บทที่ 10 อย่าคิดว่าจะยอมโดนทำฝ่ายเดียว

บทที่ 10 อย่าคิดว่าจะยอมโดนทำฝ่ายเดียว

หลังจากที่พาฮว๋าเย่เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันเฟิงมี่ได้ให้ลูกสาวตัวน้อยนอนพักกลางวันส่วนตัวเธอเองก็จัดการเก็บเสื้อผ้าที่ซื้อมาใหม่วันนี้ ระหว่างนั้นก็คิดหาหนทางรับมือจากซูหรงและชู้ของเธอ

'จะทำยังไงดีนะ ฉันถึงจะรู้ว่าซูหรงมีแผนการอะไร? ทำยังไงฉันถึงจะปลอดภัยจากทั้งสองคนนี้ได้ แล้วเมื่อไหร่ที่หลวนหลงจะกลับมาฉันกับฮว๋าเย่จะได้ปลอดภัยเสียที แต่ทว่าเขากลับมาแล้วเชื่อฟังแม่ของเขาฉันเองจะพาฮว๋าเย่ออกจากบ้านหลังนี้ทันที ' เมื่อเธอจัดการเก็บเสื้อผ้าเสร็จจึงเดินไปทางหน้าต่างเห็นว่าตอนนี้ดวงตะวันเริ่มคล้อยต่ำลงมากแล้ว เธอเลยเดินลงมาด้านล่างเพื่อทำอาหารให้ฮว๋าเย่กิน

ตอนนั้นนั่นเองซูเจี้ยนกำลังนั่งจิบชาอยู่เห็นสะใภ้เล็กเดินลงมาจากชั้นบนเธอกวาดสายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้าเห็นว่าเฟิงมี่สะใภ้เล็กเปลี่ยนแปลงการแต่งตัวจนแทบไม่เหมือนเดิม เธอไม่พอใจรีบวางแก้วชาลงพร้อมจิปากตำหนิออกมา

"ฮึ ฮึ ว่าแต่สะใภ้ของฉันแกเองก็ไม่เห็นจะต่างเลย มีเงินเข้าหน่อยก็เอาไปแต่งตัวซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ ที่แต่งตัวรัดรูปแบบนี้ตั้งใจจะไปให้ชู้ของแกดูสินะ เมื่อไหร่ลูกชายของฉันจะเลิกโง่เสียทีนะ ตาสว่างได้แล้วว่าแกมันแค่ผู้หญิงสำส่อน" เฟิงมี่กัดเม้มปากเงยหน้าจ้องมองซูเจี้ยนพร้อมเดินเข้ามาใกล้เธอโดยไม่เกรงกลัวเสมือนเมื่อก่อน

"แต่งตัวสวยแล้วต้องมีชู้ด้วยเหรอ? ฉันละสงสัยจริง ๆ อย่างนั้นนังแก่หงำเหงือกอย่างคุณแม่ก็มีชู้เหมือนกันสินะ ถึงมาต่อว่าฉันได้" สายตาของเฟิงมี่หันไปเห็นซูหรงกำลังเดินมาพอดีรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอแสยะยิ้มออกมาก่อนจะพูดต่อ "อ้อ ..ไม่ใช่แค่นังแก่หนังเหี่ยวแถมยังมีพี่สะใภ้ด้วยสินะที่มีชู้ วันๆ ฉันไม่เห็นทำอะไรเลยออกไปข้างนอกบ่อยว่าฉันอีก ใครกันแน่นะ...ที่น่าจะมีชู้มากกว่ากัน "

"นี่!!! นังบ้าแกพูดเรื่องอะไรกัน คุณแม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ"ซูหรงใบหน้าซีดเซียวรีบเดินเข้ามาหาทั้งสองคนที่ยืนต่อล้อต่อเถียงกันอยู่

