บทที่ 1 แรกเริ่ม

นีสรินลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องแห่งหนึ่ง ข้อมือทั้งสองถูกมัดไขว้ไว้ด้านหลัง นางนอนอยู่บนพื้นเย็นเฉียบ ปากของนางตอนนี้เป็นอิสระพอที่จะหายใจได้สะดวกแล้ว เรานางจำได้ว่าตอนที่ถูกจับตัวมาโดยที่นางถูกมือปริศนาเอาผ้าที่มีกลิ่นแปลก ๆ มาปิดปากนางจากทางด้านหลัง ขณะที่นางกำลังเดินชมข้าวของที่ตลาดกลางเมืองที่คึกคักไปด้วยผู้คน แต่เมื่อนางกำลังมองหาร้านชาดีๆเพื่อจะดื่มชาเย็นๆ

ขณะที่อากาศกำลังร้อนเปรี้ยงนั้น นางมองเห็นไกลๆว่ามีร้านชาขึ้นชื่อที่ดูแล้วน่าจะอร่อย นางจึงพยายามเดินแทรกผู้คนที่คับคั่งนั้นผ่านไปจนใกล้จะถึงร้านชาแห่งนั้น แต่เมื่อก้าวเดินผ่านมุมตึกที่กำลังจะถึงร้านชาอีกไม่ไกลนั้น ก็มีมือหนาๆ เอื้อมมาปิดปากของนางทันทีจากทางด้านหลัง มือนั้นมีผ้าผืนเล็กๆอยู่ในมือ นางได้กลิ่นแปลกๆ จากผ้าผืนนั้นแล้วโลกก็มืดมนลงไปทันที

รู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนที่นอนอยู่ด้านหลังรถคันหนึ่ง และนางนอนอยู่บนพื้นเหล็กแข็งๆ มือทั้งสองข้างถูกมัดไว้ที่ด้านหลัง ปากก็ถูกผ้าปิดเอาไว้ นางได้แต่ร้องอึกอักอยู่ในลำคอ แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่ารถกำลังวิ่งด้วยความเร็วพอสมควร และทางที่รถผ่านนั้นมันก็น่าจะขรุขระอยู่

พอสมควรเพราะรถวิ่งกระเด้งกระดอนในบางจังหวะ นีสรินคอแห้งผากนางหิวน้ำมากเหลือเกินเพราะตอนที่เดินอยู่กลางตลาดแห่งนั้น นางก็กระหายน้ำอยู่แล้ว แต่เมื่อถูกจับตัวมายังมิทันได้ดื่มน้ำอยากที่อยากจะดื่ม ในตอนนี้จึงยิ่งกระหายยิ่งนัก แต่ด้วยกระจกที่กั้นระหว่างรถตอนหน้าที่มองไปเห็นมีหัวของคนสองคนนั่งอยู่ในตอนหน้า และนางนอนอยู่ท้ายรถด้านหลัง และนางก็กลัวอันตรายที่จะเกิดขึ้น จึงสองจิตสองใจที่จะใช้รองเท้ากระแทกกับผนังของตัวรถเพื่อเรียกให้คนด้านหน้าหันมามองนาง  เมื่อคิดไปคิดมานางก็ผล็อยหลับไปอีกครั้งหนึ่ง จนกระทั่งมารู้สึกตัวตื่นเต็มที่บนพื้นหินเย็นๆนี้  

นีสรินพยายามมองไปมาและพยายามกระเสือกกระสนลุกขึ้นนั่งจนได้ นางเอนตัวพิงกำแพงหินด้านหลัง แล้วกวาดตามองไปรอบๆห้องนี้ มันมีหน้าต่างหนึ่งบานแต่อยู่สูงกว่าตัวของนางไปมาก และไม่มีอะไรปีนขึ้นไปได้ แถมหน้าต่างบานนั้นยังติดลูกเกรงเหล็กอีกด้วย ในห้องนั้นไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรสักชิ้นเดียว นางนอนอยู่บนพื้นโดยไม่มีอะไรมารองด้วยซ้ำไป  ขณะที่ครุ่นคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเอง และทำไมนางจึงต้องมาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ 

ประตูหนาด้านหน้าของนางก็เปิดออกช้า ๆแสงสว่างสองเข้ามาเป็นลำ ร่างอวบของสตรีวัยกลางคนก็เดินเข้ามายืนตรงหน้านางแล้วเอ่ยว่า " เจ้าชื่อนีสรินใช่หรือไม่ ท่านชีคของเราบอกว่าเจ้าจะมาอยู่ที่นี่ในฐานะทาสรับใช้ของท่านชีค

มีหน้าที่ทำความสะอาดห้องชุดของท่านชีคให้สะอาด และทำงานตามคำสั่งของท่านชีคแต่เพียงผู้เดียว “ เมื่อพูดจบนางก็เดินมาแกะเชือกที่มัดมือของนีสรินอยู่นั้นออก นีสรินรีบเอ่ยขึ้นทันทีว่า “ เหตุใดข้าต้องมารับใช้ชีคของเจ้าด้วย ข้ามิได้ขายตัวเป็นทาสเสียหน่อย แล้วข้าเป็นถึงน้องของชีคอะมานแห่งแคว้นยะรอ ทำไมต้องมาเป็นทาสรับใช้ใครด้วย ข้าคิดว่าเจ้าคงจะจับตัวคนมาผิดแล้ว ข้ามิรู้เรื่องอันใด ข้าขอพบท่านชีคของเจ้าจะได้หรือไม่ ”

นีสรินไม่เข้าใจในสิ่งที่หญิงตรงหน้าพูด นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน   หญิงวัยกลางคนนั้นจึงบอกนางอย่างใจเย็นว่า  “ ท่านชีคก็ให้ข้ามาพาเจ้าไปพบนั่นแหละ  หากเจ้ามีอะไรก็ไปถามท่านชีคดูเอาเองก็แล้วกัน ” จากนั้นนางก็เรียกสาวใช้เข้ามาสองคนให้พาตัวของนีสรินไปพบท่านชีคฟาอิดที่ห้องโถงใหญ่ด้านหน้าของตึกใหญ่นี้ 

นีสรินคิดว่าก็ดีเหมือนกันนางก็อยากรู้ว่ามันเกิดเรื่องบ้าอะไรกันขึ้น   ทำไมเขาถึงจับตัวนางมาแถมหญิงวัยกลางคนนี้ก็เรียกชื่อของนางได้ถูกต้องเสียด้วย เหมือนเขารู้ว่านางคือใครอย่างนั้นแหละ  เมื่อทั้งหมดพากันเดินจนถึงห้องโถงหน้าด้านหน้าตึกนั้น สาวใช้ก็พานีสรินเดินเข้าไปทรุดนั่งลงตรงหน้าท่านชีคที่นั่งอยู่ที่โต๊ะรับแขกตัวใหญ่นั้น แล้วสาวใช้ทั้งสองก็ถอยไปยืนทางด้านหลัง เหลือเพียงหญิงวัยกลางคนที่ดูเป็นหัวหน้าของคนรับใช้และนีสรินที่นั่งอยู่กับพื้นด้านหน้าชีคหนุ่มผู้นั้น 

นีสรินเงยหน้ามองชีคหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้าของนาง เขามีใบหน้าหล่อเหลาคมเข้ม ดวงตาคมดุจเหยี่ยว คิ้วของเขาคมเข้มัน  จมูกโด่งเป็นสัน  ตามเชื้อชาติของชายอาหรับทั่วไป ริมฝีปากแดงระเรื่อ ดูรวมๆแล้วเป็นบุรุษที่หล่อเหลาอย่างยิ่ง อายุก็ดูน่าจะสักประมาณสามสิบต้นๆ นีสรินมองใบหน้านั้นเพลิน จนกระทั่งชีคหนุ่มเอ่ยขึ้น

“ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเราจับเจ้ามาเพราะอะไร ” นีสรินส่ายหน้าทันที “ ข้ามิรู้ว่าท่านจับข้ามาด้วยเรื่องอันใด แต่คิดว่าฐานะอย่างท่านคงมิได้จับข้ามาเพื่อเรียกค่าไถ่ใช่หรือไม่ ” นีสรินเอ่ยขึ้น ชีคหนุ่มหัวเราะก้องออกมาทันที

