บทที่ 42

บทที่ 42

“ไปเต้นรำกันมั้ยครับคุณนัสริน” หมออรรณพเอ่ยชวน ซึ่งนัสรินตั้งใจจะปฏิเสธ แต่พอเหลือบไปเห็นว่าตอนนี้ปราณต์กับเมธาวีควงกันออกไปเต้นรำ เธอจึงตอบรับคำเชิญของหมออรรณพ

ภาพที่นายแพทย์หนุ่มหล่อเนื้อหอมอย่างปราณต์ โอบกอดเมธาวีขยับไปตามจังหวะเพลง ทำให้เมธาวีกลายเป็นที่อิจฉาของผู้หญิงทั้งงาน เพราะปราณต์เป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดในงานนี้ แถมทุกคนก็รู้ดีว่าเขาเป็นทายาทคนโตของแม่เลี้ยงระดับเศรษฐีนีอันดับต้นๆ ของเชียงใหม่ จึงไม่แปลกที่เขาจะเป็นที่หมายปองของสาวๆ นัสรินเองก็เป็นอีกคนหนึ่งที่มองไปยังคู่เต้นรำนั้นอย่างอดไม่ได้ หมออรรณพซึ่งพอจะมองออกว่าหญิงสาวที่กำลังเต้นรำกับตนอยู่ตอนนี้ ก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ให้ความสนใจกับหมอปราณต์ เขาจึงรีบพูดหยั่งเชิงพร้อมกับกันท่าไปในคราวเดียวกัน

“คุณนัสรินกำลังมองคู่ของหมอปราณต์กับหมอเมธาวีอยู่เหมือนกันเหรอครับ”

“ค่ะ...” นัสรินไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไรเพราะตัวเองก็กำลังมองไปยังทั้งคู่อยู่จริงๆ จึงได้แต่ยอมรับสั้นๆ

“ไม่แปลกหรอกครับที่คุณนัสรินจะมอง คู่นี้หล่อสวยแถมรวยทั้งคู่ ผมได้ยินทุกคนในงานพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าคู่นี้ช่างสมกันเหลือเกิน ไม่นานก็น่าจะมีข่าวดี”

“งั้นเหรอคะ”

นัสรินยิ้มที่ปากแต่ใจหม่นเศร้าเมื่อได้ยินเช่นนั้น...หรือเธอกำลังอิจฉาเมธาวีที่ได้เป็นผู้หญิงที่ปราณต์รัก ในขณะที่เธอเป็นเพียงแค่เครื่องบำเรอความแค้นของเขาเท่านั้น

อย่าคิดเลยนัสริน เธอก็รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์คิด ไม่มีสิทธิ์อิจฉา ไม่มีสิทธิ์หึง หญิงสาวบอกตัวเองอยู่ในใจเงียบๆ แต่มันก็ไม่ง่ายเลย เพราะภาพของทั้งคู่ยังตำตาอยู่โทนโท่

“ว่าแต่คุณนัสรินก็สนใจหมอปราณต์เหมือนกันเหรอครับ” คำถามที่ตรงไปตรงมาของหมออรรณพทำให้นัสรินร้อนตัวทันที

“เปล่าหรอกค่ะ นัสจะไปสนใจคนมีเจ้าของทำไมล่ะคะ”

“งั้นผมก็หมดสิทธิ์น่ะสิ เพราะผมก็มีเจ้าของแล้วเหมือนกัน แต่คุณนัสรินไม่ต้องห่วงนะครับ ผมมีเจ้าของแต่ตัว หัวใจผมยังว่างสำหรับคุณนัสรินเสมอ”

“คุณหมอนี่ก็มุกเยอะเหมือนกันนะคะ” นัสรินพอจะรู้ว่ากำลังถูกหมออรรณพเกี้ยวพา จึงรีบพูดจากลบเกลื่อน

“ใครว่าล่ะครับ นี่ผมพูดจริงๆ นะ”

“นัสนับถือคุณหมอนะคะ และนัสก็ไม่อยากให้คุณหมอคิดกับนัสเป็นอย่างอื่น นอกจากเอ็นดูนัสก็มากพอแล้วค่ะ” นัสรินบอกออกไปตรงๆ ทำให้หมออรรณพถึงกับอึ้ง แต่ก็ไม่คิดจะถอยง่ายๆ

“วันนี้คุณนัสรินยังไม่คิดก็ไม่เป็นไร เผื่อวันหลังจะเปลี่ยนใจก็รู้ไว้นะครับว่าผมยังรออยู่เสมอ”

“แล้วภรรยาของคุณหมอล่ะคะ”

“เขาก็อยู่ส่วนเขา เราก็อยู่ส่วนเราสิครับ ผมรับรองว่าจะไม่ให้เขามายุ่งกับคุณนัสรินเด็ดขาด”

คำพูดของหมออรรณพยิ่งทำให้นัสรินรู้สึกไม่ดีกับตัวเอง เธอช่างเป็นผู้หญิงที่ไร้ค่านัก ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็คิดแต่อยากได้เธอเป็นเมียเก็บ

“ขอบคุณนะคะ แต่นัสคงไม่เปลี่ยนใจ พอดีนัสรู้สึกเวียนหัวน่ะค่ะ จะขอตัวเข้าห้องน้ำแล้วก็ถือโอกาสลาคุณหมอตรงนี้เลยนะคะ เพราะเข้าห้องน้ำเสร็จนัสก็จะกลับเลย”

“โธ่...คุณนัสริน ทำไมรีบกลับล่ะครับ อยู่ต่ออีกสักนิดไหม หรือว่าจะให้ผมไปส่งดี”

หมออรรณพพยายามประวิงเวลา แต่นัสรินกลับเบี่ยงตัวออกเพราะเริ่มอึดอัดมากขึ้นๆ จนรู้สึกว่าตัวเองกำลังหายใจไม่ออก

“ไม่เป็นไรค่ะ นัสกลับเองได้ นัสต้องขอตัวก่อนนะคะ”

พูดจบหญิงสาวก็เดินออกจากห้องจัดงาน ตรงไปยังระเบียงด้านนอกโดยไม่ได้เข้าห้องน้ำแต่อย่างใด ตอนนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองต้องการอากาศบริสุทธิ์ เพื่อจะได้ระบายความกดดันและอึดอัดที่เต็มแน่นอยู่ในหัวใจนี้ออกไปให้หมดสิ้น

นัสรินยืนพิงผนังและสูดอากาศข้างนอกนั้นเข้าเต็มปอด คิดว่าจะอยู่ตรงนั้นสักพัก พอรู้สึกดีขึ้นแล้วถึงจะกลับ แต่เธอก็มีความเป็นส่วนตัวอยู่ได้ไม่นาน เพราะตอนนี้ร่างสูงของใครบางคนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า ทำให้นัสรินอุทานออกมาอย่างแปลกใจกึ่งตกใจ

“คุณปราณต์!”

“ใช่ผมเอง ปราณต์ผัวคุณ หวังว่าคงจำได้”

เขาตอบน้ำเสียงเคร่งขรึม ใบหน้าหล่อเหลาที่ถูกสะท้อนจากไฟด้านนอกตอนนี้อยู่ในอาการถมึงทึง หากเป็นสถานการณ์อื่นนัสรินอาจจะหวาดหวั่น แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่าตัวเองไม่กลัวเขา คงเป็นเพราะเธอรู้สึกอย่างอื่นกับเขาจนลืมความกลัว

“คุณตามนัสมาเหรอคะ”

“ใช่...ตามมาเพื่อจะเตือนคุณว่า ตอนนี้ตัวเองอยู่ในสถานะอะไร และผมก็เคยบอกแล้วว่าอย่ายุ่งกับผัวชาวบ้านอีก”

สายตาปราณต์มองเธอเหมือนเป็นผู้หญิงใจง่าย ที่ปล่อยตัวปล่อยใจกับผู้ชายไม่เลือกหน้า นัสรินจึงเชิดหน้าขึ้นเพื่อตอบโต้เขาให้เจ็บใจเล่นบ้าง

“มันจะต่างอะไรกันล่ะคะ ในเมื่อตอนนี้นัสก็เป็นเมียเก็บของแฟนชาวบ้านอยู่เหมือนกัน”

“นัสริน!” มือใหญ่ตะบปที่หัวไหล่บอบบางและกระชากเข้ามาใกล้จนสองร่างปะทะกันอย่างแรง

“เรียกเสียงดังทำไมคะ นัสอยู่ใกล้แค่นี้” หญิงสาวยังพูดจายอกย้อนกวนโมโหเพราะตอนนี้ตัวเองก็กำลังโกรธเหมือนกัน

“คุณกำลังเล่นลิ้นกับผม”

“นัสเปล่า นัสก็แค่พูดความจริง หรือมันไม่ใช่ล่ะคะ”

“จะจริงหรือไม่จริงมันไม่สำคัญ และก็ไม่ใช่เรื่องของคุณ แต่สิ่งที่สำคัญก็คือคุณต้องจำใส่หัวเอาไว้ตลอดเวลา ว่าตอนนี้คุณเป็นเมียเก็บของผม และผมไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร เพราะฉะนั้นถ้าผมยังไม่เบื่อ คุณก็ห้ามยุ่งกับผู้ชายหน้าไหนทั้งนั้น”

คำพูดของเขาทำให้นัสรินจ้องหน้าหล่อเหลาของคนใจร้ายด้วยสายตาร้าวราน ค่าของเธอมันมีแค่นี้จริงๆ น่ะหรือในสายตาของเขา

“แต่นี่มันร่างกายของนัส นัสจะให้ใครใช้ร่วมกับใคร หรือจะยุ่งกับผู้ชายคนไหนมันก็เป็นสิทธิ์ของนัส”

“ก็ได้นัสริน ถ้าจะทำตัวน่ารังเกียจขนาดนั้น ผมก็ขอใช้สิทธิ์ของตัวเองให้คุ้มก่อนเถอะ แล้วจะไม่ชายตาแลแม้แต่นิดเดียว”