บทที่ 2 นางทาสจำเป็น

บทที่ 2

นีสรินอึ้งงันไปกับวาจาของชีคหนุ่มแต่นางก็มิสามารถเอ่ยคัดค้านอะไรได้ นางก็รู้คำสั่งของชีคคือที่สุดแล้วมิอาจมีผู้ใดคัดค้านได้ นางจึงหุบปากที่กำลังจะเผยอขึ้นต่อรองนั้น อัลมาหันมามองนีสรีนแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ เอาละเจ้าคงได้ยินเรื่องราวทั้งหมดแล้ว ข้าเข้าใจเจ้าที่มิได้เป็นผู้กระทำผิด แต่เมื่อท่านชีคตัดสินใจแล้วเจ้าคงต้องทำตามอย่างมิมีข้อต่อรองใดๆทั้งสิ้น ลุกขึ้นแล้วเดินตามข้าไปเปลี่ยนเครื่องแต่งกายของนางทาส  

พรุ่งนี้ก็เริ่มมาทำงานตามหน้าที่ของเจ้า ในตำหนักแห่งนี้ม่ีวงจรปิดแทบทุกจุด เจ้าคงจะหลบหนีออกไปมิได้ง่ายๆหรอก เพราะฉะนั้นยอมทำตามคำสั่งเสียจะดีกว่า หากเจ้าว่านอนสอนง่ายไม่ทำเรื่องวุ่นวาย  ก็ไม่แน่นะ  อีกไม่นานถ้าท่านชีคใจอ่อนอาจจะยอมปล่อยตัวของเจ้ากลับไปดีๆก็เป็นได้ เพราะฉะนั้นจงทำตัวดีๆ และทำตามคำสั่งท่านชีค อย่าให้บกพร่องก็แล้วกัน ” จากนั้นอัลมาก็เดินออกไปจากห้องโถงใหญ่นั้น 

นีสรินตอนนี้ยังมึนกับเหตุการณ์ที่เพิ่งได้รับรู้มาใหม่ ๆ  นางจึงได้แต่เดินตามอัลมาไปโดยมีสาวใช้ร่างใหญ่สองนางนั้นเดินตามหลังมาติดๆ เมื่อทั้งสองเดินไปตามทางเดินที่ทอดยาวผ่านห้องหับหลายๆห้องและทางแยกไปยังห้องที่แยกออกไปอีกหลายทางแยกนั้น จนผ่านออกไปทางด้านหลังตึก  ก็มีทางเดินที่เชื่อมต่อตรงไปที่ตึกหลังเล็กที่สร้างเป็นแถวยาวๆออกไปแบ่งซอยเป็นห้องเล็กๆ เรียงเป็นแถวยาวประมาณด้วยสายตานับสามสิบห้อง   

อัลมาเดินมาหยุดลงตรงหน้าห้องเล็กๆห้องหนึ่งแล้วเปิดประตูให้นีสรินเข้าไป  “ เอาละเจ้าพักที่ห้องนี้ก็แล้วกัน ที่นี่มีห้องอาหารที่เดินออกไปตามทางเดินไม่ไกล  ก็จะพบห้องอาหารใหญ่ที่ติดกับโรงครัวเป็นของพวกข้าทาสที่ทำงานในตึกนี้และในตำหนักนี้ทั้งหมด  เจ้าก็เข้าไปกินอาหารที่นั่นทั้งสามมื้อก็แล้วกัน  เมื่อกินเสร็จแล้วก็ไปทำความสะอาดห้องชุดของท่านชีคที่อยู่ชั้นบนปีกขวาทั้งปีกนั่นเป็นของท่านชีคทั้งหมด 

ส่วนปีกซ้ายเคยเป็นของท่านหญิงยาร่าแต่เธอเสียไปแล้วเช่นที่เจ้าก็รู้  ที่ปีกซ้ายท่านชีคให้ปิดตายไว้  มีแค่คนรับใช้เก่าแก่จะเข้าไปทำความสะอาดนานๆครั้ง ส่วนปีกขวานั้นเป็นหน้าที่ของเจ้าทั้งหมด พรุ่งนี้ข้าจะให้คนไปสอนงานเจ้าว่าต้องทำสิ่งใดบ้าง เอาละวันนี้เจ้าก็พักที่ห้องนี่  ข้าจะให้คนนำอาหารมาให้เจ้า   แต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปเจ้าต้องไปกินเองที่ห้องอาหาร  เพราะเจ้ามีฐานะเพียงแค่ทาสผู้หนึ่งไม่มีใครต้องมารับใช้ดูแลเจ้า จำใส่ใจไว้ให้ดี ”

จากนั้นอัลมาก็เดินกลับออกไปตามทางเดิม  สาวใช้สองคนที่ยังยืนอยู่  เอ่ยขึ้นว่า “ เสื้อผ้าของเจ้าและของใช้ส่วนตัวของเจ้าอยู่ในห้องแล้ว  ไปดูเองก็แล้วกัน หากขาดเหลือสิ่งใดก็บอกกับคนที่จะสอนงานเจ้าวันพรุ่งนี้ แล้วเราจะเอามาให้เจ้าที่ห้องนี่เอง ”  แล้วทั้งสองก็หันหลังกลับเดินออกไปตามทางเดินที่อัลมาเพิ่งเดินออกไป

นีสรินมองตามร่างคนทั้งสองไป  แล้วหล่อนก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ ชีวิตชั่งไม่แน่นอนยิ่งนัก เมื่อวานยังเป็นท่านหญิงผู้สูงส่งและที่ร่ำรวยเงินทองใช้ไม่ขาดมือ  มีอิสระจะไปที่ไหนก็ได้ ไม่เคยต้องอนาทรร้อนใจสิ่งใด  แต่วันนี้ต้องมาเป็นทาสเขา มารับใช้คนที่ไม่รู้จัก  และทำงานที่นางยังไม่เคยทำด้วยซ้ำไป  นีสรินเปิดประตูห้องเล็กนั้นเข้าไปสำรวจ  

เมื่อเปิดไฟในห้องขึ้นพบว่า ห้องนั้นแคบนิดเดียว   มีเตียงนอนเล็กหนึ่งเตียงที่เป็นเตียงไม้ที่ต่อหยาบๆ เพียงใช้นอนไม่มีหัวเตียงด้วยซ้ำไป และมีตู้เสื้อผ้าขนาดเล็กหนึ่งตู้ที่วางติดกับหัวเตียง และปลายเตียงเป็นโต๊ะเล็กๆ ด้านขวามือของเตียงนอนเป็นเก้าอี้หนึ่งตัว มีพัดลมตั้งวางข้างๆเก้าอี้เป็นพัดลมวางบนพื้นตัวสูง  บนโต๊ะที่ปลายเตียงนั้น มีเสื้อผ้าที่เป็นชุดหญิงอาหรับทั่วไป ทำจากเนื้อผ้าหยาบๆสีทึมๆ เป็นกางเกงเอวยืด กางเกงผ้าบางพริ้วพองจนไปจรดที่ข้อเท้าที่มียางยืดรัดข้อเท้าอีกที  มันก็เป็นชุดที่คล้ายกับสาวใช้หลายคนที่นางเห็นผ่านตาอยู่ในตำหนักนี้นั่นเอง 

ส่วนตัวเสื้อเป็นเสื้อที่มีเพียงครึ่งตัวเป็นผ้าเนื้อหยาบสีกรมท่าจำนวนสี่ชุดวางอยู่ และมีชุดชั้นในราคาถูกวางอยู่อีกสี่ชุด มีรองเท้าราคาถููกอีกสองคู่  มีขันน้ำใบใหญ่และมีสบู่ยาสีฟัน แชมพู และมีผ้าเช็ดตัวผืนไม่ใหญ่มากวางอยู่สองผืน บนโต๊ะมีของเพียงเท่านี้ แล้วกระเป๋าที่นางสะพายติดตัวมาเล่ามันหายไปไหน นางเพิ่งนึกออกว่ามีของส่วนตัวรวมถึงไอแพดและมือถือของนางอยู่ในกระเป๋าสะพายนั้น และมีกระเป๋าเงิน บัตรเครดิตของนางอีกด้วย ต้องลองถามอัลมาดูอีกครั้งว่ามันหายไปไหน 

นีสรินทรุดตัวนั่งลงบนเตียงอย่างท้อแท้ใจ   แต่ก็ยังไม่รู้จะทำอย่างไรให้พ้นไปจากที่นี่ได้   หันไปมองมันมีผ้าปูเตียงสีขาวกับปลอกหมอนวางอยู่บนฟูก  นางจึงลุกขึ้นจัดการปูเตียงเสียมันจะได้น่านั่งขึ้นอีกมาก เพราะฟูกราคาถูกมันแข็งมากและแถมยังผ่านการใช้งานมาแล้วอีกด้วย แต่นางก็ต้องฝืนทนใช้มันไปเพราะไม่มีทางเลือกใดๆ เหลืออยู่ ยิ่งนางหาทางหนีออกไป

