บทที่ 1

2 ทุ่ม@ทางขึ้นลิฟต์คอนโด

“รอด้วยค่ะ...รอด้วย” เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกฉันต้องชะงักเท้าทันที เพราะผู้ชายที่แอบชอบมาตั้งแต่ปีหนึ่งจนตอนนี้ขึ้นปีสามแล้วก็ยังชอบเขาอยู่ยืนขวางประตูจ้องหน้าฉัน ฉันไม่เคยเจอเขาในระยะใกล้เท่านี้มานานแล้ว ใจเต้นแรงจนแอบกังวลกับตัวเอง ว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจนี้ไหม

“จะไปไหม” เสียงทุ้มทำให้ฉันสะดุ้งรีบเดินเข้าลิฟต์ไปทันที กำลังจะแตะการ์ดแต่เห็นว่าหมายเลขชั้นถูกกดไว้แล้ว

“ชั้นเดียวกัน” เขาเอ่ยถาม

“อืม” ไร้เสียงของเราสองคน ฉันยืนมุมสุดของลิฟต์ ไม่กล้ามองหน้าเขา แล้วหยิบมือถือขึ้นมากดเข้าไลน์กลุ่มอ่านข้อความที่เพื่อนส่งมา 

เพิ่งรู้ว่าเขาพักที่นี่ทั้งที่อยู่มาแล้วหนึ่งสัปดาห์ บังเอิญหรือจะเป็นพรหมลิขิตของฉันกับเขา..คิดแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ ไม่รู้ว่าพวกนี้ส่งอะไรมาแต่ใจฉันมันฟูมาก

“เอ๊ย ..” ฉันร้องเสียงหลงพร้อมสะบัดข้อมือจากมือเขา ด้วยความตกใจเพราะอยู่ ๆ เขาก็มาดึงแขนฉัน

“จะร้องทำไม จะไม่ออกมาหรือไง ลิฟต์จะปิดแล้ว” คงเพราะฉันมัวแต่ยิ้มให้มือถือและพรหมลิขิตของเรา ประตูลิฟต์เปิดปิดตอนไหนฉันยังไม่รู้เลย

“โทษที...โทษที..ออกค่ะออก”

เขาไม่ได้สนใจฉันอีกและเดินนำไปยังทางเดิน ฉันหยุดตรงห้องของน้าสาว ส่วนเขาเดินเลยไป ห้องฉันกับเขาคือห้องเยื้อง ๆ กัน นี่มันพรหมลิขิตชัด ๆ ชัดกว่านี้ไม่มีอีกแล้วแก้ว

คืนนี้ต้องเปิดไลน์เม้าส์ซะแล้วเพราะพฤกษาเป็นขวัญใจของคนทั้งมหาวิทยาลัยและด้วยเหตุที่เขายังไม่มีแฟนตัวจริงเขาจึงตกเป็นแฟนมโนของสาว ๆ เกือบทุกคน

ตัวจริงเขายิ่งหล่อ..หล่อมาก ...ฮือ..อยากได้

ฉัน...แก้ว หรือ กานดา ตอนนี้ฉันไม่ใช่เด็กต่างจังหวัดคนเดิมอีกแล้ว เพราะฉันมาอยู่เมืองหลวงของประเทศได้เกือบสามปีแล้ว ชีวิตใหม่ที่นี่เป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็นไป แต่เพราะเรื่องราวในวันนั้นที่ทำให้ฉันกับเขาต้องมาเกี่ยวข้องกัน

เขาคือผู้ชายที่ฉันแอบชอบมาตั้งแต่อยู่ปีหนึ่ง แต่เพราะอยู่กันคนละคณะฯทำให้ไม่ค่อยได้เจอกันสักเท่าไร ไม่สิ…ฉันต่างหากที่อยากเจอเขาบ่อย ๆ เพราะเขาไม่เคยรู้จักฉันเลย เป็นฉันเองที่รู้จักเขา ผู้ชายสุดหล่อที่มีตำแหน่งเดือนมหาวิทยาลัย…ต้นไม้ พฤกษา พฤกษ์ไพศาลสกุล

เขาผู้มีหน้าตาเป็นอาวุธของแท้ ความหล่อของเขานั้นเรียกได้ว่าหล่อแบบไม่เกรงใจใคร ก็ไม่แปลกที่จะมีตำแหน่งเป็นถึงเดือนมหาวิทยาลัย ถึงคนหล่อในมหาวิทยาลัยจะมีมากมาย แต่เขาแตกต่างกับทุกคนที่ฉันเคยรู้จัก

เดือนมหาวิทยาลัยที่มีดีกรีเป็นถึงเด็กวิศวะฯคอมภาคอินเตอร์ ไม่บอกก็รู้ว่าดูจากหน้าตาท่าทางและสาขาที่เรียนแล้วเขาคงเป็นลูกคนมีเงินและคนอย่างเขาต้องไม่เคยสนใจผู้หญิงธรรมดาอย่างฉันแน่นอนอยู่แล้ว

ฉันรับจ้างทำงานทุกอย่างที่พอจะทำได้ เรียกฉันว่าเป็นวัยรุ่นกำพร้าได้ไหมนะ พ่อแม่และพี่เสียไปตั้งแต่ตอนฉันกำลังจะขึ้นปีสอง ทำให้ฉันต้องดิ้นรนในเมืองหลวงตามลำพัง ฉันมีน้าสาวที่ช่วยฉันบ้างในบางครั้งถ้าฉันขอให้ท่านช่วย แต่ฉันก็พยายามช่วยเหลือตัวเองให้ได้มากที่สุด กินให้น้อย นอนให้น้อย แต่ทำงานให้เยอะเข้าไว้

จนวันหนึ่งน้าสาวของฉันต้องย้ายตามสามีไปทำงานที่ต่างประเทศ คอนโดที่ทั้งสองสามีภรรยาพักอาศัยอยู่จึงว่างและไม่ต้องการปล่อยเช่าเพราะไม่ไว้ใจ แต่จะไม่ให้ใครมาอยู่เลยก็จะต้องลำบากเรื่องหาคนทำความสะอาด

ทำให้ฉันได้มีสิทธิ์มาอยู่เฝ้าคอนโดหรูใกล้มหาวิทยาลัยเพราะน้าเขยของฉันเคยทำงานที่มหาวิทยาลัย เลยซื้อคอนโดที่นี่ไว้ มันดีสำหรับฉันมากเพราะไม่ต้องเดินทางให้เสียเวลา เดินข้ามสะพานลอยไปก็ถึงมหาวิทยาลัยแล้ว

ใครจะคิดว่าการมาอยู่ที่นี่จะดีแบบนี้ ได้อยู่คอนโดเดียวกับผู้ชายที่ตัวเองชอบ

“แกทายสิว่าฉันเจอใคร”  ฉันถามเพื่อนเพราะรู้ว่าเพื่อนต้องตื่นเต้นกับฉันแน่นอน

“เจอใคร อะไรของแกอีแก้ว” นาตาลีสาวสวยในกลุ่มเอ่ยถามอีกสองสาว วีรดากับอิงดาวทำหน้าเหมือนรอฟังคำตอบอยู่

“ฉันอยู่คอนโดเดียวกับต้นไม้ พฤกษา”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดด” เสียงกรีดร้องสนั่นในวิดีโอคอลของกลุ่ม

“แกเดือนมหาวิทยาลัยเลยนะ เป็นไงตัวจริงหล่อไหม” นาตาลีถามขึ้นอย่างตื่นเต้นและสนใจ

“หล่อมากแก..หอมด้วยแก..ฮือ...อยากได้” ฉันบอกเพื่อนไปอย่างที่อยากได้เขาจริง ๆ 

“อีแก้วใจเย็น ๆ แก ถึงการข่มขืนผู้ชายมันจะไม่ผิดกฎหมาย แต่มันก็น่าอาย” อิงดาวพูดออกมาแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจสิ่งที่เพื่อนเตือน

“แกรู้ไหม ฉันชอบเขาตั้งแต่ปีหนึ่ง นี่มันพรหมลิขิตชัด ๆ เลยแก”

“งั้นคงพรหมลิขิตทั้งคอนโดแล้วมั้งแก” อิงดาวยังคงพูดทำลายความหวังของฉันต่อไป ส่วนเพื่อนอีกสองคนได้แต่ส่ายหน้าในความหลงสามีมโนของฉัน