บทที่ 2

“อิง แกอิจฉาฉันใช่ไหม” ฉันด่าอิงดาวออกไปอย่างไม่คิด

“ฉันเนี่ยนะอิจฉาแก”

“เออ..หรือแกแอบชอบผัวฉัน”

“โว้..ผัวมโนนะสิ...นั่นใครพฤกษานะแก..แกจำดาวคณะฯเราตอนไปจีบต้นไม้ได้ไหม ยังโดนหน้าแหกกลับมากลางไอจีเลย” ใช่ถ้าพูดถึงความร้าย เขาร้ายจริงแหละ ถ้าจำไม่ผิดเหมือนดาวคณะฯวิทย์ชั้นปีเดียวกันกับฉัน เธอแท็กไปหาเขาในวันวาเลนไทน์พร้อมดอกกุหลาบช่อโต

คนทั้งมหาวิทยาลัยต่างคิดว่าทั้งสองคงคบกันแล้ว แต่ต้นไม้กลับโพสต์รูปน้องหมาแล้วบอกว่ารักแค่ตัวนี้ แถมยังอันฟอลโลไอจีผู้หญิงไปเลย แสบไหมล่ะ...เขาน่ะตัวร้าย ตั้งแต่นั้นมาไม่มีใครกล้าเล่นกับเขาอีกเลย

หลังจากวันนั้นฉันก็แทบไม่เจอเขาอีกเลย เราสองคนเหมือนอยู่กันคนละโลก เพราะฉันต้องออกไปทำงานแต่เช้าและกลับมาตอนค่ำ ส่วนวันหยุดไม่ต้องนึกถึงไม่เคยมีเพราะอย่างงี้ไงเลยไม่มีแฟนสักที แต่ถ้ามีก็คงตัดใจจากพฤกษาไม่ได้อยู่ดี  

วันนี้เราบังเอิญเจอกันอีกครั้ง สายตาสงสัยของเขาที่จ้องฉันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัด เพราะที่พักตรงนี้ ชั้นนี้ อย่างที่รู้ว่าราคาของมันไม่ธรรมดา ทั้งราคาขายและก็ค่าเช่า และคนอย่างเขาก็คงน่าจะเดาออกว่า คนธรรมดาอย่างฉันไม่น่าจะมาเช่าได้ นักศึกษาที่อาศัยอยู่ที่นี่ มีแค่สองประเภท หนึ่งคือบ้านรวยแบบเขา สองคือเด็กเสี่ย

ดูจากสายตาของเขาแล้ว ฉันก็คงถูกจัดอยู่ในประเภทที่สองอย่างไม่ต้องสงสัย เราไม่เคยทักทายแนะนำตัวกันอย่างเป็นทางการ ถึงเราจะเคยเจอกันตอนที่เลี้ยงวันเกิดพี่นาย(นางเอกจากเรื่องสายรักสายรหัส)ก็เถอะ แต่ฉันคิดว่าเขาคงแค่รู้สึกคุ้นหน้าฉันเท่านั้นคงจำชื่อฉันไม่ได้หรอก

 แต่ช่างเถอะ จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร อย่างไรเสียต้นไม้ก็เป็นสามีมโนของฉันไปแล้ว

หลังจากวันนั้นที่เจอกันหน้าลิฟต์แล้ว ก็ไม่เคยเจอเขาอีกเลยจนเวลาผ่านล่วงเลยไป จากเกือบสัปดาห์ กลายเป็นสองสัปดาห์ ฉันก็ยังไม่เจอเขาอีกเลย บางวันฉันก็แอบฟังเสียงเปิดประตูนะ อยากออกไปเจอเขาแต่ก็ไม่กล้า...คนแอบรักนี่ลำบากจัง

วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้าย ฉันกับเพื่อนไปเที่ยวฉลองสอบเสร็จกันก่อนปิดเทอม ซึ่งวันนี้สถานบันเทิงเต็มไปด้วยนักศึกษาที่มาฉลองสอบเสร็จ พวกเราเต้นกันแบบสนุกสุดเหวี่ยงฉันก็มึน ๆ นะแต่ก็ไม่ได้เมามาก  กว่าจะกลับถึงห้องเกือบตีสอง ปิดเทอมคงไม่ได้เจอเพื่อน แต่ก็ไม่เป็นไรแค่เดือนเดียว เพราะไม่ใช่ช่วงปิดเทอมใหญ่

ฉันขึ้นลิฟต์มาถึงหน้าห้องตัวเอง ยังไม่ทันเปิดประตูห้องก็มาสะดุดกับร่างคนเมาที่นอนอยู่หน้าห้องเสียก่อน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร ถึงเขาจะนั่งหันหลังก้มหน้า ฉันก็จำเขาได้ ต่อให้เห็นแค่เส้นผมฉันก็จำเขาได้แล้ว

“นายมาทำอะไรหน้าห้องฉัน” ไม่มีเสียงตอบรับจากคนเมา

“ต้นไม้…ไม้” ฉันเขย่าแขนเขาหลายที แต่คนเมาก็คือคนเมาเพราะเขาไม่รับรู้ ได้แต่ตอบอะไรไม่รู้ที่ฉันไม่เข้าใจ

ใจฉันอยากจะทิ้งคนเมาไว้ตรงนี้นะ ฉันพยายามแล้วจริง ๆ  ฉันพยายามจะลากตัวเขาให้กลับห้องของเขาแต่เขาก็ตัวหนักเหลือเกิน แล้วฉันผู้หญิงตัวเล็ก ๆ จะไปแบกผู้ชายตัวโตได้ยังไง

“ไม้ ๆ  ตื่น ๆ” ฉันเรียกเขาหลายต่อหลายครั้งแต่ก็ไม่เป็นผลเขาไม่ยอมขยับไปไหนเลย ง่วงก็ง่วงทำยังไงดี ครั้นจะดันตัวเขาให้พ้นจากประตูหน้าห้องจะได้เปิดประตูได้ เขาก็ดันนอนตะแคงลงบนพื้น ไม่สนแล้วเมามากง่วงมากตาพร้อมปิดแล้ว เดี๋ยวฉันขอเข้าห้องไปแล้วค่อยโทรบอก พี่ รปภ. ให้มาลากเขากลับห้องแทนดีกว่า

แต่แล้วใครจะคิดว่าคนที่หลับ อยู่ ๆ ก็ตื่นขึ้นมาในตอนที่ฉันแตะคีย์การ์ด แล้วก็รวบตัวฉันเข้ามาในห้องพร้อมกัน ปากร้อนของเขาที่เต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ บดขยี้กับปากฉันอย่างไม่ปรานี

“ปล่อย ปล่อย...ปล่อย..อื้อ” ฉันพยายามดันตัวเขาออกจากตัวฉัน แต่ดูแล้วมันเหมือนเอาไม้จิ้มฟันไปงัดไม้ซุง ไร้ซึ่งกำลังจะต่อต้าน

“อื้อ ... อือ”

เขาก็ไม่ยอมปล่อยตามที่ฉันขอ เพียงไม่นานลิ้นหนา ๆ ของเขาก็เข้ามาอยู่ในโพรงปากนุ่มของฉัน สองลิ้นพันเกี่ยวกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ลมหายใจหอบแรงของเราทั้งคู่ ยิ่งสร้างความต้องการให้เรามากขึ้น

ฉันพยายามจะห้ามเขาด้วยแรงที่มีอันน้อยนิด แต่เขาไม่สนใจแถมยังกอดฉันมากกว่าเดิม เมื่อห้ามเขาไม่ได้ และแรงปรารถนาในตัวฉันก็มีเพิ่มมากขึ้น จากแรงที่คอยผลักไสเขาก็เปลี่ยนเป็นจูบตอบเขา แขนเรียวโอบรัดรอบคอเขา อย่างหลงใหล ไม่อยากออกจากอ้อมแขนของเขา