เพลิงรักใต้เงาแค้น ตอนที่ 7

“ข้าตายในหลุมทรายนั้นจริง...แต่ไม่ใช่ตายอย่างที่พวกเจ้าคิด วันนั้นร่างข้าถูกทรายถล่มทับ กลบเสียงตะโกนของสหายจนเงียบงัน หากมิใช่เพราะมีผู้คนกลุ่มหนึ่งดึงข้าออกมาอย่างฉับพลัน ป่านนี้คงเหลือเพียงโครงกระดูกใต้ผืนดินแล้ว”

ลู่หยางเงยหน้าขึ้น ดวงตาสั่นระริกด้วยความตกตะลึงและไม่อาจเชื่อ

เหวินซางกัดฟันถามต่อ “ใครกันที่ช่วยเจ้า? และเพื่ออะไร?”

จิ้นเหอยกมุมปากขึ้นยิ้มขมขื่น “พวกนั้นไม่ใช่สหาย และมิใช่คนของเรา แต่เป็นเงาที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังศึกครั้งนั้น เงาที่ต้องการเก็บข้าไว้เป็น ‘หมากตัวหนึ่ง’ พวกเขาเยียวยาข้า แต่ก็ตีตราให้ข้าอยู่ในเงื้อมมือ หากข้าไม่ทำตามสิ่งที่พวกเขากำหนด ก็จะถูกกำจัดไปในทันที”

ลู่หยางขมวดคิ้วแน่น “แล้วเหตุใดต้องส่งจดหมายให้ข้า?”

จิ้นเหอหันไปสบตาเขาโดยตรง น้ำเสียงหนักแน่นขึ้น “เพราะจดหมายนั้น...มิใช่สิ่งที่ข้าเขียน หากแต่เป็นคำสั่งเสียสุดท้ายของแม่นางอวิ๋นซู นางฝากให้ข้าเก็บรักษาไว้ และในวันที่ถึงเวลา ข้าต้องส่งไปถึงเจ้าโดยตรง ไม่ว่าตัวข้าจะยังอยู่หรือตายไปแล้วก็ตาม”

            ลู่หยางนิ่งอึ้งไปครู่ใหญ่ หัวใจที่เต้นรัวเหมือนกลองศึกเมื่อครู่พลันเงียบสงัดลง น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามอย่างแผ่วเบา “แล้วเหตุใดอวิ๋นซูจึง... นางฝากจดหมายไว้ให้เจ้าได้อย่างไร”

            จิ้นเหอถอนหายใจยาว “ก่อนที่นางจะถูกประหารชีวิต ข้าแอบเข้าไปพบนางในคุก นางเป็นคนมอบมันให้ข้ากับมือ บอกเพียงว่า ‘หากเรื่องนี้ยังไม่จบ อย่าเพิ่งเปิดออก และหากข้าต้องตาย ขอให้เจ้าเก็บมันไว้รอผู้ที่คู่ควร’ ข้ายังคงคาใจกับประโยคที่นางกล่าวไว้ ก่อนที่นางจะสิ้นลมหายใจนางได้เรียกข้าเข้าไปหาแล้วฝากคำพูดบางอย่างไว้ให้ข้า”

            “คำพูดอะไร?” ลู่หยางถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

จิ้นเหอนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ตัวเก่า และทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่างที่มืดมิด

“นางบอกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นครั้งนี้เป็นเกมหมากรุกที่ซับซ้อนเกินกว่าจะมองเห็นเบื้องหลังได้ง่ายดาย หากเจ้าเข้าไปยุ่งเกี่ยว อาจจะต้องเอาชีวิตเข้าแลก”

            “จดหมายที่นางฝากไว้...” ลู่หยางเอ่ยเสียงต่ำ

“มันเหมือนกับเชือกเส้นหนึ่งที่โยงเรากลับไปหาต้นตอ แต่ข้ากลับไม่แน่ใจเลยว่าเมื่อไปถึง จะเจอคำตอบหรือเจอเพียงกับดักอีกชั้น”

            เหวินซางหันมามองเขา แววตาคมส่องผ่านแสงโคมที่ริบหรี่ “เจ้าเองก็รู้...อวิ๋นซูไม่ใช่คนที่จะฝากคำพูดไร้สาระ หากนางเสี่ยงเขียนคำสุดท้ายยกให้เรา นั่นหมายความว่าข้างในนั้นมีบางสิ่งสำคัญจริง ๆ”

            จิ้นเหอที่นั่งเงียบอยู่ครู่ใหญ่ ค่อย ๆ พูดขึ้น น้ำเสียงทุ้มขรึม “ที่น่ากลัวกว่านั้นคือ...นางรู้ว่าตนจะต้องตาย และยังกล้าให้พวกเราตามร่องรอยต่อ นั่นแสดงว่ามีเงาลึกลับที่ใหญ่กว่าแค่การประหารครั้งนั้น และอาจเกี่ยวกับที่ข้าโดนวางกับดักด้วย”

            “แล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่าเป็นผู้ใด” ลู่หยางเอ่ยถาม

            “ข้าเองก็มืดแปดด้าน ตลอดสิบปีมานี้ ข้าพยายามแกะรอยหากแต่สูญเปล่า สิ่งที่ข้าทำได้ คือให้เจ้าช่วยตามหาความจริงและทวงความยุติธรรมให้อวิ๋นซู”

            ลมหายใจของลู่หยางช้าลงอย่างหมดแรง ในอกเหมือนมีอะไรหนักทับ เขาจ้องมองจิ้นเหอซึ่งนั่งนิ่งอยู่ใต้แสงโคมหรี่ ๆ ราวกับรูปปั้นที่ถูกลมพายุสลักขึ้นมาใหม่ ทุกคำที่ไหลออกมาจากปากของเพื่อนร่วมรบทำให้ความจริงขยับเข้ามาใกล้จนรู้สึกได้ถึงขอบแผลที่ยังไม่เคยปิดสนิท

            “ข้าจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้เป็นเพียงความทรงจำที่ตายจากไป” ลู่หยางกล่าว เสียงหนักแน่นกว่าที่เขารู้สึก ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเปลวไฟเก่า ๆ ที่เคยลุกโชนในสนามรบ “อวิ๋นซูถูกสังหารอย่างไม่เป็นธรรม ข้าจะต้องเอาคืนให้ได้ ไม่ว่าทางใด”

“แล้วบุคคลที่ช่วยเจ้า เจ้าพอจะบอกเบาะแสแก่พวกข้าได้หรือไม่” เหวินซางเอ่ยถาม

“ข้าบอกนามโดยตรงไม่ได้ หากแต่บอกแหล่งที่พวกเจ้าจะสืบหาได้”

“ที่ใดหรือ” ลู่หยางถามอย่างกระตือรือร้น

“ตลาดมืด ข้าได้ยินว่าจะมีการค้าทาสในเร็ววันนี้ มันคงจะดีหากพวกเจ้าได้สัญญาฉบับนั้น บางทีข้าก็อาจจะหลุดจากการเป็นหมากในเกมนี้สักที” จิ้นเหอเอ่ยพร้อมกับเหม่อมองไปที่ท้องฟ้ายามราตรีราวกัยทอดมองแสงสว่างสุดท้ายในปลายทางอันมืดมิดของเขา

            จิ้นเหอเอ่ยชื่อ “ตลาดมืด” อย่างช้า ๆ ราวกับคำ ๆ นั้นมีคมพอจะบาดลึกลงไปในอกผู้ฟัง กลิ่นควันจากเทียนหอมลอยละมุนผสมกับควันบุหรี่ธูปบาง ๆ ทำให้บรรยากาศในบ้านไม้เก่าครานั้นทั้งเงียบและหนักแน่นไปพร้อมกัน

ลู่หยางกระชับมือที่กุมดาบแนวเอว ยามที่ชื่อแห่งตลาดนั้นดังขึ้น ความทรงจำเก่า ๆ ของสนามรบและเงามืดที่ลากเส้นรอยต่อให้ชีวิตเพื่อนร่วมรบของตนกลับทับซ้อนเข้ามาอีกครั้ง “ตลาดมืดที่ว่า อยู่ที่ใด เบาะแสที่เจ้าได้รับมานั้น เจ้าแต่ใจจริงหรือ” เสียงเขาทุ้มต่ำ แต่แฝงด้วยแรงปรารถนาที่ไม่อาจซ่อน

            จิ้นเหอเงยหน้าขึ้น แสงโคมสะท้อนสีในดวงตาคู่เก่าของเขา แววตาที่เคยเฉียบคมกลับเปลี่ยนเป็นเศร้าสุขุม “กลางใจเมืองหลวงยังมีตรอกหนึ่ง ผู้คนไม่นิยมเอ่ยถึงมัน ชื่อ ‘กู่หลู่’ สถานที่ที่ความมืดค้าขายสิ่งอัปมงคลและคนที่ต้องการถูกลืม หากเจ้าจะสืบ พอดีกับเวลาที่จะมีการประมูลส่งผู้คนไปยังแคว้นซงหนู  พวกมันจะลงประมูลผู้คนและเอกสารบางอย่างที่พัวพันกับการเคลื่อนไหวในราชสำนัก”

            เหวินซางพยักหน้าเบา ๆ ดวงตาคมของเขาทอประกาย “ประมูลทาส... หากแผนการของพวกนั้นเกี่ยวโยงกับการซื้อขายเอกสารหรือจดหมายสำคัญ บรรดาผู้ซื้อบางคนอาจมีความเกี่ยวข้องกับเงามืดที่ช่วยเจ้าตั้งแต่ครั้งก่อน”

            ลู่หยางฝืนกล้ำกลืนความปั่นป่วนภายในอก เขารู้สึกเหมือนยืนอยู่บนสันมีดคม ทุกย่างก้าวที่กำลังก้าวเข้าไปสู่เรื่องราวนี้อาจนำมาซึ่งความจริง หรือกับดัก “เจ้าแน่ใจหรือว่าเราจะได้เข้าไปโดยไม่เปิดโปงตัวตน”

            จิ้นเหอยิ้มบาง ๆ “ข้าจะช่วยอีกแรง เส้นทางนี้ข้ารู้จักดีที่สุด หากต้องมีการพบปะกับผู้คน ข้าจะเป็นผู้ชี้ช่องให้ แต่จำไว้ ลู่หยาง ครั้งนี้ไม่ใช่เพียงศัตรูที่เห็นด้วยตา หากแต่เป็นเงาที่สวมหน้ากากความจริง ยิ่งพัวพันกับเงาที่ใหญ่กว่าเดิม ทุกสิ่งอาจไม่เป็นอย่างที่ตาเห็น ความจริงบางครั้งต้องแลกมาด้วยเลือดและการทรยศ”

            ลู่หยางฟังแล้วเหมือนถูกลมหนาวพัดผ่าน เขาหันไปมองเหวินซางที่ยืนข้าง ๆ อย่างมั่นคง จังหวะหัวใจของเขาเริ่มสงบลง แต่ความตั้งใจกลับชัดเจนขึ้น “ไม่ว่าอย่างไร ข้าจะไม่ยอมให้อวิ๋นซูต้องตายโดยไร้ความจริง”

            คืนนั้นทั้งสามนั่งวางแผนกันจนดึก จิ้นเหอเล่าเรื่อง “กู่หลู่” สถานที่ลับที่ซ่อนอยู่ใต้คลังกำยานเก่า ที่นั่นเต็มไปด้วยคนหลายหน้า บางคนปลอมแปลงตรายศ บางคนสวมหน้ากากราวกับงานรื่นเริง แต่ล้วนมุ่งหวังอำนาจทั้งสิ้น

            เหวินซางเสนอความคิด “พวกเราแฝงตัวเป็นพ่อค้าสมุนไพร หรือไม่ก็นายหน้าค้าแรงงานและของโบราณ ถ้ามีเอกสารถูกนำมาเปิดประมูล ข้าจะคอยสังเกตพฤติกรรมคนซื้อ ถ้าจำเป็น ข้าจะหาทางขโมยออกมา”

            ลู่หยางพยักหน้า เขารู้สึกได้ถึงความกดดัน แต่ภาพของอวิ๋นซูกลับทำให้เขาต้องเดินต่อไป “หากเราเจอตัวคนที่อยู่เบื้องหลัง หรืออย่างน้อยได้เห็นว่าใครคุมการประมูล ข้าจะหาทางดึงความจริงออกมาให้ได้”

            จิ้นเหอเสริม “ที่กู่หลู่ บางครั้งไม่ใช่การต่อสู้ด้วยดาบ แต่เป็นการทดสอบความสามารถ ใครก็ตามที่ไม่แนบเนียนก็จะถูกไล่ออกโดยไม่ต้องใช้กำลัง เพราะฉะนั้นอย่าลืมว่าเราต้องแสดงให้สมจริง”

            หน้าที่ถูกแบ่งชัดเจน ลู่หยางรับบทพ่อค้าวัตถุโบราณ เหวินซางเป็นนายหน้า ส่วนจิ้นเหอคอยประสานงานและใช้เครือข่ายของตน พวกเขาเตรียมเสื้อผ้าเก่า ๆ กลิ่นสมุนไพรและหน้ากากบางส่วนเพื่อพรางตัว