เมรี่ยอดนักสืบหญิง

เมรี่ยอดนักสืบหญิง

last updateLast Updated : 2025-07-31
Language: Thai
goodnovel16goodnovel
Not enough ratings
79Chapters
267views
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

เมื่อเมรี่หญิงสาวแห่งตระกูลนักสืบชื่อดังถูกผู้เป็นลุงบีบบังคับให้ไปอยู่โรงเรียนสอนกุลสตรีหลังผู้เป็นพ่อสิ้นใจ เธอเลยวางแผนที่จะหนีและออกเดินทางทำตามความฝันและหาพี่ชายทั้ง 2 คนของเธอที่เป็นนักสืบโด่งดังอยู่เมืองอื่น

View More

Chapter 1

พลิกผัน

في اليوم الذي تأكدت فيه سارة بتشخيصها بسرطان المعدة، كان أحمد يُرافق عشيقته في إجراء الفحوصات الطبية لابنها.

في ممر المستشفى، نظر باسل إلى تقرير الخزعة بوجه جاد وقال: "يا سارة، لقد ظهرت نتائج الفحص. هناك ورم خبيث من المرحلة الثالثة، إذا نجحت الجراحة، فإن معدل البقاء على قيد الحياة لمدة خمس سنوات يتراوح بين خمسة عشر إلى ثلاثين بالمائة.

تشد سارة بحزام حقيبتها على كتفها بيدها الرفيعة، وكان وجهها الشاحب يبدو جاداً: " يا زميلي الأكبر، كم من الوقت يمكنني العيش دون جراحة؟"

"من نصف عام إلى عام، يختلف من شخصٍ لآخر. في حالتكِ، من الأفضل أن تقومي بالعلاج الكيميائي لمرتين قبل الجراحة، فهذا يمكن أن يمنع انتشار الورم وتفشيه."

سارة عضت شفتيها بصعوبة وقالت: "شكراً لك."

"لا داعي للشكر. سأُرتب دخولك إلى المستشفى."

"لا حاجة لذلك، أنا لا أنوي العلاج. فلا أستطيع التحمل."

كان باسل يريد أن يقول شيئاً آخر، لكن سارة انحنت له باحترام وقالت: " يا زميلي الأكبر، أرجو منك أن تحفظ بهذا السر، فلا أريد أن تشعُر عائلتي بالقلق."

في ذلك الحين قد أفلست عائلة سارة، وتحمُل تكلفة علاج والدها يستنزف كل طاقتها، بالإضافة إلى إخبار عائلتها بحالتها سيكون بمثابة إضافة مزيدًا من العبء.

تنهد باسل بلا حول ولا قوة وقال: "لا تقلقي، سأحافظ على السر. قد سمعت أنكِ تزوجتِ، ماذا عن زوجكِ..."

" يا زميلي الأكبر، أرجو منك أن تهتم بوالدي. لدي أمور أُخرى، يجب أن أذهب الآن."

بدا أن سارة لا ترغب في الحديث عن هذا الموضوع، حينها لم تنتظر رده وغادرت مسرعة.

هز باسل رأسه، فوفقاً للشائعات، تركت سارة الجامعة وتزوجت قبل أن تتخرج، وكأن عبقرية كلية الطب قد سقطت كالنيزك، والآن لم يتبقى سوى الرماد

في السنوات الماضية، كانت سارة هي الوحيدة التي اعتنت بوالدها، وحتى عندما مرضت، كان يتم نقلها إلى المستشفى بواسطة غرباء، ولم يرَ أحدٌ زوجها.

تذكرت سارة السنوات السابقة، في السنة الأولى من زواجهما كان أحمد يعاملها بصدق، ولكن بعد عودة عشيقته إلى الوطن وهي حامل، تغير كل شيء، حيث سقطت هي وعشيقته في الماء في نفس الوقت.

وبينما تُعاني، شاهدت سارة أحمد وهو يسبح بكل قوته نحو صفاء. وكانت صفاء وسارة خائفتان بالقدر نفسه، وضعت صفاء طفلها مبكراً. بينما تم إنقاذ سارة متأخراً مما أخر الوقت المثالي للعلاج، وعندما وصلت إلى المستشفى، قد توفي طفلها في رحمها

في اليوم السابع بعد وفاة الطفل، طلب أحمد الطلاق، لكنها لم توافق.

الآن بعد أن علمت بحالتها الصحية، لم تستطع سارة الاستمرار.

اتصلت برقم هاتفه بيدين مرتعشتين، وبعد ثلاث رنات، جاء صوته البارد الجاف: "لن أراكِ إلا إذا كان الأمر يتعلق بالطلاق."

شعرت سارة بكبريائها ينكسر، وابتلعت بصعوبة الكلمات التي كانت تنوي إخبارها إياه بشأن مرضها، ثم سمعت فجأة صوت صفاء على الهاتف: "يا أحمد إن الطفل بحاجة إلى إجراء الفحوصات."

سقطت دموع سارة التي كانت قد كبتها طويلاً في تلك اللحظة. لقد فقدت طفلها، ودُمرت عائلتها، وهو الآن قد أسس عائلة جديدة مع شخصٍ آخر، وكان من المُفترض أن تنتهي كل هذه الأمور.

بدون أن تطلب كما في السابق بضُعف، تحدثت بقوة قائلًا: "أحمد، دعنا نتطلق."

سكت الرجل على الطرف الآخر من المكالمة للحظة، ثم سخر ببرود: "يا سارة، أي حِيل جديدة تلعبين؟"

أغلقت سارة عينيها وقالت كلمة بكلمة: "أحمد، سأنتظرك في المنزل."

قطع المكالمة استنزف كل طاقة سارة، وسقطت بجسدها على الحائط، بينما تسرب المطر الغزير من الخارج، مبللاً جسدها. تُمسك بالهاتف وعضت على كم قميصها وهي تبكي بصمت.

نظر أحمد مُتحيراً إلى الهاتف الذي تم قطع الاتصال فجأة، بعد عام من الصراع البارد، كانت سارة متمسكة بعدم الطلاق، لماذا تغيرت فجأة اليوم؟

صوتها كان يحمل نبرة بكاء، وعندما نظر إلى الأمطار الغزيرة من النافذة، خرج أحمد من غرفة الفحص.

"يا أحمد، إلى أين تذهب؟" خرجت صفاء حاملة الطفل، لكنها لم ترَ سوى ظل أحمد الذي يبتعد بسرعة، وتحول وجهها الهادئ فجأة إلى وجه مظلم ومخيف.

تلك العاهرة، ألا تزال متمسكة به!.

لم يزر أحمد منزلهُما منذ فترة طويلة. كان يظن أن سارة قد أعدت طعاماً يحبّه، ولكن عندما وصل إلى الفيلّا، وجدها خالية تمامًا، بلا نور، مظلمة كأنها ميتة.

الليل في الشتاء يأتي مبكرًا، والساعة لم تتجاوز السادسة بعد، ولكن الظلام قد حل بالفعل.

نظر أحمد إلى الزهور الذابلة على الطاولة.

من شخصيتها، تعرف أن سارة لن تترك الزهور تذبل بهذه الطريقة دون التخلص منها، والاحتمال الوحيد هو أنها لم تكن في المنزل خلال الأيام الماضية، ربما كانت بالمستشفى.

عندما دخلت سارة، رأت الرجل الطويل الذي يرتدي بدلة واقفاً بجانب الطاولة. وجهه الوسيم كان بارداً كالثلج، وعندما نظر إليها، كان في عينيه كراهية عميقة.

عندما نزلت من السيارة بعد الجري تحت المطر، كان جسد سارة مُبللاً تماماً، وعندما التقت بنظراته الباردة، شعرت ببرودة على ظهرها.

"أين كنتِ؟" جاء صوت أحمد البارد.

عيون سارة اللامعة التي كانت تضيء في السابق، أصبحت الآن بلا بريق، نظرت إليه ببرود: "هل تهتم بمصيري الآن؟"

سخر أحمد وقال: "أخشى أن تموتي دون أن يُلاحظ أحد."

