13

เขาปกติเป็นคนขี้อาย แต่ความที่เป็นนักเขียนจึงค่อนข้างกล้าพูดมากกว่าเดิม  ไม่ใช่อะไรหรอก พลังข้างในมันมีมากกว่าเดิม ถ้าหากเขาไม่เป็นนักเขียน คงเงียบกริบ

อึกอักไม่มีเล่ห์ทางคำพูด หรือคลังคำพูดประสานักเขียนที่มีทั้งจินตนาการ ความเพ้อฝันและสำนวนคำพูด ที่คนปกติธรรมดาไม่มีกัน

อย่างน้อยก็ทราบว่า หล่อนทำงานอยู่ที่บริษัทแถวชิดลม ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากนี้ 

โทชินาดะพลอยตื่นเต้นกับสาวไทยสองนางด้วย 

เขาเป็นหนุ่มญี่ปุ่นเคยพบพานผู้หญิงมามากพอสมควร

หากแต่เป็นในแบบญี่ปุ่นด้วยกัน สังคมและวัฒนธรรมเดียวกัน  การได้พบสาวต่างชาติและต่างวัฒนธรรมก็ปลุกใจให้เกิดอารมณ์หวือหวา

ประมาณว่าเหมือนครั้งแรกที่ได้เจอ เหมือนมีมนต์สะกด เพราะสองสาวนั้นน่ารัก แม้จะต่างความสวยกัน 

โทชินาดะไม่สามารถสื่อภาษาออกมาตรงได้ เลยได้อาศัยไหว้วานปางภูเป็นล่ามแปลเรื่องทุกอย่างให้ 

จนเข้าใจปรุโปร่ง  เพราะแม้ว่าเขาจะเอ่ยเป็นภาษาอังกฤษออกมาแบบสำนวนการออกเสียงแบบชาวญี่ปุ่น 

ก็ไม่ทราบว่าหล่อนจะจับใจความได้หรือเปล่า 

ขณะเดียวกันก็แนะนำเพื่อนที่ใช้โปรแกรมบางอย่างของโน๊ตบุ๊ค รุ่นสัมผัสนี้ไม่เป็น จนกระทั่งปางภูเข้าใจทุกอย่าง

เพราะถ้าเกิดมีปัญหานั้นในกรุงเทพมหานครยังไม่มีศูนย์ซ่อมอย่างแน่นอน แม้ยี่ห้อและบริษัทเดียวกันมี ก็คงต้องส่งกลับไปถึงญี่ปุ่นอย่างเดิม 

แต่เขาไม่คาดหวังอย่างนั้น คิดว่าการใช้งานนั้นมีระยะเวลายาวนาน  เมื่อซื้อมาใช้ก็ต้องคุ้มค่าและทานทน ประสิทธิภาพของมันดีเยี่ยม

“ฟาง ยังฝันถึงพระเอกรูปหล่ออยู่หรือยังไง”

หฤทัยสะกิดเพื่อนสาวที่ต้นแขน  เมื่อเห็นใบฟางครุ่นคิดเหม่อลอยเงียบคนเดียว

หทัยถาม จนเธอรู้สึกอาย

ใบหน้าของหนุ่มหล่อคนไทยที่เพิ่งได้เจอครั้งแรก  สายตาคมปลาบของเขา ดึงดูดสายตา และมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ทอออกมาจากตัวเขา ในความมีเสน่ห์และแฝงร้ายกาจ

ใบฟางเลยทำสายตาตึงดุไปยังเพื่อนสาว

“ว่าแต่เธอเถอะ หาแฟนให้ได้ก่อน  ฉันนะมีแฟนแล้ว”

ใบฟางเอ่ย

หฤทัยรับรู้ เลยหน้าจ๋อย

“แหม เข้าใจแล้วย่ะ ฉันกำลังหาอยู่”

“หาได้แล้วหรือยังล่ะ”

“แหม..ฟาง มันต้องใช้เวลาหน่อยสิ”

“จ้ะ ใช้เวลาหาอยู่  ถามหน่อยสเปกต์แบบไหน”

“แบบคนเมื่อกี้ไง สูงผิวขาว คิ้วเข้มดก คนอย่างนี้มีดวงตาน่าค้นหาเจ้าเสน่ห์ไม่น้อย”

เธอเห็นด้วยกับพรรณนาของเพื่อนสาว บุคลิกนี้ดูโดดเด่น  ไม่ทราบว่าเขาทำงานเกี่ยวกับอะไร 

หนุ่มญี่ปุ่น เห็นชัดว่าเป็นเพื่อนสนิทของเขา 

ปางภูกับเพื่อนหนุ่มจากแดนอาทิตย์อุทัย ยังคงสนทนาถึงสาว

แต่เมื่อถึงเวลาปางภูต้องเก็บโน๊ตบุ๊คลงกระเป๋าก่อนจะล่ำลาเพื่อน

ถัดอีกสองสามวัน โทชินาดะบอก  ตัวเขาพร้อมด้วยหมู่เพื่อนสนิทต้องเดินทางไปที่เชียงใหม่ตามโปรแกรมที่วางแผน เพราะจองห้องพักล่วงหน้าแล้ว

ซึ่งปางภูเข้าใจ

“งั้นขอให้นายกับเพื่อน เที่ยวให้สนุกกับทริปนี้นะ  เสียดายว่ะ  ฉันไม่ว่างขนาดนั้น”

นักเขียนหนุ่มบ่นด้วยเสียดาย เพราะเขามีงานที่คั่งค้างต้องสะสางอย่างมาก

ไหนจะต้องมีเวลา เพื่อเจียดแบ่งเวลาสำหรับเขียนหนังสือ

อีกต้องเดินทางไปดูแลกิจการที่อยู่ต่างจังหวัด เขาก็พกโน้ต

บุ๊คส่วนตัวไปทุกที่ ถือเป็นการเปลี่ยนบรรยากาศอีกอย่างหนึ่ง

ที่ร้านของเขาแถวถนนพระรามสาม อดแวะผ่านมาไม่ได้

คนที่ทักเขาต่อมาคือตรีรัชมน พี่สาวแท้

“ก็ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าเธอจะมา พี่เห็นไม่ว่าง พอดี ทางนี้มีปัญหา โทร.มาตามพี่”

เขาปิดมือถือไปหลายชั่วโมง  และสาขาที่นี่เกิดเรื่อง แต่พี่สาวก็ช่วยแก้ไขเรียบร้อยแล้ว 

“ครับ เพิ่งเสร็จธุระกับเพื่อนญี่ปุ่น ขอโทษด้วย พรุ่งนี้เขาจะบินไปเชียงใหม่  เลยอยากให้ความสำคัญกับเขาสักหน่อย ในเมื่อเขามาเยี่ยมบ้านเรา”

ตรีรัชมนพยักหน้า

“ก็ดีเหมือนกันในเมื่อเขาเป็นเพื่อน เราก็ดูแลให้เหมาะสม”

“แต่พี่มน มาที่นี่ก็ดี ผมสบายใจ”

“ฮึ พี่ ก็มาแก้ปัญหาให้ นี่ล่ะ มีเด็กที่ร้านโทร.ตาม”

“งั้น ผม ต้องขอโทษด้วย”

“ไม่เป็นไร พี่เข้าใจเราดีน่า ป้าง”

มีพี่สาวที่น่ารักสำหรับปางภู ก็ดีอย่างนี้เอง

“คุณแม่ล่ะครับ ถามหาผมหรือเปล่า”

“เอ๊ะ  พี่เห็นออกไปตั้งแต่บ่าย ก่อนเธอสักหน่อย  ดูเหมือนจะดูพันธ์ไม้แถวจตุจักรนั่นล่ะ เห็นบ่นว่าอยากจะได้ดอกมณฑาทองมาปลูกกับสร้อยอินทนิล”

“เออ พี่ลืมบอกเธอไป มี่เมล์ของเธอจากอเมริกาด้วย พี่ดูจ่าหน้าซองแล้ว  ของหนูเพิร์ล  แวะกลับบ้านคราวนี้ อย่าลืมหยิบไปด้วยล่ะ พี่รู้ว่าเรามันคนทำงานหนัก ไหนจะเขียนหนังสือกลางค่ำกลางคืนอีกล่ะ  พี่มีน้องชายเป็นนักเขียน เพื่อนหลายคนก็ปลื้มกันใหญ่ ถามถึงเธอ ไอ้นิยายของเธอมันจะขมวดปมจบแบบไหน แฮปปี้แอนด์ดิ้ง หรือจากพรากเศร้าล่ะ”

ตรีรัชมนเป็นคอนักอ่านนิยายคนหนึ่ง  แต่ก็น่าแปลกเธอไม่ได้อ่านงานของน้องชาย ที่ตีพิมพ์เป็นเล่มปกหนาเลยสักครั้ง

ทั้งที่น้องชายคะยั้นคะยอ ให้ลองอ่านดูฝีมือล้วนๆของเขา 

แต่ตรีรัชมนก็ยังเกี่ยงว่า

“พี่รู้สึกว่า กลัวเธอจะเขียนเรื่องพี่ด้วย  พี่อ่านงานเขียนคนอื่นดีกว่า เรื่องของน้องชายในบ้าน กลัวว่าจะเป็นเรื่องเดิม พร็อตเดิมที่พี่คุ้นเคยมาแล้ว  มันทำให้ไม่อยากอ่าน”

เป็นงั้นไป เหตุผลของพี่สาวทำให้ต้องถอนใจ 

อันที่จริงตรีรัชมนมีธุรกิจของตนเองด้วยเช่นกัน  หล่อนเปิดร้านเบเกอรี่ตั้งอยู่แถวถนนพระรามสี่  มีพนักงานหกคน 

เมื่อพูดถึงเรื่องคนรัก ฉุกใจคิดตามพี่สาวด้วยเหมือนกัน

ภามิญา เพราะพี่สาวบอก หรือว่าเธอจะกลับมาเยี่ยมที่เมืองไทย 

ไม่แน่ใจล่ะ ต้องแกะ แล้วเปิดอ่านเมล์จากแดนไกล 

อันที่จริงก็น่าแปลกทางอีเมล์ของเขาก็มี

แต่ทำไมภามิญาไม่เลือกที่จะส่งทางนั้น 

ซึ่งปางภูคิดว่ามันสะดวกหรือประหยัดที่สุด 

หรือว่าคำบางคำ นั้นมันมีคุณค่าความหมาย หรือว่าไม่มี แต่เขาแอบตื่นเต้นดีใจ  จากฟังที่พี่สาวพูด