EP 2/1 ลูกเขยวัยละอ่อน

[2]

ลูกเขยวัยละอ่อน

______________

อารดาวางหวีไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง เธอแต่งตัวเสร็จก่อนเวลา ทว่านั่นเป็นการดี เพราะนาทีถัดมาก็มีสาวใช้มาเรียก บิดาของเธอเรียกพบเธอที่ห้องหนังสือ เธอได้แต่ถอนหายใจ โกรธตัวเองที่วันนี้ต้องเห็นหน้ายุ่งๆ ของบิดาอีกแล้ว

เธอเดินลงบันไดมา ยังเหลือบเห็นน้องสาวต่างมารดาหอบหิ้วเอาถุงของแบรนด์เนมเข้าประตูห้องไป เธอมองภาพนั้นอย่างชินชา น้องสาวผู้แสนโสภาต้องดูสมบูรณ์แบบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เป็นธรรมดาที่ข้าวของราคาแพงต้องมีประดับร่าง อย่าได้ถามว่าเงินนั้นมาจากไหน มาจากเงินกองกลางที่เป็นผลกำไรจากบริษัทของครอบครัวนั่นอย่างไร

บริษัทม่านมุกนำเข้าเครื่องใช้ไฟฟ้าสำหรับลูกค้าระดับกลางถึงร่ำรวย บริษัทเริ่มก่อตั้งเมื่อหลายสิบปีก่อน และหลายครั้งที่เศรฐกิจไม่ดี บริษัทได้รับผลกระทบ สามีของป้าก็ให้ความช่วยเหลือเสมอมา จนกลายเป็นว่าปัจจุบัน ป้าของเธอก็มีหุ้นอยู่ด้วย และนั่นทำให้บิดาของเธอเกรงใจพี่สาวของตัวเองมิเสื่อมคลาย

หลายครั้งหลายคราเธอยังแอบคิดว่าบิดายอมพี่สาวมากเกินไป แต่ในยามที่อีกฝ่ายสามีล้มหายตายจาก บิดาของเธอก็อดเห็นใจไม่ได้ เลยกลายเป็นว่าสิ่งใดที่ถนอมน้ำใจพี่สาวได้ บิดาของเธอพร้อมจะทำ โดยไม่มีข้อโต้แย้งใดๆเลย

มันกลายเป็นปัญหาเรื้อรังสะสมที่แม้แต่เธอเอง ก็ไม่อยากเอ่ยถึงมันให้บิดาต้องปวดใจ

____________

ห้องหนังสือ

โอภาส ม่านมุก บุรุษวัยห้าสิบเจ็ดผู้มีรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้า รีบหันไปมองเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู สีหน้าท่านยุ่งเหยิงอย่างที่บุตรสาวคาดไว้

“พ่อคะ ที่บริษัทเป็นยังไงบ้าง”

“อือ...ก็เรื่อยๆ น่ะ ไม่ได้มีปัญหาอะไรเพิ่มหรอก”

น้ำเสียงนั้นฟังดูเนือยๆ ราวกับเหนื่อยนักหนา อารดาห่วงใยบิดานัก

“กลับมาเหนื่อยๆ น่าจะไปอาบน้ำพักผ่อนให้สบายใจนะคะ เดี๋ยวมื้อค่ำก็เรียบร้อยแล้ว”

“เฮ้อ...จะให้สบายใจได้ยังไง ป้าแกโทรจิกตั้งแต่ฉันยังอยู่บนรถ แกกับยัยรุ้งนี่ยังไงกัน ทำไมชอบหาเรื่องให้ฉันปวดหัว”

อารดาเงียบเสีย เมื่อรู้ถึงจุดประสงค์ที่บิดาเรียกพบ

“หนูขอโทษค่ะ”

“คราวหลังก็รู้จักหักห้ามใจ โตๆ กันแล้ว จะตบตีกันให้ได้อะไรขึ้นมา แล้วยัยรุ้งเป็นอะไรมากไหม”

“คะ?” ย้อนถามอย่างไม่เชื่อหู อันที่จริงบิดาควรถามถึงลูกสาวก่อนมิใช่หรือ

“ก็เห็นป้าแกบอกสภาพดูไม่ได้นี่นา”

อารดานิ่งเงียบ แม้บิดากำลังเข้าใจผิดก็ไม่คิดจะโต้แย้ง ถึงอย่างไรจุดจบก็คงไม่ต่างกัน

“ขอโทษยัยรุ้งซะ ก่อนกินข้าวด้วย ไม่งั้นป้าแกคงไม่ยอมให้ฉันกินข้าวอย่างอร่อยหรอก”

อารดาก้มหน้างุด มือข้างหนึ่งเผลอกำหมัดแน่น แต่ปากที่เอ่ยบอกบิดามีเพียงคำสั้นๆ คำเดียว

“ค่ะ...พ่อ”

บิดาที่เคารพจากไปเมื่อได้คำตอบที่พอใจ ไม่ถามไถ่ด้วยซ้ำว่าเรื่องที่แท้จริงคืออะไร

อารดาถอนหายใจอย่างปลดปลง เดินตามหลังบิดาออกมาก็เจอเข้ากับศรัณ เขาอยู่ในชุดกางเกงขาสั้นแบบสบายๆ สวมเสื้อยืดสีครามที่ไร้ความเป็นทางการ แล้วก็แบบว่า...เขาไม่รู้หรือว่าตัวเองใส่เสื้อไซซ์อะไร ทำไมถึงไม่ซื้อเสื้อให้มันพอดี ดูเถิด เสื้อยืดตัวนั้นรัดรึงหน้าอกเขาแทบจะเห็นกล้ามเป็นมัดๆ  เขาจงใจหรือเปล่านะ

“ทำไมครับ พออาบน้ำเสร็จแล้วผมน่ากอดเหรอ”

เขาเย้ายิ้มๆ อารดาถลึงตาใส่แล้วรีบปรับสีหน้าให้กลับมาเรียบตึงดังเดิม อยู่ใกล้ศรัณทีไร เธอไม่เป็นตัวของตัวเองเลย

“เจอพ่อฉันหรือยัง”

“ยัง ยังไม่เจอใครนอกจากพี่พุดซ้อนกับสาวใช้ในครัว อ้อ...ยกเว้นคนชื่อรุ้ง”

อารดาเดินนำหน้าเขาไปช้าๆ

“บ้านนี้อยู่กันหลายคน ฉันกับน้องสาวอยู่ห้องข้างบน พ่อกับแม่เลี้ยงอยู่ห้องถัดจากห้องหนังสือทางโน้น พี่พุดซ้อนกับสาวใช้ แม่ครัว และคนรถ พักอยู่ที่ห้องติดครัว มีห้องหลายห้องอยู่ตรงนั้น และถัดจากบ้านนี้ไปทางทิศตะวันตก เป็นบ้านของป้าฉัน ป้าอรดี ฉันเรียกว่าป้าอร บ้านนั้นอยู่กันสามคน ป้าอร ลูกสาวคือรุ้ง แล้วก็...ลูกเขยชื่อธัตธร บ้านนั้นมีสาวใช้คนเดียว แต่บางครั้งที่มีงานเยอะๆ สาวใช้ที่นี่ก็ไปช่วย”

“ผมต้องรู้ลึกขนาดนั้นด้วยเหรอ”

“ต้องรู้สิ เป็นสามีฉันไม่ใช่หรือไง”

คนถูกย้อนถามยิ้มเผล่ ยามอารดาย้อนเขาด้วยมาดนิ่งๆ นี่อยากฟาดก้นงอนๆ ของหล่อนสักทีสองที หมั่นเขี้ยว!

“ฉันอยากอยู่ที่นี่อย่างสงบ อย่าพยายามก่อเรื่องเหมือนวันนี้”

“ผมเปล่า และถ้าผมอยากก่อเรื่องจริงละก็ ไม่ต้องใช้ความพยายามเลย ขอบอก” ท้าทายแล้วยักคิ้วให้อารดาไปทีหนึ่ง

หญิงสาวตวัดหางตามองอย่างระอา เธอเดินตรงไปที่ห้องอาหาร สมาชิกของบ้านม่านมุกเริ่มทยอยกันมา

___________

กว่าสิบนาทีที่ความเงียบงันเกาะกินบรรยากาศ หลังจากที่อารดาแนะนำสามีให้ทุกคนรู้จัก บิดาของเธอต้องควานหายาดม ในขณะที่ผู้เป็นป้าชักสีหน้าในทันทีที่ได้ยิน

“แต่งงานบ้าบออะไร ทำไมถึงไม่บอกผู้ใหญ่ เห็นพวกฉันเป็นหัวหลักหัวตอรึแม่อุ่น” อรดี สตรีวัยหกสิบต้นๆ โพล่งขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจนัก อย่างน้อยๆ ตอนอารดาแต่งงาน นางก็อยากเห็นสินสอดกองโตๆ บ้าง ในฐานะญาติของฝ่ายหญิง

“ขอโทษค่ะป้า หนูมีเหตุผลของหนูค่ะ” อารดาตอบอย่างใจเย็น ในเรื่องนี้เธอทำไม่ถูก แต่ว่า...เธอก็มีเหตุผลของเธอ

“ท้องหรือจ๊ะ ท้องใช่ไหมหนูอุ่น” โฉมชบา สตรีวัยสี่สิบห้า ภรรยาคนปัจจุบันของโอภาส เอ่ยถามลูกเลี้ยงอย่างอดไม่ได้

“คุณ!?” โอกาสปรามภรรยา อย่างไรเสียอารดาก็เป็นลูกสาวแท้ๆ ท่านสูดยาดมเข้าปอดลึกๆ แล้วพิจารณาทุกสิ่งด้วยสติ อารดาไม่ใช่คนที่จะทำอะไรโดยไม่คิด ดูท่าเรื่องนี้ เจ้าตัวคงไม่ได้ตัดสินใจคนเดียว “คุณแม่...บงการอีกแล้วใช่ไหม”

อารดาก้มหน้านิ่ง ไม่ตอบบิดา คล้ายกับว่ายอมรับความจริงโดยปริยาย ศรัณขยับกายอย่างอึดอัด เริ่มไม่ชอบใจบรรยากาศครอบครัวที่อุ่นจนร้อนของคนบ้านนี้

“นี่!? หรือเธอจะท้องจริงๆ ฮะ” รสิกาอดไม่ได้ อารดาจะมาท้องได้อย่างไร เธอแต่งงานก่อนตั้งเป็นปีนะ ยังไม่ท้องเลย