อิสรภาพ

สองสามวันต่อมา เมรี่เริ่มปฏิบัติการ "ล่าเครื่องมือ" เธอเลือกช่วงเวลาที่มิสพริสซิลล่ากำลังสอนวิชาจรรยาบรรณสตรีในห้องโถงใหญ่ และมาดามเซเลสต์กำลังง่วนอยู่กับการตรวจสอบบัญชีในห้องทำงาน ส่วนเด็กสาวคนอื่นๆ กำลังฝึกร่ายรำอยู่ในห้องดนตรี

"ฉันต้องทำให้พวกเธอไม่ระแคะระคาย" เมรี่บอกเอมิลี่ "เธอช่วยสร้างความวุ่นวายเล็กน้อยในห้องดนตรีได้ไหม เพื่อดึงความสนใจของมิสพริสซิลล่า"

"ให้ฉันทำอะไรเหรอ?" เอมิลี่ถามด้วยความตื่นเต้น

"แกล้งทำเป็นหกล้มในระหว่างร่ายรำสิ แล้วบอกว่าเธอข้อเท้าแพลง" เมรี่ตอบ "มันจะทำให้มิสพริสซิลล่าต้องมาดูแลเธอ และทุกคนก็จะให้ความสนใจที่เธอ"

เอมิลี่ลังเลเล็กน้อย "แต่ฉันไม่เคยทำแบบนั้นเลยนะเมรี่"

"ไม่เป็นไรน่า ฉันจะคอยดูอยู่ห่างๆ" เมรี่ให้กำลังใจ "แค่ให้พวกเขาสนใจเธอจนฉันสามารถแอบไปที่ห้องช่างได้"

แผนการดำเนินไปอย่างที่คาดไว้ เอมิลี่แกล้งหกล้มได้อย่างแนบเนียน เสียงกรีดร้องเล็กน้อยของเธอทำให้มิสพริสซิลล่ารีบปรี่เข้ามาดูด้วยความตกใจ เด็กสาวคนอื่นๆ ต่างหันมาให้ความสนใจกับเอมิลี่ที่กำลังทำท่าปวดร้าวที่ข้อเท้า

ในจังหวะที่ทุกคนกำลังวุ่นวาย เมรี่ก็แอบย่องออกจากห้องดนตรี เธอเดินไปตามทางเดินที่เงียบสงบ สู่ปีกตะวันตกของอาคาร กลิ่นเครื่องเทศและอาหารที่กำลังปรุงอยู่ในโรงครัวลอยมาเตะจมูก

ห้องช่างอยู่สุดทางเดิน ประตูไม้หนักๆ ถูกล็อคด้วยกุญแจที่แข็งแรง เมรี่หยิบกิ๊บติดผมที่ดัดแปลงขึ้นมาอีกครั้ง เธอเริ่มไขกลอนอย่างใจเย็น เธอเคยฝึกฝนทักษะนี้มาตั้งแต่เด็ก การได้ยินเสียงกลไกภายในที่กำลังเคลื่อนไหว การสัมผัสถึงความต้านทานที่ค่อยๆ คลายลง มันคือศิลปะอย่างหนึ่ง

แกร๊ก!

เสียงดังขึ้นเบาๆ ประตูเปิดออก เมรี่ก้าวเข้าไปในห้องช่าง กลิ่นไม้และโลหะคละคลุ้ง เครื่องมือช่างหลากหลายชนิดถูกแขวนเรียงรายอยู่บนผนังอย่างเป็นระเบียบ เธอเดินตรงไปยังชั้นวางเครื่องมือ หยิบสิ่วและค้อนขนาดเล็กมาอย่างรวดเร็ว เธอกลับมาล็อคประตูอย่างเดิม และรีบเดินกลับไปที่ห้องดนตรี ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"เธอโอเคไหมเอมิลี่?" เมรี่ถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นว่ามิสพริสซิลล่ากำลังใช้ผ้าเย็นประคบข้อเท้าของเอมิลี่

เอมิลี่พยักหน้าเบาๆ "ไม่เป็นไรแล้วเมรี่ มิสพริสซิลล่าบอกว่าฉันแค่ข้อเท้าพลิกเล็กน้อยน่ะ" เธอส่งสายตาเป็นนัยให้เมรี่ ราวกับจะถามว่า 'สำเร็จไหม?'

เมรี่ยิ้มตอบในใจ 'สำเร็จสิ'

คืนนั้น เมื่อทุกคนหลับ เมรี่และเอมิลี่ก็มุ่งหน้าไปยังห้องเก็บของเก่าอีกครั้ง ด้วยสิ่วและค้อนในมือ เมรี่ปีนขึ้นไปบนลังไม้ และเริ่มลงมือแกะแผ่นไม้ที่ปิดช่องระบายอากาศ

"ระวังนะเมรี่!" เอมิลี่กระซิบ "ถ้าเสียงดังเกินไป เดี๋ยวใครก็จะได้ยิน"

เมรี่ใช้ค้อนตอกสิ่วเข้าไปในช่องว่างเล็กๆ ระหว่างแผ่นไม้กับขอบหน้าต่างอย่างระมัดระวัง เธอค่อยๆ งัดแผ่นไม้ออกทีละนิดๆ เสียงไม้แตกดังเบาๆ ในความเงียบ ยิ่งเธองัดออกได้มากเท่าไหร่ แสงจันทร์จากภายนอกก็ยิ่งส่องเข้ามามากขึ้นเท่านั้น

ใช้เวลาเกือบชั่วโมง ในที่สุด แผ่นไม้ที่แข็งแรงก็หลุดออก แสงจันทร์สาดส่องเข้ามาในห้องเก็บของอย่างเต็มที่ เผยให้เห็นช่องระบายอากาศที่กว้างพอสำหรับเด็กสาวตัวเล็กๆ อย่างเมรี่จะลอดผ่านได้

"ในที่สุด!" เมรี่กระซิบด้วยความดีใจ

"เธอทำได้แล้วเมรี่!" เอมิลี่กระโดดกอดเมรี่เบาๆ ด้วยความตื่นเต้น "แล้วเธอจะไปเมื่อไหร่?"

เมรี่มองออกไปนอกช่องระบายอากาศไปยังสวนที่มืดมิด ท้องฟ้ายามราตรีประดับด้วยดวงดาวนับล้าน เธอสูดหายใจลึกๆ รับอากาศบริสุทธิ์ที่แตกต่างจากอากาศในโรงเรียนอย่างสิ้นเชิง "ฉันจะไปคืนนี้แหละเอมิลี่"

เอมิลี่เบิกตากว้าง "คืนนี้เลยเหรอ? ไม่เตรียมตัวอะไรเลยหรือ?"

"ฉันเตรียมตัวมาตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาแล้วเอมิลี่" เมรี่ตอบ เธอหยิบกระเป๋าผ้าเล็กๆ ที่ซ่อนไว้ในช่องว่างของลังไม้ขึ้นมา ภายในมีเสื้อผ้าเก่าๆ ที่เธอแอบเย็บใหม่ให้กระชับขึ้นเล็กน้อย เงินเหรียญจำนวนไม่มากที่เธอเก็บสะสมไว้ และจดหมายเก่าๆ ของพี่ชายที่ระบุชื่อเมืองที่พวกเขาเคยไปทำงานสืบสวน "ฉันไม่สามารถรอได้อีกต่อไป ฉันต้องไปเดี๋ยวนี้"

"แต่...แล้วฉันล่ะ?" เอมิลี่ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "เธอจะทิ้งฉันไว้ที่นี่คนเดียวเหรอ?"

เมรี่หันไปกอดเอมิลี่อย่างแน่นหนา "ฉันไม่ทิ้งเธอหรอกเอมิลี่ เธอคือเพื่อนคนแรกที่เข้าใจฉันที่นี่ และฉันจะไม่มีวันลืมเธอเด็ดขาด" เธอผละออกจากการกอดแล้วจ้องตาเอมิลี่อย่างจริงจัง "เธอต้องอยู่ที่นี่และคอยปกปิดเรื่องของฉันให้ดีที่สุด จนกว่าฉันจะไปถึงที่หมาย แล้วฉันจะพยายามติดต่อกลับมาหาเธอให้ได้"

"แต่ถ้ามาดามเซเลสต์รู้ขึ้นมาล่ะ?"

"เธอต้องเข้มแข็งนะเอมิลี่ เธอจะต้องไม่บอกใครว่าฉันหายไปไหน และถ้าเธอถูกจับได้ เธอต้องจำไว้ว่าเธอไม่รู้อะไรเลย" เมรี่กำชับ "เชื่อฉันนะเอมิลี่ นี่คือทางเดียวที่ฉันจะรอดไปได้ และฉันจะไม่มีวันลืมบุญคุณเธอเลย"

เอมิลี่พยักหน้าทั้งน้ำตา "ฉันจะพยายามเมรี่ ขอให้เธอปลอดภัยนะ"

"เธอเองก็เช่นกันเอมิลี่"

เมรี่ปีนขึ้นไปบนลังไม้และค่อยๆ มุดตัวผ่านช่องระบายอากาศที่มืดมิด เธอรู้สึกถึงความเย็นของอากาศยามราตรีที่ปะทะกับใบหน้า และกลิ่นหญ้าที่เปียกชื้นยามเช้าตรู่ ร่างกายของเธอค่อยๆ ไถลลงมาด้านนอกอย่างช้าๆ เท้าของเธอสัมผัสกับพื้นดินที่เปียกชื้น

เธอเงยหน้าขึ้นมองโรงเรียนสตรีเลดี้เอเมไลน์ที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหลัง กำแพงหินสีเทาดูมืดทะมึนราวกับป้อมปราการแห่งความสิ้นหวัง

"ลาก่อน...กรงทองของสุภาพสตรี" เมรี่กระซิบ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความหวังที่พึ่งได้รับกลับคืนมา "ฉันจะไม่มีวันกลับมาที่นี่อีกแล้ว"

เธอหันหลังให้โรงเรียน และวิ่งออกไปในความมืด เธอไม่รู้ว่าข้างหน้าจะเจออะไรบ้าง การเดินทางสู่โลกกว้างเพียงลำพังของเด็กสาววัย 17 นั้นเต็มไปด้วยอันตรายและความไม่แน่นอน แต่หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะเป็นนักสืบ และตามหาพี่ชายทั้งสองที่เธอเชื่อว่ายังคงรอคอยเธออยู่ ไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะยาวไกลและอันตรายแค่ไหน เมรี่ก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมันทั้งหมด เพื่ออิสรภาพและเพื่อความฝันของเธอ

เป็นอย่างไรบ้างคะสำหรับบทที่ 2 นี้? เราได้เห็นความมุ่งมั่นของเมรี่ในการวางแผนและดำเนินการหลบหนี รวมถึงบทบาทของเอมิลี่ในการช่วยเหลือเธอได้อย่างดีเยี่ยมเลยค่ะ ตอนนี้เมรี่ได้หลบหนีออกมาจากโรงเรียนแล้ว เราจะมาต่อกันในบทที่ 3 ที่เธอเริ่มต้นการเดินทางและอาจจะเผชิญกับคดีแรกของเธอ หรือพบเบาะแสบางอย่างเกี่ยวกับพี่ชายนะคะ