พลิกผัน

เสียงกระซิบกระซาบดังแว่วมาตามสายลมหนาวเหน็บยามเช้าของฤดูใบไม้ร่วง กลิ่นดินชื้นและใบไม้ที่ร่วงหล่นอวลอยู่ในอากาศ แม้จะอยู่ภายใต้ผืนผ้าห่มที่หนานุ่ม เมรี่ก็สัมผัสได้ถึงความเย็นเยือกที่ซึมเข้ามาถึงกระดูก ไม่ใช่เพียงเพราะอุณหภูมิภายนอก แต่เป็นความเย็นยะเยือกที่เกาะกุมอยู่ในจิตใจของเธอตั้งแต่วันนั้น...วันที่ทุกสิ่งพังทลายลง

สองเดือนเต็มแล้วนับตั้งแต่ ท่านพ่อ โรเบิร์ต แบล็ควู้ด ผู้เป็นที่รักยิ่ง และ ท่านแม่ เอเลนอร์ จากไปอย่างไม่มีวันกลับ ทิ้งให้บ้านสีเทาหม่นแห่งตระกูลแบล็ควู้ดที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและบทสนทนาอันฉลาดเฉลียวจากคดีปริศนาที่กำลังถูกคลี่คลาย กลายเป็นเพียงซากปรักหักพังของความทรงจำ เมรี่ในวัยสิบเจ็ดปีต้องเผชิญกับความจริงอันโหดร้ายเพียงลำพัง พี่ชายทั้งสองคนของเธอ อเล็กซานเดอร์ และ เฟรเดอริค ซึ่งเป็นนักสืบที่ออกเดินทางไปทำงานในต่างเมือง ไม่ได้รับข่าวสารการจากไปของบิดามารดาเลยแม้แต่น้อย เมรี่พยายามส่งจดหมายไปหาพวกเขา แต่ก็ไร้การตอบรับ นั่นยิ่งเพิ่มพูนความกังวลและความรู้สึกโดดเดี่ยวให้กับเธอ

ความวุ่นวายยังไม่จบสิ้น เมื่อ ท่านลุงเฮนรี่ และ ท่านป้าวีโอเล็ต ผู้เป็นญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับเอกสารมากมายและท่าทีที่เร่งรีบ ราวกับเกรงว่าสมบัติของตระกูลแบล็ควู้ดจะอันตรธานไปไหนเสียก่อน ความเศร้าโศกเสียใจยังไม่ทันจางหายดี เมรี่ก็ต้องเผชิญกับอีกหนึ่งคำสั่งที่เปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอไปตลอดกาล

"เมรี่ที่รัก" ท่านป้าวีโอเล็ตเอ่ยเสียงอ่อนโยนเกินจริง ดวงตาเล็กๆ ของนางจ้องมองมาที่เมรี่อย่างพิจารณา "เราเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับโรเบิร์ตและเอเลนอร์จริงๆ แต่ชีวิตต้องดำเนินต่อไปนะจ๊ะ"

ท่านลุงเฮนรี่ ซึ่งมักจะซ่อนใบหน้าเคร่งขรึมไว้ภายใต้เคราสีเข้ม พยักหน้าเห็นด้วย "ใช่แล้วหลานรัก และในฐานะผู้ปกครองคนใหม่ของเจ้า เรามีเรื่องสำคัญที่ต้องบอก"

หัวใจของเมรี่เต้นระรัวอย่างไม่เป็นจังหวะ เธอรู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติจากแววตาของทั้งสองคน "เรื่องอะไรคะ ท่านลุง ท่านป้า?"

"ด้วยความรักและความเป็นห่วงอย่างที่สุด" ท่านป้าวีโอเล็ตจิบชาพลางยิ้มเย็น "เรารู้ว่าเจ้ายังเด็กนัก และจำเป็นต้องได้รับการอบรมสั่งสอนอย่างเหมาะสม เพื่อให้เติบโตเป็นสุภาพสตรีที่สมบูรณ์แบบ"

"แต่หนู..." เมรี่พยายามจะโต้แย้ง เธอรู้ดีว่าคำว่า 'สุภาพสตรีที่สมบูรณ์แบบ' ในพจนานุกรมของท่านป้าวีโอเล็ตนั้น ห่างไกลจากความฝันที่จะเป็นนักสืบอย่างลิบลับ "หนูได้เรียนรู้จากท่านพ่อมาเยอะแล้วค่ะ ทั้งเรื่องประวัติศาสตร์ วรรณคดี และคณิตศาสตร์"

