หวงก้าง

“เสียแล้วหรือครับ ไม่ทราบลุงเขาเป็นอะไรถึงเสียเหรอครับ”

“กินเหล้าเยอะไง เลยเป็นโรคตับแข็งตายน่ะสิ แต่เอ...ไม่รู้ว่าที่นาตรงนั้นลูกหลานมันขายให้ใครไปหรือยังนะ แต่น้าก็เห็นทิ้งไว้ไม่มีใครมาทำอะไร ก็คงยังอยู่ล่ะมั้ง”

“งั้นน้าพอจะรู้จักลูกหลานลุงเขาไหมครับ”

“รู้จักสิ แต่ดูเหมือนเขาจะไปทำงานอยู่กรุงเทพกันหมดแล้วนะ ปีก่อนก็มารับแม่เขาไปอยู่ด้วย แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันลองถามคนข้างบ้านมันให้ ญาติๆ กันน่าจะมีเบอร์โทรอยู่”

“งั้นผมขอรบกวนน้าด้วยนะครับ”

“โอ๊ย...มารบกงรบกวนอะไรกันพ่อคุณ เราคนกันเองทั้งนั้น เจ้าแฝดนั่นก็หลานฉันเหมือนกัน ปู่กับย่าเขาเอ็นดูหลานอยากมาอยู่ใกล้ๆ กันก็ดีแล้ว บ้านเราอากาศดี ผู้คนก็ใจดี ข้าวปลาอาหารก็หากินง่ายราคาถูก”

ปากบอกแต่ตาของคนวัยหกสิบกว่าๆ มองหลานสาวที่ยอมนั่งนิ่งในอ้อมแขนคนแปลกหน้าอย่างแปลกใจ ปกติเด็กหญิงเวียงพิงค์ไม่กลัวคนก็จริง แต่ไม่บ่อยนักที่จะคุ้นเคยกับคนแปลกหน้าได้ขนาดนี้

“ไข่เจียวมาแล้วจ้า” นางสีดาวางจานไข่เจียวฟูๆ หอมฟุ้งลงตรงหน้าแขกไม่ได้รับเชิญ พร้อมกับกระติกข้าวเหนียว “วันนี้ไม่ได้หุงข้าวสวยไว้เพราะเจ้าเมรีไม่อยู่ มีแต่ข้าวเหนียวนะจ๊ะ กินได้ไหมล่ะพ่อคุณ”