จุดเปลี่ยน 6

รชตวางโทรศัพท์แล้วเดินเข้าห้องน้ำด้วยรอยยิ้มเมื่อได้รับข้อความจากอัยลินว่าเธอกำลังเดินทางมาหาเขา

ตั้งแต่งานศพบิดาเสร็จสิ้นลง เขายังไม่ได้เจออัยลินเลย เพราะยุ่งกับการเรียน ตามเก็บงานในช่วงที่หยุดเรียนไปหลายวัน แล้วไหนจะปวดหัวที่คุยกับมารดาไม่ลงรอย เรื่องที่เขาไม่ยอมไปใช้ชีวิตที่บอสตันกับท่านและพี่สาว ทั้งที่เขารับปากไว้แล้ว ว่าเรียนจบที่เมืองไทย จะไปเรียนต่อเฉพาะทางที่บอสตันแน่นอน แต่ท่านก็ไม่ยอม อยากให้เขาเดินทางไปด้วยกันตอนนี้เลย

ช่วงนี้เขาเลยไม่กลับบ้าน เพราะไม่อยากคุยกับมารดาและพี่สาว ยอมรับว่าที่ไม่อยากย้ายไปเรียนที่บอสตันเหตุผลหลักๆ คือเขาไม่อยากอยู่ห่างจากอัยลิน

‘แล้วร็อกอยู่ห่างจากแม่ได้เหรอ’

คำพูดของมารดาก็ดังก้องในหู เมื่อเขาเอ่ยปากบอกท่านตรงๆ

เขาช่างอกตัญญูเสียจริงที่เหมือนเลือกผู้หญิงมากกว่าผู้ให้กำเนิด ทั้งที่ท่านตอนนี้กำลังอ่อนแอที่สุดในชีวิต

ยอมรับว่าเจ็บปวดเมื่อคิดถึงใบหน้าของมารดาที่ร้องไห้วิงวอนเขาให้ย้ายไปบอสตันด้วยกัน

แต่ใบหน้าของอัยลินก็ทำให้เขาสับสน

ค่อยคิดอีกที แต่ตอนนี้เขาแค่อยากใช้เวลากับอัยลินให้มีความสุข

รชตผิวปากเป็นทำนองรื่นเริงขณะอาบน้ำ ใช้เวลาเพียงสิบนาทีเขาก็ออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูพันกาย หยาดน้ำยังเกาะพราวบนเนื้อตัว ผมก็ยังชื้น กำลังจะเป่าผม เสียงเปิดปิดประตูห้องพักก็ดังขึ้น

มีเพียงอัยลินเท่านั้นที่รู้รหัสเข้าห้องพักของเขา

รชตจึงรีบเดินไปยังห้องโถง อัยลินยังไม่ทันจะถอดรองเท้าด้วยซ้ำเมื่อเข้าถลาเข้าไปกอด และจู่โจมเธอด้วยจูบอันเร่าร้อน จนร่างอ่อนระทวย แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังพยายามฝืน

“ร็อก เดี๋ยว อย่า...” เธอหลุดปากพูด เมื่อริมฝีปากอุ่นลากไปยังลำคอระหง แต่เพียงครู่เดียวเขาก็ย้ายมาจูบที่ริมฝีปากเธออีกครั้ง

อาจเพราะห่างหายกันไปหลายวัน เธอเองก็คิดถึงเขามาก เมื่อปากจูบ และมือใหญ่ก็ลูบไล้เรือนร่าง สอดเข้าไปในชายเสื้อเคล้าคลึงทรวงอก เลื่อนไปบีบเคล้นส่วนอื่นๆ ของร่างกาย เธอก็หมดเรี่ยวแรงจะต่อต้าน

คำพูดที่เตรียมมาจะบอกเขา กลืนหายไปกับบทรักอันเร่าร้อนของเขาจนหมดสิ้น

คืนนั้นเธอเหนื่อยล้าทั้งกายใจ เผลอหลับไป กระทั่งเช้า ตื่นขึ้นมาพบตัวเองนอนอยู่เพียงลำพัง กับข้อความที่รชตส่งมา

‘มีเรียนเช้าน่ะ’

เธอวางโทรศัพท์อย่างท้อแท้ มันคงยากที่เธอจะบอกเขาขณะเผชิญหน้า เธอเข้มแข็งไม่พอ

คงต้องหาวิธีอื่น

รชตไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นจู่ๆ เขาก็ติดต่ออัยลินไม่ได้ เธอไม่รับสาย และเขาถูกบล็อกในทุกช่องทางโซเชียลฯ ไม่เว้นแม้แต่ทางไลน์

