บทที่ 5

ไม่อิ่ม...ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นวันนี้เป็นวันที่ห้าแล้ว หลังจากคุยกับเธอวันนั้น

         เป็นเมนส์นี่ ปกติเขาเป็นกันกี่วันวะ ว่าแล้วผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาค้นหาข้อมูล

         สามวันถึงหนึ่งสัปดาห์แล้วแต่คนเหรอวะ แล้วเธอเป็นกี่วันกันแน่ ผมไม่แน่ใจ ตอนที่เราคบกัน ผมจำได้ว่าไม่น่าจะเกินห้าวันนะ ถ้าห้าวันเธอก็น่าจะหายแล้วไหม ทำไมยังไม่โทรมาอีก

         “ผู้หญิงเป็นเมนส์กี่วัน”

         “เฮ้ย!! ไอ้ห่า มาตอนไหนเนี่ย” ผมตกใจเมื่อไอ้ไม้มันมาอยู่ข้างหลังผม แถมไม่พอ ยังอ่านข้อความที่ผมเซิร์ชอีก

         “อะไรของมึง ต้องตกใจขนาดนั้น?”

         “มึงไม่มีมารยาท มาอ่านหน้าจอกูได้ไง” ผมอดจะด่ามันไม่ได้เลยจริง ๆ ไอ้เพื่อนไร้มารยาท

         “อย่างกับมึงมีครับ ไอ้เพื่อนเล มึงนั่นแหละตัวดี”

         “ไอ้ฟ้า มึงมาก็ดี ช่วยด่าไอ้ไม้หน่อย มันแอบมาส่องหน้าจอกู” ไอ้ฟ้าเดินเข้าห้องเรียนมาพอดี ผมเลยรีบฟ้องมันทันที ไอ้ฟ้าคือคนที่ดูเป็นผู้ใหญ่สุดในกลุ่ม คงเพราะมันมีน้องสาวมั้ง ผมเลยมองว่ามันดูโตกว่าพวกผม

         “ไอ้ไม้ มึงอย่าทำอีก”

         “เออ”

         “อะไรวะ ทำไมมันเชื่อฟังมึงง่ายขนาดนี้วะ”

ไอ้ไม้ไม่เถียงไอ้ฟ้าสักคำ ทีกับผม เถียงตั้งแต่ผมยังไม่ทันอ้าปาก

         “อ้าว เชื่อฟังก็ว่าอีก มึงนี่แปลกนะ ว่าแต่มึงจะอยากรู้ว่าผู้หญิงเป็นเมนส์กี่วันไปทำไม อย่าบอกว่ามีแฟนหรือแม่งไปทำใครท้องหรือเปล่าวะ” ดูความคิดของไอ้ไม้แต่ละอย่าง ความคิดไม่ได้ดีเหมือนหน้าตาที่มีตำแหน่งเดือนมหาวิทยาลัยห้อยท้ายเลยสักนิด

         “อย่าเสือก” ผมด่ามันไปหนึ่งกรุบ

         “มีพิรุธ ใช่แน่ ทำผู้หญิงท้องแน่ว่ะฟ้า มึงเตรียมยกขันหมากไปขอสาวให้มันเลย”

         “กูไม่ใช่พ่องมัน! จะได้ไปขอสาวให้มัน”

เรื่องไร้สาระละเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ผมละอยากจะถีบเพื่อนตัวเองสักที ถ้าไม่ติดว่าอาจารย์กำลังจะเริ่มสอน

         “เออ กูว่าจะถาม ตกลงมึงกับน้องเตยหอมนี่ยังไง” คำถามของไอ้ฟ้าทำผมชะงัก ผมกับเตยหอมเหรอ แค่เป็นลุงกับหลานรหัส จะมีอะไรมากกว่านั้น

         “จะอะไร ก็รุ่นพี่รุ่นน้องไหมวะ” ผมตอบออกไปตามความจริง ไม่ได้คิดอะไรกับรุ่นน้องมากกว่านั้น

