ร่วมทุกข์1

  ภายใต้ร่มไม้ร่มรื่นของป่าใหญ่หนาทึบ จ้าวจิ่นหลงเพียงบังคับม้าให้เดินเท้าอยู่เพียงเบาๆ มิได้เร่งรีบเหมือนดั่งเช่นในคราแรก

เนื่องจากว่าในยามนี้ มีสตรีผู้หนึ่งผู้ซึ่งนั่งอยู่ภายในอ้อมแขนของเขาบนหลังม้าตัวเดียวกันนี้ นางกำลังนั่งสัปหงกคอพับคออ่อนอยู่ตรงแผงอกของเขา

นางคงใช้เรี่ยวแรงในการวิ่งหนีเขาเมื่อก่อนหน้านี้มากจนเกินไป หนีแล้วหนีอีกอยู่นั่น วิ่งไปทั่วหมู่บ้านอยู่อย่างนั้น มิรู้ได้ว่าจะหนีทำไมกันนักกันหนา หนีอยู่ได้ น่าขย้ำนัก!

จ้าวจิ่นหลงนึกเข่นเขี้ยวอยู่อย่างนั้น

            ชายหนุ่มเพียงก้มหน้ามองเฉินเจียวเหมยที่กำลังนั่งหลับอยู่ตรงด้านหน้าของเขาในยามนี้ เขาจึงเอื้อมมือที่จับกุมเอวของนางขึ้นมาแล้วจับเอาศีรษะของนางกดเอาไว้ให้แนบกับแผงอกของเขา ให้นางได้หลับสบายอยู่ตรงแผงอกของเขา 

เขาเกรงว่านางจะสัปหงกจนตกม้าไป แล้วคอหักตายไปเสียก่อนที่จะได้เข้าพิธีแต่งงานกับเขา

มีสตรีมากมายที่ต้องการจะแต่งงานเป็นชายาของเขา

แต่ละนางหาเรื่องเข้ามาหาเขาในวังไม่เว้นในแต่ละวัน จนเขานึกรำคาญก็เลยแอบปลอมตัวออกท่องเที่ยวไปถ้วนทั่วแผ่นดินจนมาถึงแคว้นเฉินแห่งนี้  

แต่นาง...

นางหนีเขา…

นางทำการอุกอาจเพื่อที่จะหนีเขา ได้อย่างไร?

นางยอมถูกถอดยศจากการเป็นองค์หญิงที่เป็นถึงพระขนิษฐาของฮ่องเต้แคว้นเฉิน

ได้อย่างไร?

เขายังได้รู้ข้อมูลจากลูกน้องของเขามาอีกว่า หลังจากที่นางถูกถอดยศแล้ว นางผันตัวเองมาเป็นหมอหญิงให้กับค่ายทหาร คอยดูแลทหารทั้งค่ายเมื่อยามที่ทหารเหล่านั้นเกิดเจ็บไข้ได้ป่วยและบาดเจ็บจากศึกสงคราม

เมื่อบ้านเมืองสงบสุขเป็นที่เรียบร้อยดีแล้ว นางก็ยังคงยืนหยัดเป็นหมอหญิงประจำหมู่บ้านตามชายแดนทุรกันดารห่างไกลความเจริญ   

ไยนางต้องทำถึงเพียงนี้ นางบ้าไปแล้วหรืออย่างไร

เป็นสตรีควรจะอยู่ในห้องหอใช่หรือไม่ ไยถึงไม่ถนอมตัวเองเอาไว้ ถ้าหากเกิดว่านางเป็นอันใดไปก่อนที่เขาจะมาพบ

จะทำอย่างไร น่าชังนัก!

จ้าวจิ่นหลงยิ่งคิดยิ่งขัดเคืองใจขึ้นมา กับสตรีตรงหน้านี้  นางทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดเสียจริง เรื่องนี้น่าหงุดหงิดยิ่งนัก

นอกจากเรื่องนี้แล้วนางยังบังอาจมาวางยาปลุกกำหนัดเขา ฮึ! นางอยากได้เขาไยไม่บอกเขาดีๆ จะวางยาเพื่ออันใด!? มันใช่หรือไม่! เขาต้องมาพลาดท่าเสียทีเสียรู้กับนางอย่างนี้

มันน่าเจ็บใจยิ่งนัก ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น...

เฉินเจียวเหมยยังคงนั่งหลับตาพริ้มอย่างเป็นสุขอยู่ภายใต้อ้อมอกอันอบอุ่นของใครบางคนอยู่อย่างนั้น โดยหารู้ไม่ว่าใครบางคนนั้นกำลังส่งสายตาเคียดแค้นปะปนกับสายตาบางอย่างอยู่ตลอดเวลา

นางมิได้พักผ่อนมาหลายชั่วยามแล้วเนื่องจากต้องเสียพลังงานไปกับกิจกรรมหรรษาด้วยฤทธิ์ของกำยาน ทั้งยังต้องวิ่งหนีใครบางคนจนรอบหมู่บ้าน นางจึงสามารถหลับใหลได้อย่างยาวนาน ถึงแม้จะเป็นในยามนี้

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่มิรู้ได้ เฉินเจียวเหมยจึงสลึมสลือลืมตาขึ้นมาเมื่อรู้สึกได้ถึงลมหายใจจากปลายจมูกของใครบางคนกำลังเป่ารดใบหน้าของนางกับริมฝีปากอุ่นชื้นกำลังประกบเข้ามาที่พวงแก้มของนาง 

“หืม...” หญิงสาวเพียงปรือตามองพร้อมส่งเสียงเบาๆ อยู่ในลำคอ “อืม...” ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งเมื่อริมฝีปากของใครบางคนนั้นแนบชิดเข้ามาที่ริมฝีปากของนาง

ภายใต้ต้นไม้ร่มรื่นแสงแดดอ่อนๆ สายลมบางเบา 

กำลังมีบุรุษผู้หนึ่งเพียงนั่งประคองกอดร่างระหงของสตรีนางหนึ่งให้นั่งแนบอกของเขาอยู่ตรงนั้น   

เขาก้มหน้าลงจุมพิตนางอยู่อย่างนั้น ด้วยความเพลิดเพลินจำเริญใจหลังจากอุ้มนางลงมาจากหลังม้าแล้วอุ้มนาง พานางมากึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่กับแผงอกของเขาที่ตรงนี้

เขาหอมแก้มนางไปหลายทีแล้วตามด้วยจูบนางอย่างย่ามใจ

จ้าวจิ่นหลงยังคงกระทำการอย่างเอาแต่ใจอยู่กับริมฝีปากของเฉินเจียวเหมยอยู่อย่างนั้น

เนิ่นนาน...

ทันใดนั้นเสียงหนึ่งพลันดังขึ้น

จ้าวจิ่นหลงพลันได้สติรีบถอนริมฝีปากของเขาออกจากริมฝีปากอันหอมหวานของสตรีในอ้อมกอดอย่างทันที

เสียงนั้นยังดังขึ้นอย่างต่อเนื่องอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวของเขากับเฉินเจียวเหมย

จ้าวจิ่นหลงหรี่ตาลงพร้อมหูฟัง

เสียงนั้นเป็นเสียงของอาวุธกระทบกันดังเคร้งคร้าง

มันเป็นเสียงของการต่อสู้อย่างไม่ต้องสงสัย

จ้าวจิ่นหลงแน่ใจว่าคงเป็นการต่อสู้ระหว่างลูกน้องของเขาที่คอยติดตามคุ้มกันเขาอยู่ห่างๆ กับใครก็ตามที่บังอาจไล่ล่าเขาไม่เคยได้หยุดหย่อน