บทที่ 3 เริ่มงานนางทาส

เมื่อนีสรินได้ยินดังนั้นนางก็กลับหลังหันเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าใบเล็กนั้น เมื่อเปิดออกดูพบเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวแขวนไว้หนึ่งตัวในนั้น และมีอีกตัวอยู่ในถุงที่วางด้านล่างของตู้ นางจึงเดินกลับที่หน้าห้องแล้วเอ่ยว่า  " ขอบใจเจ้ามากนะ ข้าหามันพบแล้ว “   นีสรินยื่นมือไปรับถาดอาหารนั้นมาวางบนโต๊ะปลายเตียง

  ลียาเห็นคนตรงหน้าวางถาดลงบนโต๊ะแล้ว จึงได้บอกต่อไปว่า  ”  หากเจ้ากินอาหารเสร็จแล้ว ก็เดินเอาถาดไปไว้ที่โรงครัวที่อยู่ติดกับห้องอาหาร  เดินกลับไปตามทางที่เจ้าเดินเข้ามา  แล้วเลี้ยวไปทางซ้ายมือก็พบแล้ว จะได้สำรวจมันเอาไว้ พรุ่งนี้เจ้าต้องออกไปกินอาหารที่นั่น แล้วจะได้ไปทำงานตามหน้าที่ของแต่ละคน

มื้อกลางวันก็มากินเช่นเดิม ส่วนมื้อเย็นก็เช่นกันให้มากินให้ตรงเวลาเพราะหากเลยเวลามากไป พวกเขาก็จะเก็บอาหารไป แล้วเราก็จะอดกินอาหารมื้อนั้นไปเลย  ข้าบอกเจ้าไว้ก่อนเผื่อเจ้าไม่รู้  ทำงานเลยเวลาอาหารก็จะอดกิน คนรับใช้อย่างเรา มันมีทางเลือกไม่มากนัก ทำอะไรเพื่อตนเองได้ก็ต้องทำ ไม่มีใครมาสนใจเราหรอกว่าเราจะได้กินอิ่มท้องหรือไม่ หรือทำงานเหนื่อยไปหรือไม่ เจ้าต้้องใช้ไหวพริบช่วยตนเอง เอาละข้าพูดมากไปเสียแล้ว ต้องรีบไปทำงานก่อน ไว้เจอกันตอนเย็นนะ "  จากนั้นลียาก็หัันหลังเดินกลับออกไปตามทางเดิม 

นีสรินปิดประตูแล้วล็อคมันอย่างแน่นหนา แล้วนางก็ยกเก้าอี้มานั่งลงที่โต๊ะเล็กนั้น แล้วก็ลงมือกินอาหารก่อนอย่างหิวโหยเหลือเกิน  อาหารที่ดูแล้วเป็นอาหารราคาถูกและเป็นอาหารพื้น ๆ ของชาวบ้านทั่วไป นางซึ่งเป็นถึงน้องสาวของชีคของแคว้นความเป็นอยู่สุขสบายมาตั้งแต่เล็ก แต่ดีที่ได้ไปร่ำเรียนที่อังกฤษตั้งแต่ยังรุ่น ๆ จึงได้เรียนรู้การช่วยตนเอง และการทำงานบ้าน ทำอาหารด้วยตนเอง เมื่อยามตกยากเช่นนี้จึงพอมีทักษะติดตัวอยู่บ้าง แต่วันนี้รสชาติของอาหารพื้นๆนี้อร่อยมาก อาจเป็นเพราะนางหิวโหยเหลือเกิน เมื่อท้องอิ่มแล้ว นางก็เก็บถ้วยชามใส่ไว้ในถาดเดิม แล้วเดินไปล้างมือที่อ้างล้างมือมุมห้องนี้ ยังดีที่ห้องเล็กๆเช่นนี้ยังมีอ่างเล็กไว้ให้ล้างหน้าล้างมือไม่ต้องเดินไปอีกตั้งไกลเพื่อล้างมือเพียงเท่านั้น 

เมื่อจัดการตนเองเรียบร้อย นีสรินก็ยกถาดนั้นขึ้นแล้วเดินออกจากห้อง  แล้วหันมาปิดประตูให้เรียบร้อยแล้วเดินไปตามทางที่ลียาบอกเมื่อครู่ จนพบห้องอาหารใหญ่ที่มีโต๊ะยาวเรียงรายเป็นแนวและมีเก้าอี้เรียงตามโต๊ะยาวนั้นถึงห้าแถว  น่าจะเอาไว้ให้คนรับใช้และข้าทาสในตำหนักนี้มานั่งกินข้าวกัน นีสรินเดินเลยไป แล้วตรงเข้าไปในห้องครัวใหญ่นั้น พบแม่ครัวสี่ห้าคนยืนหน้าโต๊ะตัวใหญ่กำลังลงมือเตรียมวัตถุดิบสำหรับประกอบอาหารมื้อต่อไป

เมื่อนางเดินเข้าไปทั้งหมดหันมามองเป็นตาเดียว มีหญิงร่างท้วมคนหนึ่งชี้มือไปที่อ่างล้างจานขนาดใหญ่  เหมือนบอกว่าให้ไปล้างจานที่ตรงนั้น  นีสรินจึงเดินไปตามที่นางชี้บอก  แล้วก็ลงมือล้างจานและถาดในมือของตนเอง แล้วคว่ำมันเอาไว้ที่ชั้นวางจานชามขนาดใหญ่ๆอยู่อยู่ข้างๆ   เมื่อเรียบร้อยนางก็ดึงกระดาษเช็ดมือออกมาเช็ดมือบางจนแห้ง 

แล้วก็จะออกเดินเพื่อจะกลับออกไปปที่ห้องอาหารที่เพิ่งเดินผ่านเข้ามา  ก็มีเสียงเรียกนางไว้ “ เจ้าคือทาสที่มาใหม่ใช่หรือไม่ ไปอ่านกฏระเบียบการใช้ห้องอาหารและเวลาอาหารให้เรียบร้อยนะจะได้ไม่มากินอาหารผิดเวลา หากไม่รู้เรื่องแล้ว ไม่มากินอาหารตามเวลา  พวกข้าไม่รู้เรื่องด้วยนะ ”

นีสรินหันไปมองหญิงร่างท้วมคนเดิมที่ชี้บอกนางเรื่องอ่างล้างจาน แล้วพยักหน้าให้หญิงนั้นที่อุตส่าห์บอกนางเรื่องนี้  “ ข้ารู้แล้ว ขอบใจเจ้ามากที่บอกข้า ถ้าเช่นนั้นไม่มีอะไรแล้ว ข้าขอตัวก่อนนะ ” จากนั้นนีสรินก็เดินออกมาจากห้องครัวนั้นแล้วตรงไปอ่านป้ายที่ติดไว้ที่ข้างฝาเรื่องกฏระเบียบการใช้ห้องอาหารของคนรับใช้และข้าทาสในตำหนักนี้ 

หลังจากเดินออกมาจากห้องอาหารนั้น  นีสรินก็เดินเล่นช้าๆ  เพื่อย่อยอาหาร   แล้วก็กลับไปยังห้องของตนเอง ยังมิกล้าออกนอกเส้นทางไปมากนัก   เพราะยังไม่คุ้นเคยกับสถานที่  กลัวหลงทางและกลัวพบคนแปลกหน้าที่อาจเป็นอันตรายได้ นางจึงค่อยๆ เดินกลับไปยังห้องของตนเองจะดีที่สุด นางต้องใช้เวลาปรับตัวในการอยู่ที่นี่

แม้จะไม่อยากอยู่แต่ด้วยคำสั่งของชีคคือกฏหมาย ที่นี่ไม่เหมือนโลกตะวันตกที่มีกฏหมายคุ้มครองทุกคนอย่าเท่าเทียมกัน  แต่โลกของพวกนางที่นี่ คำสั่งชีคคือคำศักดิ์สิทธิ์และเด็ดขาด  เพราะฉะนั้นนีสรินเองที่ก็มีเชื้อสายอาหรับแม้มารดาจะเป็นคนต่างเชื้อชาติ นางจึงยังพอรู้เรื่องวิถีชีวิตของชนชาติของนางในแคว้นนี้   จึงยังมิกล้าทำอะไรให้เกินขอบเขต  แม้ชีคฟาอิดจะจับนางมาเป็นทาสแต่ขณะนี้ก็ยังดีที่เขาไม่ได้ทำร้ายร่างกายนางหรือทรมานให้เจ็บตัว   เขาแค่เพียงให้ทำงานรับใช้จนกว่าเขาจะพอใจ แต่นางเองก็ไม่แน่ใจว่าจะเกิดสิ่งใดต่อไปจากนี้   แต่นางก็จำต้องทนอยู่ที่นี่ไปก่อน  เพราะยังไม่สามารถจะทำอะไรได้ไปมากกว่านี้ 

หากมีหนทางเมื่อใด ค่อยหาทางออกไปจากที่นี่ ส่วนเรื่องจะรอให้พี่ชายส่งคนมาช่วยนั้น นางซึ่งมีพื้นเพเป็นชาวอาหรับเช่นกัน คิดว่ายาก แม้นางจะไปอยู่ที่อังกฤษนานแล้วจนคุ้นเคยกับโลกตะวันตกมากกว่า แต่ก็พอจะรู้ประเพณีคร่าวๆ และอำนาจของชีคของแต่ละแคว้นอยู่บ้าง แคว้นแห่งนี้ค่อนข้างร่ำรวยเพราะมีทรัพยากรเป็นน้ำมันค่อนข้างมาก ร่ำรวยยิ่งกว่าแคว้นของนางด้วยซ้ำไป และเมื่ออำนาจเงินมีมากล้นฟ้า บริวารของเขาก็ย่อมมากตามไปด้วย และบริวารที่เก่งกาจก็ย่อมมากเช่นกัน นางที่คิดจะหนี หรือพี่ชายที่คิดจะเข้ามาช่วยนางในที่แห่งนี้คงยากยิ่งที่จะเป็นไปได้ 

นางเองก็มิอยากให้พี่ชายเสี่ยงอันตรายเข้ามาช่วยนาง แม้นางจะรักตนเองมากมิอยากให้ตนเองได้รับอันตราย แต่นางก็เป็นห่วงพี่ชายเช่นกัน เพราะเขามีหน้าที่ต้องรับผิดชอบประชาชนในแคว้นด้วย มิใช่เฉพาะตัวของเขาหรือเพียงแค่ครอบครัวของเขา  

นางติดกับเสียแล้ว ก็ไม่อยากชักนำให้พี่ชายต้องมาติดกับเช่นเดียวกับนาง จึงยอมเสียสละอยู่ที่นี่ไปก่อน ตัวนางมิได้มีความสำคัญกับแคว้นมากนัก นางไปเรียนตั้งแต่เด็กยังไม่เคยได้ทำงานชดใช้อะไรให้กับทางแคว้น  ที่ชีคฟาอิดจับตัวนางมานั้นก็เป็นการดีกว่าจับพี่ชายของนางมาทำร้ายหรืออาจจะถึงกับเข่นฆ่าก็เป็นได้ 

นางเดินพลางก็ครุ่นคิดไปพลางจนมาถึงหน้าห้องพักของตนเอง นางเปิดประตูเข้าไปแล้วนั่งลงที่เก้าอี้หน้าเตียงนั้น  เมื่อเวลาผ่านไปจนเข้าสู่เวลาเย็น ลียาก็นำอาหารส่งให้อีกครั้งแล้วก็ลากลับไป นีสรินลงมือกินอาหารที่เป็นข้าวหมกไก่รสชาติอร่อยมาก นีสรินก็ไม่ได้กินมันมาหลายปีเพราะไปใช้ชีิวิตที่เมืองนอก แม่ครัวที่นี่ฝีมือดีมาก เมื่อนางกินข้าวหมกไก่นั้นจนหมดก็ลงมือกินขนมหวานถ้วยเล็กที่มีมาให้ในถาดนั้น จนเรียบร้อยก็ยกถาดอาหารไปเก็บเช่นเดิม แล้วก็กลับมายังห้องตนเองเพื่อเตรียมตัวออกไปอาบน้ำ 

เมื่ออาบน้ำเรียบร้อยแล้วนีสรีนก็กลับเข้าห้องมา จัดการเก็บข้าวของให้เรียบร้อย นำเสื้อผ้าชุดเดิมไปใส่ตระกร้าไว้ก่อนแล้วค่อยถามลียาอีกครั้งว่าเครื่องซักผ้าของคนรับใช้อยู่ที่ไหนกันจะได้นำชุดที่ใส่แล้วไปซัก