บทที่ 6 จูบแรกกับชายที่แอบรัก!

ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาไม่เคยรักเธอเลย ไม่เคยมองเป็นอย่างอื่นนอกจากลูกสาวเพื่อนพ่อที่อยู่ร้านขายก๋วยเตี๋ยวฝั่งตรงข้าม เห็นกันมานานปี ตอนนั้นบ้านเจษภัทรเปิดเป็นอู่ซ่อมรถ เขาในฐานะลูกชายคนเดียวจึงต้องคอยเป็นลูกมือช่วยกิจการพ่อมาตลอด

ครั้งหนึ่งที่เธอเคยปั่นรถจักรยานกลับจากโรงเรียนและเหยียบตะปูจนยางแบนกลางทาง ก็ได้เขาที่ผ่านมาเห็นเลยช่วยจูงรถมาช่วยเปลี่ยนยางให้ที่ร้านโดยไม่คิดเงิน ตั้งแต่นั้นเตชิตาซึ่งกำลังอยู่ในวัยแรกสาวก็เกิดรู้สึกดีๆ กับพี่ชายข้างบ้านจนความรักเริ่มก่อตัวในหัวใจ

หลังจากวันนั้นเป็นต้นมาเธอก็คอยหาเหตุทำยางรถจักรยานตัวเองแบนเป็นประจำ เพื่อจะได้เอามันไปให้เขาช่วยซ่อมที่ร้าน แล้วแอบเฝ้ามองเขาตามประสาคนแอบรัก หรือแม้กระทั่งวันไหนที่เขามาสั่งก๋วยเตี๋ยวที่ร้านพ่อเธอให้ไปส่งที่อู่ ต่อให้มีงานล้นมือแค่ไหนเตชิตาก็จะคอยอาสาเป็นคนไปส่งให้เขาที่บ้านเอง

จนกระทั่งพลอยสนิทกับครอบครัวของอีกฝ่ายและสามารถเข้านอกออกในบ้านเขาได้โดยไม่มีใครสงสัย เพราะคิดว่าทั้งสองคบหาเป็นเพื่อนพี่น้องกันเหมือนที่พ่อของทั้งสองเองก็เป็นเกลอกันมานาน

หรือแม้แต่ตอนที่เจษภัทรเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย เธอก็เป็นคนที่รู้ความลับที่เขาปิดบังที่บ้านเรื่องเลือกคณะ ทั้งๆ ที่พ่อของเขาอยากให้เรียนวิศวกรรม หมายจะให้มาสานต่อกิจการอู่ซ่อมรถ แต่ลูกชายดันเลือกเรียนบริหารการโรงแรม จนพ่อของเขามารู้ทีหลังเมื่อลูกชายสอบติดแล้วเลยโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงบ้านเกือบแตกมาแล้ว

ทั้งๆ ที่เธอมองเขาเป็นมากกว่าพี่ชายมานาน และอุตส่าห์ขยันเรียนเพื่อให้สอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับเขาในคณะเดียวกันได้ในที่สุด แต่ทว่าเจษภัทรไม่เคยมองเธอเป็นอื่นใดนอกจากน้องสาวคนสนิท จนกระทั่งเหตุการณ์ในวันนั้น

‘วินนี่! อย่าทิ้งพี่ไป อย่าไปนะ...’ เสียงคนเมาทั้งเหล้าเมาทั้งรักเอะอะโวยวาย อย่างสิ้นสภาพหนุ่มหล่อประจำคณะบริหารฯ หลังถูกดาวคณะสาวสวยหักอกยับเยิน

เตชิตาในวันนั้นต้องยื่นมือเข้าไปช่วยพาเขากลับไปที่หอพักเพราะทนเห็นสภาพไม่ได้ โดยหารู้ไม่ว่าสิ่งที่ทำเพราะหวังดีในวันนั้นจะนำพาอะไรเข้ามาในชีวิต

‘วินนี่! อย่าไปเลยนะ...’

ชื่อนั้นทำให้คนฟังแอบทอดถอนหายใจ

วินนี่หรือวินรดาเป็นพี่รหัสของเตชิตานั่นเอง เธอเป็นหญิงสาวที่สวยมีเสน่ห์ ทั้งรูปร่างหน้าตา ฐานะทางครอบครัว หรือความเก่งอะไรก็มีพร้อมไปเสียหมดจนน่าอิจฉา จึงไม่แปลกที่สาวเนื้อหอมอย่างเธอจะมีหนุ่มๆ มารุมขายขนมจีบให้ตลอด รวมถึงเจษภัทรด้วย

‘พี่รักเธอนะวินนี่’

คิดเพลินๆ ก็มีอันต้องตกใจเมื่อ จู่ๆ คนเมาก็หันมาคว้าตัวเธอเข้าไปกอดแนบอก และซบหน้าที่ต้นคอชวนให้ใจหวั่นไหว หากเป็นผู้ชายคนอื่นเธอคงจะผลักไสไม่ก็ยันเปรี้ยง แล้วตบเรียกสติอีกสักฉาดสองฉาดไปแล้ว แต่กับชายหนุ่มตรงหน้านั้น เธอไม่อาจทำเช่นนั้นกับเขาได้ เพราะหัวใจเจ้ากรรมที่ดันรักเขาเต็มเปา

‘พี่เจ ทำอะไรเนี่ย ปล่อยก่อน อื้อ...’ เตชิตาพยายามจะดันตัวออกจากอ้อมแขนของเขา แต่มันไม่ง่ายเลย

‘ไม่ปล่อย พี่ไม่มีวันปล่อยเธอไปวินนี่ เรารักกันไม่ใช่เหรอ’

ใช่! เตชิตารักเขา แต่เธอไม่ใช่วินรดาผู้หญิงที่เขารักไง แค่คิดกระบอกตาก็พลันแสบร้อนจนเจียนน้ำตาจะหยด เธอพยายามแทบตายที่จะได้อยู่ใกล้ๆ เขา พยายามพาตัวเองมาอยู่ในสายตาเขา แต่เขากลับไม่เคยเห็นเพราะมัวแต่มองคนอื่นอยู่

เธอมันน่าสมเพชสิ้นดี แต่ทำไงได้ก็ใจมันรักเขาไปแล้วนี่นา ใช่ว่าไม่เคยคิดตัดใจ แต่หัวใจรักมันตัดกันง่ายดาย เธอคงไม่ต้องมานั่งชอกช้ำมองคนที่ตัวเองรักสวีตกับผู้หญิงคนอื่น กระทั่งตอนนี้ที่เธอได้อยู่ในอ้อมกอดอุ่น ปากเขาก็ยังพร่ำเรียกหาแต่ผู้หญิงคนนั้น...วินรดา

‘พี่เจ! นี่แตมค่ะ ไม่ใช่พี่วินนี่ อุ้บ!’

เสียงหวานถูกกลืนหายเมื่อริมฝีปากอุ่นร้อนแนบลงมาปิดปากเธอไว้ กลิ่นแอลกอล์ฮอล์ฉุนกึกชวนให้คนไม่ดื่มเหล้าเบียร์พลอยมึนเมาบวกกับรสจูบที่เขามอบให้อย่างดูดดื่ม มันยิ่งทำให้เธอเหมือนคนใกล้จมน้ำขาดอากาศ ในท้องปั่นป่วนเหมือนมีคลื่นซัดวน

จูบแรกกับชายที่แอบรัก!

‘วินนี่...’ ปากเขาพร่ำเรียกหาผู้หญิงที่คิดถึง หากมือก็ไม่ยอมปล่อยเธอเป็นอิสระ ริมฝีปากเขาก็คอยและเล็มป่วนหัวใจเธอจนสติอันน้อยนิดใกล้ขาดสะบั้นด้วยความเสน่หาที่ก่อตัวขึ้นจากการโลมเล้า

เพียงไม่นาน เตชิตาก็เหลือเพียงร่างกายอันเปลือยเปล่า หญิงสาวรีบตะปบปิดความสวยงามของกายสาวให้พ้นจากสายตาหวานฉ่ำที่มองสำรวจนวลเนื้อบริสุทธิ์ผุดผ่องจนไม่เหลืออณูใดที่เป็นความลับอีกต่อไป

ใบหน้าเธอแดงซ่าน ผิวกายขาวนวลสวยที่ไม่เคยต้องมือชายใดมาก่อนถูกเขาจูบซับอย่างเร่าร้อน

‘พี่เจ...’