“ปิ่นลดาเป็นยังไง”“ดิฉันเพิ่งจัดอาหารให้ค่ะ กำลังจะเข้าไปดู เห็นเงียบเป็นชั่วโมง”แม้นึกขุ่นใจเมื่อภาพของปิ่นลดาในเช้านี้ผุดขึ้นมาในหัว แต่ศจีต้องรีบปัดออก เพราะถึงอย่างไร คนนี้ก็เป็นเจ้านายใหญ่ที่เธอไม่ควรทำให้เคืองใจ“งั้นไม่ต้อง ฉันเข้าไปดูเอง”รัชตะยกมือห้ามคนของตัวเอง ก่อนสาวเท้าตรงไปยังประตูห้องนอนที่เขาเพิ่งจากเมื่อตอนรุ่งสาง ผลักเข้าไปโดยไม่เสียเวลาเคาะ จากที่คาดจะเห็นแม่หน้านวลในภาพต่างๆ แต่ที่ปรากฏกลับไม่ใช่เลยรัชตะยืนนิ่งตรงช่องประตู มองสำรับอาหารที่จัดไว้บนโต๊ะกลางเตียงอย่างพร้อมทาน เบนสายตามายังโต๊ะไม้วางติดผนังใกล้ตู้เสื้อผ้า ทอดมองร่างบางที่ฟุบนิ่งอยู่บนเก้าอี้ เรือนผมยาวนุ่มเคลียอยู่กับพื้นโต๊ะ เมื่อกวาดมองต่อมา เห็นหล่อนในชุดรัดกุมด้วยเสื้อเข้ารูปและกางเกงยีนส์หัวใจแข็งกระด้างอ่อนลงโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาค
Last Updated : 2025-03-24เบี้ยปรารถนา บทที่ 20
“ศจีอย่าเพิ่งไป” เสียงเรียกนั้นทำให้คนที่ย่างเท้ามาถึงประตูครัวต้องหันกลับ “วันนี้อยู่เป็นเพื่อนฉัน ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว”“เอ่อ...” ศจีอึกอัก เพราะเห็นร่างสูงตรงของเจ้านายยืนกอดอกพิงผนัง ทอดมองออกนอกหน้าต่างเหมือนกำลังรอคนในห้องครัวอยู่“ฉันไม่อยากอยู่กับเขาตามลำพัง หรือศจีจะไล่เขาให้ฉัน”“ตายแล้วคุณ อย่าพูดอย่างนี้นะ เดี๋ยวคุณใหญ่ได้ยิน” ศจีตกอกตกใจ ปรี่ไปหาคนบนเก้าอี้แล้วก้มหน้ากระซิบด้วยท่าทางกริ่งเกรง แต่มีหรือที่อีกคนจะรู้สึกเหมือนปิ่นลดาวางช้อน หยิบน้ำมาดื่ม หมดความอยากอาหารขึ้นมาดื้อๆ“ได้ยินแล้วเป็นไง เขาโหดร้ายขนาดจะฆ่าฉันกับศจีไหม”เงียบ...ไม่มีเสียงตอบ แต่เห็นทางหางตาว่าศจีค่อยๆ ยืดกายแล้วเดินออกไป ปิ่นลดานิ่วหน้า เม้มริมฝีปากแน่นที่นี่ก็มีแต่คนของเขา จะหาใครที่เห็นใจเธอก็ไม่มีเลยสักคน“อิ่มแล้วใช่ไหม” เสียงห้าวทุ้มดังขึ้น แม้จะเป็นคำถามห้วนๆ แต่มีแววอ่อนโยนเจืออยู่...จนหล่อนยิ่งขัดใจที่รู้สึกว่ากระแสเสียงนั้นกำลังโลมไล้เข้าไปถึงหัวใจและจิตว
Last Updated : 2025-03-25
Latest chapter
เบี้ยปรารถนา บทที่ 66 (จบ)