เขาร้อนรนจนไม่สามารถนิ่งเฉย หลังเลิกเรียนในตอนเย็น เขาไปหาเธอที่หอพัก แต่ได้รับคำตอบจากรูมเมทของอัยลินว่าเธอไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว

“อัยย้ายออกเหรอ” เขาถามด้วยสีหน้างุนงง

“ใช่ ย้ายไปแล้ว”

“ย้ายไปไหน”

“คือ...” พราวอ้ำอึ้ง

“มีอะไร ทำไมแค่นี้บอกไม่ได้” รชตถาม คิ้วเข้มมุ่นเข้าหากัน

“ก็จริงๆ แล้วอัยควรบอกร็อกก่อนไง” พราวก็ไม่คิดเช่นกันว่าจะต้องตกมาอยู่ในสถานการณ์ยุ่งยากขนาดนี้ แต่เวลามองหน้าหล่อเหลาของผู้ชายร่างสูงตรงหน้า ก็เข้าใจอัยลินว่าไม่สามารถตัดรอนเขาต่อหน้าได้

พราวก็เพิ่งรู้ความสัมพันธ์ที่เกินเพื่อนของทั้งสอง เมื่อ

อัยลินต้องการความช่วยเหลือจากเธอ

“มีอะไรก็บอกผมมาเถอะ” น้ำเสียงเข้าเข้มขึ้น ดวงตาคมกล้าเริ่มขุ่น ริมฝีปากหยักสวยเม้มตรง กรามขึ้นสันเพราะเจ้าตัวพยายามอดกลั้นอารมณ์ขุ่นมัวของตนเอง

“อัยย้ายไปอยู่กับพี่พัทค่ะ”

“พี่พัท ใครเหรอ!”

“พี่ชายพราวเองค่ะ”

“นี่เธอจะบอกว่า...”

“ใช่ อัยกับพี่พัทเพิ่งตกลงจะคบกัน อัยเลยย้ายไปอยู่กับพี่พัท”

“ตลกแล้วมั้ง เธอจะมาพูดจาไร้สาระแบบนี้ไม่ได้นะ!” เขาตวาดเสียงดังลั่น เพราะเมื่อไม่กี่วันเขากับอัยลินยังนอนด้วยกันอยู่เลย เธอจะไปมีผู้ชายคนใหม่ได้อย่างไร

“แสดงว่าไม่เชื่อ งั้นดูภาพนี้” พราวหยิบโทรศัพท์แล้วกดไฟล์ภาพให้รชตดู

ภาพที่อัยลินนอนเคียงข้างบนเตียง ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับพี่ชายเธอ แถมทั้งสองยังเปลือยช่วงบน ที่คนเห็นภาพนี้ก็มองเพียง ทั้งสองนอนเปลือยแนบชิดกันบนเตียง

และมันเป็นภาพเซลฟี่โดยฝีมือของอัยลินเอง ซึ่งกำลังยิ้มกว้างให้กล้องอีก เพราะฉะนั้นการที่เห็นใบหน้าหล่อของรชตบ่งบอกความโกรธแค้นนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลก

เขาแทบจะเหวี่ยงโทรศัพท์ของเธอลงพื้น แต่เธอคว้าไว้ได้ทัน

“ห้องพักพี่ชายเธออยู่ไหน!”

“จะไปตามอัยเหรอ ไม่ได้แล้วล่ะ อัยไปเที่ยวฮ่องกงกับพี่พัท อีกหลายวันกว่าจะกลับน่ะ”

“งั้น เขาฝากอะไรถึงฉันหรือเปล่า” น้ำเสียงเขาอ่อนลง แต่ไม่ใช่เพราะคลายความโกรธ ทว่าในใจเขานั้นกำลังแตกสลายจนแทบจะยืนไม่อยู่ต่างหาก

“ฝากบอกว่า ให้ทำตามเงื่อนไขที่เคยตกลงกันไว้ และฝากขอโทษที่ไม่สามารถบอกเลิกต่อหน้าร็อกได้”

“อือ...เข้าใจแล้ว” เขาตอบรับสีหน้าเรียบนิ่ง แววตาเย็นชาแต่ก็แฝงความเศร้าอย่างปิดไม่มิด

พราวรู้สึกสงสาร แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะนี่คือสิ่งที่

อัยลินตัดสินใจแล้ว

หากวันหนึ่งที่รชตรู้ถึงเหตุผลที่อัยลินบอกเลิกเขา ก็หวังว่าวันนั้นความรู้สึกของรชตที่มีต่ออัยลินจะยังเหมือนเดิม

ไม่ใช่โกรธแค้นเหมือนอย่างตอนนี้

แต่วันข้างหน้าก็ยังไม่รู้ว่าทั้งสองจะได้พบเจอกันอีกหรือเปล่า

 ::::::::::::::::::::::::