Share

6 - ลองชุดแต่งงาน

last update Terakhir Diperbarui: 2025-02-22 19:00:04

               หลังจากคืนนั้นที่เขาต้องยอมเรียกลูกน้องมาขับรถให้ พายุก็ยังคงรับส่งเธอเพื่อลองชุดเตรียมตัวถ่ายพรีเวดดิ้งตามที่ได้นัดไว้ ในร้าน พายุนั่งเลื่อนโทรศัพท์นั่งรออยู่ตรงโซฟาแม้ว่าเจ้าสาวตรงหน้าจะกำลังหมุนตัวไปมาเพื่อให้เขาดูชุดที่ถูกใจ

               “ชุดนี้เจ้าบ่าวว่ายังไงบ้างคะ? ดิฉันคิดว่าชุดเข้ากับเจ้าสาวมากเลยค่ะ กระโปรงก็...”

               “เอาชุดที่ว่านี้แหละ” พายุตอบทั้งที่ตัวเองยังไม่เงยหน้าขึ้นมองเธอเลยสักนิด รอยยิ้มบนใบหน้ายี่หวาที่มีในตอนแรกหุบลงทันทีที่ได้ยิน เขาดูไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อยยังคงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับหน้าจอโทรศัพท์เครื่องหรูอยู่อย่างนั้น

               เมื่อพนักงานสาวเห็นอย่างนั้นก็ถึงกับทำหน้าเจื่อนก่อนจะหันไปหยิบชุดเจ้าบ่าวที่คิดว่าเข้าคู่กับชุดเจ้าสาวที่สุดออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มตามมารยาท หวังว่าชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าบ่าวจะหันมาสนใจเสียสักนิดก็ยังดี

               “เจ้าบ่าวลองชุดนี้สิคะ ดิฉันว่ามันเข้าคู่กับชุดเจ้าสาวหรือว่าเจ้าบ่าวมีสีไหน...”

               “ชุดไหนก็ได้” พายุตอบสวนขึ้นมาและยังคงนั่งอยู่ท่าเดิมไม่เปลี่ยน ก้มหน้าก้มตามองโทรศัพท์ตามเคย ยี่หวาเห็นอย่างนั้นจึงหันไปมองหน้าพนักงานสาวที่ตอนนี้ทำหน้าไม่ถูกไม่รู้ว่าจะไปต่อยังไง

               “เอาสองชุดนี้ก็ได้ค่ะ” เธอพูดพร้อมส่งยิ้มให้พนักงานสาวอย่างเป็นมิตรก่อนจะพาตัวเองเดินเข้าห้องแต่งตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเงียบๆ พนักงานสาวก็จัดแจงชุดแยกไว้รอส่งไปในวันงานตามที่ได้รายละเอียดไว้ก่อนจะเข้ามาลองชุด

               “เอ่อ...ไม่ทราบว่าเรื่องพรีเวดดิ้งจะเลือกสถานที่...”

               “ไม่ต้องถ่าย ผมขอตัดต่อเอไอแทน ผมไม่ว่าง” พายุเก็บโทรศัพทเมื่อหางตาเห็นว่ายี่หวาเดินออกมาจากห้องแต่งตัวหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ยี่หวาถึงกับสะอึกเมื่อได้ยินเขาพูดอย่างนั้น

               พายุปลายตามองเธอครู่หนึ่งก่อนจะเดินนำออกจากร้านไปพร้อมกับลูกน้องมือซ้าย ส่วนมือขวายืนรอให้ยี่หวาเดินออกไปจึงจะเดินตาม ทั้งสี่เดินมาถึงรถคันหรูสองคันที่เตรียมมา รถคันหนึ่งของบอดี้การ์ดคันหนึ่งของพายุ เขาหันกลับมาทางยี่หวาที่เดินคอตกตามหลังอย่างเงียบๆ

               “ไอ้เมษ มึงไปส่งคุณยี่หวา” พายุเอ่ย

               “อ้าว แล้วนายล่ะครับ?”

               “เรื่องของกู” พายุพูดแค่นั้นก่อนจะขึ้นรถไปโดยมีมือซ้ายอย่างแฟนต้าเปิดประตูให้ เมษถึงกับอ้าปากค้างกับการกระทำของเจ้านายตน บางครั้งก็เหมือนกับว่าเป็นห่วงยี่หวาบางครั้งก็ดูเหมือนไยดีเธอเลย

               “เชิญครับคุณยี่หวา” เมษเอ่ยพร้อมกับเปิดประตูรถให้หญิงสาวที่ยังคงมองไปยังรถอีกคัน ยี่หวาหันกลับไปพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปนั่งหลังรถตามที่เมษบอก รถพายุค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปก่อนหน้าเธอโดยไม่มีรีรอ เมษเดินขึ้นรถประจำคนขับก่อนจะคาดเข็มขัดอย่างเงียบๆ

               “เอ่อ...คุณ...เมษใช่ไหมคะ?”

               “อ๋อ ครับ...ไม่ได้แนะนำตัวเลย ผมเป็นมือขวาของคุณพายุชื่อเมษครับคุณหนู”

               “คือว่า...คุณพายุจะไปไหนเหรอคะเวลานี้”

               “ผมว่า...ไม่ใช่เรื่องที่คุณหนูควรรู้ครับ” เมษตอบแค่นั้นก่อนจะออกรถไปคนละทางกับพายุทันที ยี่หวายคิดหนักกับคำตอบนั้นและแอบคิดว่าเขาคงจะมีธุระหรือไม่ก็...อาจจะไปหาผู้หญิงคนอื่นก็ได้จากที่เห็นเขายิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับโทรศัพท์ก็เดาได้ไม่อยาก แม้จะรู้สึกเศร้าแต่มันก็ไม่ได้เกี่ยวกับเธออีกต่อไป เธอแค่แต่งงานตามหน้าที่ซ้ำยังเป็นเจ้าสาวที่เขาไม่ชอบขี้หน้าเสียอีก

               “อย่าเศร้าไปเลยครับ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นอย่างที่คุณคิดก็เถอะ” เมษพูดพร้อมกับยิ้มร่าส่งให้เธอผ่านกระจกหน้ารถ ยี่หวาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะยิ้มแห้งๆตอบ

               “ขอบคุณนะคะ...ไม่ได้ช่วยให้ใจชื้นขึ้นมาเลย” ยี่หวาตอบไปตามความจริงอย่างไม่ปิดบัง

               “คุณยี่หวา...ชอบคุณพายุหรือครับ?”

               “ก็...มันคงไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ เพราะคุณพายุคงเกลียดฉันไปแล้ว” ยี่หวาเอ่ยขึ้นพลางหันหน้าออกไปมองด้านนอกรถพยายามหลบเลี่ยงใบหน้าที่เศร้าสร้อยของตัวเอง

               “ก็คุณเล่นปลอมตัวเป็นผู้หญิงธรรมดาทำงานร้านกาแฟนี่ครับ เป็นใครก็โกรธ”

               “ฉันไม่ได้ปลอมตัวสักหน่อย”

               “คุณพายุเข้าใจว่าอย่างนั้นครับ”

               “ช่างเขาเถอะค่ะ คุณเมษแวะร้านผัดไทยหน่อยได้ไหมคะ?”

               “คุณหิวเหรอครับ? ไปร้านในห้างใกล้ๆไหมครับ?”

               “ไม่ล่ะค่ะ ขอร้านผัดไทยหน้าปากซอยทางเข้าบ้านก็พอ”

               “คุณดูเป็นคนกินง่ายอยู่ง่ายไม่เหมือนคุณหนูเลยนะครับ”

               เมษพูดขึ้นพลางหัวเราะเล็กน้อยอย่างไม่อยากเชื่อ ปกติที่เคยเห็นเหล่าคุณหนูมักจะเข้าร้านอาหารแพงๆเสียมากกว่าจะสนใจร้านอาหารข้างทางที่ดูไม่ค่อยถูกสุขอนามัยเสียเท่าไหร่ ยี่หวาไม่ได้ตอบแต่ยิ้มแหยๆให้แล้วมองไปทางอื่นตามเดิม

               หลังจากขับรถมาได้สักพักเมษก็ได้จอดรถร้านผัดไทยหน้าปากทางเข้าหมู่บ้านของยี่หวาตามที่เธอบอก ยี่หวาเปิดประตูลงจากรถโดยไม่รอให้เมษมาเปิดให้ เมษชะงักครู่หนึ่งแต่ก็พยักหน้าอย่างเงียบๆแล้วเดินตามเธอไปยังหน้าร้านผัดไทยนั้น

               “เอาผัดไทยกุ้งสดสองค่ะ”

               “คุณยี่หวาทานคนเดียวสองจานเลยเหรอครับ?”

               “เผื่อคุณไงคะ”

               “ครับ? ผมเหรอ?” เมษทำหน้าตางุนงงพร้อมกับชี้นิ้วมาที่ตัวเอง ยี่หวาพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะเดินนำไปนั่งที่โต๊ะแสตนเลสที่ว่างอยู่ เมษหันมองตามก่อนจะเดินตามไปนั่งตรงข้ามเธออย่างเงียบๆ

               “เห็นคุณมายืนรอฉันกับคุณพายุตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลยแม้แต่น้ำ มื้อนี้ฉันเลี้ยงค่ะ” ยี่หวาเอ่ยขึ้นพร้อมกับจัดแจงแก้วน้ำที่อยู่ไม่ไกลนักพร้อมกับรินน้ำในเหยือกพลาสติกใส่แก้วแล้วยื่นให้เมษอย่างคล่องแคล่ว เมษมองตามก่อนจะลอบมองใบหน้าของเธออย่างนึกสงสัย

               “คุณยี่หวามาทานที่นี่บ่อยเหรอครับ?”

               “ค่ะ”

               “ทำไม...ไม่ให้คนรับใช้ในบ้านทำให้ล่ะครับ?”

               “เอ่อ...คนรับใช้ทำให้จะอร่อยสู้คนที่ถนัดทำผัดไทยอร่อยๆมาหลายสิบปีได้ยังไงล่ะคะ” ยี่หวาพูดก่อนจะคว้าแก้วน้ำขึ้นมาดื่มพยายามปิดบังความน่าสงสัยไว้

               “อ๋อ งั้นเองเหรอครับ” เมษตอบรับ ไม่นานนักผัดไทยก็มาสเสิร์ฟที่โต๊ะสองจาน ทั้งสองนั่งคุยกันไปทานผัดไทยไปราวกับคนคุ้นเคยทั้งที่เคยคุยกันครั้งนี้ครั้งแรก ยี่หวาดูแตกต่างจากที่เขาคิดไว้มากและเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมเจ้านายของเขาถึงได้ชอบเธอ แต่ติดตรงที่ว่า...เจ้านายของเขาปากแข็งไปเสียหน่อย

อีกด้านหนึ่ง

               พายุวนรถกลับมายังร้านลองชุดเมื่อครู่หลังจากที่สั่งมือซ้ายของตัวเองวนรถรอบซอยอยู่รอบหนึ่ง ชายหนุ่มเดินเข้าร้านมาอย่างเงียบๆ พนักงานสาวคนเดิมเดินเข้าไปทักทายเขาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ในใจกลัวว่าลูกค้าจะยกเลิกเพราะไม่ถูกใจที่เธอแนะนำมากเกินไปหรือเปล่า

               “คะ...คุณลูกค้ามีอะไรหรือเปล่าคะ? หรือว่า...”

               “ผมมาลองชุดอีกครั้งน่ะครับ”

               “คะ?”

               “พอดีเมื่อครู่ผมติดงานเลยไม่ได้สนใจ”

               “อ๋อ ได้สิคะ” ว่าแล้วพนักสาวก็เดินไปหยิบชุดที่เลือกไว้ตอนแรกมาให้พายุดู พายุมองดูชุดคู่นั้นอย่างพิจารณาก่อนจะหันไปเอ่ยถามพนักงานสาว

               “ชุดเจ้าสาวมีกระโปรงเรียบๆไม่ฟูฟ่องมาขนาดนี้ไหมครับ? ปิดไหล่ ปิดอกไม่โป๊มาก ขอเป็นสีขาวชุดสูทเจ้าบ่าวก็เป็นสีขาว”

               “มีค่ะ เป็นชุดที่ทางร้านพึ่งออกแบบมาอาทิตย์นี้เลยค่ะ ยังไม่เคยมีใครได้ชุดคู่นี้ไป” ว่าจบพนักงานก็นำชุดที่ว่านั้นออกมาให้เขาพิจารณาดู พายุมองชุดนั้นครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า

               “เอาชุดนี้ครับ สัดส่วนเจ้าสาวคุณจำได้ใช่ไหมครับ?”

               “ได้ค่ะ ทางร้านลงรายละเอียดไว้”

               “ถ้าอย่างนั้นผมขอลองชุดหน่อย จะได้ปรับแก้ได้”

               “ได้เลยค่ะ” พนักงานยิ้มรับก่อนจะเดินนำเขาไปยังห้องลองเสื้อผ้า พายุจัดการลองชุดสูทนั้นก่อนจะเดินออกมาให้พนักงานวัดตัว เขามองตัวเองในกระจกสำรวจชุดว่ามีตรงไหนที่ต้องแก้หรือไม่ แฟนต้าเห็นอย่างนั้นก็ยืนเอามือปิดปากก้มหน้าลงหัวเราะเบาๆ

               “ขำอะไรของมึงไอ้ต้า” พายุปราดสายตามองลูกน้องตัวเองพลางขมวดคิ้ว

               “จะเล่นบทโหดไม่สนใจเธอก็ลำบากหน่อยนะครับนาย อุตส่าห์ทำทรงขับรถวนซอยตั้งรอบนึง ฮึๆ” แฟนต้าพูดจบก็หัวเราะอีกครั้ง พายุปรายสายตามองไปรอบๆที่พนักงานที่ได้ยินต่างยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พายุจึงหันไปส่งสายตาดุใส่ลูกน้องตน

               “มึงก็รู้จักหุบปากซะบ้างไอ้ต้า” เค้นคำพูดออกจากไรฟันก่อนจะกระแอมเบาๆ แล้วทำหน้าจริงจังกับการลองชุดเจ้าบ่าวต่อ แม้ว่าลูกน้องของเขายืนหัวเราะอยู่ข้างหลังก็ตาม

               “แล้วเรื่องพรีเวดดิ้ง....”

               “ขอเป็นร้านกาแฟครับ” พายุเอ่ยแค่นั้นก่อนจะเดินกลับเข้าไปเปลี่ยนชุดอีกครั้งในชุดปกติ หลังจากที่พนักงานจดรายละเอียดที่ต้องแก้ไขชุดให้เรียบร้อยแล้ว

Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi

Bab terbaru

  • เปลี่ยนห่านอย่างเธอให้เป็นหงส์   24 - ยังรู้สึกอยู่หรือเปล่า

    “ไม่ได้ยัดเยียดแค่คิดว่าคุณพายุ...อาจจะชอบวาวามากกว่า” “หืม?” “วาวาก็ลูกสาวคุณพ่อเหมือนกัน ถ้าแต่งงานกับคุณพายุคงไม่มีปัญหาอะไร...” ยี่หวาพูดพลางกเบือนหน้าไปทางอื่นเพื่อหลบเลี่ยงใบหน้าหล่อของเขาที่เลื่อนเข้ามาใกล้เรื่อยๆ พายุชะงักกับคำพูดของเธอพลางขมวดคิ้ว เหลือบมองหญิงสาวตรงหน้าที่หลบเลี่ยงเขา “พูดแบบนี้หมายความว่าไง? ฉันแต่งงานกับเธอไปแล้ว จดทะเบียนสมรสแล้วด้วย...เธอจะให้ฉันหย่ากับคนพี่แล้วไปแต่งกับคนน้องอย่างนั้นเหรอ? ตลก...” เขาแสยะยิ้มอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก ยันตัวออกห่างจากเธออย่างหัวเสียแล้วเดินนำไปยังล็อบบี้ ยี่หวามองท่าทีของเขาก่อนจะถอนหายใจ แต่ลึกๆก็เป็นห่วงควา

  • เปลี่ยนห่านอย่างเธอให้เป็นหงส์   23 - ที่ส่วนตัว

    พายุได้แค่ปราดสายตามองยี่หวาครู่หนึ่งแต่ก็ไม่ได้แย้งอะไรออกไป ทำยังไงได้ล่ะในเมื่อต้นเหตุมาจากเขาที่ไม่ยอมอยู่บ้านเป็นเดือนๆปล่อยให้เธออยู่คนเดียว ไม่แปลกที่ครอบครัวจะเป็นห่วงถึงแม้ว่าน้องเมียจะไม่ค่อยน่าไว้วางใจก็เถอะ “แล้วแต่เธอเลย...บ้านหลังนี้ก็เป็นของเธอเหมือนกัน” พายุเอ่ยเมื่อเห็นสายตาของยี่หวามองไปทางเขาอย่างเกรงใจ เพราะเขาตอบแบบนั้นเธอจึงทักท้วงไม่ได้ ด้านพายุเองก็คิดว่าเธอคงอยากให้น้องสาวมาอยู่ด้วย คงอยากพามากันเขาออกจากตัวเธอเองถึงได้เรียกให้น้องสาวมาอยู่ที่นี่ คนที่ดูจะดีใจจนออกนอกหน้าไม่พ้นวาวาที่กระโดดเข้าไปเกาะแขนของพายุอย่างดีใจ ยี่หวามองที่แขนของพายุแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น ความคิดที่ว่าเขาคงอยากได้เมียตัวจริงของเขาคืน เมียที่เขาควรจะต้องแต่งงานด้วยที่ไม่ใช่เธอ “เอ่อ...งั้น ฉันขอต

  • เปลี่ยนห่านอย่างเธอให้เป็นหงส์   22 - ย้ายเข้า

    “ไอ้เมษ มึงบอกกูมาเดี๋ยวนี้ว่าช่วงที่กูไม่อยู่ยี่หวาไปเห็นอะไรมา?” หลังจากที่กินข้าวกินปลากันเรียบร้อย ยี่หวาก็เอาจานไปเก็บและล้างจานอยู่หลังครัว ได้ทีพายุก็รีบหันไปเอ่ยถามเมษทันที เพราะจากเหตุการณ์ที่เธอร้องขอหย่า เขาคิดว่าเธอต้องได้เห็นอะไรมาแน่ๆ และที่เขาเลือกถามเมษก็เพราะเมษคอยดูแลยี่หวาช่วงที่เขาออกไปนอนข้างนอก “ครับ? ก็...ไม่นะครับ” “มึงลองคิดดีๆก่อนตอบกู” พายุยังคงเค้นถามเมษอีกครั้ง เมษก็ทำท่าครุ่นคิดอยู่นานแต่ก็เหมือนคิดไม่ออกว่าเรื่องอะไร “เอาดีๆนะไอ้เมษ ถ้าไม่คอขาดบาดตายนายคงไม่ถาม” แฟนต้าพูดพลางหัวเราะในลำคอลอบมองพายุที่ยังคงทำหน้าเครียด เรื่องที่เป็นเรื่องคอขาดบาดตายสำหรับเจ้านายของเขาคงไม่พ้นเรื่องเมียแน่ๆ “ขนาดนั้นเลยเหรอวะ? เรื่องคอขาดบาดตายของนายเรื่องอะไรเหรอครับ?” เมษเอ่ยถามเชิงหยอกพายุ “นั่นสิ คุณยี่หวาทำไมเหรอครับนาย?” แฟนต้าพูดเปิดประเด็นทันที “ยี่หวา...ขอกูหย่า” พายุเอ่ยเสียงเรียบสีหน้าดูหงุดหงิดที่ต้องมาพูดเรื่องนี้ให้ลูกน้องทั้งสองคนได้รู้ แต่ถ้าไม่ยอมบอกลูก

  • เปลี่ยนห่านอย่างเธอให้เป็นหงส์   21 - สับสนกับคนใจร้าย

    ราวกับเจอศึกหนักก็ไม่ปาน เธออยู่กับเขาในห้องนอนยันเย็นกว่าจะได้ออกมาจากห้องเพราะสลบเมือดคาอกเขาอย่างน่าอาย คนใจร้ายไม่ยอมปล่อยให้เธอได้พักเลยซ้ำยังเอาแต่พูดว่าเพราะเธอบอกกับเขาว่าจะหย่า ยี่หวาคิดอยู่หลายตลบก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงดึงดันที่จะปฏิเสธการขอหย่าของเธอทั้งที่เขาเองก็ไม่ได้รักเธอ แถมยังทำทีเกลียดขี้หน้าเธอด้วยซ้ำ มือถือทัพพีมองเหม่อด้วยความที่คิดไม่ตก คิดถึงเรื่องเขาเพราะเธอคิดว่านั่นคือทางที่ดีที่สุดสำหรับเข้าแล้วแท้ๆ “ไหม้แล้วมังแกงน่ะ” เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลังเรียกให้หญิงสาวที่ยืนถือทัพพีอย่างเหม่อลอยถึงกับสะดุ้ง ยี่หวาดเหลียวกลับไปมองด้านหลังยังต้นเสียงก็เห็นพายุยืนกอดอกพิงขอบประตูจ้องมองเธอด้วยสีหน้า

  • เปลี่ยนห่านอย่างเธอให้เป็นหงส์   20 - เธอไม่เคยรู้จักฉันเลย [NC+]

    คำพูดของเขาทำให้ยี่หวาหวั่นใจไม่น้อย แววตาที่จ้องมองสั่นไหวราวกับเข้าใจความหมายในสิ่งที่เขาต้องการ สายตาคมฉายแววโกรธจนรู้สึกขนลุก แค่เมื่อคืนที่เขาโกรธก็ทำให้ร่างกายเธออ่อนล้าไปหมด เธอยังเจ็บไม่ทันหายดีเลยด้วยซ้ำ “ฉันไม่รู้จักคุณหรอกค่ะ และฉันไม่รู้ด้วยว่าคุณต้องการอะไร” ยี่หว่าพยายามตอบเลี่ยงคำถามของเขาเพราะคิดว่าเธอจะหนีเขาพ้น พายุที่ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับยกยิ้มแล้วพยักหน้าราวกับประชดประชัน “เธอไม่เคยรู้จักฉันเลยสินะ ขนาดไม่รู้จักเมื่อคืนยังตอบรับฉันดีขนาดนั้น” “เลิกพูดเรื่องบ้าๆนี่สักทีเถอะค่ะ! ฉันไม่ต้องการรู้จักคุณอีกต่อไปแล้ว ฉันจะหย่า!” ยี่หวาเน้นย้ำคำพูดนั้นด้วยความรู้สึกโกรธและอับอาย เรื่องเมื่อคืนเธอไม่ได้สมยอมเขาเสียหน่อยแล้วทำไมเขาถึงได้มาพูดราวกับว่าเธอเต็มใจแบบนี้...นี่สินะที่เขาเรียกกันว่าของเล่น...ยี่หวาคิด “ฉันไม่หย่า!! ต่อให้เธออยากจะหย่าแค่ไหนก็อย่าหวังว่าจะได้ลายเซ็นของฉัน!!” “แล้วคุณเป็นบ้าอะไรถึงไม่ปล่อยฉันไป! ทั้งที่คุณเกลียดฉัน!” “ฉันเป็นผัวเธอไงยี่หวา!!” พาย

  • เปลี่ยนห่านอย่างเธอให้เป็นหงส์   19 - ตามถึงที่

    “คุณวาวามีธุระอะไรหรือเปล่าคะถึงได้มาหาฉันถึงที่นี่”ยี่หวาเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าเจ้านายของครอบครัวเดิมที่เธอเคยรับใช้อยู่ได้มาเยี่ยมเยือนเธอถึงที่บ้านเรือนหอ วาวายังคงมองรอบๆบ้านด้วยความตื่นตาตื่นใจ ก่อนจะหันไปมองยี่หวาแล้วเอามือกอดอกเอนตัวพิงพนักโซฟาห้องรับแขกด้วยสีหน้าที่ไม่แยแสยี่หว่าเท่าไหร่นัก“ดูเธอคงจะโชคดีน่าดู ราวกับหนูตกถังข้าวสาร...ฉันแค่มาเยี่ยมน่ะ ไม่ได้เหรอ?”พูดพลางปั้นหน้าสร้างรอยยิ้มที่เสแสร้งอย่างจงใจให้ยี่หวารับรู้ ยี่หวาได้แต่นั่งเงียบไม่ได้ตอบโต้คำใดออกไป“ยี่หวา เห็นว่าเธออยู่บ้านนี้คนเดียวคงเหงาแย่ใช่ไหม? เพราะคุณพายุไม่กลับบ้านที่เรียกว่าเรือนหอเลยไม่ใช่เหรอ?”วาวายังคงจงใจพูดจี้ใจดำของยี่หวาอย่างไม่ลดละแม้ยี่หวาจะรู้สึกอึดอัดแต่ก็ไม่มีความกล้าพอที่จะไล่ผู้หญิงตรงหน้าให้กลับไปได้ ด้วยความที่เธอคิดเสมอว่าวาวาคือน้องสาว เธอถึงได้ยอมแต่งงานแทนแบบนี้...ถึงแม้ว่าวาวาจะไม่เคยมองเธอเป็นพี่สาวเลยก็ตาม เพราะวาวาไม่อยากนับญาติกับคนใช้อย่างเธอ แต่ถึงอย่างนั้นวา

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status