ดูแลประดุจหม่อมแม่

หมอฟินลากสังขารเปียกซกขึ้นมาที่ห้องทำงานในคลินิก หน้าหล่อๆ บูดบึ้งไม่สบอารมณ์คิ้วหนาขมวดปมแน่นจนไม่มีใครกล้าเข้าหน้า

มีเพียงเพื่อนสนิทอย่างหมอแจ๊ะเพื่อนรักหน้านิ่งรีบเดินโฉบเข้ามาดูสภาพลูกหมาตกน้ำของเพื่อนคนหล่อ

หน้านิ่งเก๊กหล่อยกมือขึ้นกระดิกนิ้วยิกๆ แสร้งเป็นห่วงแต่มุมปากกระตุกกลั้นขำจนไหล่สั่น “โอ๊ะ~ หมอฟินสายอีกแล้วเปียกโชกเลยไปว่ายน้ำในแอ่งบนถนนมาเหรอ”

หมอแจ๊ะเพื่อนรักคนที่สนิทที่สุด เพื่อนตาย เพื่อนยากไอ้เพื่อนเหี้ย! เพื่อนอะไรกวนส้นตีนหน้าตายได้ขนาดนี้! หมอฟินเอียงคอมองไอ้คนเก๊กหล่อยืนปิดปากขำเสียงเล็กเสียงน้อย ท่าทางเมียจะมาส่งก็เลยไม่ต้องเปียกปอนเหมือนกับตน

ร่างกายเปียกปอนเสื้อเชิ้ตลงแนบร่างกำยำแต่เพื่อนตัวดีดันยกนิ้วชี้กดหัวนมที่หนาวจนแข็งชี้เด่ เพราะต้องลงมาดูรถและคุยกับประกัน เปียกเสื้อเชิ้ตสีขาวหนาวจนหัวนมตั้ง

“รถปีนฟุตบาต”

เสียงห้าวติดแหบระคายคอเล็กน้อยจนเรียกหาน้ำอุ่นจากพยาบาลมากลั้วคอ พี่พยาบาลยื่นผ้าขนหนูให้นายแพทย์หนุ่มรับผ้าขนหนูคลุมหัวเช็ดผมสั้นชื้นลู่ลงมาตามกรอบหน้าที่อุตส่าปาดเจลเซ็ตผมมาอย่างหล่อ แต่สภาพตอนนี้ไม่ต่างจากหนูตกท่อ

“คิก คิก สมน้ำหน้า” เพื่อนรักยกมือปิดปากขำสงงสัยเลียนแบบคุณแม่ที่เป็นสาวสังคมชอบแสดงละครเป็นชีวิตจิตใจ หมอฟินเดินไปล็อกห้องถอดเสื้อผ้าเปลี่ยนตรงหน้าเพื่อนอย่างไม่นึกอาย ก็ใหญ่พอตัวมีให้อวดก็แล้วกัน

ฟึ้บ!

เสื้อเชิ้ตเปียกชุ่มปาใส่หมอเพื่อนแต่รายนั้นเบี่ยงหลบได้ฉิวเฉียดลอยหน้าลอยตาได้อยู่ดี

“มึงเป็นเพื่อนกูหรือเปล่าเนี่ยไอ้หมอแจ๊ะ”

“ก็รอดมาได้นี่กูไม่เห็นมึงจะเป็นอะไร”

“นิ้วกูซ้นแล้วจะทำงานยังไงมึงผ่าตัดแทนกูสิ”

“คุณพยาบาลค้าบเตรียมผ่าตัดด่วนเลย”

นางพยาบาล1: ใครเป็นอะไรคะหมอ?

นางพยาบาล2: ผ่าตัดอะไรคะหมอแจ๊ะ?

“ผ่าตัดหมอฟิน มือมันจะพิการแล้ว~”

“ไอ้ หมอ แจ๊ะ!”