كلمة واحدة كالسهم، مزقت قلبها المجروح بشدة. دخلت سارة مبللة، ولم تبكِ، ولم تثر ضجة، بل أخرجت اتفاق الطلاق من حقيبتها بهدوء غير عادي.

"لا تقلق، لقد قمت بتوقيع الاتفاق."

وُضع الاتفاق الأبيض والأسود على الطاولة، ولم يشعر أحمد أبداً أن كلمتي الطلاق كانتا مؤلمتين للغاية.

كان لديها طلب واحد فقط، تعويض قدره عشرة ملايين.

"كنت أتساءل كيف بإمكانكِ تحمل الطلاق،يبدو إنه بسبب المال."

امتلأ وجهه بالسخرية، وفي السابق كانت ستدافع عن نفسها، ولكن اليوم كانت مرهقة جداً.

لذا وقفت سارة بهدوء في مكانها وقالت: "كان بإمكاني أن أطلب نصف ممتلكاتك يا سيد أحمد، ولكنني طلبت عشرة ملايين فقط، وباختصار، ما زلت طيبة أكثر من اللازم."

تقدم أحمد خطوة للأمام، ظله الطويلة يُغطي سارة، وأمسك بفكها بإصبعه الطويل، وصوته كان باردًا وعميقًا: "بماذا تنادينني؟"

"إذا لم تعجبك تسمية "السيد أحمد"، فلا أمانع أن أناديك بزوجي السابق، بعد أن توقّع، يمكنك المغادرة."

أثارت وجهها المتحدي استياء أحمد، "هذا منزلي، ما الذي يجعلكِ تظنين أن لديكِ الحق في إجباري على مغادرته؟"

سارة تجمدت قليلاً ثم قالت ببرود: "ليس لدي الحق، ولكن يا سيد أحمد، لا داعي للقلق، بعد أن أحصل على شهادة الطلاق، سأغادر هذا المكان."

أزاحت سارة يد أحمد عنها، وحدقت في عينيه السوداوين بجرأة، وقالت بصوت بارد: "يا سيد أحمد، غدًا في تمام الساعة التاسعة صباحاً، أحضر اتفاق الطلاق و لنلتقي في مكتب السجل المدني."
Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters

Comments

No Comments
79 Chapters
พลิกผัน
เสียงกระซิบกระซาบดังแว่วมาตามสายลมหนาวเหน็บยามเช้าของฤดูใบไม้ร่วง กลิ่นดินชื้นและใบไม้ที่ร่วงหล่นอวลอยู่ในอากาศ แม้จะอยู่ภายใต้ผืนผ้าห่มที่หนานุ่ม เมรี่ก็สัมผัสได้ถึงความเย็นเยือกที่ซึมเข้ามาถึงกระดูก ไม่ใช่เพียงเพราะอุณหภูมิภายนอก แต่เป็นความเย็นยะเยือกที่เกาะกุมอยู่ในจิตใจของเธอตั้งแต่วันนั้น...วันที่ทุกสิ่งพังทลายลงสองเดือนเต็มแล้วนับตั้งแต่ ท่านพ่อ โรเบิร์ต แบล็ควู้ด ผู้เป็นที่รักยิ่ง และ ท่านแม่ เอเลนอร์ จากไปอย่างไม่มีวันกลับ ทิ้งให้บ้านสีเทาหม่นแห่งตระกูลแบล็ควู้ดที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและบทสนทนาอันฉลาดเฉลียวจากคดีปริศนาที่กำลังถูกคลี่คลาย กลายเป็นเพียงซากปรักหักพังของความทรงจำ เมรี่ในวัยสิบเจ็ดปีต้องเผชิญกับความจริงอันโหดร้ายเพียงลำพัง พี่ชายทั้งสองคนของเธอ อเล็กซานเดอร์ และ เฟรเดอริค ซึ่งเป็นนักสืบที่ออกเดินทางไปทำงานในต่างเมือง ไม่ได้รับข่าวสารการจากไปของบิดามารดาเลยแม้แต่น้อย เมรี่พยายามส่งจดหมายไปหาพวกเขา แต่ก็ไร้การตอบรับ นั่นยิ่งเพิ่มพูนความกังวลและความรู้สึกโดดเดี่ยวให้กับเธอความวุ่นวายยังไม่จบสิ้น เมื่อ ท่านลุงเฮนรี่ และ ท่านป้าวีโอเล็ต ผู้เป็นญาติเพียงคนเดียวที
last updateLast Updated : 2025-06-04
Read more
หาทางหนี
"ยินดีต้อนรับสู่เลดี้เอเมไลน์ มิสแบล็ควู้ด" ท่านอาจารย์ใหญ่ มาดามเซเลสต์ หญิงชราผู้ดูสง่างามแต่มีดวงตาเฉียบคมดุจเหยี่ยว กล่าวต้อนรับเมรี่ที่ประตูทางเข้า เสียงของนางเย็นชาและไร้ความรู้สึก "หวังว่าเธอจะมีความสุขกับการเรียนรู้การเป็นสุภาพสตรีที่แท้จริงที่นี่"ภายในโรงเรียน ทุกสิ่งล้วนถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ ห้องเรียนสะอาดสะอ้าน บรรยากาศเงียบสงบจนน่าอึดอัด เด็กสาวทุกคนแต่งกายด้วยชุดนักเรียนสีเทาเข้มเหมือนกันหมด ผมถูกรวบเรียบร้อย ไม่มีเส้นใดเล็ดลอดออกมา กิริยาท่าทางงดงามราวกับตุ๊กตาเคลือบเซรามิก เมรี่รู้สึกราวกับเป็นแกะดำในฝูงหงส์หิมะเมรี่พยายามปรับตัวเข้ากับชีวิตใหม่ แต่ทุกวันคือการทรมาน เธอถูกบังคับให้เรียนรู้การปักครอสติช การเล่นเปียโน การจัดดอกไม้ และที่น่าเบื่อที่สุดคือ วิชาการวางตัวเป็นสุภาพสตรี ซึ่งสอนโดย มิสพริสซิลล่า อาจารย์ผู้มีท่าทางเคร่งขรึมและรอยยิ้มที่ไม่เคยไปถึงดวงตา"มิสแบล็ควู้ด! หลังตรง! ไหล่ผาย! อย่าห่อไหล่เยี่ยงบุรุษ!" เสียงแหลมๆ ของมิสพริสซิลล่าดังก้องในห้องโถงกว้าง เมื่อเมรี่เผลอเอียงตัวเล็กน้อยขณะจดบันทึกเกี่ยวกับประวัติศาสตร์การปักผ้าเช็ดหน้า"แต่หลังหนูตรงอยู่แล
last updateLast Updated : 2025-06-04
Read more
ได้ความช่วยเหลือ
เวลาล่วงเลยไปอีกหนึ่งเดือนเต็มในโรงเรียนสตรีเลดี้เอเมไลน์ ทุกๆ วันดูเหมือนจะยืดออกไปไม่สิ้นสุด เมรี่ตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกท้อแท้ หายใจเอาอากาศอันหนักอึ้งของความจำเจและกฎระเบียบเข้าไปในปอด สูดดมกลิ่นแป้งฝุ่นและน้ำหอมอ่อนๆ ที่บ่งบอกถึงความเป็น 'สุภาพสตรี' ซึ่งเธอรู้สึกว่ามันรัดแน่นยิ่งกว่าคอร์เซ็ตเสียอีกแต่ภายใต้ท่าทีนิ่งสงบที่พยายามแสดงออก ภายในใจของเมรี่กำลังปั่นป่วน เธอจดจำทุกรายละเอียดของไดอารี่เก่าๆ เล่มนั้น และยิ่งอ่านซ้ำๆ ยิ่งรู้สึกว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องราวของเด็กสาวคนหนึ่งที่พยายามหลบหนี แต่เป็นแผนที่สู่ "อิสรภาพ" ที่ถูกส่งต่อมาให้เธอโดยไม่ตั้งใจคืนหนึ่ง ขณะที่ทุกคนหลับใหล เมรี่ลุกจากเตียงอย่างเงียบเชียบ เธอสวมเสื้อคลุมผืนหนา ทับชุดนอนธรรมดา และหยิบสมุดบันทึกเล็กๆ กับดินสอถ่านที่ซ่อนไว้ใต้หมอนออกมา เธอเปิดประตูห้องนอนรวมอย่างระมัดระวัง แล้วก้าวเท้าออกไปในความมืด เธอจำได้ว่ามาดามเซเลสต์จะเดินตรวจรอบสุดท้ายประมาณตีสาม ซึ่งหมายความว่าเธอมีเวลาเหลืออีกเพียงไม่กี่ชั่วโมงเป้าหมายแรกของเธอคือ ห้องเก็บของเก่าใต้ดิน ห้องที่ไดอารี่เก่าๆ เล่มนั้นกล่าวถึงว่ามีช่องระบายอากาศเล็กๆ เชื่อมอ
last updateLast Updated : 2025-06-04
Read more
อิสรภาพ
สองสามวันต่อมา เมรี่เริ่มปฏิบัติการ "ล่าเครื่องมือ" เธอเลือกช่วงเวลาที่มิสพริสซิลล่ากำลังสอนวิชาจรรยาบรรณสตรีในห้องโถงใหญ่ และมาดามเซเลสต์กำลังง่วนอยู่กับการตรวจสอบบัญชีในห้องทำงาน ส่วนเด็กสาวคนอื่นๆ กำลังฝึกร่ายรำอยู่ในห้องดนตรี"ฉันต้องทำให้พวกเธอไม่ระแคะระคาย" เมรี่บอกเอมิลี่ "เธอช่วยสร้างความวุ่นวายเล็กน้อยในห้องดนตรีได้ไหม เพื่อดึงความสนใจของมิสพริสซิลล่า""ให้ฉันทำอะไรเหรอ?" เอมิลี่ถามด้วยความตื่นเต้น"แกล้งทำเป็นหกล้มในระหว่างร่ายรำสิ แล้วบอกว่าเธอข้อเท้าแพลง" เมรี่ตอบ "มันจะทำให้มิสพริสซิลล่าต้องมาดูแลเธอ และทุกคนก็จะให้ความสนใจที่เธอ"เอมิลี่ลังเลเล็กน้อย "แต่ฉันไม่เคยทำแบบนั้นเลยนะเมรี่""ไม่เป็นไรน่า ฉันจะคอยดูอยู่ห่างๆ" เมรี่ให้กำลังใจ "แค่ให้พวกเขาสนใจเธอจนฉันสามารถแอบไปที่ห้องช่างได้"แผนการดำเนินไปอย่างที่คาดไว้ เอมิลี่แกล้งหกล้มได้อย่างแนบเนียน เสียงกรีดร้องเล็กน้อยของเธอทำให้มิสพริสซิลล่ารีบปรี่เข้ามาดูด้วยความตกใจ เด็กสาวคนอื่นๆ ต่างหันมาให้ความสนใจกับเอมิลี่ที่กำลังทำท่าปวดร้าวที่ข้อเท้าในจังหวะที่ทุกคนกำลังวุ่นวาย เมรี่ก็แอบย่องออกจากห้องดนตรี เธอเดินไปตามทางเดินท
last updateLast Updated : 2025-06-04
Read more
จะไปที่ไหนดี
