EP 1/6 ผมเป็นสามีของคุณ

“พี่ครับ” เขาเรียกเมื่อมาถึงห้องครัว มีสาวใช้หลายคนง่วนอยู่กับการทำกับข้าวที่หน้าเตา

“อ้าว? รดน้ำต้นไม้เสร็จแล้วหรือคะ” พุดซ้อนย้อนถาม

“ยังครับ พอดีเกิดเรื่องเสียก่อน”

“เรื่อง?”

“เรื่องยุ่งๆ น่ะ อ่า...พอจะมีน้ำแข็งหรืออะไรที่เย็นจัดๆ บ้างไหมครับ”

ศรัณร้องขอไม่กี่นาที บางอย่างก็ถูกส่งใส่มือมาให้ มันคือถุงเก็บความเย็นที่บัดนี้มีน้ำแข็งก้อนเล็กๆ อยู่ข้างใน

“ไม่ถามหรือครับว่าผมเอาไปทำไม”

พุดซ้อนเม้มปากเหมือนขัดใจ ก่อนจะพูดบางอย่าง

“พี่เห็นตอนคุณอุ่นกับคุณรุ้งคุยกัน คุณอุ่นก็คงเจ็บตัวตามเคย”

“เธอไม่มีมือหรือครับ!”

“คะ?” พุดซ้อนขานรับน้ำเสียงติดฉุนของชายหนุ่ม

“คุณอุ่นของพี่น่ะ ตัวก็ไม่ได้เล็กไปกว่าผู้หญิงคนนั้นเลย”

พุดซ้อนลอบถอนหายใจ “อีกหน่อยคุณก็รู้เอง”

“เป็นแบบนี้บ่อยเหรอ”

“ค่ะ ว่าแต่...คุณเป็นสามีคุณอุ่นจริงหรือคะ”

เขายิ้ม “ครับ จดทะเบียนกันเรียบร้อยเมื่อเช้านี้”

พุดซ้อนมองคนตรงหน้าอย่างตื่นตะลึง อะไรจะรวดเร็วปานนั้น อันที่จริงวันนี้เธอแทบไม่ได้งาน ด้วยว่ามัวแต่คิดเรื่องสามีของเจ้านายนี่แหละ

“ฝากคุณอุ่นด้วยนะคะ พี่ไม่รู้ว่าพวกคุณมาแต่งงานกันได้ยังไง แต่ถ้าคุณอุ่นเลือกคุณ เธอก็คงตัดสินใจถี่ถ้วนดีแล้ว พี่จะไว้ใจคุณนะคะ”

“ไว้ใจผม? แน่ใจหรือครับ” เขาแสร้งถามพี่เลี้ยงสาวใหญ่ที่ผมสั้นประบ่า พี่พุดซ้อนไม่ใช่คนสะสวยมากมาย แต่มีรอยยิ้มอารีและดวงตาแสนอบอุ่น ตอนเห็นพี่พุดซ้อนอยู่กับอารดา เขายังนึกว่าทั้งสองเป็นพี่น้องหรือไม่ก็ญาติกัน เขารู้ถึงความห่วงใยที่พุดซ้อนมีต่อนายสาวของตัวเอง

“แน่สิคะ” พุดซ้อนตอบพร้อมรอยยิ้ม

“ถ้าไว้ใจผม ย้ายกระเป๋าผมไปห้องเมียผมสิครับ”

พุดซ้อนอ้าปากค้างเมื่อโดนย้อน

“ห้องคุณอุ่นไปทางไหนครับ”

พี่เลี้ยงคนดีจำต้องบอกทางชายหนุ่มตรงหน้า วาจาหนุ่มรุ่นน้องนี่เธอตามไม่ทันจริงๆ เขาจากไปพร้อมถุงเก็บความเย็นในมือ ส่วนเธอก็ได้หันมาดูคนงานในครัวที่มือไม้วุ่นวายอยู่กับอาหารที่จะตั้งโต๊ะเป็นมื้อค่ำ แต่ปากพวกหล่อนนั้นยังแวะเวียนถามขึ้นไม่หยุดว่าศรัณเป็นสามีของอารดาแน่หรือ คงต้องใช้ความพยายามต่อไป ในการทำให้ทุกคนเชื่อว่าชายหนุ่มวัยขบเผาะนั่น เป็นสามีของอารดาจริงๆ

อารดานั่งลงที่ปลายเตียงยังไม่ถึงห้านาที ประตูห้องของเธอก็ถูกเคาะ เธอนึกว่าพี่พุดซ้อน แต่คนที่เดินเข้ามากลับเป็นศรัณ เนื้อตัวเขามอมแมม โดยเฉพาะสองเท้าที่ย่ำบนพื้นกระเบื้องสีชมพูอ่อนแล้วทิ้งรอยสีดำเอาไว้ให้เธอได้ขัดใจ

“ขึ้นมานี่ทำไม”

“ผมขึ้นมาไม่ได้เหรอ นี่ห้องเมียผมนะ”

“เรายังไม่ได้ตกลงกันเป็นเรื่องเป็นราว ฉันไม่สะดวกใจจะต้อนรับ”

ศรัณไม่ฟัง เดินเข้ามาหาอารดาอีก แต่เว้นระห่างหนึ่งช่วงแขน

อารดามองเขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนสายตาจะหยุดอยู่เบื้องล่าง

“ถ้าต้องขึ้นมาจริงๆ อย่างน้อยก็ควรล้างเท้าให้สะอาด มาแบบนี้พื้นก็สกปรกหมดน่ะสิ”

ศรัณขยับนิ้วเท้าไปมาอย่างประหม่า เขาเพิ่งมาจากสวนข้างล่างนะ สองเท้าย่ำดินย่ำโคลน อยู่บ้านสวนไม่มีใครว่าเขาหรอก แต่นี่บ้านคนเมืองนี่นา น่าอายจริงๆ

“ขอโทษ...ผมรีบน่ะ” ว่าแล้วยื่นถุงเก็บความเย็นให้อารดา แต่หล่อนมองเมินเหมือนไม่เข้าใจ เขาเลยถือวิสาสะทาบมันเข้าแก้มที่ถูกตบ

“เอ๊ะ!?”

“ประคบไว้เถอะน่า ไม่เจ็บหรือไง”

“ฉันชินแล้ว”

“โอ...เกิดมาเพิ่งเคยได้ยินคนพูดว่าชินกับการโดนตบ”

ดวงตาของอารดาวูบไหว ความสุขใดๆ คล้ายว่ามิเคยพบเจอทั้งสิ้น เธอดึงเอาถุงเย็นๆ มาประคบแก้ม

“คุณน่าจะสู้บ้าง” เขาเอ่ยต่อ แต่มีเสียงหัวเราะหลุดออกจากปากของอารดา เขางุนงงที่ได้ยินเช่นนั้น

“สู้เหรอ...สู้แล้วจะได้อะไร ไม่มีประโยชน์หรอก”

“ผมไม่เคยเจอผู้หญิงอย่างคุณเลย รอบตัวผมมีแต่คนที่พร้อมจะสู้”

“รอบตัวฉันก็เหมือนกัน แต่ฉันแตกต่างเพราะฉัน...ไม่รู้ว่าจะสู้ไปเพื่อใคร”

“คุณอุ่น?”

“อย่ายุ่งเรื่องของฉัน ไปจัดการตัวเองเถอะ ฉันไม่ชอบให้บ้านสกปรก”

น้ำเสียงของอารดาช่างเย็นชา เย็นชากว่าเมื่อเช้านัก หรือว่าทั้งหมดทั้งมวลเป็นเพราะเขารุกล้ำความเป็นหล่อนมากเกินไป พอมองหล่อนดีๆ เขาก็เห็นว่ามีเครื่องหมายคำถามแปะอยู่ทั่วไปหมด อะไรทำให้หล่อนรู้สึกเช่นนั้น อะไรทำให้ดวงตาคู่สวยไม่สดใส และอะไร ที่ทำให้ความสุขของหญิงสาววัยนี้ ไม่เปล่งประกายออกมาให้เขารู้ น่ารำคาญนะที่เขาอยากรู้เรื่องหล่อนมากมายเหลือเกิน

พอศรัณกลับออกไป อารดาก็ลุกไปอาบน้ำ เธอโทรบอกพี่พุดซ้อนตั้งแต่บ่ายว่าค่ำนี้ให้ตั้งสำรับเยอะหน่อย เธอจะแนะนำศรัณให้ทุกคนในบ้าน ‘ม่านมุก’ รู้จัก มันฉุกละหุกเกินไป และคงทำให้สมาชิกทุกคนประหลาดใจ แต่ว่า…นี่คงเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว