6 - ลองชุดแต่งงาน

               หลังจากคืนนั้นที่เขาต้องยอมเรียกลูกน้องมาขับรถให้ พายุก็ยังคงรับส่งเธอเพื่อลองชุดเตรียมตัวถ่ายพรีเวดดิ้งตามที่ได้นัดไว้ ในร้าน พายุนั่งเลื่อนโทรศัพท์นั่งรออยู่ตรงโซฟาแม้ว่าเจ้าสาวตรงหน้าจะกำลังหมุนตัวไปมาเพื่อให้เขาดูชุดที่ถูกใจ

               “ชุดนี้เจ้าบ่าวว่ายังไงบ้างคะ? ดิฉันคิดว่าชุดเข้ากับเจ้าสาวมากเลยค่ะ กระโปรงก็...”

               “เอาชุดที่ว่านี้แหละ” พายุตอบทั้งที่ตัวเองยังไม่เงยหน้าขึ้นมองเธอเลยสักนิด รอยยิ้มบนใบหน้ายี่หวาที่มีในตอนแรกหุบลงทันทีที่ได้ยิน เขาดูไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อยยังคงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับหน้าจอโทรศัพท์เครื่องหรูอยู่อย่างนั้น

               เมื่อพนักงานสาวเห็นอย่างนั้นก็ถึงกับทำหน้าเจื่อนก่อนจะหันไปหยิบชุดเจ้าบ่าวที่คิดว่าเข้าคู่กับชุดเจ้าสาวที่สุดออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มตามมารยาท หวังว่าชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าบ่าวจะหันมาสนใจเสียสักนิดก็ยังดี

               “เจ้าบ่าวลองชุดนี้สิคะ ดิฉันว่ามันเข้าคู่กับชุดเจ้าสาวหรือว่าเจ้าบ่าวมีสีไหน...”

               “ชุดไหนก็ได้” พายุตอบสวนขึ้นมาและยังคงนั่งอยู่ท่าเดิมไม่เปลี่ยน ก้มหน้าก้มตามองโทรศัพท์ตามเคย ยี่หวาเห็นอย่างนั้นจึงหันไปมองหน้าพนักงานสาวที่ตอนนี้ทำหน้าไม่ถูกไม่รู้ว่าจะไปต่อยังไง

               “เอาสองชุดนี้ก็ได้ค่ะ” เธอพูดพร้อมส่งยิ้มให้พนักงานสาวอย่างเป็นมิตรก่อนจะพาตัวเองเดินเข้าห้องแต่งตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเงียบๆ พนักงานสาวก็จัดแจงชุดแยกไว้รอส่งไปในวันงานตามที่ได้รายละเอียดไว้ก่อนจะเข้ามาลองชุด

               “เอ่อ...ไม่ทราบว่าเรื่องพรีเวดดิ้งจะเลือกสถานที่...”

               “ไม่ต้องถ่าย ผมขอตัดต่อเอไอแทน ผมไม่ว่าง” พายุเก็บโทรศัพทเมื่อหางตาเห็นว่ายี่หวาเดินออกมาจากห้องแต่งตัวหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ยี่หวาถึงกับสะอึกเมื่อได้ยินเขาพูดอย่างนั้น

               พายุปลายตามองเธอครู่หนึ่งก่อนจะเดินนำออกจากร้านไปพร้อมกับลูกน้องมือซ้าย ส่วนมือขวายืนรอให้ยี่หวาเดินออกไปจึงจะเดินตาม ทั้งสี่เดินมาถึงรถคันหรูสองคันที่เตรียมมา รถคันหนึ่งของบอดี้การ์ดคันหนึ่งของพายุ เขาหันกลับมาทางยี่หวาที่เดินคอตกตามหลังอย่างเงียบๆ

               “ไอ้เมษ มึงไปส่งคุณยี่หวา” พายุเอ่ย

               “อ้าว แล้วนายล่ะครับ?”

               “เรื่องของกู” พายุพูดแค่นั้นก่อนจะขึ้นรถไปโดยมีมือซ้ายอย่างแฟนต้าเปิดประตูให้ เมษถึงกับอ้าปากค้างกับการกระทำของเจ้านายตน บางครั้งก็เหมือนกับว่าเป็นห่วงยี่หวาบางครั้งก็ดูเหมือนไยดีเธอเลย

               “เชิญครับคุณยี่หวา” เมษเอ่ยพร้อมกับเปิดประตูรถให้หญิงสาวที่ยังคงมองไปยังรถอีกคัน ยี่หวาหันกลับไปพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปนั่งหลังรถตามที่เมษบอก รถพายุค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปก่อนหน้าเธอโดยไม่มีรีรอ เมษเดินขึ้นรถประจำคนขับก่อนจะคาดเข็มขัดอย่างเงียบๆ

               “เอ่อ...คุณ...เมษใช่ไหมคะ?”

               “อ๋อ ครับ...ไม่ได้แนะนำตัวเลย ผมเป็นมือขวาของคุณพายุชื่อเมษครับคุณหนู”

               “คือว่า...คุณพายุจะไปไหนเหรอคะเวลานี้”

               “ผมว่า...ไม่ใช่เรื่องที่คุณหนูควรรู้ครับ” เมษตอบแค่นั้นก่อนจะออกรถไปคนละทางกับพายุทันที ยี่หวายคิดหนักกับคำตอบนั้นและแอบคิดว่าเขาคงจะมีธุระหรือไม่ก็...อาจจะไปหาผู้หญิงคนอื่นก็ได้จากที่เห็นเขายิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับโทรศัพท์ก็เดาได้ไม่อยาก แม้จะรู้สึกเศร้าแต่มันก็ไม่ได้เกี่ยวกับเธออีกต่อไป เธอแค่แต่งงานตามหน้าที่ซ้ำยังเป็นเจ้าสาวที่เขาไม่ชอบขี้หน้าเสียอีก

               “อย่าเศร้าไปเลยครับ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นอย่างที่คุณคิดก็เถอะ” เมษพูดพร้อมกับยิ้มร่าส่งให้เธอผ่านกระจกหน้ารถ ยี่หวาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะยิ้มแห้งๆตอบ

               “ขอบคุณนะคะ...ไม่ได้ช่วยให้ใจชื้นขึ้นมาเลย” ยี่หวาตอบไปตามความจริงอย่างไม่ปิดบัง

               “คุณยี่หวา...ชอบคุณพายุหรือครับ?”

               “ก็...มันคงไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ เพราะคุณพายุคงเกลียดฉันไปแล้ว” ยี่หวาเอ่ยขึ้นพลางหันหน้าออกไปมองด้านนอกรถพยายามหลบเลี่ยงใบหน้าที่เศร้าสร้อยของตัวเอง

               “ก็คุณเล่นปลอมตัวเป็นผู้หญิงธรรมดาทำงานร้านกาแฟนี่ครับ เป็นใครก็โกรธ”

               “ฉันไม่ได้ปลอมตัวสักหน่อย”

               “คุณพายุเข้าใจว่าอย่างนั้นครับ”

               “ช่างเขาเถอะค่ะ คุณเมษแวะร้านผัดไทยหน่อยได้ไหมคะ?”

               “คุณหิวเหรอครับ? ไปร้านในห้างใกล้ๆไหมครับ?”

               “ไม่ล่ะค่ะ ขอร้านผัดไทยหน้าปากซอยทางเข้าบ้านก็พอ”

               “คุณดูเป็นคนกินง่ายอยู่ง่ายไม่เหมือนคุณหนูเลยนะครับ”

               เมษพูดขึ้นพลางหัวเราะเล็กน้อยอย่างไม่อยากเชื่อ ปกติที่เคยเห็นเหล่าคุณหนูมักจะเข้าร้านอาหารแพงๆเสียมากกว่าจะสนใจร้านอาหารข้างทางที่ดูไม่ค่อยถูกสุขอนามัยเสียเท่าไหร่ ยี่หวาไม่ได้ตอบแต่ยิ้มแหยๆให้แล้วมองไปทางอื่นตามเดิม

               หลังจากขับรถมาได้สักพักเมษก็ได้จอดรถร้านผัดไทยหน้าปากทางเข้าหมู่บ้านของยี่หวาตามที่เธอบอก ยี่หวาเปิดประตูลงจากรถโดยไม่รอให้เมษมาเปิดให้ เมษชะงักครู่หนึ่งแต่ก็พยักหน้าอย่างเงียบๆแล้วเดินตามเธอไปยังหน้าร้านผัดไทยนั้น

               “เอาผัดไทยกุ้งสดสองค่ะ”

               “คุณยี่หวาทานคนเดียวสองจานเลยเหรอครับ?”

               “เผื่อคุณไงคะ”

               “ครับ? ผมเหรอ?” เมษทำหน้าตางุนงงพร้อมกับชี้นิ้วมาที่ตัวเอง ยี่หวาพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะเดินนำไปนั่งที่โต๊ะแสตนเลสที่ว่างอยู่ เมษหันมองตามก่อนจะเดินตามไปนั่งตรงข้ามเธออย่างเงียบๆ

               “เห็นคุณมายืนรอฉันกับคุณพายุตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลยแม้แต่น้ำ มื้อนี้ฉันเลี้ยงค่ะ” ยี่หวาเอ่ยขึ้นพร้อมกับจัดแจงแก้วน้ำที่อยู่ไม่ไกลนักพร้อมกับรินน้ำในเหยือกพลาสติกใส่แก้วแล้วยื่นให้เมษอย่างคล่องแคล่ว เมษมองตามก่อนจะลอบมองใบหน้าของเธออย่างนึกสงสัย

               “คุณยี่หวามาทานที่นี่บ่อยเหรอครับ?”

               “ค่ะ”

               “ทำไม...ไม่ให้คนรับใช้ในบ้านทำให้ล่ะครับ?”

               “เอ่อ...คนรับใช้ทำให้จะอร่อยสู้คนที่ถนัดทำผัดไทยอร่อยๆมาหลายสิบปีได้ยังไงล่ะคะ” ยี่หวาพูดก่อนจะคว้าแก้วน้ำขึ้นมาดื่มพยายามปิดบังความน่าสงสัยไว้

               “อ๋อ งั้นเองเหรอครับ” เมษตอบรับ ไม่นานนักผัดไทยก็มาสเสิร์ฟที่โต๊ะสองจาน ทั้งสองนั่งคุยกันไปทานผัดไทยไปราวกับคนคุ้นเคยทั้งที่เคยคุยกันครั้งนี้ครั้งแรก ยี่หวาดูแตกต่างจากที่เขาคิดไว้มากและเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมเจ้านายของเขาถึงได้ชอบเธอ แต่ติดตรงที่ว่า...เจ้านายของเขาปากแข็งไปเสียหน่อย

อีกด้านหนึ่ง

               พายุวนรถกลับมายังร้านลองชุดเมื่อครู่หลังจากที่สั่งมือซ้ายของตัวเองวนรถรอบซอยอยู่รอบหนึ่ง ชายหนุ่มเดินเข้าร้านมาอย่างเงียบๆ พนักงานสาวคนเดิมเดินเข้าไปทักทายเขาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ในใจกลัวว่าลูกค้าจะยกเลิกเพราะไม่ถูกใจที่เธอแนะนำมากเกินไปหรือเปล่า

               “คะ...คุณลูกค้ามีอะไรหรือเปล่าคะ? หรือว่า...”

               “ผมมาลองชุดอีกครั้งน่ะครับ”

               “คะ?”

               “พอดีเมื่อครู่ผมติดงานเลยไม่ได้สนใจ”

               “อ๋อ ได้สิคะ” ว่าแล้วพนักสาวก็เดินไปหยิบชุดที่เลือกไว้ตอนแรกมาให้พายุดู พายุมองดูชุดคู่นั้นอย่างพิจารณาก่อนจะหันไปเอ่ยถามพนักงานสาว

               “ชุดเจ้าสาวมีกระโปรงเรียบๆไม่ฟูฟ่องมาขนาดนี้ไหมครับ? ปิดไหล่ ปิดอกไม่โป๊มาก ขอเป็นสีขาวชุดสูทเจ้าบ่าวก็เป็นสีขาว”

               “มีค่ะ เป็นชุดที่ทางร้านพึ่งออกแบบมาอาทิตย์นี้เลยค่ะ ยังไม่เคยมีใครได้ชุดคู่นี้ไป” ว่าจบพนักงานก็นำชุดที่ว่านั้นออกมาให้เขาพิจารณาดู พายุมองชุดนั้นครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า

               “เอาชุดนี้ครับ สัดส่วนเจ้าสาวคุณจำได้ใช่ไหมครับ?”

               “ได้ค่ะ ทางร้านลงรายละเอียดไว้”

               “ถ้าอย่างนั้นผมขอลองชุดหน่อย จะได้ปรับแก้ได้”

               “ได้เลยค่ะ” พนักงานยิ้มรับก่อนจะเดินนำเขาไปยังห้องลองเสื้อผ้า พายุจัดการลองชุดสูทนั้นก่อนจะเดินออกมาให้พนักงานวัดตัว เขามองตัวเองในกระจกสำรวจชุดว่ามีตรงไหนที่ต้องแก้หรือไม่ แฟนต้าเห็นอย่างนั้นก็ยืนเอามือปิดปากก้มหน้าลงหัวเราะเบาๆ

               “ขำอะไรของมึงไอ้ต้า” พายุปราดสายตามองลูกน้องตัวเองพลางขมวดคิ้ว

               “จะเล่นบทโหดไม่สนใจเธอก็ลำบากหน่อยนะครับนาย อุตส่าห์ทำทรงขับรถวนซอยตั้งรอบนึง ฮึๆ” แฟนต้าพูดจบก็หัวเราะอีกครั้ง พายุปรายสายตามองไปรอบๆที่พนักงานที่ได้ยินต่างยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พายุจึงหันไปส่งสายตาดุใส่ลูกน้องตน

               “มึงก็รู้จักหุบปากซะบ้างไอ้ต้า” เค้นคำพูดออกจากไรฟันก่อนจะกระแอมเบาๆ แล้วทำหน้าจริงจังกับการลองชุดเจ้าบ่าวต่อ แม้ว่าลูกน้องของเขายืนหัวเราะอยู่ข้างหลังก็ตาม

               “แล้วเรื่องพรีเวดดิ้ง....”

               “ขอเป็นร้านกาแฟครับ” พายุเอ่ยแค่นั้นก่อนจะเดินกลับเข้าไปเปลี่ยนชุดอีกครั้งในชุดปกติ หลังจากที่พนักงานจดรายละเอียดที่ต้องแก้ไขชุดให้เรียบร้อยแล้ว