บทที่ 78

บทที่ 78

คำถามของพ่อทำให้นัสรินต้องหันไปมองหน้าคนที่นั่งอยู่ข้างๆ อีกรอบ มองลึกเข้าไปในดวงตาของเขา ก็ทำให้เธอแน่ใจในคำตอบ เขามาถึงนี่แล้ว มาพูดกับพ่อแม่ของเธอตรงๆ มาบอกว่ารักเธอ อยากแต่งงานกับเธอ โดยที่ยังไม่รู้ว่าเธอกำลังตั้งท้อง นั่นแสดงว่าเขาไม่ได้ทำไปเพราะอยากรับผิดชอบลูก แต่เกิดจากความต้องการของเขาจริงๆ แล้วเธอยังต้องลังเลอะไรอีก

“แน่ใจค่ะ” นัสรินยังคงตอบเบาๆ นุ่มๆ เช่นเดิม หากแต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหนักแน่น

“โอเค งั้นก็ตามนั้น” คนเป็นพ่อบอกเช่นนั้นออกมาท่ามกลางความโล่งอกของสองหนุ่มสาวที่อุปสรรคนี้ผ่านไปได้ด้วยดี

“ขอบคุณครับคุณอา อีกสองสามวันผมจะให้แม่มาคุยกับคุณอาอย่างเป็นทางการอีกรอบนะครับ” ปราณต์ยกมือขึ้นไหว้อดีตพ่อตาแม่ยายซึ่งกำลังจะกลับมาเป็นพ่อตาแม่ยายของเขาอีกรอบ

“ไม่เป็นไร อาแค่ทำตามความต้องการของลูก หวังว่าคราวนี้ยัยนัสจะไม่เสียใจอีก เพราะผมคงไม่มีโอกาสรอบสามให้คุณ”

“ผมสัญญาครับ ผมจะดูแลนัสให้ดีที่สุด”

“เอาไว้ผมจะคอยดู เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ทุกอย่าง เอาละนี่ก็เย็นมากแล้ว คืนนี้ค้างกันที่กรุงเทพฯ ซะก่อนนะ พรุ่งนี้ค่อยกลับเชียงใหม่”

“ผมมีเรื่องที่ต้องขออนุญาตคุณอาอีกเรื่องครับ” ปราณต์เหมือนจะยังไม่จบเรื่องของตัวเอง ทั้งๆ ที่พลตรีชยุตพูดสรุปความเรียบร้อยแล้ว

“มีอะไรอีกหมอปราณต์”

“นอกจากผมจะมาขออนุญาตแต่งงานกับนัสแล้ว ผมยังจะขออนุญาตคุณอาพานัสไปอยู่ด้วยกันในระหว่างรองานแต่งงานครับ”

“ไม่ได้หรอกหมอปราณต์ ผมไม่อนุญาตเด็ดขาด จะให้ลูกสาวผมไปอยู่ด้วยเฉยๆ ได้ยังไง” พลตรีชยุตทำเสียงดุใส่อย่างไม่พอใจ

“เอาไว้คุยกันเรื่องนี้กันทีหลังเถอะค่ะคุณปราณต์” คราวนี้เป็นคุณนิภาที่พูดแทรกขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน “เดี๋ยวไปทานข้าวกันก่อนดีกว่าค่ะ คืนนี้คุณปราณต์ก็ค้างซะที่นี่ละนะคะ ตอนเช้าค่อยกลับเชียงใหม่กัน”

“ครับ” ปราณต์จำต้องออมปากออมคำเอาไว้แค่นั้นเมื่อเห็นว่าสถานการณ์เริ่มคุกรุ่นขึ้น ซึ่งไม่เป็นผลดีกับตัวเองเท่าใดนัก

“คืนนี้ต่างคนต่างนอนนะ พ่อไม่อนุญาตให้นอนห้องเดียวกัน นัสนอนห้องเดิม ส่วนหมอปราณต์นอนห้องรับแขก” ผู้เป็นพ่อบอกออกมาเป็นคำประกาศิต ก่อนจะเดินนำทุกคนไปยังโต๊ะอาหารที่แม่บ้านตั้งรอเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

หลังจากทานข้าวอิ่มนัสรินก็แยกตัวขึ้นห้อง เช่นเดียวกับที่ปราณต์ก็ถูกพาไปยังห้องนอนรับแขกซึ่งอยู่อีกปีกหนึ่งของบ้าน ส่วนพลตรีชยุตกับคุณนิภายังนั่งคุยกันต่อที่ชั้นล่าง

“คุณแน่ใจเหรอคะว่าจะห้ามได้” คุณนิภาเอ่ยถามสามีหลังจากที่ลูกสาวและลูกเขยขึ้นไปยังชั้นสองเรียบร้อยแล้ว

