คนนอกสายตา(1)

“คนไข้ไม่เป็นอะไรมากนะครับ แค่ข้อเท้าเคล็ดนิดหน่อย เวลาเดินอย่าลงน้ำหนักไปที่เท้ามากเกินไปสองสามวันก็น่าจะหาย”

หมอหนุ่มวัยกลางคนเอ่ยบอกเพียงฝันเมื่อตรวจดูอาการและ       ผลเอ็กซ์เรย์แล้วก็เห็นว่าคนไข้อาการปกติไม่มีส่วนไหนแตกหัก

“โล่งอกไปทีค่ะ ฝันนึกว่าจะเดี้ยงจนต้องเข้าเฝือกซะแล้ว”

เธอยิ้มเจื่อน ๆ แล้วปลายตามองร่างสูงที่ยืนกอดอกพิงกำแพงอยู่ไม่ไกลหากเธอเป็นอะไรไปมากกว่านี้มีหวังคงโดนเขาเขมือบลงท้องแน่ ๆ เพราะทั้งวันเธอกับเขาเจอกันทีไรก็มีเรื่องทุกที

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมพาคนไข้กลับบ้านได้แล้วใช่ไหมครับ”

“ครับ เดี๋ยวผมสั่งยาให้กลับไปทานแล้วก็ทา”

อนาวินพยักหน้าให้แล้วก็เดินนำออกไปโดยให้พยาบาลสาวเป็นคนเข็นรถที่มีเพียงฝันนั่งอยู่ตามออกไป

“เอ่อ คุณอนาวินกลับไปก่อนก็ได้นะคะ รับยาเสร็จแล้วเดี๋ยวฝันกลับเองได้ค่ะ แล้วก็ฝันขอโทษสำหรับเรื่องวันนี้ด้วยนะคะ”

หญิงสาวยกมือขึ้นไหว้ขอโทษแต่สายตาก็ยังคงหลุบมองพื้นไม่กล้าสบตาโดยตรง

“แน่ใจเหรอว่าจะกลับเองได้ เท้าก็เจ็บเดินก็ไม่ถนัด”

อนาวินจ้องมองคนเจ้าปัญหาตาไม่กระพริบ ไม่รู้ว่าเป็นวันอะไรกันแน่ที่ทำให้เขาเจอแต่เรื่องกับคนเดิม ๆ

แค่คิดเขาก็ถอนหายใจออกมาเสียงดังจนทำให้ร่างอวบตรงหน้าถึงกับเม้มปากเข้าหากันเพราะรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันพาเธอไปส่งเอง ฉันเป็นคนผิดเองที่ขับรถไม่ระวัง บอกมาว่าบ้านเธออยู่ที่ไหน”

“แต่ว่า...”

ยังไม่ทันที่จะบอกปัดปฏิเสธเขาเลยเสียด้วยซ้ำแค่เงยหน้าขึ้นใบหน้าดุก็ส่งสายตาพิฆาตให้เธอยอมทำตามจนเธอตอบรับสั้น ๆ แค่คำว่า “ค่ะ”

รถหรูวิ่งผ่านตรอกซอกซอยจนมาจอดที่บ้านไม้ครึ่งปูนย่านกลางเมืองซึ่งความจริงแล้วก็อยู่ไม่ได้ไกลจากบ้านของอนาวินเสียสักเท่าไรห่างกันแค่ไม่กี่ซอยเอง

“เธอพักอยู่แถวนี้เหรอ”

“ใช่ค่ะ ทำไมเหรอคะ”

“ก็ไม่ทำไม แค่แปลกใจเพราะมันใกล้บ้านฉัน แต่ทำไมถึงไม่เคยเห็นเธอเลยล่ะ”

“เหรอคะ”

เธอยิ้มรับแบบเสียไปที จะให้เจอได้อย่างไรล่ะก็เพราะเธอแทบจะไม่ได้อยู่ในสายตาเขาเลยต่างหาก ขนาดสมัยเรียนเดินเฉียดแค่คืบเขายังมองผ่านเธอไปเลย

“ลงไปได้แล้วมั่ง ถึงบ้านแล้ว เดินเข้าไปไหวไหม”

“วะ ไหวค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง”

เธอยกมือขึ้นไหว้เขาเป็นรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ ชายหนุ่มก็ทำได้แค่เพียงพยักหน้ารับก่อนจะเห็นร่างอวบเดินกะเผลก ๆ เข้าบ้านไปแล้วจึงสตาร์ทรถขับออกไป

เพียงฝันยังไม่ได้เดินเข้าบ้านอย่างที่เข้าใจ เธอชะเง้อคอมองตามหลังรถที่อนาวินขับออกไปจนสุดลูกตา

นี่มันคงเป็นมากกว่าฝันแน่เลยแอบชอบเขามาตั้งหลายปีแม้แต่พูดคุยก็ยังไม่เคยแต่วันนี้กลับได้ทำทุกอย่างแถมเขายังมาส่งที่บ้านอีก ถึงแม้จะเจ็บตัวก็คุ้มละวะ ช่างเป็นบุญวาสนาเสียจริง

คิดไปก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปจนไม่ทันได้สังเกตว่าคนเป็นแม่ซึ่งกลับมาจากตลาดนั้นยืนมองอยู่นานแล้ว

“ลูกสาวฉันเป็นบ้าแล้วเหรอเนี่ยมายืนยิ้มอยู่คนเดียวตรงหน้าบ้าน”

“โธ่ แม่! มาตั้งแต่เมื่อไร ไม่ให้ซุ่มให้เสียงเลย ฝันตกใจหมด”

“ก็มาทันเห็นเองยืนยิ้มบิดไปบิดมาเหมือนคนบ้านั่นแหละ”

“ก็หนูมีความสุขอ่าแม่ แต่วันนี้ก็มีเรื่องซวยด้วย”

เธอพูดพร้อมกับส่งสัญญานให้แม่ก้มมองไปที่เท้าของเธอ

“ตายแล้ว แกไปโดนอะไรมายัยฝัน เจ็บมากไหม ใครทำอะไรเอง”

เมื่อมองเห็นข้อเท้าที่ถูกพันผ้าเอาไว้ข้าวของในมือถึงกับร่วงลงพื้นเพราะความตกใจแล้วก็ย่อตัวลงจับข้อเท้าคนเป็นลูกดูด้วยความเป็นห่วง

“โอ้ย แม่ เจ็บๆ”

“เออๆ โทษ ๆไม่ทันระวัง ว่าแต่ไปโดนอะไรมา”

เพียงฝันชักเท้ากลับมาที่เดิม รำพึงจึงช่วยพยุงลูกเข้าบ้านขืนปล่อยให้เดินเข้าไปเองอีกสองชั่วโมงก็คงเดินไม่ถึง

เหตุการณ์วันนี้เพียงฝันเล่าให้แม่ฟังทุกอย่างแล้วก็บอกว่าคงรับ  ออเดอร์จากพี่ที่ทำงานมาให้ไม่ได้แล้วเพราะไม่งั้นคราวนี้ก็คงโดนไล่ออกไม่ได้เซ็นแค่ใบเตือนแบบคราวนี้แน่นนอน

รำพึงพยักหน้าเข้าใจลูกพร้อมกับตะโกนเรียกลูกสาวคนเล็กมาพยุงพี่กลับห้อง

สายของวันใหม่อนาวินเดินเท้าเข้าภายในบริษัทโดยมีเลขาและบวรเดินตามมาติด ๆ พร้อมกับรายงานว่าวันนี้เขาต้องทำอะไรบ้าง

ขณะที่กำลังจะเดินผ่านเคาน์เตอร์ไปเข้าลิฟต์ตัวในที่มีไว้สำหรับผู้บริหารโดยตรง ดวงตาคมก็เหลือบไปเห็นร่างอวบที่คุ้นเคยกำลังยืนคุยกับลูกค้าบางกลุ่มอยู่

ชายหนุ่มหยุดฝีเท้าลงกระทันหันจนทำให้บวรที่เดินตามมาหยุดเดินแทบไม่ทัน

‘มาทำงานไหวด้วยเหรอ นึกว่าจะหยุดเสียอีก’

“ใครเหรอครับนาย”

“ก็...”

กำลังจะตอบแต่พอนึกขึ้นได้ว่ามันก็ไม่สำคัญอะไรอนาวินจึงเลือกที่จะส่ายหน้าแทนคำตอบว่าไม่มีอะไรแล้วก็เดินเข้าลิฟต์ไป ปล่อยให้บวรทำหน้างุนงง

แม้ว่าปากจะคุยอยู่กับลูกค้าที่เข้ามาติดต่องานแต่หางตาก็ยังคงทำหน้าที่ได้เป็นอย่างดีว่าคนที่เธอเฝ้ามองเขาทุกวันเพิ่งมาถึงที่ทำงาน

เพียงแค่รับรู้ว่าอนาวินอยู่ในโซนพื้นที่ที่ใช้หายใจร่วมกันเท่านี้เพียงฝันก็รู้สึกมีความสุขมากแล้ว

“ยัยฝัน วันนี้ทำงานไหวเหรอ ขาเดี้ยงซะขนาดนั้น”

“ไหวสิพี่ฤทัย แค่เคล็ดนิดหน่อยเดี๋ยวก็หายวันนี้ก็ดีขึ้นมากแล้ว    อีกอย่างงานที่เราทำไม่ได้ยืนคุยทั้งวันสักหน่อย ไม่ไหวก็นั่งสบายจะตาย”

“เอางั้นเหรอ แล้วรู้หรือยังว่าอาทิตย์หน้าบริษัทมีงานเลี้ยงประจำปี”

“รู้แล้วค่ะ เห็นพี่HRเอากระดาษไปแปะไว้ตรงบอร์ดประชาสัมพันธ์”

“พี่เห็นว่าตรีมงานปีนี้เป็นชุดเดรสนะ เขาเน้นย้ำมาว่าให้เป็นสีฉูดฉาด”

พี่นิ่มที่เดินกลับมาจากห้องน้ำได้ยินเรื่องที่สองสาวกำลังสนทนาจึงเอ่ยบอกเรื่องนี้อีกครั้ง

“ฝันไม่อยากจะใส่เลยกระโปรงเนี่ย เดินก็ยากทำอะไรก็ไม่สะดวก”

ใบหน้าหวานง่ำลงพร้อมกับบุยปากคว่ำแค่คิดว่าต้องแต่งตัวเธอก็ท้อเสียแล้วเพราะโดยปกติเธอไม่ค่อยแต่งตัวเสียสักเท่าไร บางวันมาทำงานยังเป็นอีเพิ้งหัวฟูอยู่เลยแล้วนี่ต้องไปหาเลือกชุดมาใส่ไปงานอีก