เพลิงรักใต้เงาแค้น ตอนที่ 8

การลอบเข้าไปใน ‘กู่หลู่’ ไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่คิด ภายในตรอกนั้นมีสายลับจากหลายฝ่ายกระจายอยู่ทั่ว แม้จะเป็นยามค่ำคืนที่เงียบสงัด แต่ทุกย่างก้าวก็มีสายตาหลายคู่จับจ้อง

ลู่หยางในคราบพ่อค้าวัยกลางคนสวมเสื้อผ้าสีทึม มองดูเหมือนคนที่ผ่านโลกมาอย่างโชกโชน เขาก้าวเดินไปพร้อมกับเหวินซางที่เดินอยู่ข้างหลังในมาดของนายหน้าผู้เงียบขรึม กลิ่นสมุนไพรจากย่ามของเหวินซางช่วยให้พวกเขาดูเป็นธรรมชาติมากขึ้น

เมื่อมาถึงหน้าคลังกำยานเก่า จิ้นเหอที่รออยู่ก่อนแล้วในมุมมืดได้ส่งสัญญาณมือให้ ลู่หยางและเหวินซางพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนจะเดินผ่านประตูที่ดูเหมือนจะล็อกอยู่ แต่กลับมีช่องว่างที่เปิดไว้สำหรับผู้ที่รู้ทางเข้า

ภายในคลังกำยานเต็มไปด้วยเงาของผู้คน ทุกคนต่างสวมหน้ากากและเสื้อคลุมปิดบังตัวตนอย่างมิดชิด บรรยากาศเงียบสงัดจนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง ทั้งที่ผู้คนแน่นขนัด แต่กลับไม่มีใครส่งเสียงคุยกันเลย ลู่หยางมองสำรวจไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง เขาเห็นคนในชุดของขันทีและเหล่าขุนนางที่ปลอมตัวมา รวมถึงนักฆ่าและพ่อค้าบางส่วน ทุกคนล้วนแต่มีเจตนาซ่อนเร้น

เสียงเคาะโลหะสามครั้งดังก้อง กึง! กึง! กึง! ประตูอีกด้านค่อย ๆ เปิดออก เงาร่างสูงในชุดคลุมดำก้าวออกมา หน้ากากเหล็กรูปเหยี่ยวสะท้อนแสงไฟราง ๆ เขาไม่ต้องเอ่ยอะไร เพียงแค่กวาดตามอง บรรยากาศทั้งห้องก็เงียบลงทันที

“ค่ำคืนนี้” เสียงทุ้มต่ำดังลอดออกมา “กู่หลู่จะนำของล้ำค่าที่สุดมาให้ท่านทั้งหลายได้ประมูล ไม่ใช่ทองคำ ไม่ใช่สมบัติ แต่คือชีวิตคน ที่สามารถเปลี่ยนเป็นเงินตรา แรงงาน หรือแม้แต่เครื่องมือในมือของผู้มีอำนาจ”

ผ้าม่านดำด้านหลังถูกดึงเปิด เผยให้เห็นผู้คนที่ถูกล่ามตรวนเรียงรายอยู่บนแท่นไม้เหมือนสินค้าไร้ค่า บางคนเป็นชายหนุ่มร่างกำยำเต็มไปด้วยบาดแผล บางคนเป็นหญิงสาวหน้าตาซีดเซียวแต่ยังคงแววตาดื้อรั้น

เสียงฮือฮาแผ่วต่ำดังขึ้นทั่วห้อง แววตาที่จับจ้องไม่ใช่แววเมตตา แต่คือแววของนักล่า

เหวินซางกระซิบใกล้หู “เจ้าสังเกตหรือไม่ คนที่ถูกล่ามตรวนบางคนมีท่าทางมิใช่ชาวบ้านธรรมดา ดูเหมือนเป็นนักปราชญ์หรือผู้คงแก่เรียน...นั่นหมายความว่า พวกมันมิได้เพียงค้าทาสแรงงาน แต่ยังลักพาตัวผู้รู้และคนมีฝีมือไปขายต่อ”