หล่อนหอบกระเส่า เปล่งเสียงเรียก ทิ้งศีรษะกับที่นอนอย่างหมดทางเมื่อเรียวลิ้นสากระคายกดคลึงยอดเกสรสวย ช่องทางรักอุ่นชื้นถูกรุกรานด้วยนิ้วแกร่งที่ทำงานประสานกัน เร่งจังหวะรัวเร็ว จนหล่อนดีดตัวสูง บิดกายเมื่อความเสียวซ่านกำซาบทั่วทุกรูขุมขน หากเขาไม่ปรานี กลับเร่งอารมณ์โถมใส่ กายอิ่มสั่นระริก ส่งเสียงครางกระเส่าเคล้าเสียงสะอื้นไห้อย่างยอมจำนนดวงหน้านวลแดงก่ำด้วยฤทธิ์อารมณ์สะบัดไปมา ดวงตาหวานเปิดปรือเย้ายวนอย่างไม่รู้ตัว มือนุ่มที่ถูกมัดไว้กำแน่นเข้ามากัน ระลอกคลื่นอารมณ์ใหญ่ยักษ์ซัดสาดเข้ามาต่อเนื่อง กระทั่งสิ่งที่อัดแน่นในกายระเบิดโพลง พล่านพร่าเกินจะควบคุม“คุณใหญ่ขา ลดาไม่ไหวแล้ว”ปิ่นลดาครวญอย่างน่าสงสาร ก่อนกรีดร้องอย่างไม่อาจทนไหว ทิ้งกายเปลือยลงระทวยทอดอย่างหมดทาง ปรับลมหายใจและอารมณ์ข้างในที่ปลดปล่อยออกมาร่างหนาใหญ่ขยับนั่งคุกเข่า เขาถอดเสื้อคลุมออก เหลือเพียงกายแกร่งเปลือย โน้มคร่อมเจ้าร่างบาง ปลดเชือกที่พันธนาการข้อมือเธอไว้ แล้วไล้เลื่อนต่ำมาผลักท่อนขาอวบให้เปิดกว้างปิ่นลดาผวาเฮือก แอ่นกายไขว่คว้าสามีหนุ่ม เมื่อเขาดันกายเข้า
เบี้ยปรารถนา บทที่ 65
บทส่งท้ายปิ่นลดา...ยอดรักยอดปรารถนาหลังจากแต่งงาน ไม่กี่เดือนต่อมาปิ่นลดาก็คลอดลูกชายคนแรกให้กับรัชตะ และว่างเว้นไม่ถึงปีหญิงสาวก็ตั้งท้องลูกสาวคนที่สอง ตอนนี้ทารกน้อยออกมาลืมตาดูโลกได้กว่าแปดเดือนแล้วในแต่ละวันหญิงสาวต้องหัวหมุนกับลูกชายหญิง แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าในความวุ่นวายนั้นช่างเปี่ยมด้วยความสุขอย่างที่เธอนึกไม่ออกว่าชีวิตนี้จะต้องการอะไรอีก...นอกเหนือจากสามีหนุ่มและลูกสองคนอันเป็นแก้วตาดวงใจในวันนี้รัชตะออกจากบ้านตั้งแต่เช้าเพื่อเข้าร่วมประชุมหุ้นส่วนใหญ่ซึ่งเป็นนักธุรกิจต่างชาติในกิจการผลิตชิ้นส่วนยานยนต์ที่มีโรงงานตั้งอยู่ในประเทศพม่า โดยมีสำนักงานใหญ่อยู่กลางเมืองเชียงราชของฝั่งไทยเขากลับเข้าบ้านในเวลาสองทุ่ม ทันทีที่ภรรยาสาวซึ่งเพิ่งจัดการกับลูกน้อยสองคนเสร็จเห็นเขาก็ยิ้มกว้างแล้วเดินไปหา“งานเป็นยังไงบ้างคะ เสร็จเรียบร้อยดีไหม”ปิ่นลดากอดท่อนแขนล่ำสันของสามีไว้ แนบแก้มนวลด้วยท่าทางประจบอย่างแสนน่ารัก ทุกท่าทางเป็นไปโดยธรรมชาติ“เรียบร้อยครับ”“คุณใหญ่มาเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำอุ่นให
เบี้ยปรารถนา บทที่ 64
“พราวพิชชาค่ะ พี่สาวของลดา”“ชื่อยังกะลิเก”เสียงเปรยเข้าหูในระยะประชิด พราวพิชชาต้องกลั้นอารมณ์อีกรอบ แต่เธอไม่ต้องทนนานเมื่อเสียงคุ้นหูดังเข้ามา อย่างที่ต้องรีบหันมอง“คุณแหวว คุณแหววจริงๆ ด้วย ลดาดีใจจังเลย ในที่สุดคุณแหววก็มา”ร่างงามอิ่มในชุดไทยประยุกต์สีครีมที่เห็นชัดว่ากำลังตั้งครรภ์เดินแกมวิ่งมาหา