ตอนที่7

สองสัปดาห์ต่อมา

เนื่องจากพรุ่งนี้เป็นวันประกวดดาว&เดือน ร่างบางจึงตัดสินใจมาทำผมที่ร้าน โดยมีร่างสูงมาเป็นเพื่อน

"มึงว่าทำทรงอะไรดีวะ" ฉันที่นั่งอยู่บนโซฟา เปิดหนังสือหาเพื่อหาแบบทรงผม

"ตัดสั้นแล้วย้อมสีผมดีไหม?"

"ตัดสั้นเหรอ" ฉันจับผมตัวเองทำหน้าเสียดาย

"งั้นแล้วแต่มึงอ่ะ มึงอยากได้ทรงไหน เอาแบบที่มึงชอบเลย"

"ผมสั้นเหรอ...อืม...ก็ดีนะจะได้เปลี่ยนลุคไปเลย" ฉันทำท่าคิด ก่อนจะตัดสินใจได้ จากนั้นจึงบอกกับช่างตัดผม และขอคำแนะนำจากช่างตัดผมเพราะคิดไม่ออกว่าจะย้อมผมสีอะไรดี พี่เขาจึงแนะนำสีน้ำตาลซึ่งเป็นสีพื้นฐาน ฉันจึงตัดสินใจเลือกตามนั้น

"มึงกลับไปพักผ่อนก่อนก็ได้ กูน่าจะอยู่ที่นี่อีกนาน" ฉันบอกเขา

"งั้นถ้าเสร็จแล้ว โทรหากูก็ได้ เดี๋ยวกูมารับแล้วไปหาอะไรกินกัน"

"โอเคมึง"

"งั้นกูไปก่อน" เขาพูดจบก็เดินออกจากร้าน

ช่วงเย็น

"กินไรดี" ฉันถามเขา ที่ขับรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่มารับ

"แล้วแต่มึงอ่ะ"

"งั้นไปกินก๋วยเตี๋ยวเรือกัน"

"..."

"ไอ้คิ" ฉันเรียกเมื่อเห็นว่าเขาเงียบ แถมยังเอาแต่จ้องหน้าฉันอีก

"อะไร?"

"มองหน้ากูทำไม"

"กูว่าผมทรงนี้เข้ากับหน้ามึงนะ"

"จะชมกูว่าสวยก็บอก คิกๆ" ฉันหัวเราะ

"..." เขาทำหน้าเอือมระอา แล้วยื่นหมวกกันน็อคให้ฉัน ฉันจึงหยิบขึ้นมาสวม จากนั้นจึงนั่งคร่อมซ้อนรถ โดยเขาเอียงรถให้เล็กน้อย เพราะกลัวว่าขาฉันจะไม่ถึง

ขับรถมาประมาณสิบนาทีก็มาถึงร้านก๋วยเตี๋ยวเรือ ฉันกับเขาเข้าไปนั่งด้านใน แล้วหยิบเมนูมาอ่าน

"ไอ้คิ มึงกินไรอ่ะ"

"กูเอาเส้นเล็กน้ำตกหมู2ชาม กากหมู1 น้ำลำไย1แก้ว" ฉันหยิบปากกามาจดเมนู แล้วก็เลือกกินตามเขา จากนั้นจึงยื่นกระดาษให้เด็กเสริฟ

รอไม่เกินห้านาที อาหารก็มา ฉันกับเขาก็นั่งกินแล้วพูดคุยสัพเพเหระ หัวข้อส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องประกวดดาว&เดือนในวันพรุ่งนี้

หลังจากกินเสร็จ เขาก็ขับรถมาส่งฉันที่หอพัก เมื่อเห็นฉันเดินเข้าไปด้านในหอพัก เขาก็ขับรถออกไป

เช้าวันต่อมา

ร่างบางตื่นแต่เช้า อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็มายืนรอร่างสูงที่หน้าหอพัก

"วันนี้ขับรถใหญ่มาแฮะ" ฉันทักเขา เมื่อนั่งที่เบาะด้านข้างและคาดเข็มขัดนิรภัยแล้ว

"เผื่อได้พวกของขวัญ เวลากลับจะได้ไม่ลำบาก"

"อ๋อ" ฉันพยักหน้ารับ

หลังจากนั้นพวกเราก็มาถึงมหาลัย ฉันกับเขาเดินเข้าไปในห้องที่ใช้ซ้อมเป็นประจำ ก็มีพี่ซูชิ พี่แป้ง รออยู่ก่อนหน้าแล้ว

"ว้าว~ ทำผมใหม่นี่" พี่ซูชิทัก

"ใช่ค่ะ สวยไหมคะ?" ฉันถามยิ้มๆ

"สวยสิ ขนาดไม่แต่งหน้ายังสวยเลย" พี่ซูชิชม

"พี่ก็อวยเกิน เดี๋ยวมันก็ลอยหรอก" เขาแซว

"คิกๆ" พี่ซูชิกับพี่แป้งหัวเราะ จากนั้นพี่ซูชิก็เริ่มแต่งหน้าให้ฉัน ส่วนพี่แป้งแต่งหน้าให้เขา

ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง พี่ซูชิก็แต่งหน้าให้ฉันเสร็จ ฉันรับกระจกมาส่องก็ตกใจกับใบหน้าตัวเอง เพราะฝีมือการแต่งหน้าของพี่ซูชิดีมาก พี่เขาแต่งหน้าให้ฉันแบบโต่วอินผสมละตินซึ่งเข้ากับใบหน้าฉันสุดๆ

"ยิ่งแต่งยิ่งสวย" พี่แป้งเอ่ยชม รุ่นพี่คนอื่นๆที่ทยอยเข้ามาทีหลัง ก็พยักหน้าเห็นด้วย

"ไอ้คิ"

"อะไร?"

"วันนี้กูสวยป่ะ" ฉันเดินไปหาเขาที่นั่งเล่นมือถืออยู่ เขาแต่งหน้าเล็กน้อยและเซ็ทผมเสร็จตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว แถมยังโกงสุดๆ เพราะแต่งนิดเดียวแต่ใช้คำว่าหล่อได้เปลืองมาก

"สวยก็ได้"

"ทำไมต้องมีก็ได้" ฉันเท้าสะเอวถาม

"สวย"

"ฮ่าๆ ดีมาก" ฉันหัวเราะชอบใจ ก่อนจะกระซิบถามเขาต่อว่า "ถ้าฉลามเห็นกู มึงว่าฉลามจะตกหลุมรักกูป่ะ"

"กูไม่รู้ กูไม่ใช่ฉลาม"

"กวนตีน" ฉันเบะปากใส่เขา

"ไหนดูซิ" อาจารย์ที่เลือกพวกเราเป็นดาว&เดือนในวันนั้นเดินเข้ามาในห้อง

"สวัสดีค่ะอาจารย์" ฉันหันไปพนมมือไหว้ เขาก็พนมมือไหว้อาจารย์เช่นกัน

"โอ้...นี่มันยัยเด็กเฉิ่มวันนั้นเหรอ...สวยกว่าที่ฉันคิดไว้ตั้งเยอะ" อาจารย์เอามือปิดปาก ทำหน้าเหลือเชื่อ เอิ่ม เป็นพลังบวกเชิงลบมาก=⁠_⁠=

หลังจากนั้นพวกเราก็ไปตั้งขบวนที่หน้าตึกคณะ โดยมีฉันกับเขาเดินอยู่หน้าขบวน ตามด้วยเชียร์ลีดเดอร์ และคณะกองเชียร์ จากนั้นจึงเคลื่อนขบวนไปที่สนามกีฬา

เมื่อทุกคณะเข้ามาในสนามเรียบร้อย ก็มีอธิการบดีพูดเปิดงาน จากนั้นก็ประกวดดาว&เดือน และเชียร์ลีดเดอร์ และมีเล่นเกมส์สนุกๆ และมีการโชว์บูมของแต่ละคณะด้วย

ในขณะที่ฉันกำลังพักนั่งดื่มน้ำ ฉลามก็วิ่งเข้ามาหา และยื่นโดนัทให้หนึ่งชิ้น

"วันนี้พรีมอย่างสวย เราเกือบจำไม่ได้"

"ขอบคุณนะ" ฉันยื่นมือไปโดนัทและรับคำชมจนแทบจะลอย

"ไปกับเราได้ป่ะ"

"ไปไหน"

"ไปคณะเรา"

"ได้สิ" ฉันรับคำ

"เราขอจับมือได้ไหม" ฉลามถาม

"ได้สิ" ฉันยื่นมือให้เขา เขาจึงจับมือฉันแล้วพาวิ่งเหยาะๆไปยังอัฒจันทร์ของคณะวิศวะฯ

"วี๊ดวิ่ว"

"แปะๆ" เสียงผิวปากกับเสียงปรบมือต้อนรับของคณะวิศวะฯเล่นเอาซะฉันทำตัวไม่ถูก ได้แต่ส่งยิ้มอย่างเขินอาย

"เราชวนมาเล่นเกมส์อ่ะ" เขาชวนเล่นเกมส์วิ่งผูกขาคู่ ซึ่งต้องชวนคนคณะอื่นมาเล่นจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ได้

"แต่เราวิ่งไม่เก่งนะ" ฉันบอกฉลาม

"ไม่เป็นไร เราแค่เอาพรีมมาอวดเฉยๆ"

"ห๊ะ?"

"มีเพื่อนสวยก็ต้องอวดหน่อย" ฉลามหัวเราะ

"แค่เพื่อนเองเหรอ?" ฉันกระเซ้า

"อย่าพูดเล่นแบบนี้บ่อยนะ เดี๋ยวเราเผลอใจ" ฉลามพูดจบก็หัวเราะ

"ปี๊ด" เสียงนกหวีดดังขัดจังหวะ ฉันกับฉลามจึงออกตัววิ่งพร้อมกับผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆ

เสียงเชียร์ เสียงโห่ร้องของคณะวิศวะฯ ทำเอาคนทั้งสนามหันมามองอย่างสนใจ

"ปี๊ด" เสียงนกหวีดดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อได้ผู้ชนะซึ่งไม่ใช่ฉันกับฉลามแน่นอน คนชนะคือเด็กวิศวะฯกับเด็กคณะอื่นซึ่งเป็นผู้ชายทั้งคู่ ส่วนพวกเราได้อันดับเกือบโหล่ และฉันได้รางวัลปลอบใจเป็นปากกาหนึ่งด้าม ไม่สิ สองด้าม เพราะฉลามเอาปากาให้ฉันด้วย

"ขอบคุณมาก...เดี๋ยวเราไปส่งนะ" ฉลามพูด

"บ๊ายบายคนสวย~" เพื่อนๆและรุ่นพี่ของฉลาม พากันบอกลาฉัน ฉันจึงยิ้มรับและโบกมือลาตอบ เมื่อเดินมาถึงคณะฯ ฉันก็เดินไปนั่งกับอคิราห์เหมือนเดิม

"โดนไอ้ฉลามมันล่อลวงเหรอ?" เขาหันมาถามฉัน

"กรี๊ด~ ฉลามน่ารักมาก!!!" ฉันหวีดเบาๆ แล้วเขย่าแขนเขา

"เออๆ กูรู้แล้ว" เขาทำหน้าเอือมระอา

"ดูสิ ฉลามให้ปากกากูด้วยแหละ" ฉันหยิบปากกาขึ้นมาอวดเขา แล้วยิ้มตาหยี

"แรด" เสียงใบเตยที่วันนี้ได้เป็นเชียร์ลีดเดอร์เอ่ยขึ้นจากด้านหลัง ทำให้ฉันหุบยิ้มแทบไม่ทัน

"เป็นอะไรกับฉันมากป่ะ?" ฉันหันไปถามใบเตย ส่วนเขาก็หันไปมองแล้วกอดอกทำหน้าไม่ชอบใจ

"มองอะไร?" ใบเตยเชิ่ดหน้าถาม

"เมื่อกี้ด่าใคร?" ฉันถามใบเตย

"ด่าใคร? ฉันพูดลอยๆ ถ้าอยากเสนอหน้ารับก็รับไปสิ" ใบเตยจีบปาก จีบคอพูด

"เก็บความอิจฉาไว้บ้างก็ได้ มันล้นจนต้องหาที่ระบายเลยเหรอ?" เขาขมวดคิ้วถามใบเตย

"เรื่องของผู้หญิง...เป็นผู้ชายอย่าเสนอหน้า!! ถ้าไม่อยากโดนด่าว่าไอ้หน้าตัวเมีย" ใบเตยชี้หน้าเขา

"จะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายผมก็ไม่สน...ผมรู้แค่ว่าไอ้พรีมเป็นเพื่อนผม" เขากอดอกทำสีหน้าเคร่งขรึม

"นี่รุมกันเหรอ?" ใบเตยพูดจบก็ปล่อยโฮ ปิดหน้าปิดตาร้องไห้ เล่นเอาฉันงง

"มึงร้องไห้บ้างสิ" เขากระซิบบอก ฉันจึงแอบหยิกตัวเองแล้วร้องไห้บ้าง คนอื่นๆจึงหันมามองพวกเราเป็นตาเดียว อาจารย์จึงมาระงับเหตุการณ์ โดยให้ขอโทษกันและกัน ด้วยความที่คนเยอะ พวกเราจึงขอโทษเพื่อให้มันจบๆไป