พลาดพลั้ง

“ไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยซะไป”

“อึก~~”

น้ำเสียงที่ฟังดูอึดอัดใจนี้ เรียกให้หญิงสาวที่นอนร่างเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงให้ขยับลุก เธอกระชับผ้าห่มผืนหนาปกปิดร่างกายที่ผ่านช่วงเวลาลึกซึ้งกับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ที่ตอนนี้กำลังนั่งกุมขมับอยู่ที่ปลายเตียง เพราะกำลังใช้ความคิดว่าจะเอาอย่างไรดีกับเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้า

“ฮึก~” เจ้าของใบหน้าสวยหวานละมุน บัดนี้กลับถูกเปรอะเลอะไปด้วยคราบน้ำตาอาบแก้ม ร่างบอบบางพยายามขยับลุกจากเตียงอย่างยากลำบาก เธอเพียงส่งเสียงสะอื้นเบา ๆ เพราะไม่อยากให้การร้องไห้ของเธอไปรบกวนเขาเข้า

“แม่_เอ้ย!”

เขาสบถคำหยาบออกมาพร้อมกับความเครียดที่พุ่งสูง เมื่อมองตามแผ่นหลังของหญิงสาวที่เข้าห้องน้ำไป เพราะความเมาทำให้เขาขาดสติ พลาดคว้าเอาเด็กสาวจากไหนไม่รู้ขึ้นห้องมาด้วย เขามีเรื่องเครียดที่บ้านมากพอจนประสาทจะแตก ซ้ำยังต้องมาคิดเรื่องนี้อีก

“จะเอาเท่าไหร่ว่ามา?”

หลังจากที่เธอสวมเสื้อผ้าชุดเดิมนั่นก็คือชุดนักศึกษา มันยิ่งทำให้เขาเครียดหนักกว่าเดิม นักศึกษา? อย่างน้อยก็ต้องมีห่างกับเขาล่ะสักยี่สิบปี

“คะ?” หญิงสาวที่จมูกยังแดงระเรื่อยังคงทำหน้างงงวย

นักศึกษาสาวที่นั่งบีบมือแน่นในตอนนี้ก็คือ‘แก้ว’เจ้าของใบหน้าหวานน่ามอง เธอที่โดนจ้องหนักก็ทำตัวไม่ถูก ได้แต่หลุบตาต่ำมองพื้น เพราะอาการหวาดกลัวคนตรงหน้า

คนคนนี้เธอรู้จักเป็นอย่างดี เขาคือ‘คุณอาทิตย์’ เป็นเจ้านายของน้ากวาง ซึ่งเป็นญาติคนเดียวที่เธอได้พึ่งพิงอยู่ตอนนี้ เธอถูกยายส่งเข้ามาเรียนอยู่กับน้า เพราะที่บ้านไม่มีใครอยากรับเลี้ยงเธอสักคน พ่อกับแม่ก็ทิ้งไปตั้งแต่ยังเล็ก การเข้ามาอยู่กับน้าก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องที่ดีจนน่าตื่นเต้น

กลับตรงข้ามด้วยซ้ำ เธอต้องทำงานในบ้านทุกอย่างเพื่อแลกกับที่อยู่อาศัย เธอไม่กล้ารบกวนเงินจากน้ามากนักเพราะกลัวจะโดนด่าสาดเสียเทเสียแบบทุกครั้ง จึงไปรับงานพาร์ทไทม์ แต่ใครจะไปรู้ว่างานแรกที่รับจะถูกดึงเข้าห้องมากับผู้ชายตรงหน้า!

“ฉันจะจ่ายเงินให้”

“หมายถึง?” เธอบีบมือแน่นขึ้น เธอไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไรต่อดี

“ค่าตัวเธอเมื่อคืน จะเอาเท่าไหร่ฉันจะโอนให้”

เจ้าของใบหน้าคมเอ่ยเสียงเรียบ เขาคิดว่าจะจบปัญหาด้วยเงินสักก้อน เพราะเข้าใจว่าเธอนั้นเป็นเด็กที่รับงานมาเหมือนกัน แต่บังเอิญโดนเขาคว้ามาผิด เด็กที่เขาเรียกมาดูแลอีกคนโวยวายกลับบ้านไปแล้วเพราะเจ้าหล่อนนั้นรอเก้อ

จริง ๆ แล้วเขาควรจะเอะใจตั้งแต่เมื่อคืนในความไม่ประสีประสาของสาวน้อยตรงหน้า แต่เพราะเรือนร่างน่าหลงใหล กลิ่นกายสาวแรกรุ่นทำให้เขารู้สึกดีจนลืมความคิดนั้นไปเสีย ยอมรับว่าเมื่อคืนเธอทำให้เขาผ่อนคลายมากจริง ๆ

“นะ หนูได้เงินมาแล้วค่ะ” เธอได้ค่าจ้างมาชงเหล้าตั้งแต่ก่อนเริ่มงานแล้ว แม้จะไม่ได้มากมายอะไรแต่เธอก็ไม่คิดจะรับเงินจากเขาเพิ่ม ต่อให้เงินไม่ถึงห้าพันนี้จะแลกกับความบริสุทธิ์ของเธองั้นหรือ?

มันไม่เกี่ยวกับตัวเงินซะหน่อย มันเกี่ยวกับคนตรงหน้าต่างหาก คนที่เธอชื่นชมเขามาตลอด แอบมองเขาทุกครั้งที่มีโอกาสเข้ามากับน้าที่บริษัท

“งั้นเหรอ ดี งั้นก็ไปได้แล้ว” อาทิตย์ตัดบทอย่างไม่ใยดี แล้วทำไมเขาต้องลีลายืดเยื้องั้นหรือ ในเมื่อก็แฟร์ ๆ ทั้งคู่ เรื่องเมื่อคืนก็งานของเธอ เธอรับเงินแล้วก็ถือว่าหมดหน้าที่

“...”

แก้วยังคงนิ่งค้าง เธอไม่คิดว่าทุกอย่างจะง่ายดายขนาดนี้ เขาลุกออกจากตรงนั้นแล้วเดินออกจากห้องไปในทันที ไม่แม้จะหันกลับมามองเธอที่นั่งเอ๋ออยู่เลยสักนิดเดียว

มันก็ถูกแล้วนี่ เขาก็คงจะมาสนใจเธออยู่หรอก เขาคงมองว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงขายบริการคนหนึ่งเท่านั้น

“ฮึก~”

เธอหันไปมองที่เตียงอีกครั้ง ภาพเมื่อคืนฉายซ้ำขึ้นมาอีกหน ความรู้สึกเจ็บที่กายส่วนล่างยังคงหลงเหลือ แต่จะบอกว่ามันเพียงแค่เจ็บเท่านั้นก็ไม่ถูกทั้งหมด มันมีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นด้วยเช่นกัน แต่คงเป็นอะไรที่เธอไม่ควรคิดต่อ…

หลังจากหอบเอาร่างกายที่ปวดระบมกลับมาถึงห้องเล็ก ๆ ใต้บันไดที่เป็นที่อยู่สำหรับคนแบบเธอ คนที่ทั้งบ้านแทบจะไม่ให้ความสนใจ แทบจะลืมการมีอยู่ของเธอด้วยซ้ำ จะมีก็แค่ตอนอยากได้ประโยชน์จากเธอ อยากให้เธอทำงานให้จึงนึกถึง

“ฮึก~~~” หญิงสาวเริ่มกอดเข่าตัวเองแน่นขึ้น เธอหลบมุมเข้ามาเพื่ออยู่กับตัวเอง พออยู่แบบนี้ก็อดนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่ได้ เธอยอมรับว่าเธอนั้นชอบคุณอาทิตย์ แม้จะพยายามเตือนสติตัวเองตลอดว่าเธอกับเขาอยู่ห่างกันราวฟ้ากับเหว แต่ทว่าหัวใจมันกลับไม่ยอมให้ใช้เหตุผลนั้นด้วยน่ะสิ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“แก้ว แกทำอะไรอยู่หา! ทำไมไม่ออกมาซักผ้า”

เสียงหวีดแหลมดังมาจากหน้าประตู เรียกให้แก้วหลุดจากความคิดต่าง ๆ นา ๆ เธอรีบเช็ดคราบน้ำตาแล้วลุกขึ้นไปเปิดประตู ขืนเธอชักช้าเดี๋ยวก็จะโดนด่าไม่ต่างจากสุนัข ด่าราวกับเธอเป็นสัตว์ชนิดหนึ่ง

“มะ มาแล้วค่ะ” แม้จะทำตัวให้ปกติแค่ไหน แต่สภาพเธอไม่มีส่วนใดปกติเลยสักนิด ชุดก็ยังเป็นชุดเดิม ผมเผ้าก็ยังไม่จัดทรงให้เรียบร้อย และที่หนักกว่านั้นคือรอยเแดงที่ปรากฏบนคอของเธอก็ไม่ใช่เรื่องที่เดาได้ยาก

“แกไปทำอะไรมา?”

หญิงสาววัยกลางคนท่าทางเอาเรื่องเอ่ยเสียงเเข็ง แน่นอนว่าเธอไม่เคยพูดดีกับยัยเด็กเหลือขอนี่เลยสักครั้ง เพราะคิดว่าแก้วเป็นภาระ หากไม่ใช่เพราะยายของแก้วจะยกที่ดินผืนใหญ่ให้ โดยยื่นข้อเสนอว่าหากคนเป็นน้าแบบเธอช่วยดูแลแก้วจนกว่าจะเรียนจบล่ะก็ ไม่มีทางที่คนแบบกวางจะรับเด็กคนนี้มาดูแล เห็นทีไรก็นึกโมโหตลอด

“กะ แก้วไปทำงานมาค่ะ”

“ทำงานอะไรของแก? ตอบฉันมา สภาพเหมือนไปนอนกับผู้ชาย!”

“อึก!” แก้วถึงกับสะอึกเมื่อได้ยินแบบนั้น ดวงตากลมสั่นไหวในทันที เธอกลัวเหลือเกินว่าหากน้ารู้ความจริงว่าเธอทำงานแล้วพลาดท่ามีอะไรกับเขาคนนั้น น้าเธอจะฉีกอกเธอหรือไม่ก็ลากเธอไปทุบตีอย่างไม่ต้องสงสัย

เพราะอะไรน่ะหรือ? ก็เพราะน้าเธอย้ำนักย้ำหนาว่าต้องรักษาเนื้อตัว แถมยังบอกอีกว่ามีเพื่อนน้าที่เป็นพ่อหม้ายรอรับเลี้ยงเธออยู่ แต่เธอไม่อยากไปอยู่กับคนแบบนั้น จึงเลือกไปทำงานเพื่อหาที่อยู่ใหม่ อยากออกจากนรกนี่ใจจะขาด แต่กลับไปไม่ได้สักที!

“ไม่ต้องมาโกหกฉัน! รอยที่คอนี่คืออะไร ถ้าแกไม่ไปทำเรื่องนั้นแล้วแกไปทำอะไร แกบอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าแกไปนอนกับใครมา!?”

เสียงตวาดลั่นจนหัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ!