14

“สีต้องไปทำงานค่ะ”

ในคอนโดรังรัก หลังจากที่สวรรค์สีตื่น

หล่อนเงยหน้ามองธีรคาม ที่เพิ่งตื่นขึ้นมาเช่นกัน 

เขาไม่ได้กลับบ้าน  เป็นเพราะหล่อนไม่อยากให้เขาไป

ด้วยอยากให้อยู่ค้างกับหล่อน แต่งกายเสร็จแล้วด้วยใบหน้าที่เข้ม

“งั้นผัวก็ต้องกลับเหมือนกัน ไม่รู้จะเป็นไงบ้างป่านนี้ ที่บ้านของคุณ” 

“ ไม่มีใครจะมาคิดถึงฉัน ห่วงฉันหรอก บ้านนั้น เอ้อวันนี้ตอนเย็น ฉันไม่ได้แวะไปหา คงเข้าใจนะสวรรค์สี”

ธีรคามพูด

หล่อนพยักหน้า เข้าใจอะไรง่าย 

สำหรับธีรคาม หล่อนจะเข้าใจเสมอ นั่นเพราะรักเขาท่วมหัวใจ ถึงเขาไม่แยแสหล่อน บ้างเลยก็ตาม  เป็นรักของโสเภณี ที่วาดหวังว่าเขาจะเหลือบแล  หันมาดูแลหล่อนบ้าง

“แล้วเงินล่ะ”

“ค่ะ ค่าแท็กซี่ของคุณ สีแคะกระปุกออมสินไว้ให้แล้ว  สามร้อยคงพอนะคะ นี่สีเองคงต้องไปยืมนังแป๊ดเหมือนเคย ได้มาซักสี่ซ้าห้าร้อยก็ยังดี  ได้ข่าวว่าเมื่อคืนนี้ เสี่ยเงินหนาออฟมันไปค้างคืนนี่”

หล่อนคงจะหวังเงินได้จากเพื่อนร่วมอาชีพเดียวกัน 

มีคำพูดหลุดจากปากธีรคามนิดหนึ่งว่า“ขอบใจ”

เพียงแค่นี้หล่อนก็ดีใจนัก  บอกอีกว่า

“ถ้าหิว มีมาม่าค่ะ คุณยังไม่กลับ รองท้องไปก่อนเถอะ สีตั้งกระติกน้ำร้อนเอาไว้  ก่อนไป อย่าลืมถอดปลั๊กออกด้วย ไปก่อนนะคะ”

หล่อนยกมือบ๊ายพร้อมกับส่งจูบให้เขา 

ธีรคามยังนั่งเซ็งบนเตียง จากนั้นลุกอาบน้ำล้างหน้า แล้วตัดสินใจหยิบชาม แกะซองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเทน้ำร้อน

จัดการกับปากท้อง ช่วยแก้หิวได้ในยามนี้

เพราะท้องไส้เริ่มปั่นป่วนเช่นกัน เหลือบมองดูนาฬิกา 

กี่โมงแล้ว  ให้ตายสิ สี่โมงครึ่ง เย็นแล้วนี่  รู้ว่าต้องเจอคำบ่นจากคนในครอบครัว  ที่เขาไม่ยอมกลับบ้าน 

ช่างเถอะคนเหล่านั้น ไม่ได้ห่วงใยเขาแท้จริงหรอก เขาเป็นแค่ลูกบุญธรรม

ซองจดหมายสีน้ำตาลเขียนด้วยสีฟ้ากับสีม่วงในลายมือชื่อของหล่อนเป็นภาษาอังกฤษมุมซอง

หยิบคว้ามันติดมือ แล้วเดินเข้าห้องส่วนตัว ทรุดนั่งเก้าอี้เบาะนุ่มติดกับริมหน้าต่าง อนิจจาใบหน้าของหนุ่มหล่อซีดเผือดกับไล่สายตาไปตามอักษร

ไม่อยากจะเชื่อตัวเอง  มันไม่เป็นความจริงใช่ไหม.. 

ชะงักตัวเองด้วยมือค้างสั่นกับแผ่นกระดาษสีขาว ที่อ่านทบทวนแล้วทบทวนเล่า

มันเป็นเรื่องที่เสียใจ ต่างหาก ผิดหวัง  หัวใจตกวูบ 

ทำไม เป็นไปอย่างนี้ล่ะ

“ถึงปางภู ที่สุดแสนจะน่ารักสำหรับเพิร์ลเสมอ เพิร์ล มีเรื่องหนึ่งอยากจะบอกเล่าแก่คุณ ถึงความจริง เพิร์ลรู้สึกว่าตัวเองปกปิดป้างเอาไว้  นานมากเลยทีเดียวค่ะ กว่าจะตัดสินใจได้ 

เพราะว่าบางสิ่งบางอย่างในชีวิตของเรา มันไม่เป็นไปตามความจริง ที่เราตั้งหวัง สัญญาได้ไหมคะป้าง ว่า ป้างจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเพิร์ลตลอดไป  ความรักของเราขอให้ลดลงเป็นแค่เพื่อนได้ไหม.. เพราะตอนนี้เพิร์ลมีคนอื่น  เพิร์ลรู้สึกรักเขา เราเข้าใจและมีอะไรกันหลายอย่างที่คล้ายคลึงกัน ซึ่งพ่อแม่ของเพิร์ลก็เห็นด้วย และตอนนี้เพิร์ลเปลี่ยนมานับถือศาสนาคริสต์แล้ว  แค่นี้นะคะ เพิร์ลขอคำเดียว ขอเพียงคำว่าเพื่อน เพิร์ลจะไม่ขออะไรจากป้างอีก  จาก  ภามิญา

จดหมายที่ส่งมาตัดรัก ผ่านตัวอักษรที่แนบเนียน

ทำให้เขาต้องยอมรับ หลังจากถอนใจหนัก เหมือนคนช๊อคไปชั่วขณะ 

ความรักที่ผูกพันกันมายาวนาน  ตัดขาดจากกัน มันง่ายอย่างนี้หรือ  ปางภูไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะลืม รอยรักสลักใจที่มีต่อกันอย่างรวดเร็ว

ณ บัดนี้คำพูดของเพื่อนสาวบอกอได้กลายเป็นความจริงไปแล้ว  ในข้อที่ว่า รักแท้แพ้ความใกล้ชิด  เขาจะทำอย่างไร

ต้องยอมรับตามความจริง

มันลำบากและยากเย็นเหมือนกัน กับการที่ต้องทำใจ ยอมรับ 

แต่เขาเป็นนักเขียนนี่ อารมณ์เจ็บปวดมันคงไม่มากหรอก

เพราะเขามีงานเขียน ที่เป็นสุดที่รัก เป็นเพื่อน แก้เหงา ช่วยทุกสิ่งระบายอารมณ์ เยียวยาจิตใจ

ปางภูเชื่อว่า งานเขียนช่วยเขาลืมความเจ็บปวดได้แน่

ยอมรับกับความจริงที่เกิดขึ้นใช่ไหม?  หนุ่มหล่อเฝ้าถามตนเองอย่างซ้ำซาก เหมือนคนที่มีหัวใจเป็นแผลเหวอะหวะด้วยอักเสบร้าวรวด

ความจริงเขาไม่น่าเปิดผนึกซองจดหมายฉบับนี้

รู้สึกขมในหัวใจ อีกทั้งซึมและชืดชากับสิ่งต่างๆรายรอบตัวขณะนี้ เพราะเนื้อหัวใจเขาเป็นมนุษย์

มันมีความเจ็บปวดมากที่สุด

“อ้าว พี่ธีคะ มาเยี่ยมฟางหรือ แหม..ลมอะไรหอบมาถึงที่นี่คะ”

“โธ่  ลมคิดถึงสิครับ พี่คิดถึงน้องฟางเหลือเกิน  อยากเห็นหน้าน้องฟางทุกวันจัง”

“เหรอคะ  ถึงขนาดนั้นเลย”

“ใช่จ้ะ ยังงั้นน้องฟาง ต้องตกรางวัลให้พี่ด้วยนะ”

“ตกเรื่องอะไรล่ะคะ พี่ธีอยากทำอะไร”

 “พี่อยากจะควงน้องฟาง พาเดินชอปปิ้ง  อาจจะลงท้ายด้วยการดูหนังสักรอบ”

ใบฟางเพิ่งกลับมาจากที่ทำงาน  รู้สึกเหนื่อย  เลยคิดดูก่อน  พี่ธีรคามมีความตั้งใจอย่างมาก

“ฟาง ขอคุยกับคุณแม่ก่อนนะคะ ให้ท่านอนุญาตก่อน”

“ได้จ้ะ ให้พี่ช่วยพูดอีกคนหรือเปล่า  พี่ธีสัญญาว่าจะพาส่งบ้านไม่ดึกนัก  อาจแวะทานข้าวก่อนกลับบ้าน”

“ไม่ต้องค่ะ ฟางคิดว่าจะบอกกับแม่เอง”

คุณสนมนาถรับรู้และอนุญาต 

ใบฟางจึงขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกครั้ง

หลังจากที่ธีรคาม ซึ่งวันนี้แต่งกายเนี้ยบหรูอย่างมาก

มาที่บ้าน นั่งคุยอยู่กับคุณสนมนาถ ช่วงเวลาที่คอยเธอแต่งตัว

“เป็นไงล่ะ พ่อธี หายหน้าหายตาไปหลายวัน อยู่กับบ้านหรือ”

“ครับคุณน้า”ธีรคามดูเหมือนจะรีบปดได้อย่างหน้าตาเฉย

เมื่อความคิดแล่นเข้ามา

ทั้งที่คุณสนมนาถมองไม่เห็นสิ่งผิดปกติ  เธอมองมนุษย์บางประเภทในแง่ดีจนเกินไป  ไม่เคยรู้สักนิด แท้จริงธีรคามมีแต่เปลือก ที่ห่อหุ้มซ่อนรูปของเขา 

ไม่อยากจะคุยกับคุณสนมนาถสักเท่าไหร่

เพราะธีรคามมองเห็นแววตาที่เหมือนตั้งใจซัก  เขาไม่ชอบตอบคำถาม ที่ทำให้ตนเองจวนตัว และตกเป็นเบี้ยล่างอย่างนี้ 

ลึกๆนั้นธีรคามกลั้นใจ

 รู้ว่าคุณสนมนาถเป็นมารดาของหญิงสาว

เลยต้องปรับเปลี่ยนพฤติกรรมตัวเองเสียใหม่ แสร้งเอาใจ

ไม่งั้น คนอย่างธีรคามไม่ทำหรอก เขาขี้เกียจ  แต่ที่หมายหวังคือตัวของใบฟาง  อยากจะพาหล่อนออกไปนอกบ้าน

แต่งกายเสร็จ ใบฟางจึงลงมาพร้อมเอ่ยลามารดา

“ฟางไปก่อนนะแม่  ตั้งใจจะกลับไม่ค่ำหรอกค่ะ”