จะไปที่ไหนดี

ลมหนาวในยามเช้าตรู่ของเมืองบาธปะทะเข้ากับใบหน้าของเมรี่ ผมสีน้ำตาลเข้มของเธอปลิวสยายไปด้านหลังขณะที่เธอวิ่งไปตามถนนที่ยังคงเงียบสงัด เสียงฝีเท้าของเธอดังก้องบนก้อนหินที่ปูทาง เมรี่วิ่งโดยไม่รู้ทิศทางแน่ชัด รู้เพียงว่าต้องไปให้ไกลที่สุดจากโรงเรียนสตรีเลดี้เอเมไลน์

ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเทาอ่อน บอกสัญญาณของการมาถึงของรุ่งอรุณ เมรี่หอบเหนื่อย เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่กล้ามเนื้อขา แต่หัวใจกลับเบิกบานอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในรอบหลายเดือน นี่คืออิสรภาพที่เธอโหยหา!

เธอวิ่งมาหยุดที่ริมแม่น้ำเอวอนที่ไหลเอื่อยๆ มองเห็นสะพานพัลเทนีย์ที่ทอดตัวอยู่เบื้องหน้า บ้านเรือนของชาวเมืองยังคงเงียบสงบ ไม่มีผู้คนพลุกพล่านเหมือนในตอนกลางวัน

"ฉันจะไปที่ไหนดีนะ" เมรี่พึมพำกับตัวเอง เธอเปิดกระเป๋าผ้าเล็กๆ หยิบจดหมายเก่าๆ ของพี่ชายออกมาอีกครั้ง จดหมายฉบับหนึ่งระบุว่า อเล็กซานเดอร์ กำลังสืบคดีเกี่ยวกับคดีลักพาตัวในลอนดอน ส่วนอีกฉบับของ เฟรเดอริค กล่าวถึงการตรวจสอบคดีปล้นเครื่องเพชรในเมืองเบอร์มิงแฮม

"ลอนดอน...เบอร์มิงแฮม..." เมรี่ครุ่นคิด เธอมีเงินติดตัวไม่มากนัก การเดินทางไปเมืองใหญ่ทั้งสองแห่งนั้นต้องใช้เวลาและค่าใช้จ่ายไม่น้อย "ฉันต้องหาเงิน"

ในขณะที่เธอกำลังคิดหาวิธีอยู่นั้น เสียงเกวียนไม้เก่าๆ ก็แล่นผ่านไปบนถนน กลิ่นขนมปังอบใหม่ๆ ลอยมาเตะจมูก เมรี่หันไปมอง เธอเห็นชายวัยกลางคนผู้มีใบหน้าใจดีกำลังเข็นรถเข็นที่เต็มไปด้วยขนมปังอบใหม่ๆ ออกมาจากร้านเบเกอรี่เล็กๆ แห่งหนึ่ง

"คุณลุงคะ พอจะมีงานอะไรให้หนูทำบ้างไหมคะ" เมรี่รวบรวมความกล้า ถามออกไปอย่างสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ ชายคนนั้นหันมามองเมรี่ด้วยความประหลาดใจ สายตาของเขาจับจ้องไปยังเสื้อผ้าที่เรียบง่ายของเธอ "งานหรือหนูน้อย? แต่ดูจากชุดของเจ้าแล้ว เจ้าไม่น่าจะใช่เด็กสาวที่มาทำงานหามรุ่งหามค่ำได้นะ"

เมรี่ก้มหน้าเล็กน้อย "หนู...หนูหนีมาจากโรงเรียนค่ะ ต้องการเงินเพื่อเดินทางไปหาญาติที่ลอนดอนค่ะ" เธอเลือกที่จะไม่บอกความจริงทั้งหมด เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกจับกลับไป

ชายเบเกอรี่พิจารณาเธออยู่ครู่หนึ่ง "หนูน้อยเอ๋ย ดูเจ้าอ่อนแรงเต็มที หากเจ้าทำงานได้จริง พอลุงจะให้งานเล็กๆ น้อยๆ ช่วยขนขนมปังไปส่งที่ตลาดได้ ลุงก็ต้องการคนช่วยอยู่พอดี แต่ลุงไม่มีเงินจ่ายมากนักหรอกนะ"

เมรี่เงยหน้าขึ้น ดวงตาเป็นประกาย "เท่าไหร่ก็ได้ค่ะคุณลุง! หนูทำงานได้จริงๆ ค่ะ!"

และนั่นคือจุดเริ่มต้นของการผจญภัยในโลกกว้างของเมรี่ เธอทำงานช่วยชายเบเกอรี่ไปส่งขนมปังที่ตลาดในตอนเช้า ช่วยล้างจาน ทำความสะอาดร้านในตอนบ่าย และอาศัยนอนบนกองกระสอบแป้งในร้านเบเกอรี่เล็กๆ แห่งนั้น แลกกับอาหารและเงินเล็กน้อยที่พอจะเก็บเป็นค่าเดินทางได้

สองสัปดาห์ผ่านไป เมรี่เก็บเงินได้พอสมควร แต่การเดินทางไปลอนดอนก็ยังดูเหมือนเป็นเรื่องไกลเกินเอื้อม เธอเริ่มรู้สึกท้อแท้เล็กน้อย แต่ทุกครั้งที่ความคิดนั้นผุดขึ้นมาในหัว เธอก็จะนึกถึงหน้าพ่อและพี่ชาย นึกถึงความฝันที่จะเป็นนักสืบ แล้วเธอก็จะฮึดสู้ขึ้นมาใหม่

เสียงกระซิบจากตลาด

เช้าวันหนึ่ง ขณะที่เมรี่กำลังช่วยชายเบเกอรี่ขนขนมปังไปที่ตลาด เสียงโกลาหลก็ดังขึ้นมาจากฝูงชนที่มุงดูอะไรบางอย่างอยู่บริเวณน้ำพุกลางตลาด เมรี่สังหรณ์ใจว่าต้องมีเรื่องไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้น

"เกิดอะไรขึ้นคะคุณลุง?" เธอถาม

ชายเบเกอรี่ถอนหายใจ "ไม่รู้สิหนู คงเป็นเรื่องราวของคนแปลกหน้าอีกแล้วล่ะมั้ง ช่างเถอะ เราไปขายขนมปังกันเถอะ"

แต่เมรี่ไม่สามารถเพิกเฉยได้ สัญชาตญาณนักสืบของเธอกำลังกระตุ้น เธอเดินเข้าไปใกล้ฝูงชน และพยายามชะเง้อมอง เมื่อเข้าไปใกล้พอ เธอได้ยินเสียงคนซุบซิบ

"แหวนของท่านดัชเชสหายไปอีกแล้ว!"

"นี่มันครั้งที่สามในรอบเดือนแล้วนะ!"

"ใครกันที่กล้าขโมยของจากผู้ดีมีสกุลเช่นนั้น!"

เมรี่เบิกตากว้าง 'คดีขโมย!' หัวใจของเธอเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น นี่คือโอกาสของเธอ!

"คุณตำรวจคะ!" เมรี่เรียกตำรวจที่กำลังสอบปากคำหญิงสูงศักดิ์คนหนึ่งอยู่ "เกิดอะไรขึ้นหรือคะ?"

ตำรวจคนนั้นหันมามองเมรี่ด้วยสายตาดูแคลน "เจ้าเด็กน้อย! ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าควรรู้! ไปให้พ้น!"

"แต่ฉันอยากช่วยค่ะ" เมรี่พยายาม "ฉันอาจจะช่วยหาเบาะแสได้"

"ฮึ่ม! เจ้าเด็กน้อยจะไปรู้อะไร!" ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้ๆ หัวเราะเยาะ "นี่เป็นเรื่องของตำรวจ และนักสืบมืออาชีพ ไม่ใช่เรื่องที่สตรีอย่างเจ้าจะมายุ่งเกี่ยว!"

เมรี่รู้สึกโกรธ แต่ก็พยายามควบคุมอารมณ์ เธอรู้ดีว่าเธอต้องพิสูจน์ตัวเอง เธอสังเกตเห็นกลุ่มคนสามสี่คนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ พวกเขาแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่ดูดี มีหนึ่งในนั้นคือ ท่านดัชเชสเอลิซาเบธ ผู้มีใบหน้าซีดเผือดและดวงตาที่แดงก่ำจากการร้องไห้

"ไม่มีประโยชน์หรอกตำรวจ!" ท่านดัชเชสกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ "แหวนวงนั้นเป็นของขวัญจากสามีของฉัน! และมันหายไปจากกระเป๋าถือของฉันขณะที่ฉันกำลังเดินเลือกซื้อดอกไม้อยู่ตรงนี้เอง!"

"แล้วท่านดัชเชสแน่ใจหรือคะว่าแหวนหายไปที่นี่?" ตำรวจคนหนึ่งถามด้วยความอดทน "อาจจะหล่นหายที่อื่นก็ได้"

"ไม่! ฉันแน่ใจ!" ท่านดัชเชสตอบอย่างฉุนเฉียว "ฉันเพิ่งตรวจดูมันก่อนที่จะลงจากรถม้า และมันก็อยู่ในกระเป๋าของฉันจริงๆ!"

เมรี่เดินเข้าไปใกล้มากขึ้น เธอสำรวจบริเวณรอบๆ น้ำพุอย่างละเอียด เธอสังเกตเห็นรอยเท้าเล็กๆ หลายรอยที่เพิ่งเกิดขึ้นใหม่บนพื้นดินที่ชื้นแฉะจากการพรมน้ำของคนขายดอกไม้ เธอนั่งยองๆ ลงไปใกล้ๆ รอยเท้าเหล่านั้น และเห็นรอยบุ๋มเล็กๆ คล้ายรอยของรองเท้าบูทขนาดเล็ก

"คุณตำรวจคะ!" เมรี่เรียกอีกครั้ง "ท่านดัชเชสลงจากรถม้าตรงไหนคะ?"

ตำรวจคนนั้นหันมามองเมรี่ด้วยความรำคาญ "เจ้าเด็กนี่! ยังไม่ไปอีกหรือ!"

"ตอบหนูเถอะค่ะ หนูคิดว่าหนูเห็นบางอย่าง" เมรี่พูดด้วยความมุ่งมั่น

ท่านดัชเชสชี้ไปที่รถม้าคันงามที่จอดอยู่ห่างออกไปเล็กน้อย "ตรงนั้นแหละจ้ะ"

เมรี่เดินไปที่จุดนั้น เธอสังเกตเห็นว่าพื้นดินบริเวณนั้นค่อนข้างแห้งกว่าบริเวณอื่นๆ ยกเว้นจุดหนึ่งที่เปียกชื้นเป็นพิเศษ และมีรอยเท้าเล็กๆ คล้ายกับรอยที่เธอกำลังตรวจสอบอยู่ เมรี่ก้มลงมองใกล้ๆ เธอเห็นประกายบางอย่างบนพื้นดิน มันคือเศษหินเล็กๆ ที่ดูเหมือนจะหลุดออกมาจากแหวน

"ท่านดัชเชสคะ" เมรี่เดินกลับไปหาท่านดัชเชส "แหวนของท่านมีอัญมณีอะไรประดับอยู่บ้างคะ?"

"มันคือแหวนเพชรวงงาม มีแซฟไฟร์ล้อมรอบด้วยเพชรเม็ดเล็กๆ นับสิบเม็ด" ท่านดัชเชสตอบอย่างรวดเร็ว

"หนูพบเศษหินเล็กๆ ที่คาดว่าเป็นเพชรหล่นอยู่ใกล้จุดที่ท่านลงจากรถม้าค่ะ" เมรี่กล่าวอย่างมั่นใจ "และรอยเท้าเหล่านี้...ดูเหมือนจะเป็นรอยเท้าของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ หรือผู้หญิงร่างเล็ก"

ตำรวจและท่านดัชเชสต่างพากันประหลาดใจ สายตาของทุกคนจับจ้องมาที่เมรี่

"เจ้าแน่ใจหรือเด็กน้อย?" ตำรวจถามด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป

"ค่ะ" เมรี่พยักหน้า "หนูเคยเรียนรู้การแกะรอยเท้าจากพ่อของหนูค่ะ ท่านเป็นนักสืบ"

ท่านดัชเชสมองเมรี่ด้วยสายตาเต็มไปด้วยความหวัง "ถ้าอย่างนั้น เจ้าพอจะช่วยฉันได้ไหม? ฉันจะให้รางวัลอย่างงาม!"

เมรี่รู้สึกดีใจสุดขีด "แน่นอนค่ะท่านดัชเชส! หนูจะพยายามอย่างเต็มที่ค่ะ"