บทที่ 1/2

สายสืบหนุ่มรีบกลับมายังที่พัก เร่งเขียนจดหมายทันที พิราบสื่อสารตัวเดิมเริ่มมองหน้าเจ้านายด้วยสายตาไม่เป็นมิตรนัก ทำนองว่า…จะขยันส่งจดหมายอะไรกันนักหนา มันบินไปกลับระหว่างเมืองหลวงกับเมืองตงเฉิงจนปีกจะหักอยู่แล้วเนี่ย! เสร็จงานเมื่อไหร่มันจะลาพักร้อน!

ทันทีที่นกพิราบหน้าเดิม บินมาเกาะคอนหน้าห้องทรงอักษร ซ่งเฉินซีรีบปรี่ไปแย่งจดหมายมาจากมือของหานเย่ ก่อนที่องครักษ์หนุ่มจะนำไปมอบให้เจ้านายของตน

และเมื่ออ่านข้อความในจดหมายจบ กุนซือหนุ่มถึงขั้นถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เฮ้อ ข้าล่ะเห็นใจในชะตากรรมของคุณหนูมู่จริงๆ ดูท่าว่าท่านอ๋องคงจะเป็นดาวพิฆาตของนางโดยกำเนิด เพราะตั้งแต่รู้ว่าต้องแต่งกับท่านอ๋อง นางก็ล้มหมอนนอนเสื่อเป็นว่าเล่น กระหม่อมว่าทรงไม่ต้องลงมือสังหารนางแล้วล่ะพะย่ะค่ะ เห็นทีนางกำลังจะป่วยตายด้วยตนเอง”

“นางเป็นอะไรไปอีกคราวนี้”

“ทรงอ่านดูเอาเองเถิด” มือขาวของซ่งเฉินซีวางจดหมายลงบนโต๊ะทรงงานเจ้าของตำหนัก

หลังได้อ่านข้อความเฟิ่งเสวียนจีคิ้วกระตุก เกิดความลังเลขึ้นมาในจิตใจอย่างที่ไม่เคยเป็นก่อน

‘หรือข้าควรช่วยสงเคราะห์ให้นางตายเร็วขึ้นดี จะได้ไม่ต้องทรมานจากอาการเจ็บป่วย’

อาจเป็นเพราะเขาคิดดังไปหน่อย เลยหลุดแสดงออกทางสายตา ซ่งเฉินซีสังเกตเห็นเข้าพอดี เลยใช้พัดในมือฟาดกับโต๊ะทรงงานที่ทำจากไม้หนานมู่ล้ำค่าเสียงดังพร้อมกล่าวตักเตือน

“ท่านอ๋อง! ไม่ใช่ว่าทรงกำลังคิดจะช่วยสงเคราะห์นางให้ตายเร็วขึ้นหรอกนะพะย่ะค่ะ หากคิดเช่นนั้นอยู่จริงๆ ก็โปรดห้ามความคิดนี้เสีย มิเช่นนั้นกระหม่อมจะนำความไปบอกไทเฮาให้ทรงกลับมาจัดการพระองค์” นี่ไม่ใช่คำขู่แต่เป็นการเตือนสติด้วยความหวังดี

ในแผ่นดินนี้มีเจียงไทเฮาเพียงผู้เดียวที่สามารถกำราบเฟิ่งเสวียนจีอยู่หมัด ด้วยว่าพระนางเป็นผู้เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เล็ก เจ้าตัวถึงเกรงใจและเคารพรักเสด็จย่าของตน มากกว่าฮ่องเต้หรือฟ่านซูเฟยผู้เป็นน้า

ทว่าเจียงไทเฮาเดินทางไปถือศีลอยู่ที่อารามหลวงได้สามปีแล้ว เฟิ่งเสวียนจีจึงไม่มีใครคอยปรามนับตั้งแต่นั้น

ฮัดชิ้ว! เจียงไทเฮาที่กำลังสวดมนต์ทำสมาธิจามออกมาเสียงดัง

คนที่ถูกเข้าใจว่ากำลังป่วยหนักจนซูบผอมเหลือแต่กระดูก เวลานี้กำลังนั่งรถม้าเดินทางเข้าเมืองหลวง หากมิใช่ในฐานะคุณหนูใหญ่มู่ แต่เป็นร่างสองของนาง ‘นายน้อยแห่งหอเหว่ยตี้’

หอการค้าทรงอิทธิพล ทำหน้าที่จัดหาม้าศึก ยาสำหรับใช้ระหว่างออกรบให้กับกองทัพ รวมถึงใบชาและสมุนไพรชั้นยอดส่งมาขายยังเมืองหลวงและแคว้นพันธมิตร

สินค้าสำคัญที่สร้างชื่อให้หอเหว่ยตี้ จนขึ้นมามีอิทธิพลในแคว้นต้าเฟิ่งคือยาห้ามเลือด ยารักษาบาดแผลฉกรรจ์ และยารักษาโรคร้ายแรงหรือรักษายากอีกหลายชนิด

ส่วนยารักษาโรคทั่วไป หอเหว่ยตี้ไม่ปรุงออกมาขาย เพราะไม่ต้องการแย่งลูกค้าของหอโอสถอื่นๆ นับเป็นการตัดสินใจที่ชาญฉลาดจนไม่มีใครกล้าออกมาตำหนิ

เพราะจนถึงบัดนี้ ยังไม่มีหอโอสถหรือหมอเก่งๆคนใด สามารถปรุงยาซึ่งมีประสิทธิภาพในการรักษายอดเยี่ยมเท่ากับยาของหอเหว่ยตี้

หอเหว่ยตี้ถือกำเนิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อนทางตอนเหนือของแคว้น ไม่มีใครเคยพบนายใหญ่ของหอมาก่อน มีเพียง นายน้อยเหว่ยซิน ผู้เป็นตัวแทน คอยทำหน้าที่ติดต่อเจรจาการค้าตามเมืองต่างๆ

ในระยะเวลาเพียงสองปีหลังก่อตั้ง หอเหว่ยตี้ได้รับแต่งตั้งให้เป็นหนึ่งในวาณิชหลวงของต้าเฟิ่ง เพราะได้อาชาศึกชั้นยอดและยาที่จำเป็นสำหรับกองทัพ รวมถึงเสบียงจำนวนมากที่หอเหว่ยตี้ขายให้ในราคาต้นทุน

และยังมีบางส่วนที่นายน้อยเหว่ยซิน ช่วยบริจาคเพื่อเป็นการช่วยเหลือแคว้น กองทัพของแคว้นต้าเฟิ่งตามแนวชายแดนจึงแข็งแกร่งขึ้นมากในช่วงระยะเวลาไม่กี่ปี

บรรดาขุนนางในราชสำนัก หรือแม้แต่ฮ่องเต้เอง ยังต้องไว้หน้าหอเหว่ยตี้อยู่ถึงสามส่วน

แต่ถึงกระนั้น หอเหว่ยตี้ก็ไม่เคยทำตัวสูงส่งหรือใช้อำนาจบาตรใหญ่ ให้เป็นที่ระคายพระเนตรพระกรรณของฮ่องเต้ ทุกสามหรือสี่เดือน นายน้อยเหว่ยซินจะเดินทางมาหลวง เพื่อตรวจสอบความเรียบร้อยของหอโอสถเหว่ยตี้และโรงน้ำชาอันเซียง รวมถึงช่วยตรวจสุขภาพพ่อพันธุ์แม่พันธุ์ม้าศึกของกองทัพในค่ายทหาร ซึ่งมีฉีอ๋องเป็นผู้ควบคุมดูแล

แม้แต่อาชาเหงื่อโลหิตสุดที่รักทั้งสองของเฟิ่งเสวียนจี ก็เป็นนายน้อยของหอเหว่ยตี้นี่แหละที่หามาให้เขา นี่จึงเป็นเหตุผลที่ทำให้มู่ซูซิน พอจะคาดเดาความคิดชั่วร้ายของเฟิ่งเสวียนจีออก เป็นเพราะทั้งคู่เคยพบปะหารือเรื่องงาน หรือแม้กระทั่งเดินหมากกันอยู่หลายหน

รถม้าขนาดกลางดูแข็งแรงและภูมิฐาน เทียมอาชาตัวใหญ่ถึงสองตัวในการลากจูง ข้างตัวรถมีตราสัญลักษณ์ของหอเหว่ยตี้ แล่นผ่านประตูเมืองหลวงหลังได้รับการตรวจสอบตามระเบียบ

ข่าวการมาถึงของนายน้อยแห่งหอเหว่ยตี้ ถูกรายงานไปยังวังหลวงและตำหนักเว่ยจงในเวลาต่อมา

“นายน้อยเหว่ยมาถึงแล้วอย่างนั้นรึ” เฟิ่งเสวียนจีเงยหน้าจากงานที่ทำ เอื้อมหยิบสมุดพับสำหรับเขียนเทียบเชิญ หลังจากเขียนบางอย่างลงไปเสร็จเรียบร้อย ก็มอบให้หานเย่นำไปส่งยังจวนเหว่ยตี้ทันที

ซ่งเฉินซีเหลือบมองสหายด้วยสายตาลุ่มลึก ยากนักที่นะเห็นเฟิ่งเสวียนจีกระตือรือร้นส่งเทียบเชิญ เพื่อขอพบใครสักคนโดยไม่ต้องไตร่ตรองเยี่ยงนี้

“หากมิใช่เพราะกระหม่อมรู้จักท่านอ๋องมาตั้งแต่เยาว์ กระหม่อมอาจเข้าใจผิดและคิดว่า…ทรงเป็นพวกตัดแขนเสื้อ เพราะดูจากท่าทางดีอกดีใจจนปิดไม่มิด เมื่อรู้ว่านายน้อยเหว่ยซินมาถึงเมืองหลวงแล้ว” กุนซือหนุ่มเอ่ยเย้าสหายสูงศักดิ์อย่างไม่กลัวตาย เนื่องจากสังเกตเห็นแววตาวาวโรจน์ด้วยความยินดีอย่างหาได้ยากของเฟิ่งเสวียนจี

”ดูเหมือนว่าท่านกุนซือคงไม่อยากมีลิ้นไว้ใช้แล้วกระมัง ให้ข้าช่วยสงเคราะห์ลากลิ้นของเจ้าออกมาตัดทิ้งดีหรือไม่ หรือข้าควรแจ้งท่านอัครมหาเสนาบดีซ่ง ว่าบุตรชายของเขาเอ่ยวาจาล่วงเกินอ๋องอย่างข้าดี”

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ร้ายผุดขึ้นบนดวงพักตร์หล่อเหลา หลังจากเห็นสหายหน้าถอดสีเมื่อเขาเอ่ยถึง อัครมหาเสนาบดีซ่งเถียนเวย ผู้มีฉายาพยัคฆ์เหล็กแห่งท้องพระโรง! ขึ้นชื่อเรื่องความเข้มงวดเสียยิ่งกว่าราชครู

“หากจะทรงฟ้องท่านพ่อของกระหม่อม เช่นนั้นทรงลากกระหม่อมไปประหารเสียยังดีกว่า” คนปากดีก่อนหน้านี้หูลู่คอตก ทำหน้าเหมือนตนถูกรังแก เดินไปคุกเข่าเกาะขาเฟิ่งเสวียนจีด้วยสายตาออดอ้อนขอความเมตตา

“เฮอะ! ไม่ต้องมาเสแสร้ง” เฟิ่งเสวียนจีสะบัดสหายออกจากขาด้วยความหมั่นไส้

จวนเหว่ยตี้

มู่ซูซินรับเทียบเชิญของฉีอ๋องมาเปิดอ่านอย่างคุ้นเคย

‘เชิญไปรับมื้อกลางวันที่ตำหนักในวันมะรืนเพื่อหารือธุระสำคัญ ชิ!’ รอยยิ้มหยันพลันปรากฏในแววตาภายใต้หน้ากากสีเงิน

******************