บทที่ 10

บทที่ 10

โรงอาหาร

          “ไม่มีโต๊ะว่างเลย” มิลินเดินเข้ามาที่โรงอาหารแล้วกวาดตามองหาโต๊ะนั่ง แต่คนเยอะมากจนหาที่นั่งไม่ได้

          “ไปขอนั่งกับคนอื่นปะ” มินนี่เห็นว่าบางโต๊ะก็นั่งกันแค่ 2 คน ถ้าไปขอร่วมโต๊ะด้วยก็น่าจะได้

          มิลินพยักหน้าอย่างจนใจเพราะถ้าไม่ไปนั่งรวมกับคนอื่นก็คงไม่มีโต๊ะให้นั่ง สองสาวเดินเข้าไปที่โต๊ะที่มองเอาไว้แต่แรก แต่ยังเดินไปไม่ถึงก็มีคนอื่นเข้าไปนั่งก่อนซะแล้ว

          “เฮ้อ” สองสาวหันมองหน้ากันแล้วถอนหายใจออกมา

          “ไปกินร้านข้างนอกด้วยกันไหม เดินออกไปไม่ไกลหรอก”

          มิลินและมินนี่หันไปมองที่ต้นเสียง ปอร์เช่คลี่ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร เขาก็จะเข้ามากินข้าวแต่หาโต๊ะนั่งไม่ได้เหมือนกัน

          “ไม่ล่ะ”

          “ไปเถอะมึง ที่นี่คนเยอะอย่างกับหนอน” มินนี่ดึงแขนมิลินให้ไปด้วยกัน เพราะถ้ารอโต๊ะว่างก็ไม่รู้จะนานแค่ไหน

          มิลินต้องยอมเดินตามไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ จนมาถึงร้านอาหารตามสั่งที่อยู่หลังมหาวิทยาลัย ต่างคนต่างสั่งแล้วเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะข้างใน

          “นายรู้ได้ไงว่ามีร้านข้าวอยู่ที่นี่” มินนี่เอ่ยถาม

          “เมื่อวานเราลองเดินออกมาสำรวจดูน่ะ เธอชื่ออะไรเหรอ”

“มินนี่ นายชื่อปอร์เช่ใช่ปะ” มินนี่จำได้ว่าเขาชื่อปอร์เช่ เพราะเขาเป็นคนที่ออกตัวรับโทษแทน พอกลับเข้ามาก็ตะโกนแนะนำตัว

“ใช่ เราชื่อปอร์เช่ เราเข้ามาเรียนแบบไม่มีเพื่อนเลยสักคนอะ มาหาเพื่อนใหม่เอาที่นี่”

มิลินฟังเพื่อนสนิทพูดคุยกับปอร์เช่ เธอสังเกตสีหน้าท่าทางของปอร์เช่ก็เหมือนตอนเวลาที่คุยกับเธอ หญิงสาวจึงโล่งใจเพราะตอนแรกเธอคิดว่าที่เขาเข้าหาก็เป็นเพราะว่าจะเข้ามาจีบซะอีก ที่แท้เขาก็คงแค่อยากหาเพื่อนใหม่ ๆ

“มิลินเอาน้ำอะไร เดี๋ยวเราไปซื้อให้” ปอร์เช่เอ่ยถามขึ้นมา มิลินกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ก็สะดุ้ง

“เอ่อ เอาน้ำเปล่าก็ได้”

“มีน้ำผลไม้ปั่นด้วยนะ ไม่สนใจเหรอ” ชายหนุ่มถามเพราะว่าเขาและมินนี่จะสั่งน้ำผลไม้ปั่นกัน แต่มิลินไม่ได้ฟังก็เลยไม่รู้

“มึงไม่กินน้ำส้มปั่นเหรอ ของโปรดมึงเลยนิ” มินนี่เอ่ยถาม

“เอาน้ำส้มปั่นก็ได้”

ปอร์เช่พยักหน้าแล้วเดินออกไปสั่งน้ำผลไม้ปั่นมาให้ สักครู่แม่ค้าก็เอาข้าวมาเสิร์ฟ

“เป็นไงบ้างมิลิน อร่อยไหม”

“อร่อยดีนะ วันหลังถ้าโรงอาหารคนเต็มก็คงจะมาฝากท้องที่นี่” มิลินเห็นว่าปอร์เช่เข้าหาเธอแบบเพื่อนคนนึง เธอเลยยอมพูดคุยกับเขาบ้าง

“กูว่ามากินที่นี่ก็ดีนะ” มินนี่เห็นด้วยเพราะเดินออกมาก็ไม่ไกล อาหารและน้ำก็อร่อยด้วย

“เราออกมาด้วยคนนะ” แววตาของปอร์เช่เป็นประกาย แต่พอเห็นมิลินทำหน้านิ่ง เขาก็กะพริบตาปริบ ๆ

“เราออกมาด้วยไม่ได้เหรอ”

“ถ้าออกมาบ้างก็คงได้นะ แต่ถ้าบ่อย ๆ ก็คงไม่ได้อะ เราไม่ได้อยากมีเพื่อนสนิทเป็นผู้ชาย” มิลินเอ่ยออกไปตามตรง เธอไม่ได้เปิดใจให้ปอร์เช่มาเป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกัน เพราะเธอไม่เคยคิดอยากมีเพื่อนผู้ชายเลย อยากมีเพื่อนผู้หญิงมากกว่าจะได้ชวนกันช็อปปิงได้

“มิลิน” มินนี่กดเสียงต่ำดุเพื่อนรัก ที่พูดตรงซะอีกฝ่ายหน้าเหวอไปแล้ว

“ขอโทษที่พูดตรง ๆ นะ” มิลินเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ถึงเธอจะขอโทษที่พูดแบบนั้นแต่ก็ยังยืนกรานว่าจะไม่รับปอร์เช่เข้ากลุ่มด้วย

“ไม่เป็นไรเลย เธอตรง ๆ แบบนี้แหละดีแล้ว”

มิลินคลี่ยิ้มบาง ๆ แล้วกินข้าวต่อ ปอร์เช่ลอบมองมิลินอยู่เรื่อย ๆ ตอนแรกแค่ตกใจเพราะไม่เคยเจอใครพูดตรงแบบนี้ แต่นั่นก็ทำให้เขายิ่งรู้สึกว่าเธอน่าสนใจมากขึ้นไปอีก และจะหาทางให้มิลินยอมเปิดใจให้เขาจนได้…