ลมหนาวในยามเช้าตรู่ของเมืองบาธปะทะเข้ากับใบหน้าของเมรี่ ผมสีน้ำตาลเข้มของเธอปลิวสยายไปด้านหลังขณะที่เธอวิ่งไปตามถนนที่ยังคงเงียบสงัด เสียงฝีเท้าของเธอดังก้องบนก้อนหินที่ปูทาง เมรี่วิ่งโดยไม่รู้ทิศทางแน่ชัด รู้เพียงว่าต้องไปให้ไกลที่สุดจากโรงเรียนสตรีเลดี้เอเมไลน์ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเทาอ่อน บอกสัญญาณของการมาถึงของรุ่งอรุณ เมรี่หอบเหนื่อย เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่กล้ามเนื้อขา แต่หัวใจกลับเบิกบานอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในรอบหลายเดือน นี่คืออิสรภาพที่เธอโหยหา!เธอวิ่งมาหยุดที่ริมแม่น้ำเอวอนที่ไหลเอื่อยๆ มองเห็นสะพานพัลเทนีย์ที่ทอดตัวอยู่เบื้องหน้า บ้านเรือนของชาวเมืองยังคงเงียบสงบ ไม่มีผู้คนพลุกพล่านเหมือนในตอนกลางวัน"ฉันจะไปที่ไหนดีนะ" เมรี่พึมพำกับตัวเอง เธอเปิดกระเป๋าผ้าเล็กๆ หยิบจดหมายเก่าๆ ของพี่ชายออกมาอีกครั้ง จดหมายฉบับหนึ่งระบุว่า อเล็กซานเดอร์ กำลังสืบคดีเกี่ยวกับคดีลักพาตัวในลอนดอน ส่วนอีกฉบับของ เฟรเดอริค กล่าวถึงการตรวจสอบคดีปล้นเครื่องเพชรในเมืองเบอร์มิงแฮม"ลอนดอน...เบอร์มิงแฮม..." เมรี่ครุ่นคิด เธอมีเงินติดตัวไม่มากนัก การเดินทางไปเมืองใหญ่ทั้งสองแห่งนั้นต้องใช้เวล
last updateLast Updated : 2025-06-06
Read more
การสืบสวนครั้งแรก
การสืบสวนครั้งแรกนี่คือคดีแรกของเมรี่ เธอรู้ดีว่านี่คือโอกาสที่จะพิสูจน์ตัวเอง และหาเงินทุนสำหรับเดินทางไปหาพี่ชายให้ได้ เธอเริ่มสืบสวนด้วยความกระตือรือร้น เธอสัมภาษณ์คนขายดอกไม้ที่อยู่ในบริเวณนั้น ซึ่งจำได้ว่าเห็นเด็กสาวตัวเล็กๆ คนหนึ่งเดินวนเวียนอยู่ใกล้รถม้าของท่านดัชเชสเมื่อเช้า"เธอสวมเสื้อผ้าเก่าๆ และมีผ้าคลุมหน้าปิดบังใบหน้าไว้ค่ะ" คนขายดอกไม้กล่าว "ดูเหมือนคนยากจนน่ะค่ะ"เมรี่จดบันทึกทุกรายละเอียด เธอเดินตามรอยเท้าเล็กๆ นั้นไปตามถนนสายต่างๆ รอยเท้าพาเธอไปยังตรอกซอยแคบๆ ที่ไม่ค่อยมีผู้คนเดินผ่าน มันนำพาเธอไปสู่ย่านที่อยู่อาศัยของชนชั้นแรงงาน ที่บ้านเรือนเก่าทรุดโทรมแออัดกันในขณะที่เมรี่กำลังเดินตามรอยเท้าไปเรื่อยๆ เธอรู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องมาที่เธอหลายคู่ เธอพยายามทำตัวให้เป็นธรรมชาติที่สุด ราวกับเธอเป็นคนในย่านนี้ เธอสังเกตเห็นเด็กๆ หลายคนเล่นอยู่ตามตรอกซอกซอย ใบหน้าของพวกเขาบ่งบอกถึงความยากลำบากในชีวิตรอยเท้าพาเธอไปยังบ้านหลังหนึ่งที่ดูเก่าและทรุดโทรมกว่าหลังอื่นๆ เมรี่เห็นรอยเท้าแบบเดียวกันปรากฏอยู่บนพื้นดินหน้าบ้านหลังนั้น"นี่ไงคะ!" เมรี่กระซิบกับตัวเอง "นี่ต้องเป็นบ้า
last updateLast Updated : 2025-06-06
Read more
ออกเดินทาง
รถม้าโดยสารแล่นอย่างเชื่องช้าบนถนนที่เต็มไปด้วยฝุ่นและหลุมบ่อ เสียงล้อบดกับกรวดดังครืดคราดราวกับเพลงเศร้าของคนจรจัด เมรี่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง มองดูทิวทัศน์ชนบทที่ค่อยๆ เปลี่ยนผ่านจากทุ่งหญ้าเขียวขจีไปเป็นป่าทึบที่ปกคลุมด้วยหมอกยามเช้าตรู่ แม้จะเดินทางมาได้เพียงไม่กี่ชั่วโมง ความตื่นเต้นระคนหวาดกลัวก็ยังคงเกาะกุมอยู่ในใจของเธอผู้โดยสารคนอื่นๆ ในรถม้าส่วนใหญ่เป็นชายวัยกลางคน แต่งกายภูมิฐาน ดูเหมือนเป็นพ่อค้าหรือนักธุรกิจที่กำลังเดินทางไปติดต่อธุระในเมืองหลวง เมรี่พยายามเก็บตัวเงียบที่สุด เธอแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่เรียบง่ายที่สุดเท่าที่จะหาได้ เพื่อไม่ให้เป็นจุดเด่น เธอรู้ว่าการเป็นเด็กสาวเพียงลำพังบนรถม้าที่เต็มไปด้วยบุรุษแปลกหน้าเช่นนี้เป็นเรื่องที่ไม่ปลอดภัยนักระหว่างทาง รถต้องหยุดพักที่โรงเตี๊ยมเล็กๆ แห่งหนึ่งริมถนน เมรี่ลงจากรถเพื่อยืดเส้นยืดสายและหาอะไรรองท้อง เธอสั่งซุปอุ่นๆ ถ้วยหนึ่ง แล้วไปนั่งเงียบๆ ที่มุมหนึ่งของห้องโถง"สุภาพบุรุษท่านนั้น ดูประหลาดไหม?" เสียงกระซิบของชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ ลอยมาเข้าหูเมรี่ ชายอีกคนพยักหน้าเห็นด้วยเมรี่แอบชำเลืองมองไปยังชายที่ถูกพูดถึง
last updateLast Updated : 2025-06-06
Read more
ความวุ่นวาย
ความวุ่นวายในลอนดอนในที่สุด รถมาก็เดินทางมาถึงลอนดอน เมืองหลวงที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาและเสียงอึกทึกครึกโครม เมรี่ลงจากรถม้าที่สถานีรถม้า เธอรู้สึกตื่นตาตื่นใจกับความจอแจของผู้คน ตึกรามบ้านช่องที่สูงตระหง่าน และร้านค้าที่เรียงรายอยู่สองข้างทาง"นี่สินะลอนดอน" เมรี่พึมพำกับตัวเอง เธอสูดหายใจลึกๆ รับกลิ่นควันถ่านหินและเสียงวุ่นวายของเมืองเข้ามาเต็มปอด นี่คือเมืองที่พี่ชายของเธออยู่!แต่ความตื่นเต้นก็ถูกแทนที่ด้วยความกังวล เมื่อเธอตระหนักว่าลอนดอนนั้นกว้างใหญ่เกินกว่าที่เธอจะจินตนาการ และการตามหาพี่ชายในเมืองที่เต็มไปด้วยผู้คนนับล้านเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย"ฉันจะเริ่มต้นจากตรงไหนดีนะ?" เมรี่พึมพำ เธอหยิบจดหมายของอเล็กซานเดอร์ออกมาอีกครั้ง มันระบุเพียงแค่ว่าเขากำลังสืบคดีลักพาตัวในลอนดอน แต่ไม่ได้บอกที่อยู่ หรือรายละเอียดใดๆ เพิ่มเติมเมรี่เดินไปตามถนนที่เต็มไปด้วยผู้คน เธอพยายามหาข้อมูลเกี่ยวกับคดีลักพาตัว แต่ก็ไม่มีใครรู้เรื่องอะไรเลย"ขอโทษนะคะ คุณพอจะทราบไหมว่ามีคดีลักพาตัวเกิดขึ้นในลอนดอนบ้างไหมคะ?" เมรี่ถามชายสูงอายุคนหนึ่งที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองเมรี่ด
last updateLast Updated : 2025-06-06
Read more
มีเป้าหมายเดียวกัน
มือที่แข็งแกร่งของ เอดิสัน เกรย์สัน บีบกระชับที่แขนของเมรี่ เธอรับรู้ได้ถึงพละกำลังที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อโค้ทที่ตัดเย็บอย่างประณีต ดวงตาของเขาคมกริบราวกับใบมีดที่เพิ่งลับใหม่ๆ จ้องมองมาที่เธออย่างไม่ลดละ ในความมืดสลัวใต้ร่มเงาของต้นหลิว เอดิสันดูน่าเกรงขามกว่าที่เธอเคยเห็นบนรถม้ามากนัก"คุณ...คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันคะ?" เมรี่รวบรวมสติถามออกไป เสียงของเธอแหบพร่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเอดิสันคลายมือออกเล็กน้อย แต่ยังคงยืนประชิดตัวเธอ "ผมกำลังพูดถึงความสามารถที่น่าทึ่งของคุณ มิสแบล็ควู้ด รวมถึงการที่ผมได้เห็นคุณสืบคดีเล็กๆ น้อยๆ ที่บาธ และตอนนี้ก็มาถึงคดีที่ซับซ้อนกว่าในลอนดอน" เขาเหลือบมองไปที่ทางเข้าโพรงใต้ดิน "และดูเหมือนว่าคุณจะไขปริศนาการหายตัวไปของมิสซิสเอมิลี่ ฮาร์ดวู้ดได้แล้วด้วยความรวดเร็วที่น่าตกใจ""คุณ...คุณตามฉันมาตั้งแต่ที่บาธหรือคะ?" เมรี่ถาม ดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อเอดิสันยิ้มมุมปาก "ผมไม่ได้ตามคุณตั้งแต่บาธครับ แต่ผมจับตามองคุณมาตลอดการเดินทางบนรถม้า และเมื่อคุณมาถึงลอนดอน ผมก็รู้สึกสนใจเป็นพิเศษเมื่อเห็นคุณพยายามสืบหาเบาะแสเกี่ยวกับคดีฮาร์ดวู้ด""แต่ทำไมคะ?
last updateLast Updated : 2025-06-06
Read more
เงา
ความมืดที่คืบคลานหลังจากนั้น เมรี่และเอดิสันก็ร่วมกันทำงานสืบสวนคดีของมิสซิสเอมิลี่ ฮาร์ดวู้ด เอดิสันช่วยเมรี่อธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้ท่านลอร์ดฮาร์ดวู้ดฟังอย่างใจเย็น แม้ท่านลอร์ดจะรู้สึกผิดหวังและโกรธเคืองที่บุตรสาวหนีตามชายคนรักไป แต่เขาก็รู้สึกโล่งใจที่รู้ว่าบุตรสาวปลอดภัย และเมรี่ก็ได้รับคำชื่นชมและรางวัลตอบแทนอีกครั้ง"ต่อไปเราจะไปที่ไหนกันคะคุณเอดิสัน?" เมรี่ถามเมื่อพวกเขาเดินออกมาจากคฤหาสน์ฮาร์ดวู้ด"เราจะไปที่สำนักงานของผมครับ" เอดิสันตอบ "ผมคิดว่าเราจำเป็นต้องวางแผนกันอย่างรอบคอบเกี่ยวกับเรื่องของเฟรเดอริค"สำนักงานของเอดิสันตั้งอยู่ในย่านที่ค่อนข้างเงียบสงบในลอนดอน มันเป็นอาคารขนาดเล็กที่ดูไม่โดดเด่น แต่ภายในกลับตกแต่งอย่างเรียบง่ายและเป็นระเบียบ มีชั้นหนังสือขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยตำราและเอกสารมากมาย"ที่นี่คืออาณาจักรของผมครับ" เอดิสันกล่าวขณะพาเมรี่เข้ามาในห้องทำงานของเขา "ผมใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่นี่ เพื่อศึกษาคดีต่างๆ และวางแผนการสืบสวน"เมรี่มองไปรอบๆ เธอเห็นแผนที่ลอนดอนขนาดใหญ่ติดอยู่บนผนัง มีหมุดปักอยู่หลายจุด และมีเส้นสายโยงใยถึงกันอย่างซับซ้อน"คุณเอดิสันคะ แผนที่นี
last updateLast Updated : 2025-06-06
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status