ลู่หยางกำหมัดใต้แขนเสื้อแน่น เขามองเห็นหญิงสาวผู้หนึ่งที่ถูกผลักขึ้นแท่น นางสวมชุดผ้าไหมฉีกขาด แต่ท่วงท่ายังแฝงร่องรอยความสง่างาม หัวใจเขากระตุกวูบ ภาพอวิ๋นซูในความทรงจำซ้อนทับขึ้นมา เขาสูดลมหายใจลึกเพื่อสะกดความปั่นป่วน ก่อนหันไปพยักหน้าให้จิ้นเหอ

จิ้นเหอเอ่ยเสียงแผ่ว “ใจเย็น...ยังไม่ถึงรอบสำคัญ ผู้ที่พวกมันจะนำออกมาในภายหลัง...นั่นต่างหากที่เกี่ยวพันกับเบาะแสของเจ้า”

เสียงผู้ดำเนินการประมูลดังขึ้น “ทาสหญิงผู้นี้ เริ่มต้นที่สามสิบตำลึง!”

เสียงประมูลประดังขึ้นอย่างดุเดือด บางคนโบกมือ บางคนส่งสัญญาณลับ ทุกจำนวนเงินที่ขยับขึ้นคือความสิ้นหวังที่ถูกซื้อขายราวกับสิ่งของ

ลู่หยางพยายามอย่างยิ่งที่จะระงับโทสะที่ลุกโชนเมื่อเห็นผู้คนถูกลดค่าลงเหลือเพียงสินค้าไร้ชีวิต แต่เขาจำต้องอดทนเพื่อภารกิจสำคัญที่รออยู่เบื้องหน้า

การประมูลดำเนินไปอย่างรวดเร็ว เหยื่อรายแล้วรายเล่าถูกขายออกไปราวกับสัตว์เลี้ยง ขุนนางและขันทีต่างให้ความสนใจกับนักปราชญ์และหญิงสาวจากตระกูลสูง ขณะที่กลุ่มนักฆ่าและพ่อค้าเลือกซื้อชายฉกรรจ์สำหรับแรงงานหรือทหารรับจ้าง

ในที่สุด เมื่อการประมูลช่วงแรกจบลง ชายสวมหน้ากากเหยี่ยวยกมือส่งสัญญาณให้เงียบสงบ

“และนี่คือ ‘สินค้า’ ชิ้นสุดท้ายสำหรับค่ำคืนนี้”

ม่านดำด้านหลังถูกเลิกขึ้นอย่างเชื่องช้า เผยให้เห็นร่างหนึ่งที่ถูกพาออกมาโดยชายฉกรรจ์สองคน

ทันทีที่แสงตะเกียงสาดส่อง ผู้คนทั้งห้องก็ส่งเสียงอื้ออึงก้อง ร่างนั้นเป็นชายหนุ่มในชุดขาดรุ่งริ่ง แม้จะถูกล่ามตรวนไว้ทั้งแขนขา แต่ท่วงท่าการก้าวเดินยังคงสง่างามราวกับนักรบผู้ไม่ยอมก้มหัวให้โชคชะตา ใบหน้าคมคายแม้เปื้อนเลือดและฝุ่น แต่แววตากลับแหลมคมดังคมมีด

“ผู้นี้อดีตแม่ทัพแดนเหนือ ผู้มีฝีมือในการบัญชาการทัพและวางกลศึก หากท่านใดได้ไว้ ก็เท่ากับได้ทั้งอาวุธและกุญแจไขสู่ชัยชนะ! แม่ทัพเซียวอวี้” เสียงผู้ดำเนินการก้องกังวาน

เสียงประมูลระลอกแรกดังขึ้นทันที

“หนึ่งร้อยตำลึง!”

“ร้อยห้าสิบ!”

“สองร้อย!”

เสียงตอบรับกระหน่ำราวกับไฟลามทุ่ง บางคนเริ่มยกมือพร้อมท่าทางกดดันจนคนรอบข้างหันมามอง

ลู่หยางขมวดคิ้ว เขารู้จักชายหนุ่มนั้นดี แม้จะไม่ได้สนิทชิดเชื้อ แต่ชื่อเสียงของเขาในสนามรบเคยทำให้ศัตรูสะท้าน หากปล่อยให้ตกอยู่ในมือพวกขุนนางสกุลใหญ่หรือขันที ย่อมหมายถึงหายนะในอนาคต

เหวินซางเอียงหน้าเข้ามากระซิบ “เจ้าเห็นหรือไม่ คนพวกนั้นมิได้มองแค่ทาส แต่กำลังมองอาวุธที่จะพลิกเกมการเมือง”

ลู่หยางกำมือแน่น ความลังเลกัดกินในอก หากเขาก้าวลงสนามประมูล ทุกสายตาจะหันมาที่พวกเขา แผนพรางตาอาจแตกพังในพริบตา แต่ถ้าเขาไม่ทำอะไรเลย ก็เท่ากับปล่อยหายนะให้เกิดขึ้นแน่

จิ้นเหอยกมือแตะบ่าเขาเบา ๆ น้ำเสียงเรียบสงบ “อย่าใจร้อน...เฝ้าดูเสียก่อน ว่าใครจะยกมือในรอบต่อไป ผู้ที่มีอำนาจมักโผล่ออกมาตอนท้าย”

สิ้นคำ เสียงประมูลก็ก้าวกระโดดขึ้นอีกขั้น

            “สามร้อยตำลึง!”

“สี่ร้อย!”

“ห้าร้อย!”

ห้องทั้งห้องคล้ายระเบิดออกด้วยความตื่นเต้น เงามืดของเหล่าผู้ประมูลเผยร่องรอยฐานะ กำไลทองที่โผล่จากแขนเสื้อ กริชประดับพลอยที่สะท้อนแสงไฟ หรือแม้กระทั่งเสียงขันทีที่ดังลอดออกมาโดยเผลอ ทุกเบาะแสคือปริศนาที่ลู่หยางต้องจดจำ

เหวินซางขยับริมฝีปากแผ่วเบา “ดูตรงมุมซ้าย...นั่นใช่คนของสกุลหยวนหรือไม่”

            ลู่หยางเหลือบตามอง เขาเห็นชายในชุดคลุมไหมดำที่ปักลายเมฆสีเงิน ลวดลายเช่นนั้นใช่จะพบได้ทั่วไป คนผู้นี้หากไม่ใช่สกุลหยวนโดยตรง ก็คือเครือข่ายใกล้ชิดแน่นอน

            เสียงประมูลยังคงสูงขึ้นเรื่อย ๆ

            “หกร้อย!”

            “เจ็ดร้อยตำลึง!”

            ผู้คนเริ่มฮือฮา แม้แต่บรรดาพ่อค้าเลือดเย็นยังเม้มปากอย่างตื่นตะลึง ตัวเลขที่ถูกเอ่ยถึงไม่ใช่เพียงเงินทอง แต่คือการลงทุนทางการเมือง การช่วงชิงพลังอำนาจที่อาจเปลี่ยนสมดุลแผ่นดิน

            ลู่หยางหายใจถี่ขึ้น ความกดดันหนักอึ้งทับลงบนบ่า เขามองแม่ทัพหนุ่มที่ยังคงยืดอกตรงอย่างสง่างาม แม้ถูกล่ามตรวน ใบหน้าที่เปื้อนเลือดนั้นกลับแฝงร่องรอยท้าทายต่อชะตากรรม ราวกับเขายังไม่ยอมแพ้

“แปดร้อยตำลึง!” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากแถวหลังสุด

            ทั้งห้องเงียบกริบ ทุกสายตาหันขวับไปยังต้นเสียง ชายผู้ยกมือประมูลสวมหน้ากากหยกสีขาว แสงตะเกียงสะท้อนวาววับ เขานั่งนิ่งราวกับภูผา สง่างามเยือกเย็นจนแม้แต่ผู้คนรอบข้างยังไม่กล้าเอ่ยวาจา

จิ้นเหอหรี่ตาแผ่วเบา “นั่น...คือใครกัน”

ลู่หยางไม่ตอบ เขาจับจ้องชายหน้ากากหยกด้วยแววตาหนักแน่น ในใจพลันผุดคำถามหากชายผู้นี้ได้แม่ทัพไป จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป