"อื้ม...พอแล้วโอมพี่จะไม่ไหวแล้วนะ"เสียงหอบกระเส่าร้องห้ามไม่จริงจังนัก เมื่อคนที่อยู่ด้านหลังเอื้อมมือมาบีบขยำหน้าอกอวบใหญ่ ที่ผ่านมือหมอมาจนนับครั้งไม่ถ้วน ใบหน้าสวยเชิดขึ้นริมฝีปากห่อเข้าหากัน เมื่อถูกปนเปรอรสสวาทให้อย่างถึงใจ ยิ่งตอนที่ลำรักอวบใหญ่อัดกระแทกเข้ามาจนสุดโคน ยิ่งสร้างความเสียวกระสันให้หญิงหม้ายจนแทบขาดใจ ภิภพมองคนที่ร้องครวญครางด้วยสายตาที่ไร้ความรู้สึก นึกสมเพชกับการกระทำของหม้ายสาว ปากร้องห้ามแต่ก็ตอบโต้เขาอย่างถึงพริกถึงขิง ไม่รู้ว่าอดอยากปากแห้งมาจากไหน ตั้งแต่เข้ามาในห้องนี้ เธอยังไม่ยอมให้เขาได้พักเลยสักนิด ถ้าไม่ติดคำว่าผลประโยชน์เขาก็คงไม่ทน ใครจะอยากมีอะไรกับผู้หญิงอายุคราวแม่ ต่อให้รูปร่างหน้าตายังสะสวยก็เถอะ ไม่รู้ว่าหมอนั่นทนอยู่ได้ยังไง นี่ถ้ามันรู้ว่าเมียของมันกำลังถ่างขาให้เขาอยู่คงอกแตกตาย นึกแล้วก็ยังแค้นไม่หาย ถ้าวันนั้นมันไม่โผล่เข้ามาขวาง ดารินทร์ก็เสร็จเขาไปแล้ว โชคดีที่ดารินทร์เชื่อคำพูดของเขา แต่ถึงอย่างนั้นก็อดระแวงไม่ได้ เขาเป็นแฟนกับดารินทร์ แต่แอบมากินกับแม่ของเธอ เป็นอะไรที่ตื่นเต้นไม่น้อย ใครจะไปคิดว่าว่าที่แม่ยายของเขาจะร่านขนาดนี้
"อู้ย...โอมจ๋าแรงอีกๆ พี่ไม่ไหวแล้วจ้ะ"ดาริการ้องขอ เมื่อคนด้านหลังอัดลำรักเข้ามาถี่ๆ จนเธอสั่นคลอนไปทั้งตัว ถึงแม้
ภิภพจะหน้าตาหล่อไม่เท่านดล แต่เรื่องบนเตียงก็ไม่แพ้กัน หลังๆมานี้เธอกับนดลก็ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกันมานาน เพราะกว่าจะกลับถึงบ้าน เธอก็หมดแรงทุกวัน พักนี้ภิภพมาหาเธอบ่อยขึ้น ใครจะคิดว่าว่าที่ลูกเขยจะหลงเธอหัวปักหัวปำขนาดนี้ ถ้าดารินทร์รู้ว่าคนรักแอบนอกใจเธอจะเสียใจไหมนะ ช่วยไม่ได้ในเมื่อผู้ชายเป็นฝ่ายมาหาเธอเอง บางเรื่องแม่อย่างเธอก็เสียสละให้ลูกไม่ได้ เพราะเธอเองก็ยังต้องการความสุข ไว้รอให้สองคนนี้แต่งงานกัน เธอค่อยตัดสินใจอีกทีว่าจะไปต่อหรือพอแค่นี้"พี่ดาวครับผมจะไม่ไหวแล้วนะ"ภิภพร้องบอก แล้วอัดลำรักเข้ามาในจังหวะถี่ๆ ร่างสูงกระตุกเกร็งเมื่อเสร็จสม ดาริกาเองก็เช่นกันหม้ายสาวฟุบหน้าลงกับหมอนใบใหญ่ เมื่อเขาส่งเธอไปจนสุดทาง
"โอมจ๋าพี่มีความสุขที่สุดเลยจ้ะ"ริมฝีปากอวบอิ่มร้องบอก เมื่อภิภพทิ้งน้ำหนักลงมาบนตัวเธอ ท่อนเนื้อยังคาอยู่ในร่องสวาท สร้างความสุขสมให้เธอไม่น้อย ภิภพเก่งทั้งเรื่องบนเตียง และเรื่องเอาใจ
"ผมมีความสุขที่สุด ที่เห็นพี่ดาวมีความสุข อย่าทิ้งผมนะครับ"ชายหนุ่มประจบ จมูกและปากคลอเคลียอยู่ใกล้ๆใบหูบาง
"ไม่ต้องมาประจบพี่หรอกค่ะ ลืมแล้วเหรอว่าเราคบกับใครอยู่"
"แค่พี่ดาวพูดมาคำเดียว ผมก็พร้อมจะเลิกกับน้องเดียร์นะครับ พี่ดาวต่างหากที่มีคนของใจอยู่แล้ว แบบนี้จะให้ผมคิดยังไงครับ ผมเป็นได้แค่คนคั่นเวลา"ภิภพออดอ้อนและตัดพ้อ และมันก็ได้ผล ดาริกายังแคร์นดลอยู่ เธอจะจบเรื่องนี้ด้วยเงินเสมอ
"ไม่พูดแบบนี้สิคะ พี่ไม่เคยวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของโอม โอมก็อย่ามาวุ่นวายกับกายสิคะ กายก็อยู่ส่วนกาย"
"อิจฉานายกายจังที่พี่ดาวรักมากขนาดนี้ บางครั้งผมก็อยากมีตัวตนนะครับ"
"พี่ยังไม่เคยหึงโอมเลยนะ"
"ผมกับน้องเดียร์ไม่มีอะไรเกินเลยกันนี่ครับ ผมรักพี่ดาวนะครับ"
"ปากหวาน อ้อนเก่งไหนบอกมาสิว่าอยากได้อะไร"
"ไม่ครับ เท่าที่พี่ดาวให้มาก็มากพอแล้ว ผมแค่อยากบอกให้รู้ว่าผมรักพี่ดาวที่สุด"
"ถ้ายายเดียร์ได้ยินจะเป็นยังไงนะ"
"ผมไม่สนครับ เพราะคนที่ผมรักอยู่ตรงนี้"พูดพร้อมกับซุกไซ้จมูกไปตามลาดไหล่และบ่าเนียน
"พอแล้วค่ะ พี่ต้องกลับแล้ว"
"ผมยังไม่อิ่มเลยครับ"
"แน้แบบนี้พี่ก็แย่สิคะ"
"ผมรู้ว่าพี่ดาวรับไหว พี่ดาวเก่งที่สุด"พูดพร้อมกับพลิกร่างหม้ายสาวขึ้นด้านบน มือหนาจับเอวของเธอ ออกแรงยกให้ขยับไปตามจังหวะ สะโพกสอบอัดกระทุ้งเมื่อกลีบเนื้ออ่อนนุ่ม ขย่มลงมาบนหน้าท้องของเขา เกมรักในครั้งนี้อีกยาวนาน เมื่อทั้งสองไม่มีใครยอมใคร
.............................................................................................
นดลเช็ดตัวให้คนหมดสติ แล้วนั่งลงบนเตียง ตาคู่คมมองดวงหน้าหวาน ก่อนจะมองนาฬิกาที่ผนังห้อง ป่านนี้คุณดาริกายังไม่กลับบ้าน เขาไม่ได้เป็นห่วงเธอเพราะรู้ว่าพักนี้เธอยุ่งหลายเรื่อง ทั้งงานที่บริษัทและงานบนเตียง เกือบปีแล้วที่เขาไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเธอ แต่ที่ยังอยู่ที่นี่ก็เพื่อต้องการขวางใครบางคน ถ้าเขาออกไปคุณดาริกาก็ต้องพาคนใหม่เข้ามา ผู้ชายที่ดาริกาคบ ไม่มีใครคิดดีกับดารินทร์เลยสักคน แม้กระทั่งคนที่ขึ้นชื่อว่าแฟน เสียแรงที่ดารินทร์รักและไว้ใจมัน นี่ถ้าเขาไม่มีความเป็นลูกผู้ชาย คนที่อยู่บนเตียงก็คงแหลกลาญไปแล้ว เขาอยากได้เธอมากก็จริง แต่เขาไม่อยากให้เธอถูกตราหน้าว่ามีสามีคนเดียวกับแม่ คำพูดนี้เขาเอาไว้พูดเพื่อให้เธออับอาย และเขามีสิทธิ์พูดคนเดียวเท่านั้น ใครหน้าไหนที่ว่าเธอให้เขาได้ยิน เขาจะฆ่ามัน
"อย่าใจร้ายกับพี่นักได้ไหม"มือแกร่งลูบลงไปบนกลุ่มผมนุ่มสลวย ก่อนจะฝังจมูกลงบนหน้าผากมน ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน ที่เขาจะได้อยู่ปกป้องเธอ เธอมีชีวิตของเธอ เขาก็มีชีวิตของเขา แต่ถ้าเธอต้องตกอยู่ในอันตราย เขาก็จะทำบางอย่างเช่นกัน ในเมื่อเธอไม่เคยเห็นความดีของเขา งั้นเขาก็จะเลวให้สุดๆไปเลย
หลายเดือนแล้วที่นดลหันหลังออกมาจากบ้านหลังนั้น เขายังคงรับรู้เรื่องราวของดารินทร์ผ่านคำรายงานของป้าแก้ว และเพื่อนสนิทที่ทำงานอยู่ในบริษัท เพื่อนเล่าให้ฟังว่าดารินทร์เข้าไปเรียนรู้งานในบริษัทมาสักพักหนึ่งแล้ว โดยมีภิภพเป็นคนสอนงานให้ดาริกายังคงทำตัวเหมือนเดิมคั่วทั้งภิภพและศรุตในเวลาเดียวกัน น่าแปลกที่ดารินทร์กลับไม่รู้เรื่องนี้ มุมปากหยักยกยิ้ม เมื่อคิดถึงดารินทร์เธอจะรู้อะไร วันๆก็เอาแต่เรียนหนังสือ และกลับไปปรนนิบัติคุณย่าที่ป่วยมาสักพักหนึ่งแล้ว นี่เป็นอีกเหตุผลที่ทำให้คุณย่าเอ็นดูเธอ ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นสายเลือดเดียวกัน พักหลังๆเพลินพิศก็หันมาคุยกับเธอเหมือนเดิม เมื่อคุณวินัยรับปากว่าจะไม่ยุ่งกับดารินทร์อีก เภาพิลาสจะพาคุณย่าไปพักผ่อนที่เชียงใหม่ นดลคิดว่าดารินทร์คงจะตามไปด้วย นี่น่าจะเป็นเหตุผลที่เธอจะยกทุกอย่างให้เป็นกรรมสิทธิ์ของดาริกา เขาเคยได้ยินเธอคุยเรื่องนี้กับดาริกามาแล้ว สิ่งที่นดลกังวลที่สุดก็คือความปลอดภัยของเธอ เขากลัวดาริกาจะรอไม่ไหวแล้วลงมือก่อน ตอนนี้ธุรกิจของบริษัทตกต่ำ หุ้นส่วนเริ่มขายหุ้นทิ้ง เขากลัวดารินทร์จะไม่เหลืออะไรเลย เธอไม่ใช่ลูกหลานที่แท้จริงของคุณย่า นดล
ดารินทร์เข้ามาเรียนรู้งานตามคำสั่งของคุณดาริกา โดยมีภิภพเป็นคนดูแลและสอนงานให้เธอ ภิภพยังเหมือนเดิมทุกอย่างเขายังรักและห่วงใยเธอ ในขณะที่เธอมีใครอีกคนในใจ ตั้งแต่วันที่นดลมาส่งที่บ้าน ดารินทร์ก็ไม่เห็นหน้าเขาอีกเลย ป้าแก้วบอกว่าเขาไปแล้วแต่เธอไม่ได้ถามว่าเขาไปไหน รถของเขายังจอดอยู่ที่เดิม จนกระทั่งดาริกาขายมันทิ้งไปเพราะไม่อยากเก็บเอาไว้ให้รกตา เธอแอบคาดหวังว่าจะได้เจอเขาที่นี่ แต่ก็ผิดหวังเพราะไร้เงาของเขา"คิดอะไรอยู่ครับเดียร์"ภิภพถามเมื่อเห็นดารินทร์เอาแต่นั่งเหม่อลอย "เปล่าค่ะ เดียร์เพิ่งทราบนะคะว่าพี่โอมเป็นญาติกับพี่รุต"ดารินทร์พูดไปอีกทางเพราะไม่อยากให้ภิภพสงสัย"เป็นญาติห่างๆน่ะครับ""ออ...ค่ะ""พี่ได้ยินมาว่ารุตจีบเดียร์ด้วยใช่ไหม""ไปได้ยินมาจากไหนคะ พี่รุตก็แค่ให้ดอกไม้แสดงความยินดีกับเดียร์ก็แค่นั้นเอง""พี่หึงนะครับ"พูดพร้อมกับก้มหน้าลงไปจนชิดใบหน้าหญิงสาว ดารินทร์ถอยห่างตกใจกับการกระทำของแฟนหนุ่ม ไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้ จังหวะนั้นประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดเข้ามา ดาริกาเบะปากในขณะที่ศรุตหน้าตึง เมื่อเห็นการกระทำของคนทั้งสอง"คุณแม่!"ดารินทร์ลุกจากเก้าอี้ รู้สึกดีใจที่มี
นดลพาดารินทร์กลับกรุงเทพในเวลาต่อมา ทั้งๆที่ไม่อยากจากเธอเลยสักนิด ยิ่งรู้จากป้าแก้วว่าดาริกาดูกล้องวงจรปิดโรงจอดรถเขาก็ยิ่งห่วงเธอ เพราะรู้ว่าสร้างความเดือดร้อนให้เธออีกแล้ว แต่ถ้าเขายังอยู่เธอก็จะยิ่งเกลียดเขา การไปของเขาคงทำให้เธอมีความสุขมากขึ้น อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องรู้สึกผิดกับคนเป็นแม่อีกต่อไป "คุณเดียร์ครับ"นดลเรียกหญิงสาวเพราะมีบางอย่างอยากบอกกับเธอ แต่เมื่อเห็นดารินทร์นั่งหลับตา นดลก็ได้แต่ถอนหายใจ"คุณเดียร์..."คนนั่งข้างๆยังคงเงียบเฉยตามเดิม"ถ้าเข้าไปทำงานที่บริษัท อยู่ห่างๆไอ้ภิภพไว้นะครับ""นั่นแฟนฉัน!"ได้ผลทันทีที่ได้ยินชื่อภิภพคนที่แกล้งหลับก็หันมาตวาดใส่เขา"รู้ครับว่านั่นแฟนคุณ!"ตอบกลับไปอย่างไม่สบอารมณ์นัก"เอาเป็นว่าคนที่ต้องอยู่ห่างจากฉันคือนาย นายอย่ามาให้ฉันหน้าอีกจะดีที่สุด เอาตรงๆนะฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีกแล้ว ถ้านายยังอยู่ในบ้าน ฉันจะกลับไปอยู่คอนโดตามเดิม เราอย่าเจอกันอีกเลยนะ""ได้!"เพราะความน้อยใจทำให้นดลตอบโดยไม่คิด คำตอบของเขามีผลกับความรู้สึกของเธอ อยู่ๆก็รู้สึกเจ็บหน่วงในอกข้างซ้ายอย่างไม่มีเหตุผลความเงียบเข้าปกคลุมเมื่อทั้งสองไม่มีใครพูดอะไรอีก นดลต
เพลินพิศโมโหหนักที่พบว่าในมือถือของสามี มีรูปของดารินทร์ซ่อนเอาไว้ เป็นอีกครั้งที่นางถือวิสาสะเช็คมือถือสามีเพราะไม่ไว้ใจ หลังจากจับได้ว่าคุณวินัยคิดไม่ซื่อกับดารินทร์ ตั้งแต่เด็กจนโตนางคิดว่าดารินทร์เป็นหลานสาวมาตลอด จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้ คุณวินัยก็ทำให้นางเสียความเชื่อใจ จนเธอเกลียดดารินทร์ไปด้วย ทุกครั้งที่ดารินทร์มาที่นี่ คุณวินัยจะมีท่าทางแปลกๆ ชอบคุยกับดารินทร์จนกระทั่งนางจับได้ว่าคุณวินัยมีรูปของดารินทร์เก็บไว้ในมือถือ ในวันที่สามีกลับบ้านดึกนางก็มักจะคิดว่า คุณวินัยแอบไปหาดาริทนร์ ชื่อเสียงเรื่องผู้ชายของดาริกาโด่งดังขนาดไหนทำไมนางจะไม่รู้ แม่เป็นอย่างไรลูกเป็นอย่างนั้น เชื้อย่อมไม่ทิ้งแถว"ทำอะไรน่ะคุณเพลิน!"เสียงที่ดังมาจากหน้าห้องน้ำ ทำให้เพลินพิศหันไปจ้องหน้าสามีเขม็ง ยกมือถือที่เปิดค้างไว้ที่รูปของดารินทร์ให้สามีดู"หมายความว่าไงคะ!""เมื่อไหร่คุณจะเลิกยุ่งกับของใช้ส่วนตัวของผมเสียที"บอกอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะก้าวไปยังห้องแต่งตัว"คุณชอบมันใช่ไหม!"เพลินพิศยังไม่ยอมปล่อยผ่าน"นั่นหลานนะ ผมจะคิดกับหลานแบบนั้นได้ยังไง""กล้าพูดนะคะว่าไม่ได้คิดอะไร อย่านึกว่าฉันไม่รู้นะว่
