บทที่ 53

บทที่ 53

ตีสอง...

เสียงเปิดและปิดประตูที่ดังขึ้น ไม่ได้ทำให้นัสรินรู้ตัวสักนิด ว่าตอนนี้มีผู้ล่วงล้ำเข้าในห้องของตนในยามวิกาล ร่างบางยังคงหลับสนิทโดยสองข้างแก้มมีคราบน้ำตาจางๆ ติดอยู่ ความมืดดูเหมือนจะเป็นใจให้ผู้บุกรุกก้าวย่างเข้ามาได้อย่างย่ามใจ และตอนนี้เงาทะมึนนั้นก็มาหยุดอยู่ข้างเตียงของเธอแล้ว หากนัสรินก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัวตื่นแต่อย่างใด กระทั่งที่นอนข้างตัวยุบยาบลงด้วยน้ำหนักตัวของใครคนหนึ่ง พร้อมกับที่ร่างใหญ่นั้นเคลื่อนมาประกบแนบชิดจากทางด้านหลัง ตวัดแขนโอบกอดเอวเล็กไว้แน่น พร้อมกับที่จมูกโด่งฝังลงซอกคอขาวละมุนหนักๆ นัสรินจึงลืมตาโพลงขึ้นมาท่ามกลางความมืด ตอนแรกคิดว่าตัวเองฝันไป แต่ไออุ่นๆ และความใหญ่โตที่แนบประกบอยู่ด้านหลังก็ทำให้ความงงแปรเปลี่ยนเป็นความตกใจ

                “กรี๊…”

                เสียงร้องนั้นดังอยู่แค่ริมฝีปาก เพราะถูกมือใหญ่เคลื่อนมาประกบปิดเอาไว้อย่างรวดเร็ว ร่างบางดิ้นขลุกขลักเต็มแรงด้วยความตกใจกลัวต่ออันตรายที่กำลังเผชิญอยู่ และดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีทางช่วยเหลือตัวเองได้เลย

                “ไม่ต้องกลัวหรอกน่านัสริน ผมเอง...”

                เสียงเสียงนั้นทำให้นัสรินหยุดชะงักอย่างเป็นอัตโนมัติ ความรู้สึกหลายอย่างประเดประดังเข้ามาอย่างท่วมท้นโล่งใจ แปลกใจ เสียใจ และผิดหวัง

                “สัญญานะว่าจะไม่ร้อง ไม่อย่างนั้นผมจะไม่ปิดปากคุณด้วยมือ แต่จะปิดด้วยปากของผม” เขาขอคำสัญญาพร้อมกับขู่ไปพร้อมๆ กัน

                นัสรินจำต้องพยักหน้าหงึกๆ ท่ามกลางความมืด ก่อนที่มือใหญ่นั้นจะละออกไปจากปาก และขยับลงไปกอดเอวของเธอดังเดิม

                “ปล่อยค่ะ! ปล่อยนัส!” นั่นคือคำแรกที่นัสรินพูดทันทีที่ปากเป็นอิสระ

                “ไม่ปล่อย!” ไม่ใช่แค่ไม่ปล่อย แต่ปราณต์ยังกอดเธอแน่นกว่าเดิม ทำเอานัสรินต้องดิ้นอีกรอบ

                “ปล่อย!”

                “ไม่! ดิ้นมากๆ ระวังผมจะปล้ำเอานะนัส บอกไว้ก่อนว่าผมจะไม่เล้าโลมให้เสียเวลา ถอดเสื้อผ้าเสร็จรับรองว่าจะเข้าไปในตัวคุณทันที คุณคงไม่รู้หรอกว่าเวลาผู้หญิงไม่พร้อมมันจะเจ็บแค่ไหน”

                คำขู่ของปราณต์ได้ผล เพราะนัสรินหยุดดิ้น แต่ยังคงหอบหายใจแรงอย่างคนโกรธกรุ่น

                “คุณมาได้ไง ทำไมไม่อยู่กับออย”

                “ก็ไม่เห็นจะยาก พอคุณออยหลับผมก็มาหาคุณ”

                “คุณงัดห้องนัสเข้ามาเหรอ”

                “เปล่า...คนอย่างผมไม่จำเป็นต้องงัดห้องใคร”

                “ไม่จำเป็นต้องงัดแต่ก็ย่องเข้ามาดึกดื่น ออกไปนะคะ อย่าลืมสิว่าตอนนี้คุณกับออยเป็นอะไรกัน จะมายุ่งกับนัสอีกทำไม” นัสรินไล่เขาอย่างรังเกียจรังงอนผู้ชายมักมาก พยายามจะดิ้นอีกรอบ แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งโดนกอด

                “ผมก็มาเตือนความจำคุณไงว่าตอนนี้คุณยังเป็นลูกหนี้ของผมอยู่ และคุณก็ใช้เพื่อนของคุณมาเป็นคนขัดขวางการทวงหนี้ของผม เพราะฉะนั้นผมก็เลยต้องมาทวงดึกๆ แบบนี้”

                “แล้วถ้าออยตื่นมาไม่พบคุณ คุณจะทำยังไง?”

