All Chapters of เมรี่ยอดนักสืบหญิง: Chapter 1 - Chapter 10

เสียงกระซิบกระซาบดังแว่วมาตามสายลมหนาวเหน็บยามเช้าของฤดูใบไม้ร่วง กลิ่นดินชื้นและใบไม้ที่ร่วงหล่นอวลอยู่ในอากาศ แม้จะอยู่ภายใต้ผืนผ้าห่มที่หนานุ่ม เมรี่ก็สัมผัสได้ถึงความเย็นเยือกที่ซึมเข้ามาถึงกระดูก ไม่ใช่เพียงเพราะอุณหภูมิภายนอก แต่เป็นความเย็นยะเยือกที่เกาะกุมอยู่ในจิตใจของเธอตั้งแต่วันนั้น...วันที่ทุกสิ่งพังทลายลงสองเดือนเต็มแล้วนับตั้งแต่ ท่านพ่อ โรเบิร์ต แบล็ควู้ด ผู้เป็นที่รักยิ่ง และ ท่านแม่ เอเลนอร์ จากไปอย่างไม่มีวันกลับ ทิ้งให้บ้านสีเทาหม่นแห่งตระกูลแบล็ควู้ดที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและบทสนทนาอันฉลาดเฉลียวจากคดีปริศนาที่กำลังถูกคลี่คลาย กลายเป็นเพียงซากปรักหักพังของความทรงจำ เมรี่ในวัยสิบเจ็ดปีต้องเผชิญกับความจริงอันโหดร้ายเพียงลำพัง พี่ชายทั้งสองคนของเธอ อเล็กซานเดอร์ และ เฟรเดอริค ซึ่งเป็นนักสืบที่ออกเดินทางไปทำงานในต่างเมือง ไม่ได้รับข่าวสารการจากไปของบิดามารดาเลยแม้แต่น้อย เมรี่พยายามส่งจดหมายไปหาพวกเขา แต่ก็ไร้การตอบรับ นั่นยิ่งเพิ่มพูนความกังวลและความรู้สึกโดดเดี่ยวให้กับเธอความวุ่นวายยังไม่จบสิ้น เมื่อ ท่านลุงเฮนรี่ และ ท่านป้าวีโอเล็ต ผู้เป็นญาติเพียงคนเดียวที

เวลาล่วงเลยไปอีกหนึ่งเดือนเต็มในโรงเรียนสตรีเลดี้เอเมไลน์ ทุกๆ วันดูเหมือนจะยืดออกไปไม่สิ้นสุด เมรี่ตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกท้อแท้ หายใจเอาอากาศอันหนักอึ้งของความจำเจและกฎระเบียบเข้าไปในปอด สูดดมกลิ่นแป้งฝุ่นและน้ำหอมอ่อนๆ ที่บ่งบอกถึงความเป็น 'สุภาพสตรี' ซึ่งเธอรู้สึกว่ามันรัดแน่นยิ่งกว่าคอร์เซ็ตเสียอีกแต่ภายใต้ท่าทีนิ่งสงบที่พยายามแสดงออก ภายในใจของเมรี่กำลังปั่นป่วน เธอจดจำทุกรายละเอียดของไดอารี่เก่าๆ เล่มนั้น และยิ่งอ่านซ้ำๆ ยิ่งรู้สึกว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องราวของเด็กสาวคนหนึ่งที่พยายามหลบหนี แต่เป็นแผนที่สู่ "อิสรภาพ" ที่ถูกส่งต่อมาให้เธอโดยไม่ตั้งใจคืนหนึ่ง ขณะที่ทุกคนหลับใหล เมรี่ลุกจากเตียงอย่างเงียบเชียบ เธอสวมเสื้อคลุมผืนหนา ทับชุดนอนธรรมดา และหยิบสมุดบันทึกเล็กๆ กับดินสอถ่านที่ซ่อนไว้ใต้หมอนออกมา เธอเปิดประตูห้องนอนรวมอย่างระมัดระวัง แล้วก้าวเท้าออกไปในความมืด เธอจำได้ว่ามาดามเซเลสต์จะเดินตรวจรอบสุดท้ายประมาณตีสาม ซึ่งหมายความว่าเธอมีเวลาเหลืออีกเพียงไม่กี่ชั่วโมงเป้าหมายแรกของเธอคือ ห้องเก็บของเก่าใต้ดิน ห้องที่ไดอารี่เก่าๆ เล่มนั้นกล่าวถึงว่ามีช่องระบายอากาศเล็กๆ เชื่อมอ

ลมหนาวในยามเช้าตรู่ของเมืองบาธปะทะเข้ากับใบหน้าของเมรี่ ผมสีน้ำตาลเข้มของเธอปลิวสยายไปด้านหลังขณะที่เธอวิ่งไปตามถนนที่ยังคงเงียบสงัด เสียงฝีเท้าของเธอดังก้องบนก้อนหินที่ปูทาง เมรี่วิ่งโดยไม่รู้ทิศทางแน่ชัด รู้เพียงว่าต้องไปให้ไกลที่สุดจากโรงเรียนสตรีเลดี้เอเมไลน์ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเทาอ่อน บอกสัญญาณของการมาถึงของรุ่งอรุณ เมรี่หอบเหนื่อย เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่กล้ามเนื้อขา แต่หัวใจกลับเบิกบานอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในรอบหลายเดือน นี่คืออิสรภาพที่เธอโหยหา!เธอวิ่งมาหยุดที่ริมแม่น้ำเอวอนที่ไหลเอื่อยๆ มองเห็นสะพานพัลเทนีย์ที่ทอดตัวอยู่เบื้องหน้า บ้านเรือนของชาวเมืองยังคงเงียบสงบ ไม่มีผู้คนพลุกพล่านเหมือนในตอนกลางวัน"ฉันจะไปที่ไหนดีนะ" เมรี่พึมพำกับตัวเอง เธอเปิดกระเป๋าผ้าเล็กๆ หยิบจดหมายเก่าๆ ของพี่ชายออกมาอีกครั้ง จดหมายฉบับหนึ่งระบุว่า อเล็กซานเดอร์ กำลังสืบคดีเกี่ยวกับคดีลักพาตัวในลอนดอน ส่วนอีกฉบับของ เฟรเดอริค กล่าวถึงการตรวจสอบคดีปล้นเครื่องเพชรในเมืองเบอร์มิงแฮม"ลอนดอน...เบอร์มิงแฮม..." เมรี่ครุ่นคิด เธอมีเงินติดตัวไม่มากนัก การเดินทางไปเมืองใหญ่ทั้งสองแห่งนั้นต้องใช้เวล

รถม้าโดยสารแล่นอย่างเชื่องช้าบนถนนที่เต็มไปด้วยฝุ่นและหลุมบ่อ เสียงล้อบดกับกรวดดังครืดคราดราวกับเพลงเศร้าของคนจรจัด เมรี่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง มองดูทิวทัศน์ชนบทที่ค่อยๆ เปลี่ยนผ่านจากทุ่งหญ้าเขียวขจีไปเป็นป่าทึบที่ปกคลุมด้วยหมอกยามเช้าตรู่ แม้จะเดินทางมาได้เพียงไม่กี่ชั่วโมง ความตื่นเต้นระคนหวาดกลัวก็ยังคงเกาะกุมอยู่ในใจของเธอผู้โดยสารคนอื่นๆ ในรถม้าส่วนใหญ่เป็นชายวัยกลางคน แต่งกายภูมิฐาน ดูเหมือนเป็นพ่อค้าหรือนักธุรกิจที่กำลังเดินทางไปติดต่อธุระในเมืองหลวง เมรี่พยายามเก็บตัวเงียบที่สุด เธอแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่เรียบง่ายที่สุดเท่าที่จะหาได้ เพื่อไม่ให้เป็นจุดเด่น เธอรู้ว่าการเป็นเด็กสาวเพียงลำพังบนรถม้าที่เต็มไปด้วยบุรุษแปลกหน้าเช่นนี้เป็นเรื่องที่ไม่ปลอดภัยนักระหว่างทาง รถต้องหยุดพักที่โรงเตี๊ยมเล็กๆ แห่งหนึ่งริมถนน เมรี่ลงจากรถเพื่อยืดเส้นยืดสายและหาอะไรรองท้อง เธอสั่งซุปอุ่นๆ ถ้วยหนึ่ง แล้วไปนั่งเงียบๆ ที่มุมหนึ่งของห้องโถง"สุภาพบุรุษท่านนั้น ดูประหลาดไหม?" เสียงกระซิบของชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ ลอยมาเข้าหูเมรี่ ชายอีกคนพยักหน้าเห็นด้วยเมรี่แอบชำเลืองมองไปยังชายที่ถูกพูดถึง

มือที่แข็งแกร่งของ เอดิสัน เกรย์สัน บีบกระชับที่แขนของเมรี่ เธอรับรู้ได้ถึงพละกำลังที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อโค้ทที่ตัดเย็บอย่างประณีต ดวงตาของเขาคมกริบราวกับใบมีดที่เพิ่งลับใหม่ๆ จ้องมองมาที่เธออย่างไม่ลดละ ในความมืดสลัวใต้ร่มเงาของต้นหลิว เอดิสันดูน่าเกรงขามกว่าที่เธอเคยเห็นบนรถม้ามากนัก"คุณ...คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันคะ?" เมรี่รวบรวมสติถามออกไป เสียงของเธอแหบพร่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเอดิสันคลายมือออกเล็กน้อย แต่ยังคงยืนประชิดตัวเธอ "ผมกำลังพูดถึงความสามารถที่น่าทึ่งของคุณ มิสแบล็ควู้ด รวมถึงการที่ผมได้เห็นคุณสืบคดีเล็กๆ น้อยๆ ที่บาธ และตอนนี้ก็มาถึงคดีที่ซับซ้อนกว่าในลอนดอน" เขาเหลือบมองไปที่ทางเข้าโพรงใต้ดิน "และดูเหมือนว่าคุณจะไขปริศนาการหายตัวไปของมิสซิสเอมิลี่ ฮาร์ดวู้ดได้แล้วด้วยความรวดเร็วที่น่าตกใจ""คุณ...คุณตามฉันมาตั้งแต่ที่บาธหรือคะ?" เมรี่ถาม ดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อเอดิสันยิ้มมุมปาก "ผมไม่ได้ตามคุณตั้งแต่บาธครับ แต่ผมจับตามองคุณมาตลอดการเดินทางบนรถม้า และเมื่อคุณมาถึงลอนดอน ผมก็รู้สึกสนใจเป็นพิเศษเมื่อเห็นคุณพยายามสืบหาเบาะแสเกี่ยวกับคดีฮาร์ดวู้ด""แต่ทำไมคะ?