ตอนที่4.หวาดระแวง

ทันทีที่เปิดประตูออกมาจากห้องของดารินทร์ นดลก็หลบตาเมื่อสบเข้ากับสายตาตัดพ้อของป้าแก้ว แม่บ้านเก่าแก่ที่ยกอาหารขึ้นมาให้หญิงสาว ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะยิ้มให้นาง

"เดียร์หลับครับ"บอกไม่เต็มเสียงนัก

"อีกแล้วนะคะคุณกาย"ป้าแก้วพูดกับคนหนุ่ม แล้วหันมาพยักหน้าให้เด็กยกอาหารเข้าไปด้านใน

"จะต้องให้ป้าพูดอีกกี่ครั้ง คุณกายถึงจะฟัง"ป้าแก้วพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด นางเลี้ยงดารินทร์มากับมือ รักเหมือนลูกในไส้ ก็ต้องห่วงเป็นธรรมดา

"ผมรักเดียร์"นดลตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง เพื่อยืนยันให้ป้าแก้วเข้าใจความรู้สึกที่เขามีต่อดารินทร์

"ป้าเข้าใจค่ะว่าคุณกายรักคุณเดียร์ แต่สถานะที่คุณกายเป็นอยู่ มันเหมาะสมไหมคะ จะต้องให้ป้าบอกอีกกี่ครั้ง"

"ป้าก็ทราบว่าผมไม่เคยทำอะไรเกินเลยกับ..."

"ป้าไม่ทราบหรอกค่ะ และป้าก็ไม่ไว้ใจคุณกายด้วย อย่าลืมสิคะว่าคุณกายเป็นสามีคุณดาว ถ้าคุณดาวรู้ว่าคุณกายมาวุ่นวายกับลูกของเธอ ใครกันที่จะเดือดร้อน คิดดูดีๆนะคะ ผู้หญิงเวลาหึงหวงทำได้ทุกอย่างนั่นแหละค่ะ ป้าไม่อยากให้มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นที่นี่ เห็นกับคุณเดียร์นะคะ อย่าทำร้ายเธออีกเลย"นดลคอตกเมื่อถูกแม่บ้านตำหนิตรงๆ การกระทำของเขาไม่รอดสายตาของผู้ใหญ่ไปได้ เพราะป้าแก้วรักคุณหนูของนางมาก

"ผมขอโทษครับ"บอกก่อนจะเดินสวนไปอีกทาง ป้าแก้วหลับตาแล้วถอนหายใจ เมื่อตัดสินใจพูดบางอย่างออกมา

"ถ้าคุณกายรักคุณเดียร์จริงๆ ก็ออกไปจากที่นี่ซะ"คำพูดของคนแก่ส่งผลให้เท้าที่ก้าวเดินหยุดชะงัก

"ป้าก็รู้ว่าผมทิ้งเดียร์ไม่ได้"

"แต่ถ้าคุณกายอยู่ที่นี่ก็ยิ่งจะทำให้เธอเดือดร้อน ไปจากที่นี่นะคะ ไปเพื่อคุณเดียร์"

"ผมรักเดียร์ ผมคงทิ้งเธอไม่ได้"นดลยืนยันคำเดิม

"ป้าก็ไม่ได้ให้คุณกายทิ้งเธอนี่คะ มีอีกตั้งหลายวิธีที่คุณกายจะรักและปกป้องคุณเดียร์ได้ ไม่จำเป็นต้องอยู่ปกป้องเธอที่นี่นี่คะ"

"ป้าหมายความว่า"

"ถ้าคุณกายยังอยู่ที่นี่ในฐานะสามีแม่ คุณกายจะรักลูกสาวเขาได้ยังไง"

"แต่ถ้าผมออกไป แล้วเดียร์ละครับ"

"เรื่องนั้นเป็นหน้าที่ของคุณกายค่ะ คุณกายคิดเอาสิคะว่ามีวิธีไหนบ้าง ที่จะทำให้คุณเดียร์ปลอดภัยและอยู่ใกล้ๆคุณกาย ป้าชี้โพรงให้ขนาดนี้ กระรอกอย่างคุณกายจะหาทางเข้าไม่เจอเลยเหรอคะ"พูดจบป้าแก้วก็เปิดประตูเข้าไปในห้องของ

ดารินทร์ ทิ้งให้นดลยืนคิดอยู่ตรงนั้น หัวใจคนหนุ่มเต้นคร่อมจังหวะ ดีใจจนเนื้อเต้นที่มีคนเห็นดีเห็นงามกับเขา ป้าแก้วไม่ห้ามแถมยังชี้ทางให้ แสดงว่านางก็ระแวงเช่นกัน เรื่องของภิภพกับดาริกาไม่ได้เป็นความลับอะไร จะมีก็แต่ดารินทร์คนเดียวเท่านั้น ที่ปิดหูปิดตาตัวเอง ร่างสูงก้าวลงบันได ในหัวขบคิดแผนการจากคำพูดของป้าแก้ว แล้วก็ต้องเก็บพับเอาไว้ เมื่อได้ยินเสียงรถยนต์คุ้นหูขับเข้ามาในบ้าน นดลเลือกเดินไปอีกทาง เพราะไม่อยากเห็นหน้าดาริกา เขาคงอยู่ที่นี่นานเกินไปจริงๆ จึงทำให้ดาริกามองไม่เห็นหัวเขา ถ้าเป็นแบบนี้คงต้องทำอะไรสักอย่าง เพื่อทำให้คนบางคนเห็นว่าเขายังมีตัวตน

"ใครอยู่แถวนี้มาขนของลงจากรถให้หน่อย"ดาริการ้องเรียกคนงาน เมื่อก้าวลงมาจากรถ สายตาจับจ้องไปที่รถยนต์คันหรูที่จอดอยู่ด้านในสุด นดลอยู่บ้านอย่างนั้นหรือ ไหนเขาบอกว่าจะไปธุระเรื่องงานหลายวัน แล้วทำไมถึงกลับมาเร็ว

"คุณกายกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่"ถามเด็กสาวที่เดินมาขนของลงจากรถ 

"กลับมาเมื่อตอนบ่ายค่ะ คุณผู้หญิงจะให้หนูขนของไปไว้ไหนคะ"ตอบคำถามเจ้านาย แล้วถามถึงสถานที่ที่จะวางของที่เจ้านายซื้อมา

"ยกขึ้นไปไว้บนห้องฉัน"สั่งเด็กก่อนจะเดินไปอีกทาง

นดลยืนหันหลังสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียง ดาริกามองแผ่นหลังกว้างที่เต็มไปด้วยรอยสัก ก่อนจะสำรวจตัวเอง ถึงแม้เขาจะไม่วุ่นวายกับเรื่องของเธอ แต่เธอก็ยังเกรงใจเขา

"กลับมาตอนไหน ไม่เห็นโทรบอกพี่เลย"หม้ายสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหวานหยด เพื่อเอาใจชายหนุ่ม

"คุณดาวสนใจด้วยเหรอครับ ว่าผมจะไปไหนหรือทำอะไร"ร่างสูงหันกลับมา อันที่จริงเขารู้ว่าเธอมาตั้งแต่ได้กลิ่นน้ำหอมที่ฉุนจัดนั่นแล้ว กลับบ้านเวลานี้ในสภาพที่เนื้อตัวสะอาดหอมกรุ่น ไม่บอกก็รู่ว่าก่อนหน้านี้เธอไปทำอะไรมา

"ทำไมพูดแบบนี้ล่ะคะ"

"งานยุ่งเหรอครับ"ตาคู่คมจ้องหน้าหม้ายสาวเมื่อหันมาเผชิญหน้ากับเธอ

"ช่วงนี้เลี้ยงลูกค้าบ่อยน่ะ"

"อ่อ...ครับ"นดลพยักหน้าเข้าใจ เขาไม่ได้หึงหวงหรือรู้สึกอะไรกับคนตรงหน้าเลยสักนิด ตรงกันข้ามกลับรู้สึกสมเพชกับสิ่งที่เธอทำ พยายามจะบอกว่ารักเขาแต่การกระทำกับตรงกันข้าม เขาก็หน้าโง่เกินไปที่ยังอยู่ให้เธอมองเหมือนสัตว์เลี้ยงตัวหนึ่ง

"ยายเดียร์มากวนใจอะไรหรือเปล่า"ดาริกาเปลี่ยนเรื่องคุย เอาดารินทร์มาเป็นหัวข้อสนทนาเพราะรู้ว่านดลกับดารินทร์ไม่ชอบหน้ากัน เพราะลูกสาวนางชอบดูถูกนดล

"เปล่าครับ"

"ถ้ายายเดียร์ทำอะไรให้โกรธ กายอย่าถือสานะเดียร์ยังเด็ก"

"ครับ"

"พรุ่งนี้เข้าบริษัทด้วยนะ พอดีมีการเปลี่ยนแปลงตำแหน่งผู้บริหาร พี่อยากให้กายเข้าประชุมด้วย"

"พอจะบอกได้ไหมว่าเรื่องอะไร"

"ไว้รอฟังพร้อมยายเดียร์ตอนเช้าดีกว่า ดึกแล้ว คืนนี้กายนอนกับพี่นะพี่ต้องการกาย"

"เชิญคุณดาวเถอะครับ ผมมีงานต้องทำ"พูดจบร่างสูงก็เดินสวนออกไป ดาริกาเดือดจัดเมื่อถูกปฏิเสธ ถ้านดลยังเป็นแบบนี้ เห็นทีเธอคงต้องทำอะไรบางอย่าง นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่สนใจเธอ อยู่บ้านเดียวกันก็จริง แต่เขาแยกห้องนอนมานานแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ เธอก็ไม่จำเป็นต้องเก็บเขาไว้ ความรักก็ส่วนหนึ่ง ความต้องการก็ส่วนหนึ่ง เธอรักเขาแต่เขาให้เรื่องนั้นไม่ได้ ก็ไม่มีประโยชน์ที่ต้องฝืน นดลไม่มีใครไม่เคยคบใครให้เธอระแวง แต่เขาก็เย็นชาเกินกว่าที่เธอจะเข้าถึง บางครั้งเธอก็ไม่รู้ว่า เขามาอยู่กับเธอเพราะอะไรกันแน่ เงินไม่น่าจะใช่เหตุผล เพราะเขาก็ร่ำรวยและมีอาชีพที่มั่นคง 

"อย่าหาว่าพี่ใจร้ายนะกาย"หม้ายสาวขู่คำราม เมื่อตัดสินใจทำบางอย่าง นดลไม่เห็นหัวเธอก็คงอยู่ด้วยกันต่อไปไม่ได้ หมดเวลาแสดงละครต่อกันแล้ว อันที่จริงเธอก็รู้ว่าสิ่งที่นดลทำทั้งหมดไม่ใช่การแสดง เขาไม่สนใจเธอมานานแล้ว ที่เป็นแบบนี้เพราะเธอยังไม่อยากเสียเขาไป