"นังเฟิงมี่ที่แท้แกมันก็คนเลวร้าย ปากดีนักใช่มั้ยหาว่าฉันแก่หงำเหงือกไม่พอยังต่อว่าสะใภ้ใหญ่อีกด้วย" ซูเจี้ยนลุกขึ้นยืนง้างมือจะตบที่ใบหน้าของเฟิงมี่หวังจะเอาเลือดออกจากปากเธอให้ได้ในวันนี้ไม่อย่างนั้นเธอคงนอนไม่หลับแน่ ๆ

"คุณแม่ฉันจะช่วยจับมันเองค่ะ" ซูหรงวางของที่ซื้อมาลงรีบเดิน เข้ามาจับตัวของเฟิงมี่จากด้านหลัง เฟิงมี่ไหวตัวหลบได้ทันยกเท้าถีบเข้าไปที่บั้นท้ายของซูหรงจนเธอถลาไปด้านหน้าถูกแม่สามีที่ง้างมืออยู่ทำให้ทั้งสองล้มอย่างไม่เป็นท่า เฟิงมี่กอดอกยืนจ้องมองหัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจ

"คิดว่าฉันจะโง่ให้พวกแกจัดการอีกหรือไง ฉันไม่ใช่เฟิงมี่สะใภ้เล็กที่อ่อนแออีกต่อไป ถ้าคิดจะทำอะไรฉันอีกต่อจากนี้ฉันจะสู้กลับอย่างไม่ไว้หน้า อย่าลืมว่าฉันเองก็มีมือมีเท้าเช่นกัน" พูดจบเฟิงมี่เดินจากไปโดยไม่หันมาสนใจทั้งสองที่โกรธเคืองเธออยู่ด้วยความโมโห

"นังเฟิงมี่แกมันเลวมันชั่ว ทำแบบนี้ไม่ต้องนับถือฉันแล้วออกจากบ้านฉันไปได้แล้ว ฉันขอไล่แกออกไปเดี๋ยวนี้ โอ๊ยยย!!! เอวฉันหักหมดแล้ว" ซูเจี้ยนตะโกนด่าตามหลังอย่างหัวเสีย

"กรี๊ด!!! คุณแม่คุณแม่ต้องจัดการมันนะคะ เห็นมั้ยคะเมื่อครู่มันถีบฉันตอนนี้ฉันเจ็บไปทั้งตัวแล้ว "

"ไม่ใช่แค่เธอที่ถูกนังนั่นมันทำเสียหน่อย ฉันเองก็ถูกมันทำเจ็บจนขยับตัวไม่ได้แล้วเมื่อไหร่แกจะลุกออกจากตัวของฉันห่ะ" ซูเจี้ยนโมโหจนใบหน้าแดงถึงใบหูพาลต่อว่าสะใภ้ใหญ่อีกคน ซูหรงรีบลุกขึ้นทันทีเช่นกัน

'ฟู่... นี่ฉันจะต้องพบเจอสงครามอารมณ์แบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ ทันทีที่หลวนหลงกลับมาฉันจะขอย้ายออกจากบ้านโสมมนี้เสียที' เฟิงมี่คิดในใจพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย หลังจากนั้นเธอรีบจัดการทำอาหารเย็นให้ลูกสาวตัวน้อย ไม่อยากจะพบเจอซูเจี้ยนกับซูหรงให้ปวดหัว

สองวันต่อมา

หลังจากวันนั้นเฟิงมี่ใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังใหญ่อย่างสุขสบาย เธอไม่กลับไปทำงานบ้านเหมือนอย่างเคย เธอทำอาหารซักผ้าในส่วนของเธอกับฮว๋าเย่เท่านั้น

"คุณแม่คะ มื้อคืนนี้หนูฝันดีมากเลย เหมือนมีเทวดามาหาแถมยังใจดีกับหนูด้วย" ร่างเล็กลืมตาขึ้นมาอย่างอารมณ์ดีพูดจาเจี๊ยวจ๊าวให้ผู้เป็นแม่ฟัง

"ฮว๋าเย่ตื่นแล้วเหรอ? เทวดาคนนั้นทำอะไรกันนะลูกสาวของแม่ถึงได้อารมณ์ดีแบบนี้ " เฟิงมี่ที่ตื่นก่อนและกำลังเก็บกวาดห้องได้ยินเสียงลูกสาวรีบหยุดทำสิ่งที่ทำอยู่และหันมาสนใจลูกสาวตัวน้อยทันที

"เทวดาบอกว่าจะให้ของขวัญในสิ่งที่หนูปรารถนาค่ะ "

ดวงตาเป็นประกายรีบลุกขึ้นนั่งพูดอย่างตื่นเต้น เฟิงมี่เองก็อดที่จะอยากรู้ไม่ได้ว่าลูกสาวตัวน้อยของเธอฝันถึงอะไรกัน

"แล้วสิ่งที่ลูกสาวของแม่ปรารถนาคืออะไรกันจ๊ะ ตอนนี้ไม่ว่าจะของเล่น ขนมอร่อย ๆ โรงเรียนหรือแม้แต่ชุดสวย ๆ แม่ก็จัดการให้ลูกครบหมดแล้ว "

"สิ่งที่แม่พูดมาไม่มีสิ่งไหนถูกเลยค่ะ สิ่งที่หนูอยากได้ตอนนี้คือการอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขและเจอคุณพ่อค่ะ" รอยยิ้มของเด็กหญิงคลี่เต็มดวงหน้า เฟิงมี่อึ้งในคำตอบของลูกไม่คิดเลยว่าเด็กตัวเท่านี้จะมีความคิดเช่นนี้ได้ เธอขยับตัวเข้ามาใกล้ดึงลูกสาวตัวน้อยเข้ามากอดไว้แน่น

"ที่แท้ก็อยากเห็นคุณพ่อใช่มั้ย? แม่เองก็อยากเจอคุณพ่อของลูกเหมือนกัน ขอให้เทวดาที่ลูกฝันถึงทำให้ความฝันของลูกเป็นจริงด้วยเถอะ"

ก๊อก ๆ

จู่ ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้เฟิงมี่รีบผงะจับตัวของฮว๋าเย่ออกจากตัวเองพร้อมจ้องมองไปยังประตู หลายวันมานี้แม่สามีไม่เคยมาเคาะแบบนี้เลยสักครั้ง หากจะเรียกเธอคงทุบประตูพร้อมตะโกนเสียงดังซะมากกว่า ใจของเธอเริ่มว้าวุ่นเต้นตึกตัก ค่อย ๆ เดินไปที่ประตูเพื่อเปิดดูว่าใครกันที่มาเคาะเรียกเธอตั้งแต่เช้าตู่เช่นนี้

แอ้ด..!!

เพียงประตูเปิดออกคนด้านหลังประตูยืนยิ้มกริ่มอ้าแขนอยู่หน้าประตูครานั้นดวงตาของเฟิงมี่แดงก่ำโผล่เข้ากอดด้วยความคิดถึงคนึงหานานเท่าไหร่แล้วที่เธอไม่ได้เห็นเขาและรอยยิ้มเช่นนี้

"หลวนหลงนี่ฉันไม่ได้ฝันตอนเช้าตรู่ใช่มั้ย? นี่คุณจริง ๆ ใช่มั้ย?" ชายหนุ่มร่างใหญ่สวมกอดเธอแนบแน่นพูดจาออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"ฉันเองก็คิดถึงเธอเช่นกัน หากนี่เป็นฝันฉันคงไม่กล้าปลุกเธอให้ตื่น นานหลายปีเธอยังคงงดงามเหมือนเดิมเฟิงมี่ที่รักของฉัน "

"คุณแม่คะนี่เหมือนเทวดาในฝันของหนูเลยค่ะ เทวดามามอบความปรารถนาให้หนูเหรอคะ"