ท่านลุงเฮนรี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ "นั่นคือการศึกษาสำหรับบุรุษต่างหากเมรี่! ไม่เหมาะสำหรับสตรีผู้สูงศักดิ์โดยสิ้นเชิง เจ้าควรเรียนรู้เรื่องการจัดการบ้านเรือน การปักเย็บ การร่ายรำ และที่สำคัญที่สุดคือการวางตัวให้เหมาะสมในสังคม"

"และเราได้ตัดสินใจแล้วว่า" ท่านป้าวีโอเล็ตเสริมขึ้นทันควัน "เจ้าจะต้องย้ายไปอยู่ที่ โรงเรียนสตรีเลดี้เอเมไลน์ ที่เมืองบาธในสัปดาห์หน้า"

คำพูดนั้นราวกับฟ้าผ่าลงกลางใจของเมรี่ "โรงเรียนประจำหรือคะ?" เสียงของเธอแผ่วลง ความตกใจแผ่ซ่านไปทั่วร่าง

"ใช่แล้วจ้ะ" ท่านป้าวีโอเล็ตยิ้มกว้างขึ้น "เป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดในอังกฤษเลยนะจ๊ะ มีแต่ลูกสาวผู้ดีมีสกุลเท่านั้นที่จะได้เข้าเรียนที่นั่น"

"แต่ท่านพ่อกับท่านแม่ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลยนี่คะ!" เมรี่ลุกขึ้นยืน ตัวสั่นเทาด้วยความโกรธ "และหนู...หนูไม่อยากไป!"

ท่านลุงเฮนรี่ตบโต๊ะเบาๆ "เมรี่! เจ้าจะพูดจาหยาบคายกับผู้ใหญ่ได้อย่างไร? การเป็นนักสืบอะไรนั่นมันเป็นเรื่องไร้สาระของบุรุษ! พ่อเจ้าก็จากไปแล้ว เหลือแต่เจ้าคนเดียวในฐานะลูกสาวตระกูลแบล็ควู้ด เจ้าต้องแบกรับชื่อเสียงของตระกูล และต้องเตรียมตัวเป็นแม่บ้านแม่เรือนที่ดีในอนาคตอันใกล้!"

"แต่หนูอยากเป็นนักสืบเหมือนท่านพ่อ! เหมือนพี่ชายทั้งสอง!" เมรี่ตะโกนตอบ เธอไม่สามารถเก็บงำความรู้สึกผิดหวังและคับข้องใจไว้ได้อีกต่อไป

ท่านป้าวีโอเล็ตมองเมรี่ด้วยแววตาตำหนิ "เห็นไหมล่ะเฮนรี่ นิสัยห่ามๆ แบบนี้แหละที่ต้องได้รับการขัดเกลา! ที่โรงเรียนเลดี้เอเมไลน์มีระเบียบวินัยเข้มงวด รับรองว่าเจ้าจะกลายเป็นสุภาพสตรีที่เรียบร้อยภายในเวลาอันรวดเร็ว"

"พวกท่านไม่มีสิทธิ์! หนูไม่ได้ยินดีกับเรื่องนี้เลย!" เมรี่รู้สึกว่ากำแพงแห่งอิสรภาพของเธอกำลังพังทลายลงตรงหน้า

"เรามีสิทธิ์โดยสมบูรณ์!" ท่านลุงเฮนรี่ลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเมรี่ "ในฐานะผู้ปกครองของเจ้า! และนี่คือคำสั่ง ไม่มีการต่อรองใดๆ ทั้งสิ้น!"

และแล้ว สัปดาห์แห่งความอ้างว้างก็มาถึง เมรี่ถูกย้ายมายัง โรงเรียนสตรีเลดี้เอเมไลน์ ในเมืองบาธ เมืองที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสถานที่พักผ่อนของผู้ดี แต่บัดนี้กลายเป็นกรงขังสำหรับเธอ โรงเรียนแห่งนี้ตั้งตระหง่านราวกับป้อมปราการหินสีเทาดูน่าเกรงขาม กำแพงสูงใหญ่ล้อมรอบอาคาร ปิดกั้นเมรี่จากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง