สู่พระราชวัง

ถนนของเอดินบะระยังคงโกลาหลจากการโจมตีของ 'เงาที่หลงเหลือ' และการปรากฏตัวของ 'ผู้ส่งสารแห่งกาลเวลา' ที่หายตัวไปอย่างลึกลับ เมรี่วิ่งไปตามทางเท้าที่ปูด้วยหินอย่างสุดกำลัง โดยมีแผนผังห้องลับใต้พระราชวังอยู่ในมือ เสียงกรีดร้องและเสียงไซเรนของตำรวจดังแว่วมาเป็นระยะๆ ชายชราเจ้าของร้านยังคงอยู่ด้านหลัง เพื่อถ่วงเวลาเหล่าร้ายและรอให้ปู่ทวดกับคนอื่นๆ ตามมาสมทบ

ลมหายใจของเมรี่เริ่มติดขัด แต่เธอก็ไม่ยอมหยุด เธอรู้ว่าทุกวินาทีมีค่า 'กระจกแห่งความจริง' คือสิ่งที่เธอต้องไปให้ถึงก่อน 'สถาปนิกแห่งหายนะ' จะใช้มันเปิดฉาก 'สงครามแห่งกาลเวลา'

ในที่สุด เธอก็มาถึงบริเวณด้านหน้า พระราชวังเอดินบะระ กำแพงหินสูงตระหง่านและประตูเหล็กขนาดใหญ่ดูน่าเกรงขาม ยามรักษาการณ์ดูตื่นตัวเป็นพิเศษจากการโจมตีเมื่อครู่ เมรี่รู้ว่าเธอไม่สามารถบุกเข้าไปตรงๆ ได้

"ต้องหาทางเข้าที่ไม่มีใครสังเกตเห็น..." เมรี่พึมพำกับตัวเอง เธอเหลือบมองไปที่แผนผังอีกครั้ง มันแสดงทางเข้าลับที่ถูกซ่อนไว้บริเวณปีกตะวันออกของวัง ซึ่งเป็นส่วนที่เก่าแก่และไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน

ทางเข้าลับและหญิงชราปริศนา

เมรี่วิ่งอ้อมไปทางปีกตะวันออกของพระราชวัง ที่นั่นมีกำแพงเก่าแก่ที่ปกคลุมไปด้วยเถาไอวี่หนาทึบ เธอสังเกตเห็นประตูไม้บานเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่ใต้เถาวัลย์นั้นได้อย่างยากลำบาก มันดูเก่าแก่จนแทบจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของกำแพงไปแล้ว

เธอดึงเถาวัลย์ออกอย่างระมัดระวัง แล้วผลักประตูเข้าไป ภายในมีทางเดินหินที่มืดสลัวและเย็นยะเยือก ทอดตัวลงสู่เบื้องล่าง เมรี่จุดไฟฉายในมือขึ้นมา แล้วก้าวเข้าไปในความมืดอย่างไม่ลังเล

ทางเดินนั้นคดเคี้ยวและเงียบสงัด มีกลิ่นอับชื้นคละคลุ้งไปทั่ว ราวกับไม่มีใครเหยียบย่างเข้ามานานหลายสิบปี เธอเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ โดยใช้แผนผังนำทาง จนกระทั่งมาถึงห้องโถงเล็กๆ แห่งหนึ่งที่ดูเก่าแก่แต่ยังคงสภาพดี มีโคมไฟน้ำมันแขวนอยู่บนผนังให้แสงสลัวๆ

ในห้องโถงนั้น มี หญิงชราคนหนึ่ง นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวเก่า เธอแต่งกายด้วยชุดกระโปรงยาวสีน้ำเงินเข้มที่ดูเหมือนเสื้อผ้าของ นางกำนัลในราชสำนัก ยุคเก่าแก่ ผมของเธอถักเปียรอบศีรษะตามแบบโบราณ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น แต่ดวงตาของเธอกลับมีประกายที่เฉียบคมและเต็มไปด้วยความรู้

เมรี่รู้สึกประหลาดใจ เธอไม่คิดว่าจะเจอใครอยู่ที่นี่

"สวัสดีค่ะ" เมรี่กล่าวด้วยความเกรงใจ

หญิงชราเงยหน้าขึ้นมองเมรี่ ดวงตาของเธอกวาดมองเมรี่ตั้งแต่หัวจรดเท้า ราวกับกำลังประเมินบางสิ่งบางอย่าง

"เจ้ามาถึงในที่สุดสินะ..." หญิงชรากล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่กลับดังก้องไปทั่วห้อง "ข้ารู้ว่าเจ้าจะมา"

เมรี่เบิกตากว้าง "คุณเป็นใครคะ! คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันจะมา!"

"ข้าคือ เลดี้เอลีนอร์" หญิงชราตอบ "และข้าคือผู้พิทักษ์แห่งทางเดินนี้ ผู้ที่ได้รับคำสั่งให้เฝ้ารอเจ้า... ผู้ที่ถูกเลือกโดยกาลเวลา"

คำขอจากอดีต

เมรี่รู้สึกขนลุก เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะมีใครที่รอเธออยู่ และรู้จักเธอดีขนาดนี้

"คุณรู้จักฉันได้อย่างไรคะ!" เมรี่ถามด้วยความสงสัย

"กาลเวลาได้บอกข้า" เลดี้เอลีนอร์ตอบ "มันได้แสดงภาพของเจ้าให้ข้าเห็น...และชะตากรรมที่เจ้าจะต้องเผชิญ"

เธอพยักหน้าไปที่แผนผังในมือของเมรี่ "เจ้ากำลังตามหา 'กระจกแห่งความจริง' ใช่ไหม?"

เมรี่พยักหน้าอย่างงุนงง "ใช่ค่ะ! คุณรู้ได้อย่างไรคะ!"

"กระจกแห่งความจริงคือสิ่งที่เชื่อมโยงทุกช่วงเวลาเข้าด้วยกัน" เลดี้เอลีนอร์กล่าว "มันถูกซ่อนไว้ในห้องลับใต้ห้องโถงใหญ่ของวัง และมันกำลังตกอยู่ในอันตราย"

"ฉันรู้ค่ะ" เมรี่ตอบ "ฉันกำลังจะไปที่นั่น"

เลดี้เอลีนอร์มองเมรี่ด้วยแววตาที่จริงจัง "ก่อนที่เจ้าจะไป...ข้ามีเรื่องอยากขอร้องเจ้า"

"เรื่องอะไรคะ?" เมรี่ถาม

"ข้าถูกจองจำอยู่ในมิติแห่งเวลานี้มานานแสนนาน" เลดี้เอลีนอร์กล่าว "ข้าถูก 'สถาปนิกแห่งหายนะ' กักขังไว้ เพื่อไม่ให้ข้าเปิดเผยความลับเกี่ยวกับ 'กระจกแห่งความจริง' "

"คุณต้องการให้ฉันช่วยคุณออกไปจากที่นี่ใช่ไหมคะ!" เมรี่ถาม

เลดี้เอลีนอร์ส่ายหน้า "ไม่...ข้าไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้หรอก"

เธอชี้ไปที่กำแพงด้านหนึ่งของห้องโถง ที่มีลวดลายสลักเป็นรูปนาฬิกาโบราณขนาดใหญ่ "ข้าได้ทิ้ง บันทึกสำคัญ ไว้ที่นั่น มันคือบันทึกที่จะบอกวิธีควบคุม 'พลังแห่งกาลเวลา' ที่ซ่อนอยู่ในกระจก"

"คุณต้องการให้ฉันไปเอาบันทึกเล่มนั้นมาใช่ไหมคะ!" เมรี่ถาม

"ใช่แล้ว" เลดี้เอลีนอร์ตอบ "แต่การจะไปถึงที่นั่นได้ เจ้าต้องเผชิญหน้ากับ 'คำสาปแห่งอดีต' "

ปริศนาแห่งภาพลวงตา

ทันใดนั้นเอง แสงไฟในห้องโถงก็เริ่มกะพริบถี่ๆ แล้วก็ดับลง!

ห้องโถงมืดสนิท เมรี่รู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่แผ่เข้ามา เธอได้ยินเสียงกระซิบแผ่วๆ ดังขึ้นรอบตัว ราวกับเสียงของวิญญาณหลายร้อยดวง

"นี่คืออะไรคะ!" เมรี่ถามด้วยความหวาดกลัว

"นี่คือ 'คำสาปแห่งอดีต' " เลดี้เอลีนอร์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ "มันจะแสดงภาพลวงตาจากอดีตที่เจ้าเคยทำผิดพลาด...เพื่อหลอกล่อให้เจ้าหลงทางและติดอยู่ในมิติแห่งนี้ตลอดไป"

เมรี่รู้สึกถึงความกลัวที่คืบคลานเข้ามาในใจ เธอเห็นภาพหลอนต่างๆ ปรากฏขึ้นรอบตัวเธอ ทั้งภาพของพ่อแม่ที่เสียชีวิต ภาพของลอร์ดเจมส์ ฮาร์ทเวลล์ที่ถูกฆาตกรรม ภาพของเพื่อนๆ ที่ตกอยู่ในอันตราย...ภาพเหล่านั้นดูสมจริงราวกับกำลังเกิดขึ้นจริงๆ

"ไม่จริง! นี่ไม่ใช่เรื่องจริง!" เมรี่ตะโกน เธอพยายามหลับตาลง แต่ภาพเหล่านั้นก็ยังคงปรากฏอยู่ในความคิดของเธอ

"จงควบคุมจิตใจของเจ้าให้มั่นคง" เลดี้เอลีนอร์กล่าว "อย่าให้ภาพลวงตาเหล่านั้นครอบงำเจ้าได้"

เมรี่พยายามรวบรวมสติ เธอจดจ่ออยู่กับภารกิจที่เธอต้องทำ เธอรู้ว่าเธอต้องไม่หลงกลภาพลวงตาเหล่านี้

เธอหลับตาลง แล้วเริ่มหายใจเข้าออกช้าๆ ลึกๆ เธอพยายามนึกถึงจุดมุ่งหมายของเธอ...การหยุดยั้ง 'สงครามแห่งกาลเวลา' และปกป้องโลกใบนี้!

เมื่อเมรี่ลืมตาขึ้น ภาพหลอนเหล่านั้นก็เริ่มจางหายไป แสงไฟในห้องโถงก็กลับมาสว่างอีกครั้ง!

"เจ้าทำได้แล้ว!" เลดี้เอลีนอร์กล่าวด้วยรอยยิ้ม "เจ้าได้เอาชนะ 'คำสาปแห่งอดีต' ได้แล้ว"

เมรี่รู้สึกเหนื่อยล้าไปทั้งตัว แต่ก็รู้สึกภาคภูมิใจในตัวเอง เธอหันไปมองที่กำแพงที่เลดี้เอลีนอร์เคยชี้ บันทึกสำคัญเล่มหนึ่งที่ถูกซ่อนไว้ในช่องลับก็ปรากฏขึ้น

"ขอบคุณค่ะ!" เมรี่กล่าวพร้อมกับรับบันทึกมา "ฉันจะไม่มีวันลืมบุญคุณของคุณเลยค่ะ!"

"ไปเถอะหลานสาว" เลดี้เอลีนอร์กล่าว "เส้นทางข้างหน้ายังอันตรายนัก จงระมัดระวังให้มาก"

เมรี่พยักหน้า เธอรู้ว่าภารกิจนี้ยังไม่จบลง และเธอจะต้องเผชิญหน้ากับความท้าทายที่ยิ่งใหญ่กว่านี้อีกมาก

เธอเดินออกจากห้องโถงนั้น มุ่งหน้าสู่ห้องลับใต้ห้องโถงใหญ่ของพระราชวัง โดยมีบันทึกสำคัญเล่มนั้นอยู่ในมือ และมีคำเตือนจาก 'ผู้พิทักษ์แห่งเวลา' ดังก้องอยู่ในหูของเธอ "จงระวัง... ผู้บงการจากเงามืด... เขาจะปรากฏตัว... เมื่อเจ้าเข้าใกล้ความจริง..."