ร่วมทุกข์2

เขาเป็นองค์ชายที่มีตำแหน่งพ่วงท้ายเป็นรัชทายาทแน่นอนว่าย่อมมีเรื่องเช่นนี้ เขาไม่แปลกใจ

“อาเหมย...” จ้าวจิ่นหลงตัดสินใจปลุกสตรีในอ้อมกอดให้ตื่นขึ้นมาหลังจากที่นางกำลังเคลิบเคลิ้มอยู่ภายในอ้อมอกของเขา

“หืม...” เฉินเจียวเหมยจึงงัวเงียตื่นขึ้นมาจากนิทรารมย์ฝันหวานที่นางไม่รู้เลยว่ามันมิใช่แค่เพียงความฝัน

“ตื่นขึ้นมาก่อน ยามนี้อันตราย” จ้าวจิ่นหลงยังเอ่ยคำไม่ทันจบ รอบด้านของเขาพลันปรากฏเงาร่างของชายชุดดำหลายคนกำลังคืบคลานพรางตัววูบไหวใกล้เข้ามา

“อันใด” เฉินเจียวเหมยพลันได้สติตื่นเต็มตาด้วยสัญชาตญาณ

จ้าวจิ่นหลงไม่เสียเวลาอธิบาย เขารีบจับยกร่างของเฉินเจียวเหมยขึ้นอุ้มแล้วนำนางไปวางเอาไว้บนหลังม้าในทันที

“เจ้าขี่ม้าเป็นหรือไม่ ขี่ม้าหนีไป ข้าจะอยู่ทางนี้เอง” ชายหนุ่มรีบเอ่ย

“ท่านขึ้นมา” เฉินเจียวเหมยตอบแค่นั้นพลางจับสาบเสื้อช่วงไหล่ของจ้าวจิ่นหลงแล้วย้ำ “ขึ้นมา!”

จ้าวจิ่นหลงจึงรีบขึ้นหลังม้าซ้อนกับร่างของเฉินเจียวเหมยในทันทีก่อนจะเอื้อมมือไปจับดาบที่อยู่ตรงข้างลำตัวของม้าแล้วดึงออกจากฝักอย่างไม่เสียเวลาคิดอันใดเนื่องจากชายชุดดำได้เข้ามาจนถึงตัวของพวกเขาแล้วในยามนี้

“ไป!” เสียงคำรามของจ้าวจิ่นหลงสั่งการเสียงดังออกมาพร้อมๆ กับเฉินเจียวเหมยบังคับม้าให้ออกวิ่ง ตามติดด้วยกลุ่มชุดดำยกดาบขึ้นฟาดฟันกับจ้าวจิ่นหลงในทันที

“กอดข้า” เสียงของเฉินเจียวเหมยสั่งการ

จ้าวจิ่นหลงไม่รอช้ารีบเอื้อมวงแขนกระชับเอวบางของนางอย่างเร็วในขณะที่อีกมือก็กำลังฟาดฟันกับชายชุดดำอย่างแม่นยำด้วยฝีมือสูงส่ง

เสียงดาบกระทบกันยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ชายชุดดำร่วงหล่นไปตามทางด้วยน้ำมือของจ้าวจิ่นหลง

เฉินเจียวเหมยบังคับม้าให้วิ่งกระโดดตัวลอยจนฝุ่นตลบก่อนจะบังคับม้าให้วิ่งไปทางพุ่มไม้หนาทึบหมายอำพรางตัว แล้วบังคับม้าให้เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาวกวนไปมาจนกลุ่มชายชุดดำที่ตามมาต้องกระโดดตามทิศทางอย่างนั้นจนพวกมันเสียหลักชนกันเองกระเด็น

ส่วนชายชุดดำที่เหลือยังคงตามติดแต่ทว่าก็ยังไม่พ้นคมดาบยาวยื่นของจ้าวจิ่นหลงแต่อย่างใด

ชายหนุ่มยังคงเงื้อคมดาบวาบวับสะบัดพริ้วได้อย่างว่องไวฟาดฟันลงไปใส่พวกกลุ่มชายชุดดำไม่มียั้ง ในขณะที่อีกมือหนึ่งเพียงรั้งร่างบางเอาไว้ตามคำของนาง

และเพียงไม่นาน

กลุ่มชายชุดดำพวกนั้นก็พ่ายแพ้ไปอย่างสวยงาม

“หมดแล้วหรือไม่” เฉินเจียวเหมยถามขึ้นเสียงดังขณะที่ยังคงบังคับม้าควบตะบึงไปตามทางรกครึ้มไร้เส้นสายปลายทาง

“หมดแล้ว หยุดม้าก่อน” จ้าวจิ่นหลงตอบกลับ

“มันหยุดไม่ได้”

“...”

เมื่อสิ้นเสียงเอ่ยคำ เสียงเกือกม้าที่วิ่งกระทบพื้นพลันเงียบงัน เหลือเพียงเสียงลมอื้ออึงผ่านใบหู

จ้าวจิ่นหลงและเฉินเจียวเหมยถึงกับหันหน้ามามองกันและกัน ก่อนที่ทั้งม้าและทั้งสองจะตัวลอยคล้ายกับกำลังบินได้กระนั้น

สายลมยังคงเข้าปะทะใบหน้า

เสียงลมยังคงดังอื้ออึงอยู่ตลอดเวลา

ในขณะที่ทั้งม้าและพวกเขากำลังลอยตัวพ้นขอบเขตของผืนแผ่นดิน

ก่อนจะรับรู้ได้แล้วว่า ใต้ร่างของพวกเขานั้น...

เป็นหน้าผา!

แย่แล้ว....

**********

สายลมยังคงเข้าปะทะใบหน้า

เสียงลมยังคงดังอื้ออึงอยู่ตลอดเวลา

ในขณะที่ทั้งม้าและพวกเขากำลังลอยตัวพ้นขอบเขตของผืนแผ่นดิน

อึดใจพวกเขาจึงรับรู้ได้แล้วว่า ใต้ร่างของพวกเขานั้น...

เป็นหน้าผา!

และเพียงพริบตา เสียงน้ำแตกกระจายดังพลันตามมา

ตู้ม!

ทั้งม้าทั้งคนจึงกระจัดกระจายกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทางแล้วไหลตามกระแสน้ำที่เชี่ยวกรากอยู่ครู่หนึ่ง

จ้าวจิ่นหลงที่มีสติดีเยี่ยมจึงดำน้ำตามหาเฉินเจียวเหมยในทันทีที่ประคองร่างกายของตนเองเอาไว้ได้

เขาเห็นร่างบางของเฉินเจียวเหมยกำลังจมอยู่ใต้น้ำอยู่อึดใจก่อนที่นางจะได้สติแล้วรีบตะเกียกตะกายขึ้นมาทางเขาที่กำลังดำน้ำเข้าไปหานาง

ชายหนุ่มเห็นอย่างนั้นจึงรีบดำน้ำแล้วว่ายน้ำให้เร็วยิ่งกว่า เขารีบเข้าไปช้อนร่างของหญิงสาวเอาไว้เพื่อหมายจะพากันขึ้นไปยังผิวน้ำพร้อมๆ กัน

จ้าวจิ่นหลงและเฉินเจียวเหมยรีบโผเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว

เมื่อชายหนุ่มหญิงสาวโผเข้าหากันได้แล้วจึงไม่รอช้ารีบพากันขึ้นมาเหนือผิวน้ำในทันที

จ้าวจิ่นหลงรีบกอดกระชับรอบเอวของเฉินเจียวเหมยเอาไว้แน่นในขณะที่เฉินเจียวเหมยก็รัดต้นคอของจ้าวจิ่นหลงเอาไว้แน่นเช่นเดียวกัน