คนนอกสายตา(2)

พี่นิ่มที่เดินกลับมาจากห้องน้ำได้ยินเรื่องที่สองสาวกำลังสนทนาจึงเอ่ยบอกเรื่องนี้อีกครั้ง

“ฝันไม่อยากจะใส่เลยกระโปรงเนี่ย เดินก็ยากทำอะไรก็ไม่สะดวก”

ใบหน้าหวานง่ำลงพร้อมกับบุยปากคว่ำแค่คิดว่าต้องแต่งตัวเธอก็ท้อเสียแล้วเพราะโดยปกติเธอไม่ค่อยแต่งตัวเสียสักเท่าไร บางวันมาทำงานยังเป็นอีเพิ้งหัวฟูอยู่เลยแล้วนี่ต้องไปหาเลือกชุดมาใส่ไปงานอีก

สามสาวพูดคุยกันได้ไม่นานก็ปรากฎร่างระหงของสาวสวยมายืนอยู่ตรงหน้า

ผมยาวตรงถูกปล่อยสยายลงกลางหลัง ตรงใบหน้าแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางอ่อน ๆ แต่ปากเรียวหยักกลับแต่งแต้มด้วยสีแดงเข้มให้ดูโดดเด่น

“สวัสดีค่ะ ฉันมาพบคุณอนาวิน ไม่ทราบว่าเขาอยู่ไหมคะ”

“คะ คุณลิตา”

พี่ฤทัยถึงกับพูดตะกุกตะกักเมื่อเห็นว่าสาวสวยที่เอ่ยถามเป็นใคร ในประเทศนี้จะมีใครไม่รู้จักเธอบ้าง

“รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวดิฉันติดต่อเลขาคุณอนาวินให้”

เพียงฝันตอบด้วยรอยยิ้มบาง ๆ เพราะเธอเคยเห็นผู้หญิงคนนี้ไปไหนมาไหนด้วยกันกับอนาวินตั้งแต่สมัยเรียนจนมีข่าวลือว่าทั้งคู่เป็นแฟนกัน แต่ปัจจุบันก็คงเป็นแค่เพื่อนนั่นแหละเพราะหล่อนเองก็ประกาศว่ามีคู่แล้ว

เพียงฝันต่อสายไปยังเลขาฯหน้าห้องทันทีเมื่อได้คำตอบแล้วเธอจึงหันมาบอกให้สาวสวยตรงหน้าให้ขึ้นไปพบได้

“คุณลิตาสวยจังเลยเนอะ ถ้าไม่ติดว่ามีแฟนพี่เชียร์ให้เป็นแฟนเจ้านายเราแล้ว”

“ไม่มีทาง!”

พี่ฤทัยพูดจบประโยคไม่ทันไรเสียงขุ่นของเพียงฝันก็ตะเบ่งสวนขึ้นมาทันทีจนทำให้ทั้งพี่นิ่มและพี่ฤทัยต่างหันกลับไปมองด้วยความตกใจ

“เป็นอะไรเพียงฝัน พวกพี่ก็แค่พูดเล่น”

“เออ ฝันขอโทษค่ะ คิดอะไรเพลินไปหน่อยแต่ฝันไม่ได้ว่าพวกพี่ ๆ นะคะ”

เพียงฝันรีบแก้ตัวทันทีแม้ในใจจะแย้งว่าเธอไม่อยากให้อนาวินมีใครก็ตามแต่พอนึกได้ว่าสิ่งที่เธอกระทำก็ไม่ต่างอะไรกับโรคจิตที่คอยหวงก้างก็ถึงกับถอนหายใจออกมา

“วินคะ ทำไมเมื่อวานลิตาโทรมาคุณถึงไม่รับสายล่ะ”

“เมื่อวานผมยุ่งนิดหน่อยน่ะ กว่าจะเคลียร์ทุกอย่างเสร็จก็ดึกมากแล้วคงคิดว่าคุณน่าจะนอนแล้ว”

ชายหนุ่มเงยหน้าจากแฟ้มเอกสารตรงหน้าแล้วลุกขึ้นเดินไปนั่งยังโซฟาฝั่งตรงข้ามกับลิตา

“เหรอคะ แต่สำหรับลิตาต่อให้ดึกแค่ไหนคุณก็โทรมาได้เสมอนะคะ”

เธอยิ้มยั่วยวนเล็กน้อยบริหารเสน่ห์กับผู้ชายตรงหน้าเข้าไว้วันละเล็กละน้อย หากคราใดที่เธอเลิกกับแฟนอย่างน้อยก็ยังหลงเหลือผู้ชาย คนนี้ไว้เป็นทางเลือกอีกทาง

“แล้วนี่ลิตามาหาผมถึงบริษัทมีธุระอะไรหรือเปล่า”

“วันนี้ลิตาว่างค่ะก็เลยมาชวนคุณไปทานมื้อกลางวัน”

อนาวินยกนาฬิกาขึ้นดูเวลาก็เห็นว่าเหลือเวลาอีกตั้งชั่วโมงกว่าจะเที่ยง

“ผมขอทำงานก่อนสักชั่วโมงนะ พอดีมีงานค้างอยู่ ลิตารอผมได้ไหม”

“ได้สิคะ ลิตารอคุณได้เสมอ”

อนาวินพยักหน้าให้แล้วก็ลุกขึ้นกลับไปทำงานต่อแม้ภายนอกจะพยายามเก็บอาการดีใจที่ผู้หญิงที่แอบชอบมาหาถึงที่ทำงานแต่เพราะต้องรักษาระยะเรื่องความสัมพันธ์เอาไว้ชายหนุ่มจึงต้องวางมาดคั่นกลางความสัมพันธ์เอาไว้

เวลาเกือบเที่ยงพี่นิ่มกับพี่ฤทัยที่ออกไปทานข้าวก่อนก็เดินกลับเข้ามาผลัดเปลี่ยนให้เพียงฝันออกไปทานข้าวบ้าง เพราะว่าตรงนี้จะทิ้งที่ทำงานไปไม่ได้จึงต้องผลัดเปลี่ยนกันไป

“เดินไปไหวไหมยัยฝัน”

“สบายมากพี่นิ่ม เดี๋ยวฝันมานะ”

เธอยกมือขึ้นบอกว่าโอเคพร้อมกับเดินเขย่งออกไปช้า ๆ จนไปถึงประตูทางเข้าบริษัท มืออวบยกขึ้นผลักประตูด้วยความทุลักทุเลแต่แล้วก็เหมือนมีมือของใครบางคนเอื้อมผลักประตูเหนือหัวของเธอออกไป

“อุ้ย ขอบคุณนะคะ”

ด้วยความสูงของคนที่เปิดประตูให้นั้นสูงกว่าจึงทำให้เพียงฝันเดินออกไปพ้นแล้วจึงค่อยหันกลับมาก้มหัวขอบคุณ

“ถ้ารู้ว่าตัวเองยังเจ็บอยู่ทำไมเธอถึงไม่ลาหยุดไป”

“คะ คุณอนาวิน เออ คือว่ามันก็ไม่ได้เจ็บอะไรมากมายค่ะ ฝันยังพอทำงานไหวก็เลยมาทำค่ะ”

หญิงสาวเมื่อรู้ตัวว่าใครเป็นคนเปิดประตูให้ก็ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองสบตาแล้วเขยิบตัวหลบทางให้ลิตากับอนาวินเดิน

“ถ้าสองสามวันแล้วข้อเท้ายังไม่ดีขึ้นให้ไปหาหมอนะ ส่วนค่ารักษาให้ไปแจ้งเลขาหน้าห้องได้เลย เขาจะเป็นคนเบิกจ่ายให้เอง”

อนาวินสั่งด้วยน้ำเสียงราบเรียบเพียงฝันได้แต่พยักหน้ารับก่อนที่คนทั้งคู่จะเดินไปขึ้นรถที่ขับมาจอดรอแล้วเคลื่อนตัวออกไปจนลับสายตา

เพียงฝันได้ยักยิ้มมุมปากเล็กน้อยถึงแม้ว่าเธอจะเป็นเพียงแค่คนนอกสายตาแต่อย่างน้อยเขาก็ยังแสดงความเป็นห่วงและมีน้ำใจให้กับเธออยู่บ้าง แล้วแบบนี้จะไม่ให้เธอหลงรักเขาได้อย่างไร

หญิงสาวได้แต่เพ้อรำพึงภายในใจเพราะไม่กล้าเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังสักคนด้วยรูปลักษณ์ภายนอกและหน้าตาของเธอไม่อาจเอื้อมจึงทำได้แค่ชื่นชมอยู่ห่าง ๆ หากใครรู้ว่าเธอหลงรักเขาก็คงมีคนหัวเราะเยาะเธอแน่นอน.....