“ เราจะจับเจ้ามาเรียกค่าไถ่ทำไมกัน แต่เพราะเจ้าเป็นน้องสาวคนเดียวของชีคอะมานศัตรูของข้า ที่มันหลอกลวงน้องสาวคนเดียวของข้า ที่ชื่อยาร่า มันพานางหนีไปด้วยกัน แต่ก็มิได้รักนางจริง เมื่อเบื่อนางก็เฉดหัวทิ้งจนนางต้องซมซานกลับมาที่แคว้นนี้ แล้วนางก็ป่วยจนตรอมใจตาย เจ้ารู้ไหมข้ามีน้องสาวเพียงคนเดียวเช่นกัน ข้ารักนางมาก เพราะนางคือครอบครัวที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของข้า แต่พี่ชายเจ้ากลับหลอกลวงน้องสาวที่น่ารักและอ่อนต่อโลกของข้า

จนนางเสียใจจนตรอมใจตาย โทษทัณฑ์นี้แม้ข้าจะจับตัวพี่เจ้ามาลงโทษมิได้ แต่ข้าจะจับเจ้ามาเพื่อให้เจ้ามาเป็นทาสรับใช้ของข้าจนกว่าข้าจะพอใจ จึงจะปล่อยเจ้าไป ความผิดของพี่ชายเจ้านี้ เจ้าจงรับไว้เถิด เพราะข้าอยากให้พี่ชายของเจ้ามันรู้ถึงความเจ็บปวดของน้องสาวของข้าและข้าที่ต้องเสียน้องสาวคนเดียวไปอย่าไม่น่าให้อภัย ” นีสรินเมื่อรู้เรื่องทั้งหมดนางตะลึงงัน 

แล้วทบทวนเรื่องราวในอดีตที่นางพอจะได้รับรู้มาบ้างเล็กน้อยเพราะนางมิได้อยู่ที่แคว้้นยะรอ หลายปีแล้ว นางไปร่ำเรียนที่ประเทศอังกฤษ แต่ก็เคยได้ยินมาบ้างว่าพี่ชายมีคนรักชื่อยาร่า แต่นางก็ได้ยินพี่ชายบอกว่าเขารักยาร่ายิ่งนัก อยากจะแต่งตั้งนางเป็นชีคคา ด้วยซ้ำไป แต่มันเกิดเรื่องอะไรทำไมถึงได้เกิดเหตุที่ทำให้ผู้หญิงที่ชื่อยาร่าหนีกลับมาที่แคว้นยัมฮา จนต้องมาตรอมใจจนตายที่นี่ และเป็นสาเหตุที่ทำให้นีสรินต้องถูกจับตัวมาเพื่อให้เป็นทาสรับใช้พี่ชายของผู้หญิงคนนั้น

“ ท่านชีคฟาอิด ข้าขอให้ท่านสอบถามไปที่พี่ชายข้าให้ชัดเจนก่อนได้หรือไม่ ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ท่านอย่ามาทำเช่นนี้กับข้าเลย เพราะข้าก็มิได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย ” นีสรินเอ่ยขอร้องชีคหนุ่มตรงหน้า 

ชีคฟาอิดมองใบหน้าสวยหวานตรงหน้านั้น “ ข้าตัดสินใจแล้ว มิสามารถเปลี่ยนแปลงได้ และข้าได้ฟังความจริงจากปากน้องสาวของข้าเองแล้ว ไม่จำเป็นต้องสอบถามฆาตกรอย่างพี่ชายของเจ้า ไม่ต้องพูดมาก ซัลมา ให้นางไปพักที่ห้องพักของทาสหญิงแล้วให้นางมารับใช้ทำความสะอาดห้องชุดของข้า จัดการให้นางรู้ระเบียบของที่นี่ด้วย

ส่วนเจ้า นีสรินไม่ต้องคิดจะหนีไปจากที่นี่ เพราะตำหนักของเข้ามีทหารคุ้มกันอย่างแน่นหนาคงมิปล่อยให้หญิงเช่นเจ้าหลุดรอดออกไปได้ง่ายๆ แล้วอีกอย่างข้าได้ออกคำสั่งไปแล้ว หากเจ้าหนีไป และม่ีผู้ใดพบเจ้าก็ให้มันทำอะไรกับเจ้าก็ได้ ข้าจะมิเอาความ เจ้าคงจะรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงสวยๆเช่นเจ้า อย่าให้ทะเลทรายในแคว้นของข้าต้องเป็นที่รองรับซากศพของเลือดชั่วๆเช่นพวกเจ้าเลย ” เขาพูดจบก็เดินออกไปจากห้องโถงนั้น