บทที่ 2 ทางเลือก

“ใช่! แกอย่ามาใส่ร้ายแฟนฉันแบบนี้นะ เมื่อคืนฉันยืนยันได้ว่าเต้อยู่กับฉันตลอด!เขาไม่มีทางทำเรื่องบ้าๆ แบบนั้น” เปรมสุดาเลือกที่จะเข้าข้างคนรักแต่ก็ไม่วายตวัดตาไปมองอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง

            จบเรื่องตรงนี้เมื่อไหร่...เธอกับเขามีเรื่องต้องคุยกันยาว!

            “นางไม่ได้โกหกจริงๆ นะคะ”

            “โกหก!”

            “พอได้แล้วทั้งคู่ หยุดพูดสักที!” เป็นดวงกมลที่ตวาดขึ้นก่อนจะหันไปมองคนรักด้วยสายตาผิดหวังจับใจ ผิดหวังกับเรื่องบ้าๆ ที่เกิดขึ้น

            ”คุณจะเอายังไงต่อคะจิณ” เธอเลือกที่จะถามคนรัก เพราะอยากจะรู้ว่าเขาจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง

            “ดวง…ผมไม่ได้ตั้งใจ จะให้ผมไปสาบานที่ไหนก็ได้ ผมรักแค่คุณจริงๆ” เขาจะไปมีอะไรกับใครเธอไม่ว่าเลย แต่นี่คือน้องสาวของเธอ    แม้จะคนละแม่ แต่เธอรับเรื่องบ้าๆ นี้ไม่ได้จริงๆ มันเกินใจจะทน

            “ดวงไม่อยากเชื่ออะไรอีกแล้วตอนนี้ เอาเป็นว่าจนกว่าคุณจะคิดได้ว่าควรทำยังไงกับเรื่องนี้ ดวงว่าเราห่างกันสักพักเถอะค่ะจิณ” เมื่อตัดสินใจดีแล้วดวงกมลถึงเอ่ยขึ้นก่อนจะพาตัวเองเดินหนีออกไป ทิ้งไว้แต่เสียงร้องจากคนรักที่ดังขึ้นตามหลัง   แต่เธอก็ไม่คิดหันกลับมา

           

             กว่าจะรู้ว่าทุกคนรวมถึงพี่สาวกลับไปแล้วเวลาก็ผ่านไปจนเกือบเที่ยงวัน เพราะความอ่อนล้าทำให้คณานางค์หลับสนิท กว่าจะรู้ตัวว่าถูกทิ้ง   ก็เหลือแค่เธอกับแม่บ้านพร้อมหลานสาวอยู่ในบ้านแล้ว

            “เดินไปอีกหน่อยจะเจอท่ารถค่ะคุณ นั่งไปต่อเดียวถึงกรุงเทพเลย” หญิงสาวยิ้มรับต่อคำบอกกล่าวนั้นก่อนจะเอ่ยลาสองป้าหลานแล้วเดินออกมาจากบ้านหลังนั้น พร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าขนาดเล็กของตัวเอง ทว่าออกเดินมาได้ไม่เท่าไหร่ก็มีรถคันหรูคันหนึ่งขับเข้ามาปาดหน้าพร้อมกับเสียงตวาดของคนที่เธอจำได้ในทันทีว่าเขาเป็นใครดังขึ้น

            “ขึ้นรถ!”

            “คุณจิณ”ด้วยไม่คิดว่าเขาจะยังอยู่ที่นี่จึงทำให้เธอตกใจไม่น้อย

            “หูหนวกรึไง ฉันบอกให้ขึ้นรถ!” เกิดความสับสนอยู่ร่วมนาที แต่สุดท้ายเธอก็ยอมขึ้นมาบนรถตามคำสั่งของเขา แต่ยังไม่ทันจะได้คาดเข็มขัดคนใจร้ายก็ออกรถอย่างแรง ไม่สนเลยว่าการกระทำนั้นของตัวเองจะทำให้คนนั่งข้างๆ ได้รับบาดเจ็บรึเปล่า เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องมาสนใจ นาทีนี้เขาสนเพียงอย่างเดียว คืออยากรู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น   และคนเดียวที่จะให้คำตอบในเรื่องนี้กับเขาได้ก็มีแค่เธอ

            “บอกฉันมา ว่าเธอทำแบบนั้นทำไม!”

             คำถามที่มาพร้อมกับรถที่ถูกเบรกกะทันหัน พร้อมกับต้นแขนที่ถูกกระชากอย่างแรงทำให้คณานางค์ตกใจ เพราะไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำรุนแรงกับเธอถึงเพียงนี้     หากรู้เธอคงไม่กล้าที่จะขึ้นรถมาด้วย

            “นางเจ็บค่ะคุณจิณ” แรงบีบที่ต้นแขนสร้างความเจ็บแก่คนถูกกระทำไม่น้อย    แต่แทนที่เขาจะเมตตา   กลับตวาดใส่กันอย่างไม่ไยดี

            “เจ็บก็รีบพูดมา! ว่าเธอทำแบบนี้ทำไม”

            “จะให้นางตอบอีกกี่ครั้งคำตอบก็เหมือนเดิม นางไม่รู้จริงๆ” หญิงสาวยังคงยืนยันเหมือนเดิม     แต่เขากลับไม่คิดปักใจเชื่อกันอยู่ดี

            “ลงไป!”  เขาตวาดสั่งพร้อมกับผลักหล่อนออกจากตัวอย่างแรง จะว่ารังเกียจก็ได้ แต่คิดอีกทีเขารู้สึกขยะแขยงมากกว่า ไม่คิดว่าเห็นหน้าซื่อๆ จะร้ายลึกได้ขนาดนี้ และไม่ว่าเธอจะทำไปเพื่ออะไร บอกไว้ตรงนี้เลยว่ามันไม่มีวันได้ผล  ถึงยังไงคนที่เขารักก็มีแค่ดวงกมลเท่านั้น

            “ฉันบอกให้ลงไป!”

            “คุณจิณ” คณานางค์ตัดพ้อคนใจร้ายผ่านม่านน้ำตา ใช่ว่าอยากจะอยู่กับเขา แต่เพราะสถานที่ที่เขาจอดรถอยู่ในตอนนี้สองข้างทางมีแต่ป่ารก ความกลัวถึงอันตรายทำให้เธอไม่กล้าที่จะก้าวขาลงไป

            “ไม่ลงใช่ไหม ได้!” สิ้นเสียงร่างสูงใหญ่ก็เป็นฝ่ายเดินลงจากรถก่อนจะอ้อมมายังฝั่งที่เธอนั่งอยู่ เขาไม่พูดอะไรสักคำ แต่เลือกที่จะกระชากประตูให้เปิดออก ก่อนจะลากเธอลงจากรถพร้อมกับข้าวของที่เธอนำติดตัวมาด้วยอย่างไม่ไยดี

            “คุณจิณอย่าทิ้งนางไว้ที่นี่เลยนะคะ นางกลัว...” น้ำตาและคำอ้อนวอนของเธอแทบไม่มีความหมายอะไรเลย เพราะเขาไม่แม้แต่จะหันมามองกันด้วยซ้ำในจังหวะที่เดินอ้อมกลับไปขึ้นรถแล้วขับออกไป ทิ้งให้เธอยืนร้องไห้เงียบๆ  อยู่ตามลำพังท่ามกลางความรู้สึกกลัวสุดใจ

            คนใจร้าย

            เพราะสถานที่ที่ถูกทิ้งทำให้กว่าจะหาทางกลับบ้านได้เวลาก็ผ่านเลยไปเกือบสองทุ่ม โชคดีที่เธอบังเอิญได้พบกับคุณป้าผู้แสนจะใจดี  แทนที่จะเจอโจรผู้ร้าย ถึงพาตัวเองกลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัย

            “แกกล้าดียังไงถึงทำกับลูกสาวฉันแบบนี้ห๊ะอีนาง! อีเนรคุณ!” ทว่าทันทีที่ก้าวขาเข้ามาในบริเวณบ้าน สิ่งแรกที่เกิดขึ้นกลับกลายเป็นเสียงด่าที่มาพร้อมฝ่ามือหนักๆ ของใครบางคน แรงตบนั้นรุนแรงจนคนถูกกระทำหน้าหัน และยังไม่ทันจะได้พูดอะไร เนื้อตัวก็ถูกทุบตีอย่างแรงด้วยฝีมือของแม่เลี้ยงที่ทันทีที่ได้รู้ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น คุณสินีก็เกิดอาการโกรธจัด คิดไม่ถึงว่าเชื้อแม่มันจะแรงถึงเพียงนี้ เมื่อก่อนแม่มันก็เคยแย่งผัวเธอไปทีแล้ว พอถึงคราวลูกยังกล้าแย่งคนรักของลูกสาวเธอไปอีก แค่นี้ยังไม่สาสมเลยกับสิ่งที่พวกมันสองคนทำ!