คุณหมอหล่อเดินลอยหน้าลอยตาหัวเราะ “คิก คิก” ออกไปทั้งที่หน้านิ่งสนิท คนอะไรแม้แต่หัวเราะยังไม่อ้าปาก เหมือนไอ้โรคจิตจริงๆ

“เดี๋ยวนี้หมอแจ๊ะอารมณ์ดีจังเลยนะคะสงสัยเพราะได้ภรรยาดูแลดี” พยาบาลหันมาเม้ากันระยะเผาขน

ก็อาจจะจริงตั้งแต่ปรับตัวใช้ชีวิตอยู่กับเจ๊โอ๋ได้หมอแจ๊ะก็ไม่เคยเรียกร้องอยากลงรูไหน มีแต่บ่นเมียแต่กลับเกรงใจทุกครังที่ถูกชวนไปเที่ยวแล้วก็บ่นว่าไม่ได้เอาใครทั้งที่หน้าตาอิ่มเอิบเหมือนคนได้ปลดปล่อยทุกวัน มันงุบงิบแน่ๆ คนที่แต่งงานไปแล้วไม่มีอิสระจะมีความสุขขนาดไหนเชียว

(มันบ้าไปแล้วหรือเปล่าเถอะ)

“วันนี้มีตรวจแผลผ่าตัดของคุณน่านนภาด้วยนะคะเธอแจ้งเข้ามาว่ามีแผลปริฉีกที่ตรงนั้น” ช่วงบ่ายนางพยาบาลชุดสีชมพู(ชมพูทุกคน)เดินถือแฟ้มชื่อใครบางคนเข้ามา ชื่อที่คุ้นเคย นมที่คุ้นตา มาโนชญ์ไงจะใครล่ะ นมจะใหญ่เท่านมวัวอยู่แล้วไม่รู้จะเสริมอะไรนักหนา มาอ่อยหมอหรือเปล่าน้า~

“ตรงนั้น?” นมปริเหรอ บอกแล้วว่าใหญ่เกินไป แต่นางพยาบาลกลับทำท่ากางขาเอามือประกบเป็นสามเหลี่ยมคว่ำทำท่าแทงปลาไหลกลางเป้า

“อ่อ.. อ๊อ~ จิมิโกะ” ลืมไปว่ามาโนชญ์มีจู๋

“ค่า จิมิโกะ”

เห็นทำเป็นเก่งนึกว่าจะแข็งแกร่งดุจหินผา เป็นผู้ชายมาก่อนแท้ๆ ทำมาสำออย แค่เจอหำทรงพลังของหมอทำมาอิดออด กระหยิ่มยิ้มย่องลำพังไม่นานนางพยาบาลชุดสีชมพู (ก็ชมพูทุกคนไง!) ก็เข้ามาใหม่ปัญหาใหม่แต่คนเดิม

“คุณหมอฟินคะคุณน่านนภาแจ้งว่ามาไม่ได้รถเสียแล้วฝนก็ตกหนักบอกไม่มีอารมณ์มาแล้วค่ะ”

“อะไรครับเนี่ยหมออุตส่ารีบมาจนรถไถลมือซ้นแต่คนไข้ประจำบอกไม่มีอารมณ์มาเนี่ยนะ บ้านเขาอยู่ไหนครับเนี่ย” มาโนชญ์นายอีกแล้วนะ จิมิโกะนายช่วยรักษาดีๆ หน่อยได้มั้ย ใครเป็นคนทำให้เจ็บน้า มันน่าตีจริงเชียว คิกๆๆ

“อืม เขากรอกที่อยู่ไว้ว่าคอนโดบอมเบอี”

“นั่นชื่อคอนโดผมครับคุณพยาบาล”

“เธออยู่คอนโดบอมเบอีค่ะ”

“ห๊ะ”

“เนี่ยค่ะ” นางพยาบาลรุ่นพี่ชี้ให้ดู ที่อาศัยใจกลางกรุงตึงสูงเด่นสีดำทะมึน นั่นมันก็คอนโดหมอจ้า

“โอ้จริงด้วย ทำไมไม่เคยเห็นเลยละ” ห้องไหนกันนะอยู่คอนโดเดียวกันโดดเด่นขนาดนั้นต้องเจอกันบ้างสิน่า

.

.

คลินิกคลังน้ำ 15:00 น.

"สวัสดีครับป้า" หมอแจ๊ะเดินหน้าเบลอตาปรือออกมาจากห้องทำงาน ยื่นมือออกไปรับของจากหญิงรุ่นใหญ่ใส่ชุดเดรสลายดอกยาวถึงตาตุ่มเหมือนจะไปใส่บาตรต่อ

"สวัสดีค่ะคุณหมอ นี่ค่ะ น้ำโสมเกาหลีสกัด"

เจ๊โอ๋ร่างบางแบนทั้งหน้าและหลังยื่นขวดสีน้ำตาลสามีเด็กอมยิ้มเล็กน้อยคล้ายกลัยตีนกาจะขึ้นท่าทางเอ็นดูผัวเหมือนเอ็นดูหมาก็ไม่ปาน

คุณหมอแจ๊ะที่มักจะทำหน้านิ่งยกขวดเครื่องดื่มเหมือนละเมอกรอกพรวดกระดกลงคอแต่วินาทีต่อมากลับเบะปากแลบลิ้นเสียทรงคนหล่ออย่างแรง

"อื๊ออ... ไม่หร่อย"

"มันดีต่อสุขภาพนะคะ"

เจ๊โอ๋เอ่ยน้ำเสียงสุภาพอบอุ่นบางเบาราวกับขนนก หยิบทิชชู่ซับปากให้หมอตัวโตไม่ต่างจากแม่พูดกับลูกสามขวบจนมีเสียงหัวเราะแทรกแหลมดังมาจากเคาน์เตอร์รับลูกค้า

"เห่อะ ดูสิ อย่างกับแม่ลูกแน่ะ" ปากแดงสดฉ่ำเบะแรงเหมือนพี่กิ๊กแต่สวยน้อยกว่าส่งเสียงรบกวนเวลาพักของสองสามีภรรยาจนคุณนายเมียหมอหันมาทักทายด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจตามมารยาท

"สวัสดีค่ะพยาบาลเจนนี่" เจ๊โอ๋หันไปยิ้มหวานจ๋อยให้เด็กสาวแต่งหน้าแน่นที่กำลังยืนเท้าเอวมองมายังคู่รักนักชิม(อาหารฝีมือเมีย)

"สวัสดีค่าคุณนาย มาส่งข้าวลูกชายอีกแล้ว~" พยาบาลเจนนี่ถามเสียงแหลมกระแหนะกระแหนลอยหน้าลอยตาไม่ต่างจากนางขี้อิจฉาในละคร

"คุณพยาบาลทานอะไรมาหรือยังคะ กินนี่ไหมเจ้านี้อร่อยที่สุดในย่านนี้เลยค่ะ" เจ๊โอ๋ยื่นถุงขนมให้ด้วยรอยยิ้ม

"อะไรอ้ะ"

เจนนี่เดินดุ่มๆ มาคว้าถึงกระดาษษสีน้ำตาลแหวกปากถุงอ้ามองลงไปมีขนมพองๆ เหลืองหอมรูปร่างคล้ายหอยนอนเกยกันอยู่ก้นถุง หมอแจ๊ะชะโงกหน้ามาดูแล้วพูดขึ้นเสียงดังเหมือนกลัวชาวบ้านไม่รู้ว่าเมียให้กระหรี่ปั๊บกับพยาบาลสาวแซ่บ

"โอ้ กระหรี่ปั๊บ! ซื้อที่ไหนครับเนี่ย" หมอแจ๊ะแสร้งส่งเสียงดังเน้นคไว่ากรี่ปั๊บอย่างคนชอบแกล้งเมียผู้ใสซื่อก็รับมุขแต่่คนรับของกีดปากล่างแน่นตัวสั่นเร่่าๆ

"หน้าปากซอยนี่เองค่ะ เห็นบอกว่าสูตรต้นตำรับ"

"อื้อ งั่ม... ธรรมดาออก ของทำเมื่อวานแต่บอกโบราณไว้ก่อนแน่ ๆ"

หมอแจ๊ะคว้าในถุงบนโต๊ะมาเคี้ยวตุ้ย ๆ กลบกลิ่นขมในลำคอเพราะซดโสมเข้าไป เจนนี่กระตุกมุมปากเดินกระแทกรองเท้าส้นสูงหันหลังกลับไปทำงานไม่วายบ่นเสียงดังให้ได้ยิน

"จะหวานกันอีกนานไหม น่าเกลียดชะมัด หมอแจ๊ะไม่เหม็นกลิ่นสาปคนแก่บ้างเหรอ ทนได้ยังไงเนี่ย ทุเรศสายตาจริง ๆ!"

"เจนนี่ถ้าไม่ชอบกระหรี่ปั๊บก็ไปหาอย่างอื่นกินนะ ขนมบัวลอยไหมเข้ากับหน้าดี หน้าลอยทุกวัน"

หมอแจ๊ะยิ้มยิงฟันให้แล้วหุบลงทันทีไม่อินกับนางร้ายเสียงแหลม ตอนที่เผลอไปนอนด้วยแบบว่าเมาคุณเธอครางเสียงดังอย่างกับถูกเชือดจนคนมาเคาะประตูนึกว่าฆ่ากันตาย หลังจากนั้นก็ไม่ย่างกรายไปใกล้คุณเธออีกเลย

"พี่หมอแจ๊ะเสียสติไปแล้วแน่ ๆ!"

"พี่แค่แฮงค์ ไม่ได้เป็นอะไรจ้ะหนู"

หมอแจ๊ะยกนิ้วกลางกดขมับพลางยักไหล่ยียวน

"ฮึ่ย! คอยดูเถอะ ฉันจะรอสมน้ำหน้าวันที่หมอเลิกกับป้านี่ จะหัวเราะให้ฟันร่วงเลย!"

เจนนี่สะบัดหน้าฟั่บคอแทบหลุดเดินกระแทกเท้าหายลับไปจากสารระบบหมอฟินที่เห็นภาพสาวๆ ของเพื่อวได้แต่ขำก๊ากอยู่ไกลๆ

หมอแจ๊ะก้มหน้ากินกับข้าวสไตล์วัดป่าต่อเหมือนเด็กน้อยที่แม่ตามใจแล้วมีความสุข โดยมีเจ๊โอ๋คอยเช็ดปากรินน้ำให้

"หมออายคนอื่นไหมที่มีภรรยาแก่กว่าแบบนี้"

เจ๊โอ๋ถามขึ้นขณะตักกับข้าวใส่จานให้หมอตัวโตกินจุ

(อายสิ...อายชิบหายเลย แต่พูดได้เรอะ)

"พี่จะถามทำไมแต่งงานกันแล้วต้องถามอีกเหรอ"

หมอแจ๊ะเอียงคอมองหน้าจืดหมวยลอบถอนหายใจเบา ๆ

"พี่รู้สึกผิดที่ทำสาว ๆ มองหมอด้วยสีหน้าผิดหวัง"

(เออดีไปบวชเลยไหม จะได้ซั่มกับสาวเอ๊าะๆ บ้าง)

"ถ้ามีเวลาคิดมาก ช่วยเอาเวลาไปทำอาหารจะดีกว่านะ จะได้เลิกเหมาชูรสมาใส่กับข้าวสักที ลิ้นชาไปหมดแล้ว"

หมอแจ๊ะพูดพลางคว้าน้ำดื่มมาล้างปากเจ๊โอ๋ยิ้มน้อยๆ พลางลูบผมชี้เด่กระจุกหนึ่งให้หมอแจ๊ะอย่างเคยชินเพราะหมอชชอบนอนตะแคง "หมอเหมือนเด็กจริง ๆ นั่นแหละ น่ารักดี คนอื่นก็เลยมองเราเหมือนแม่กับลูก"

(ใครใช้ให้ป้าแต่งตัวแนวเรโทรย้อนยุคไปยุค 80 ล่ะ เสื้อคอปีน เดรสยาวถึงตาตุ่ม ผ้าพันคอลายลูกน้ำอีก! แต่งเปรี้ยว ๆ หน่อยได้ไหมยังไม่สี่สิบสักหน่อย...)

"ปากเปื้อนแล้วค่ะ" โอ๋พูดพลางหยิบทิชชู่เช็ดมุมปากให้เบา ๆ หมอแจ๊ะชะงักเล็กน้อยแต่ก็เกาหัวแก้เก้อ

"อ่ะ... ขอบคุณครับ…ป้า"

เจ๊โอ๋อมยิ้มมองดูหมอแจ๊ะนั่งเขี่ยอาหารเงียบ ๆ

(ให้ตายสิแม่ไม่เห็นทำอะไรแบบนี้ให้เลย)