ร่างบางที่ดิ้นอยู่ในอ้อมแขนหยุดชะงัก เมื่อถูกคนตัวโตรัดแน่นขึ้น ยิ่งเธอดิ้นเขาก็ยิ่งรัดจนแทบหายใจไม่ออก "เดียร์ครับ เดียร์ชอบที่นี่ไหม"นดลถามเมื่อคนในอ้อมแขนสงบลง ตากลมโตช้อนมองหน้าชายหนุ่ม เมื่อได้ยินคำที่เขาใช้เรียกเธอ เขาเรียกชื่อเล่นเธอคำเดียวอีกแล้ว"ไม่ชอบ!"ดารินทร์ตอบเสียงดัง เป็นคำตอบที่ขัดกับความรู้สึกในใจ ที่นี่เงียบสงบมองไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้ ให้ความรู้สึกสบายตา โดยเฉพาะชมพู่ต้นนี้ที่อยู่ๆเธอก็รู้สึกคุ้นเคยกับมันอย่างไม่มีเหตุผล"ชมพู่ต้นนี้ใหญ่จังเลย"ดารินทร์เอ่ยขึ้นเมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองข้างบน ตากลมโตมองลูกชมพู่พวงใหญ่ที่ห้อยอยู่ตามกิ่งก้าน พยายามคิดว่าเธอเคยเห็นต้นชมพู่แบบนี้ที่ไหน นดลอมยิ้มก่อนจะถามคำถามที่เขาอยากถามเธอมากที่สุด"เดียร์ไม่รู้สึกคุ้นเคยกับที่นี่บ้างเหรอครับ""ไม่!"ดารินทร์ตอบโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด เธอแน่ใจว่าไม่เคยมาที่นี่ ถึงแม้ตอนนี้ในใจกำลังคิดเรื่องชมพู่ต้นนี้แต่เธอก็ไม่บอกให้เขารู้ "ตรงกันข้ามผมกลับรักที่นี่มาก"นดลบอกพร้อมกับฝังจมูกลงบนกลุ่มผมนุ่มสลวย เมื่อเอ่ยคำว่ารักออกมา"เรื่องของนายสิ"ดารินทร์บอกไม่เต็มเสียงนัก "สมัยเด็กๆ พอปิดเทอมครอบครัวผมจะ
ดาริกามองคนที่ภิภพพาแนะนำให้รู้จักด้วยความพึงพอใจ ศรุตน้องชายของภิภพเรียนจบแล้วและกำลังหางานทำ ดาริกาตกลงรับอย่างง่ายดาย เพราะนอกจากจะเป็นญาติของภิภพแล้ว ศรุตก็จัดว่าเป็นคนหล่อเหลาถูกใจเธอที่สุด"ตามใจโอมนะ หาตำแหน่งที่เหมาะสมให้น้อง โอมตัดสินใจไปตามสมควรได้เลย พี่ไม่ติดขัดอะไร"ดาริกาบอกกับภิภพ สายตายังจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของศรุต"ขอบคุณนะครับ"ศรุตยกมือไหว้พร้อมกับเอ่ยขอบคุณ มองใบหน้าของดาริกาอย่างมีความหมาย"เรียกว่าพี่ดาวก็ได้จ้ะ คนกันเองทั้งนั้น""ขอบคุณครับพี่ดาว"ใบหน้าของภิภพตึงขึ้นเมื่อเห็นการกระทำของศรุต "สงสัยอะไรก็ถามได้ตลอดนะ โอมพาน้องไปดูงานได้เลยจ้ะ พี่มีเอกสารต้องเคลียร์นิดหน่อย เจอกันตอนบ่ายนะ"ดาริกาตัดบทเพราะอยากคิดอะไรบางอย่าง เรื่องของนดลกับดารินทร์ยังกวนใจไม่หาย สองคนนั่นหายไปพร้อมกัน แม้จะไม่รู้ว่าไปด้วยกันหรือไม่ แต่อะไรหลายๆอย่างก็ชวนให้สงสัย"เออ...โอมโทรหาเดียร์บ้างไหม พี่โทรไปเดียร์ปิดเครื่องตลอดเลย""ไม่ได้โทรเลยครับ ผมจบกับเดียร์ไปตั้งนานแล้ว"ภิภพพูดเพื่อเอาใจหม้ายสาว ทั้งๆที่ในใจยังแอบหวังว่าจะได้นอนกับดารินทร์สักครั้ง"คงฉลองกันเพลิน วัยรุ่นก็แบบนี้""น่า