จนต้องปราดไปรับ กลัวว่าเจ้าสาวจะล้มคว่ำเสียก่อน“ลดาคิดว่าคุณแหววจะไม่มาซะอีกค่ะ”“มาสิ พี่ต้องมา ลดาแต่งงานทั้งที”พราวพิชชายิ้ม ยกสองมือประคองแก้มนวลที่ตกแต่งไว้อย่างดี เธอมองทั่วดวงหน้าน้องสาวแล้วดันออกห่าง สังเกตถ้วนทั่วแล้วยิ้มพอใจ“ลดาสวยมากเลยจ้ะ ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น พี่ดีใจจริงๆ ที่เห็นลดาในภาพนี้”เธอหลุดความคิดออกมา พราวพิชชาพอรู้ว่าน้องสาวบุญธรรมต้องเจอกับอะไรก็ต่อเมื่อเรื่องมันเลยมาจนถึงวันนี้แล้ว ถามพ่อกับแม่กลับได้คำตอบว่าปิ่นลดาสบายดี เจ้าตัวเรียนจบมหาวิทยาลัยแล้วเลือกทำงานที่เมืองไทยต่อ โดยปฏิเสธจะไปอยู่ออสเตรเลียด้วยกันหากค
เบี้ยปรารถนา บทที่ 63
“ไม่เชื่อค่ะ ลดาไม่เชื่อหรอกว่าตลอดชีวิตของคุณจะไม่มีใครอีก นอกจากเด็กมอมแมมอย่างลดาในตอนนั้น”“มันก็ใช่ ความจริงมีคนเต็มใจเยอะเชียวละ แต่ฉันไม่ตกลง” เขาว่าหน้าตาเฉย แต่คนฟังเบ้หน้า “ฉันอยากได้แม่เก่งๆ ให้ลูก แล้วถูกใจฉันด้วย”“คนเต็มใจของคุณใหญ่มีคุณชัญญาด้วยไหมคะ”“ฉันบอกแล้ว คุณชัญญาเป็นผู้หญิงที่ฉันให้ความสนิทสนม เธอเป็นเพื่อนคนหนึ่ง ฉันไม่เคยคิดเป็นอื่น”“แต่คุณชัญญาคิด” หล่อนว่าเสียงเข้ม ชายหนุ่มต้องอธิบายด้วยท่าที งอนง้อ“ต่อจากนี้ไม่คิดแล้วละ เชื่อฉัน เรื่องที่คุณชัญญาช่วยเธอหนีกลับกรุงเทพฯ วันนี้ ฉันก็รู้ แต่ไม่อยากพูดถึงอีก ขอให้มันจบได้ไหม เรื่องนี้ฉันขอ เพราะเราต้องอยู่ร่วมกันในเชียงราช อาจจะตลอดชีวิตของเรา แล้วฉันเชื่อว่าคุณชัญญาเป็นผู้หญิงที่รักศักดิ์ศรี เธอจะจบเรื่องของเราลงแค่นี้แน่นอน”“โอเคค่ะ ลดาเชื่อและคิดเหมือนคุณ...แต่ขอบอกไว้นะคะถ้าเมื่อกี้คุณใหญ่ไม่บอกว่ารักลดาก่อน ลดาจะไม่ยอมรับฟังอะไรง่ายๆ ลดาจะทำให้คุณเจ็บตัวด้วย ผู้ชายอะไร พิษสงรอบตัวจริ
เบี้ยปรารถนา บทที่ 62
หญิงสาวหันมอง อมยิ้มแก้มตุ่ย ไม่บอกเขาหรอกว่าตนกำลังมีความสุขเหลือเกิน ก็ผู้ชายที่รักเต็มหัวใจแถมยังเป็นพ่อของลูกในท้องบอกรักพร้อมกับขอแต่งงาน ต่อให้เหนื่อยอ่อนแค่ไหนก็เรียกพลังคืนได้ในพริบตา“ทานข้าวกันเลยไหมคะ ค่ำแล้ว คุณลดากำลังท้องกำลังไส้ ท้องว่างนานไม่ดี เดี๋ยวคุณหนูจะหิว”พวงทิพย์เดินออกมาบอกเสียงจริงจัง จนปิ่นลดาหน้าเหวอกับท่าทางที่เปลี่ยนไป กระนั้นก็รีบปรับสีหน้ายิ้มรับอย่างจริงใจพร้อมบอกขอบคุณ จนแม่บ้านใหญ่ยิ้มเก้อ รีบกลับเข้าห้องครัวสั่งเด็กตั้งโต๊ะเสียงหัวเราะในลำคอหนาทำให้ปิ่นลดาหันมอง“คุณใหญ่หัวเราะทำไม มีอะไรน่าขำหรือคะ”“ขำเธอกับคุณทิพย์ไง”“คุณใหญ่นี่ นิสัยไม่ดีอีกแล้ว”ปิ่นลดารู้ทันหรอกน่า หยิกท่อนแขนกำยำก่อนฝ่ายนั้นจะโอบพาเข้าห้องทานอาหาร เพราะไม่อยากให้เธอกินข้าวมื้อค่ำผิดเวลานานสองคนใช้เวลาส่วนตัวในห้องทานอาหาร ช่างน่าแปลกว่าวันนี้แม้จะเป็นอาหารรสเลิศ ไม่ต่างจากวันก่อนที่ปิ่นลดาเห็นแล้วอาเจียนจนหมดไส้หมดพุง จนรัชตะต้องลงมือทำเมนูสารพัดไข่ให้หล่อนแทน
เบี้ยปรารถนา บทที่ 61
การกลับมาถึงคฤหาสน์ราชเกียรติกูรในช่วงเย็นความรู้สึกต่างจากการออกไปในตอนเช้าโดยสิ้นเชิงปิ่นลดาก้าวลงจากรถ มองรอบตัว สูดลมหายใจเต็มปอด เหมือนกับว่าได้จากไปนานแล้วเพิ่งหวนคืนมา สำนึกอีกส่วนบอกว่าที่นี่คือ ‘บ้าน’ ที่หล่อนจะอยู่ด้วยหัวใจอบอุ่นและมั่นคงรัชตะแตะเอวพาหญิงสาวเข้าไปในบ้าน ศจีที่วิ่งออกมาทำหน้าดีใจก้ำกึ่งจะร้องไห้ ปิ่นลดาจับมือไว้ ถามพลางยิ้มเต็มสีหน้า“เป็นอะไรศจี คิดถึงฉันมากหรือ ไม่เจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง”“ฉันคิดว่าคุณจะไม่กลับมา ฉันใจหายหมดเลยคุณรู้ไหม”หญิงร่างผอมบางบอก น้ำตาจะไหลอยู่รอมร่อ จนปิ่นลดาต้องหัวเราะเสียงใสหวังจะสร้างบรรยากาศใหม่“ทำไมจะไม่กลับ ฉันไม่ได้ไปไหนสักหน่อย ศจีอย่าตื่นตูมไปหน่อยเลยน่า”เจ้าหล่อนว่าพลางเดินผ่านจะขึ้นไปชั้นบน ก่อนหยุดฝีเท้าตรงบันไดขั้นแรก แล้วหันมาถามอีกหน“ศจีเก็บลูกหม่อนไว้ให้ฉันไหม”“เก็บค่ะ ฉันเก็บมาเต็มตะกร้าเลย แล้วลงมานะคะ”“จ้ะ”แล้วร่างอิ่มในเดรสสวยเหมาะสำ
เบี้ยปรารถนา บทที่ 60
“ถ้า...เอ่อ คุณจะทำตามเงื่อนไข ฉันก็เข้าใจค่ะ ไม่เป็นไร”“เพื่อนายเล็ก เธอยอมขนาดนี้เลยหรือ ปิ่นลดา”น้ำเสียงคนตัวใหญ่บอกชัดว่าไม่พอใจและไม่ได้แสร้งทำด้วย ปิ่นลดามองอย่างงุนงง เขาแปรเจตนาเธอถึงไหนกัน“คุณโกรธฉันหรือคะ”“ฉันไม่ชอบให้เธอพูดถึงนายเล็กอย่างนี้”“ไม่ให้ฉันสงสารเขาหรือคะ คุณใหญ่บ้าหรือเปล่า ฉันจะทำได้ยังไง ก็เขาน่าสงสารและน่าเห็นใจจริงๆ แทนที่จะได้อยู่สุขสบาย กลับต้องทนลำบากในป่าเขา ตามศักดิ์เขาเป็นหม่อมราชวงศ์ เป็นคุณชายด้วยนะ เอ่อ...ความจริงก็คุณใหญ่ด้วยแหละ” ท้ายประโยคเสียงเบาลง เห็นชัดว่าเจ้าตัวเริ่มงุนงงและสับสนกับตัวเอง“พอเลย ไม่ต้องดรามา” รัชตะเห็นท่าไม่ดี รีบดักคอ “นายเล็กไม่ใช่ยาจก แต่มันชอบทำตัวซอมซ่อ และมันไม่ได้ตกระกำลำบากในป่า แต่มันเข้าป่าเพราะทำเหมืองทองคำที่ได้รับสัมปทานจากรัฐบาลของประเทศพม่า เหมืองอยู่ใกล้เขตแดนที่ตอนนี้เปิดเสรีแล้ว มันรวยพอที่อยู่ได้สบายทั้งชาติ”“อ้าว จริงหรือคะ”คนเพิ่งถึงบางอ้อครางอย่างหม
