บทที่ 4

“แล้วคิดว่าเขาจะหายโกรธเหรอ” คำถามของใบหญ้าทำให้ฉันส่ายหน้า ฉันคิดว่าเขายังโกรธแหละ แต่มันไม่มีทางเลือก จะให้รอจนเขาหายโกรธ คงไม่มีวันนั้น

         “ก็ไม่คิดว่าเขาจะหายโกรธไง เลยต้องใช้ไม้เด็ดเอาตัวเข้าแลก รอบนี้ฉันจะทำให้เขาหลงยิ่งกว่าเดิม ยังไงเขาก็เคยรักฉัน คงจะเหลือเยื่อใยบ้างแหละ...”

         เยื่อใยของความรักที่เขาเคยมีให้ฉัน หวังว่าจะยังมีให้ฉันบ้างนะทะเล

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปแล้ว คนที่ผมไม่คิดจะติดต่อ ก็ไม่ยอมติดต่อมาสักที ตกลงเป็นเพื่อนนอนกัน ไม่ใช่วันไนต์สักหน่อย ทำไมหายไปเลย

         ไม่อยากส่งข้อความไปหา เดี๋ยวจะเป็นหลักฐานอีก อย่างที่บอก สำหรับผม เธอก็แค่แฟนเก่าคนที่ทิ้งผมไปอย่างไม่ไยดีตั้งแต่เมื่อตอนผมอยู่ปีหนึ่ง

         “เป็นอะไรไอ้เล จ้องมือถืออยู่ได้”

         “ฟังเพลง” ผมบอกกับไอ้ฟ้าทั้งที่ไม่ได้เปิดเพลง

         “เพลงห่าอะไร กูเห็นมันเขี่ยไปเขี่ยมา” ไอ้ไม้นี่เรื่องอื่นฉลาดดีจัง ยกเว้นเรื่องเรียนนี่แหละ

         “ไม่เสือกสักเรื่องได้ไหมพี่ไม้”

         “มึงแก่กว่ากู อย่าเสือกเรียกกูพี่” มันยังไม่วายด่าผมอีก แค่เรียกพี่ อะไรของมัน

         “มันเป็นอะไรวะไอ้ฟ้า ดูอารมณ์ไม่ดี” ผมหันไปถามกับเวหา หรือสายฟ้า แต่พวกผมจะเรียกมันแค่ไอ้ฟ้า สั้น ๆ ฟังง่าย

         “ไม่รู้มัน” ไอ้สองคนนี่ดูจะมีความลับกับผม แต่ผมไม่สนใจหรอก สนใจแค่ว่า...

         แม่ง โทรไปก่อน เธอจะคิดว่าผมอยากสานต่อความสัมพันธ์ไหมวะ

         ส่งข้อความไปยิ่งดูไม่ดี มีหลักฐาน แถมยังอ่านซ้ำ ๆ ได้ เอาไงดีวะ อยากก็อยาก

         อารมณ์เหมือนเราได้กลับมากินของโปรดที่ไม่ได้กินมานาน พอได้กินอีก เราก็ไม่อยากหยุดกิน

         “เย็นนี้ไปเที่ยวไหม” เสียงของไอ้ไม้ถามขึ้น ไปเที่ยวเหรอ หรือว่าไปเที่ยวรอบนี้อาจจะเจอเธออีก แล้วก็ทำเป็นชวนไปนอนด้วยกันดีไหมวะ

         แค่จะนอนกับผู้หญิงสักคนทำไมต้องยุ่งยากขนาดนี้วะ

         สุดท้ายคืนนี้ผมก็แห้ว ไม่เจอเธอ กลับห้องมาอย่างเซ็ง ๆ ตอนก่อนออกจากห้องคิดว่าถ้าเธอไม่มา ก็หิ้วใครสักคนเข้าโรงแรม แต่กลับไม่ได้ทำอย่างนั้น

         ตอนนี้แม่งไม่มีอารมณ์

         หายไปไหนวะ

         “อือ” เสียงปลายสายน่าจะหลับอยู่ ผมดูเวลา ตอนนี้ตีหนึ่งแล้ว

         “หลับอยู่เหรอ”

         “ทะเลเหรอ” น้ำเสียงเธอเหมือนไม่แน่ใจว่าปลายสายคือผมหรือเปล่า เธอไม่ได้เมมเบอร์ผมไว้สินะ

         “อืม ออกมาหน่อยไหม โรงแรมเดิม”

         “คือ...เอ่อ คือ...” เหมือนเธอจะอึดอัด หรือไม่อยากมา

         “โอเค เราไม่รบกวนแล้ว แค่นี้นะ”

         “เดี๋ยวทะเล คือเราใช้ปากให้ได้ไหม เราเป็นเมนส์”

หัวใจผมเต้นผิดจังหวะกันเลยคราวนี้ นึกถึงภาพเธอจะใช้ปากให้แล้วก็ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หื่นแหละยอมรับ ไม่ใช่ว่าไม่เคย แต่เท่าที่จำได้ กับเธอน่าจะไม่กี่ครั้ง

         “เอาไว้หายก่อน กลัวเลอะ” จริง ๆ ผมไม่อยากทำเพราะมันคือการเอาเปรียบเธอ จะให้เธอใช้ปากให้ผม แต่เธอกลับค้างคา

         ว่าแต่ปากที่บอกออกไปกับความคิดช่างขัดแย้ง

         แล้วกูจะแคร์เพื่อ เป็นแค่เพื่อนนอน ไม่ใช่แฟน

         “เราไม่ทำเลอะหรอก”

         “ไม่เป็นไร ไว้เธอหายก่อนก็ได้” ผมปฏิเสธอีกครั้ง เธอเงียบไป ผมไม่ได้เห็นสีหน้าเธอ ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอคิดอะไรอยู่

         “ทำไมเงียบ ปวดท้องเหรอ” ถ้าจำไม่ผิด เธอไม่ปวดท้องเมนส์นี่นา หรือว่าตอนนี้ปวดแล้ว

         “เปล่า ไม่มีอะไรหรอก แค่นี้นะ”

         “เดี๋ยว!” ก่อนที่เธอจะวางสาย ผมรีบห้ามเธอไว้ก่อน

         “มีอะไร” นั่นสิ มีอะไรวะ เรียกไว้ทำไม แม่งเอ๊ย! ผมได้แต่สบถในใจ ก่อนจะเปล่งคำพูดที่แม่งโคตรแมนออกไป

         “เธอติดค่าโรงแรมเราอยู่”

         “อ๋อ จะให้โอนให้ไหม เอาหมายเลขบัญชีมาสิ”

         “ไว้รอบหน้าเธอออกนะ อย่าเบี้ยว แล้วเมนส์จะหายวันไหน” นอกจากทวงค่าโรงแรมแล้วยังถามวันใช้งานได้อีก เลวกว่านี้คงไม่มีอีกแล้วว่ะ แต่เลวแค่นี้ยังน้อยไปกับสิ่งที่เธอทำให้ผมเสียใจ

         ในเมื่อเป็นคนดีแล้วเธอไม่เห็นค่า ตอนนี้ก็จะขอเป็นคนเลวบ้าง

         “เราไม่โกงหรอก ไว้เราหายแล้วนัดไปนะ”

         “อืม แค่นี้นะ” ผมกดวางสายโดยไม่รอคำล่ำลาจากเธอ ถ้าแค่นี้ทนไม่ได้ก็แล้วแต่ ผมเจอมาเยอะกว่านี้เสียอีก นึกถึงตัวเองตอนเป็นไอ้หน้าโง่เมื่อตอนอยู่ปีหนึ่ง ไม่มีแล้วไอ้ทะเลคนนั้น

         “แม่งมือก็ได้วะ” ก้มลงมองน้องชายมันตั้ง ตั้งแต่เธอพูดว่าใช้ปากแล้ว

         แค่คำพูดของเธอก็ทำผมแข็งขนาดนี้ได้ยังไงกัน แม่มดชัด ๆ

         “อา...ดาว” สุดท้ายภาพที่ผมใช้ในจินตนาการก็ไม่พ้นภาพของเธอ ทุกครั้งที่ปลดปล่อยตัวเอง ภาพในหัวที่ผมคิดมีแค่เธอคนเดียว