         “ดูน้องเขาปลื้ม ๆ มึงนะ” คำพูดของไอ้ฟ้าทำผมคิดหนัก ปกติกฎข้อห้ามของผมคือรุ่นน้องในเซตเดียวกัน

         “กูไม่ได้คิดอะไร” ผมย้ำความมั่นใจให้เพื่อนอีกรอบ

         “มึงไม่ได้คิด ไม่ได้แปลว่าน้องมันจะไม่คิด ไอ้ภพ บอกว่าน้องเขาคิดกับมึงมากกว่ารุ่นพี่” คำพูดของไอ้ไม้ไม่ได้ทำให้ผมกังวล เพราะปกติก็มีคนมาชอบพวกผมสามคนเยอะอยู่แล้ว ผมยังไม่เข้าใจว่าพวกมันจะกังวลใจอะไรกับเรื่องนี้

         “รู้แล้วน่า กูรู้ว่าอะไรเป็นอะไร” ผมบอกเพื่อนให้คลายกังวล สำหรับผม เรื่องพวกนี้ไม่มีอะไรน่ากลัว ทุกอย่างควบคุมได้

“พี่เล วันนี้มีซ้อมเหรอคะ” เสียงของเตยหอมทำให้ผมเงยหน้าจากหนังสือในมือ เธอเดินเข้ามากับเพื่อนสนิท ถ้าผมจำไม่ผิด น่าจะชื่อเบล

         ขวามือผมคือไอ้ไม้ที่กำลังหลับฟุบโต๊ะอยู่ ไม่รู้ว่ามันอดนอนมาจากไหน นอกจากนอนในห้องเรียนแล้วมันยังมานอนที่หน้าลานเกียร์อีก

         “อืม มีซ้อม อย่าลืมไปเชียร์นะ ไอจีมอประกาศแล้วเหรอ” ผมถามคนที่มานั่งข้าง ๆ ผมอย่างเนียน ๆ รู้แหละว่าเธอชอบผม แต่ผมไม่ได้คิดไปมากกว่ารุ่นน้อง แต่จะให้แสดงความรังเกียจเธอก็ใช่ที่ ถ้ายังอยู่ในขอบเขตที่ไม่มากเกินไป ผมก็พอรับได้

         “ภพอธิบายตรงนี้ให้หน่อยได้ไหม เราอ่านแล้วไม่เข้าใจ” น้องเบลที่นั่งตรงข้ามผมกระซิบถามกับไอ้ภพซึ่งเป็นรุ่นเดียวกับพวกเธอสองคน

         ที่พวกผมสนิทกับไอ้ภพเพราะมันเป็นหลานรหัสของไอ้ไม้ แต่กลับเรียนเก่งกว่าลุงรหัส นัดเจอกับมันวันนี้เพราะมันจะช่วยไอ้ไม้ทำรายงานนั่นแหละ

         ผมดูแล้ว น้องคนที่ชื่อเบลนี่คงชอบหลานรหัสไอ้ไม้อย่างไม่ต้องสงสัย แต่ดูแล้วไอ้เด็กหน้าหล่อนี่จะไม่ได้สนใจเพื่อนร่วมสาขาสักเท่าไร

         “เดี๋ยวเราส่งชอร์ตโน้ตให้ ตอนนี้ขอทำรายงานก่อน” น้ำเสียงเย็นชาถูกส่งออกไป ทำให้น้องเบลถึงกับหน้าเสีย ผมใส่หูฟังและอ่านหนังสือต่อเพราะไม่อยากคุยกับสองสาวนี้เพิ่มแล้ว

         ไม่นานสองสาวก็ขอตัวออกไป ผมจึงมองหน้าหลานรหัสของไอ้ไม้อย่างมีคำถาม

         “เบลชอบมึง?” ผมพูดออกไปเพราะอยากได้คำอธิบายเพิ่ม ว่าเขาชอบมึง มึงไม่ชอบเขาเหรอ อะไรทำนองนี้ แต่ดูเหมือนไอ้เด็กปีหนึ่งคนนี้มันกวนตีนใช้ได้