เบี้ยปรารถนา บทที่ 59
บ้านเดิมของพ่อที่รัชตะบอกไว้ทำให้ปิ่นลดาถึงกับตะลึง ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าสถานที่แห่งนี้เป็นวังเก่าที่ปัจจุบันตกอยู่ในมือหลานห่างๆ ครอบครองอยู่ โดยรู้มาว่าทายาทสายตรงนั้นย้ายไปอยู่ต่างประเทศอย่างถาวร หลังจากแต่งงานกับภรรยาฝรั่งและถูกถอดจากความเป็นราชนิกูลด้วยเหตุผลที่ไม่มีใครรู้และเป็นไปโดยการสมัครใจของทุกฝ่ายแต่ดูเหมือนพวกเขายังมีเงื่อนไขที่ยังติดพันอยู่ สิ่งนี้ทำให้เธอถูกดึงเข้าไปเกี่ยวข้องอย่างเลี่ยงไม่ได้...และมันก็ใช่สิ่งที่ปิ่นลดารู้คร่าวๆ มาก่อนแล้ว“ฉันต้องมั่นใจด้วยว่าเด็กในท้องยายหนูคนนี้เป็นลูกของเธอ เป็นสายเลือดแท้จริงของราชเกียรติกูรถึงจะเซ็นมอบสมบัติส่วนของพ่อเธอให้”“ถ้าจะให้ตรวจ DNA ตอนนี้ ผมไม่อนุญาต ผมไม่ต้องการให้ลูกเมียมาเสี่ยงกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง” รัชตะสวนด้วยท่าทีแข็งกร้าว ทำให้ชายร่างผอมสูงผงะอย่างคิดไม่ถึง จนแม้แต่ปิ่นลดายังต้องสะดุ้ง “ผมไม่ได้มาเพื่อขอให้ท่านลุงเชื่อหรือไม่เชื่อว่าลูกในท้องปิ่นลดาเป็นลูกของผม แต่มาเพื่อบอกกล่าวท่านลุง ผมจะแต่งงานกับปิ่นลดา ผมกำลังจะมีลูก เลยอยากทำทุกอย่างให้เข้าที่เข้าทาง ผมเ
เบี้ยปรารถนา บทที่ 58
“ใช่พี่ แม่บอกว่าเขาย้ายไปอยู่ออสเตรเลียแล้ว พี่ลดาไม่รู้หรือ ตอนแรกนัทยังอิจฉาพี่เลยว่าได้ไปอยู่เมืองนอกกัน”“ไม่ พี่ไม่รู้”“งั้นกลับเถอะพี่ อย่าเข้าไปเลย มันไม่ใช่บ้านของพี่ลดาแล้ว”เมื่อเห็นว่าเธอยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม และรถบรรทุกข้างในกำลังแล่นออกมา เด็กหนุ่มจึงคว้าข้อมือหญิงสาวจูงให้พ้นรัศมี ก่อนจะปล่อยเธอ“พี่...เอ่อ พี่พักที่ไหน แล้วจะกลับยังไง”หล่อนส่ายหน้า สมองตื้อ คิดอะไรไม่ออก เด็กหนุ่มมอง แล้วพอปะติดปะต่อหลายอย่างได้ก็รู้สึกสงสารจับใจ นั่นคือการแสดงน้ำใจได้เท่าที่ตนสามารถ“ตรงนี้อากาศร้อน ไปที่ร้านก่อนดีกว่า พี่หน้าซีด เดี๋ยวจะเป็นลม”ปิ่นลดารู้สึกตัว กำมือแน่นอย่างเรียกกำลังใจ ถึงอย่างไรเธอต้องเดินต่อ จะหยุดชีวิตไว้ตรงนี้ได้อย่างไรกันพอจะย่างเท้ากลับไปทางต้นซอย รถหรูคันสีดำติดฟิล์มมืดสนิทก็แล่นมาจอดใกล้ ปิ่นลดาหลบทางให้ ตั้งท่าจะเดินต่อ หากต้องชะงัก เท้าหยุดนิ่งทั้งสองข้าง มองคนที่เปิดประตูก้าวออกมาด้วยความรู้สึกช็อก“พี่ลดา เราไปกันเถอะ”