หากคำขู่ของชีคฟาอิดเป็นจริงแล้ว นางก็จะถูกทหารหรือใครก็ตามที่อาจจะพบนางเข้าทำร้ายเอาได้  ยิ่งนางเป็นผู้หญิงด้วยแล้ว อาจจะเกิดเรื่องร้ายแรง เพราะชีคหนุ่มผู้นั้นจับนางมาเพื่อต้องการแก้แค้น เขาคงไม่คิดจะสงสารเห็นใจหรือช่วยเหลือนางเป็นแน่ เพราะน้องสาวของเขาเสียชีวิตไปทั้งคน และดูท่าทางชีคคนนั้นจะรักน้องสาวเพียงคนเดียวนี้มาก คงจะเหลือกันแค่สองคนพี่น้อง  อย่างที่เขาบอกว่านางคือครอบครัวของเขาที่เหลืออยู่เพียงคนเดียว ยิ่งคิดนีสรินยิ่งกลุ้มใจยังนึกหาทางหนีไปจากเรื่องยุ่งยากและดูอันตรายเหล่านี้ไม่ออก  นางจึงค่อยๆล้มตัวลงนอน เพราะนางก็เหน็ดเหนื่อยและเพลียเหลือเกิน 

เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนเองกระหายน้ำเหลือเกิน  แต่มีเรื่องอื่นให้ตกใจมากกว่าจึงลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองไม่มีอาหารและน้ำ ตกถึงท้องมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว หันไปมองบนโต๊ะตัวเล็กปลายเตียงก็พบขวดน้ำวางอยู่สองขวดและมีแก้ววางอยู่ในถาดนั้นสองใบ

นางจึงผุดลุกขึ้นแล้วเทน้ำในขวดนั้นลงในแก้วจนเต็ม  แล้วยกขึ้นดื่มอย่างกระหายอย่างยิ่ง จนลำคอท่ี่แห้งผากนั้นดีขึ้นมาก แล้วก็เทน้ำลงในแก้วอีกหนึ่งครั้งยกขึ้นจิบอีก ค่อยยังชั่วท้องที่ว่างเปล่านั้นค่อยได้รับการเติมเต็ม นางตกใจจนลืมความหิวโหยไปเลย เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ก็มีเสียงเคาะประตูห้องน้อยนั้น นีสรินจึงได้เดินไปเปิดประตูนั้นออก พบกับสาวใช้ตัวเล็กๆผู้หนึ่งส่งยิ้มบางๆ ให้นางในมือนั้นถือถาดใบใหญ่ มีขนมปังก้อนใหญ่สองก้อน มีซุปถั่วลูกไก่ข้นๆหนึ่งถ้วยใหญ่ กินกับแป้งพิต้าที่วางอยู่่ในจานข้างกัน  และมีน้ำผลไม้หนึ่งแก้ว 

นีสรินมองอาหารในถาดตาเป็นมัน ท้องนางร้องโครกครากประท้วงทันที สาวใช้ตัวเล็กนั้นหัวเราะเบาๆเมื่อได้ยินเสียงท้องของนีสรินร้อง “ เจ้าคงจะหิวมากเลย ข้าเอาอาหารมาส่งให้เจ้าแล้ว ตอนเย็นข้าจะเอามาให้อีกครั้ง แต่หลังจากนี้เจ้าต้องไปกินเองที่ห้องอาหารตามเวลาที่กำหนดไว้ ข้าชื่อลียา มีอะไรไม่เข้าใจก็ถามข้าได้ ลืมบอกไปว่าห้องน้ำเดินไปทางขวามือของเจ้า มีห้องอาบน้ำและห้องน้ำแยกกันเป็นสัดส่วนแต่ต้องใช้ร่วมกัน เจ้าก็หยิบขันน้ำของเจ้าที่ใส่สบู่ยาสีฟันของจำเป็นของเจ้าไปอาบน้ำที่นั่นก็แล้วกัน เสื้อคลุมอาบน้ำน่าจะอยู่ในตู้เสื้อผ้านั่นเจ้าลองค้นดูหากไม่มีก็บอกข้าได้นะ จะไปเบิกมาให้เลย เจ้าจะต้องใช้มันวันนี้แล้ว ”