“เรื่องอะไร”

“ก็เรื่องที่คุณห้ามไม่ให้ลูกกับหมอปราณต์นอนห้องเดียวกัน แล้วก็เรื่องอยู่กันก่อนแต่งนั่นไงล่ะคะ”

“ถ้าให้ตอบตรงๆ ก็คือไม่แน่ใจเลยสักนิด ถึงหมอปราณต์จะดูเป็นคนสุภาพเรียบร้อยแต่แววตาก็รั้นเอาเรื่องเหมือนกัน ลองว่าได้ตั้งใจจะทำอะไรแล้ว คงไม่มีใครขวางได้” พลตรีชยุตตอบภรรยาอย่างดูคนออก ความจริงก็อยากจะขัดขวางให้ถึงที่สุด แต่ในเมื่อเป็นความสุขของลูกก็คงปล่อยเลยตามเลย

“แล้วเราจะทำยังไงดีคะ ดิฉันเป็นห่วงลูก”

“ไม่ต้องทำอะไรหรอกคุณ นอกจากปล่อยวาง และคุณก็ไม่ต้องห่วงยัยนัสมากเกินไป ลูกสาวของเราโตแล้ว อะไรที่เขามีความสุขก็ขอให้เขาตัดสินใจด้วยตัวเอง” พลตรีชยุตปลอบและบอกให้ภรรยาเข้าใจว่าตอนนี้ลูกสาวของตนต้องการอะไร ซึ่งคุณนิภาก็ได้แต่พยักหน้าและหวังว่าปราณต์จะรักและดูแลลูกสาวของตนให้ดีตามที่รับปากไว้

ภายในห้องนอนแบบผู้หญิงที่ตกแต่งด้วยโทนสีอ่อนหวานตามบุคลิกเจ้าของห้อง ตอนนี้ร่างบางซึ่งอยู่ในชุดนอนแบบกระโปรงผ้าเนื้อนิ่มสีขาวกำลังนอนอยู่บนเตียงของตัวเอง นานเกือบสองชั่วโมงแล้วที่เธอเอนตัวลงนอน แต่กลับไม่ยอมเข้าสู่ห้วงนิทรารมย์ง่ายๆ คืนนี้นัสรินรู้สึกว่าบรรยากาศในบ้านแปลกไปกว่าทุกคืน เพราะเธอไม่ได้อยู่บ้านกับพ่อแม่และคนรับใช้เหมือนเช่นแต่ก่อน แต่มีปราณต์มานอนค้างที่บ้านด้วย ทั้งๆ ที่เมื่อห้าหกชั่วโมงก่อน เธอกับเขายังอยู่เชียงใหม่ ทว่าตอนนี้กลับมานอนอยู่ใต้ชายคาบ้านของเธอด้วยกัน

นัสรินยอมรับกับตัวเองว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันยังดูเหมือนฝัน ปราณต์กับเธอคืนดีกันแล้ว เขาบอกรักเธอ พาเธอกลับมาบ้าน แล้วขออนุญาตพ่อกับแม่ของเธอเพื่อแต่งงานกับเธออีกครั้ง เขายืนยันหนักแน่นว่าการแต่งงานครั้งนี้เกิดจากความรักและความต้องการของเขาจริงๆ ไม่ใช่เพราะตกกระไดพลอยโจนแบบมัดมือชกเหมือนคราวก่อน และพ่อของเธอก็อนุญาตแล้ว

ร่างบางพลิกกายเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วเธอก็ไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าเพราะคิดมาก เพราะรู้สึกแปลกๆ ที่มีปราณต์มานอนร่วมบ้านเป็นครั้งแรก หรือเพราะอยากรู้ว่าตอนนี้เขาหลับไปหรือยัง ปราณต์เข้าห้องไปตั้งแต่ขึ้นมาชั้นสอง จากนั้นก็เงียบหายไป และเธอก็ไม่เห็นหน้าไม่ได้ยินเสียงของเขาอีก

เวลาผ่านไปจากสองทุ่มล่วงเลยเข้าสู่ห้าทุ่ม ตาคู่สวยเพิ่งจะเคลิ้มลงคล้ายจะหลับ แต่ก็ต้องลืมตาโพลงขึ้นมาอีกครั้งเมื่อมีเสียงเคาะประตูเบาๆ ที่หน้าห้อง นัสรินจึงลุกขึ้นไปเปิดให้เพราะคิดว่าอาจเป็นแม่ของตนที่เข้ามาคุยด้วย แต่เมื่อเปิดประตูออกมาแล้วก็ผิดคาด เพราะคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ใช่แม่…แต่เป็น...