                “ไม่ต้องห่วงหรอก ผมรับรองว่าคืนนี้คุณออยจะต้องนอนหลับฝันดีและหลับลึกแน่ๆ อยากรู้ไหมว่าผมทำยังไง” เขากระซิบถามอย่างจงใจยวนอารมณ์คนฟัง

                “ไม่อยากรู้ค่ะ” นัสรินรีบตอบเสียงห้วน กลัวเขาจะบรรยายสิ่งที่ตัวเองทำให้ฟัง

                “ก็นั่นน่ะสินะ ตอนนี้เราอยู่กันสองคนจะต้องไปพูดเรื่องของคนอื่นทำไม พูดเรื่องของเราดีกว่า ไม่ได้เจอกันแค่ยี่สิบกว่าชั่วโมง ผมรู้สึกว่าพุงของคุณจะยื่นออกมานะ สงสัยจะกินมากไปหน่อยหรือเปล่า” ปราณต์ไม่แค่พูด แต่ยังเอามือลูบไล้ที่หน้าท้องของเธอด้วย ทำเอานัสรินขนลุกเกรียวและสะท้านไปหมด

                “นัสไม่ได้กินเยอะอะไร” นัสรินว่าพลางวางมือทับบนมือเขาและพยายามจะแกะออก ปราณต์ยอมละออกก็จริงแต่เขากลับลูบต่ำลงล้วงลึกเข้าไปในชายกระโปรงนอนของเธอ แล้วลูบไล้ต้นขาแทน

                “ก็เห็นเมื่อวานบอกว่าจะกินเยอะๆ จะได้อ้วนเร็วๆ ผมก็ว่าคุณอ้วนขึ้นจริงๆ เพราะฉะนั้นก็ถึงเวลาที่ผมจะต้องรีดไขมันออกจากตัวคุณแล้ว”

                เขาพูดเสร็จนัสรินก็ร้องวี้ดออกมาเบาๆ เมื่อร่างบางที่ตะแคงอยู่ถูกจับพลิกให้นอนหงาย จากนั้นร่างใหญ่โตก็ขยับขึ้นมาคร่อมทับทันที มือเขาจับข้อมือสองข้างของเธอตรึงไว้กับหมอน ก่อนที่ใบหน้าจะโน้มต่ำลงมาหา แม้จะอยู่ท่ามกลางความมืดแต่ลมหายใจอุ่นๆ ของเขา ก็ทำให้นัสรินรู้ว่าตอนนี้ปากเขาอยู่ใกล้แค่ไม่ถึงคืบ

                “อย่าค่ะ!” นัสรินรีบร้องห้ามเมื่อรู้ว่าปราณต์กำลังจะใช้ปากของเขาปิดปากของเธอ

                “อย่าห้ามผม ผมมีสิทธิ์...” เขากระซิบก่อนที่นัสรินจะไม่มีโอกาสได้พูดอะไรอีก

                ปากหยักบดคลึงเคล้าเรียวปากนุ่ม ใช้ชั้นเชิงประสบการณ์ที่มากกว่าบังคับให้นัสรินต้องเผยอปากขึ้น เปิดทางให้เขาได้ชำแรกลิ้นเข้าไปควานหาความหวานในโพรงปากนุ่มชื้นได้ตามใจชอบ

                จุมพิตนั้นเนิ่นนาน เรียกร้อง ดูดดื่ม เร่าร้อน กระทั่งในที่สุดนัสรินก็เผลอจูบตอบเขา ตามที่ความต้องการลึกๆ ของร่างกายเรียกร้อง

                “พอเถอะค่ะคุณปราณต์ คุณควรจะคิดถึง...” เธอเอ่ยห้ามเขาอีกรอบหลังจากที่ปราณต์ถอนริมฝีปากออกไปจากปากของเธอ แต่เคลื่อนเข้าไปที่พวงแก้ม ใบหู และซุกไซ้หลังใบหู

                “ชูว์...ผมไม่คิดถึงใครทั้งนั้น คนเดียวที่ผมคิดถึงก็คือคุณ ตามใจผมนะนัส”

                นัสรินเหมือนจะถูกสาปให้นิ่งงันไปชั่วขณะด้วยประโยคนั้นของปราณต์ กระทั่งเขาเคลื่อนปากและจมูกลงไปซุกไซ้ที่ซอกคอ เธอก็ได้แต่หอบหายใจแรง หลับตาพริ้มลงอย่างพ่ายแพ้ต่อไฟปรารถนาที่ลุกท่วม ลืมความผิดชอบ ลืมเรื่องของปราณต์กับพินทุสร และรู้สึกถึงแต่สัมผัสอันสุดรัญจวนของเขา ลมหนาวที่พัดโหมแรงกระหน่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ต่างอะไรกับอารมณ์ของปราณต์ที่สาดซัดเข้าสู่ร่างกายอันอ่อนระทวยของเธอ จะผิดก็เพียงสายลมภายนอกนำมาแต่ความเหน็บหนาว หากพายุอารมณ์ของเขา ทำให้เตียงกว้างร้อนเร่าไปด้วยเพลิงปรารถนา