คำสารภาพ

เมรีรู้สึกเย็นสันหลังวาบๆ ราวกับนั่งอยู่ต่อหน้าเพชฌฆาตที่เงื้อดาบรอเฉาะหัว สายตาที่มารดาจ้องมองมาไม่มีรอยขี้เล่นแม้แต่น้อย ครั้งสุดท้ายที่เห็นแม่ทำหน้าโหดแบบนี้เห็นจะเป็นตอนที่เธอเข้าไปสารภาพเรื่องท้องไม่มีพ่อในวันนั้น

‘มันเป็นใคร ผู้ชายที่ทำแกท้อง บอกแม่มานะ!’ เด็กสาวในวันนั้นเม้มริมฝีปากแน่น ทั้งกลัวทั้งเสียใจเหลือคณา น้ำตาใสๆ ไหลนองอาบสองแก้มไม่หยุด ทั้งที่ปกติเป็นคนที่ร่าเริงมาตลอด

‘ไอ้พ่อของเด็กในท้องแกมันเป็นลูกเต้าเหล่าใคร ห๊ะ ยัยเมรี’

‘ใจเย็นๆ ก่อนน่าแม่สีดา’

‘นั่นสิจ๊ะแม่ ค่อยพูดค่อยจานะ’ เป็นบิดาและพี่สาวที่เข้ามาไกล่เกลี่ย สายตาที่มองมาแม้ไม่ได้เกรี้ยวกราดเท่าคนเป็นแม่ แต่ก็แฝงรอยผิดหวัง แต่นั่นก็เกินพอแล้วที่จะทำให้เธอปวดใจโดยไม่ต้องเฆี่ยนด้วยไม้เรียวด้วยซ้ำ

‘พ่อจ๋า แม่จ๋า พี่รจ...หนูขอโทษ หนูผิดไปแล้ว ถ้าแม่โกรธจะด่าจะตีหนูให้ตายก็ได้นะ หนูยอมทุกอย่าง...’

สาวน้อยในวันนั้นกราบขอขมาทุกคนอย่างสำนึกเสียใจ นาทีนั้นเธอยอมทุกอย่าง แต่กลับไม่ยอมปริปากบอกว่าพ่อของลูกในท้องตัวเองเป็นใคร เธอสู้อุตส่าห์เก็บงำความลับนั่นมาจนถึงวันนี้

ด้านนอกหน้าต่างฝนยังเทกระหน่ำไม่ลืมหูลืมตา แต่อากาศ