ใบเตือน(1)

ช่วงเช้าวันใหม่เพียงฝันจอดรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจที่ขับขี่มาจากบ้าน  พอถึงที่ทำงานก็ต้องรีบจอดให้เร็วที่สุดเพราะวันนี้เธอออกจาบ้านมาก็สายมากแล้ว เหลือบมองดูนาฬิกาบนข้อมือก็เหลือเวลาอีกแค่5นาทีเท่านั้นก็จะถึงเวลาสแกนนิ้วเข้าทำงาน

สองมือหอบหิ้วถุงยำมะม่วงที่แยกน้ำแยกเนื้อมาอย่างพะรุงพะรัง ผมเผ้าที่แห้งสนิทแต่ชี้ฟูกระเซอะกระเซิงไม่ได้มัดรวบให้เรียบร้อยเพราะเมื่อเช้าเธอสระผมมา ไม่ได้ไดร์ให้แห้งจึงอาศัยลมธรรมชาติจากการขับรถมาทำงานเป่าให้แห้งเสียเลยจะได้ไม่ต้องเสียเวลา

สองเท้าอวบเร่งฝีเท้าเพื่อให้ทันเวลา ความเร่งรีบทำให้เธอไม่ทันได้มองว่ามีร่างสูงของใครอีกคนกำลังเดินสวนมาจากอีกทาง

“ปั๊ก!”

เพียงฝันชนเข้ากับผู้ชายตรงหน้าอย่างจังจนล้มลงก้นจ้ำเบ้าถุงน้ำยำที่รำพึงแยกมาให้ตกลงแตก ทำให้น้ำปลาร้าหกเลอะเทอะส่งกลิ่นเหม็นตลบอบอวลไปทั่วบริเวณ

“โอ๊ย เดินยังไงเนี่ยไม่ดูตาม้าตาเรือดูสิของฉันตกแตกเสียหายหมดเลย”

น้ำเสียงขุ่นสบถด่าออกมาโดยที่ไม่ได้เงยหน้ามอง จะไม่ให้เธอโมโหได้อย่างไร ของที่จะนำส่งลูกค้าดันเสียหาย แถมเธอยังต้องถูกหักเงินที่เข้างานสายอีกด้วย

“เสียหายมากไหม”

“ก็มากนะสิ...”

เธอตอบกลับทันควันพร้อมกับเงยหน้ามอง วินาทีนั้นเหมือนเวลาหยุดเดิน ทำเอาเธอเกือบลืมหายใจ

เพราะมีแต่คำว่า “ซวยแล้วไอ้ฝัน” ผุดขึ้นมาในหัว

ภาพเบื้องหน้าที่เห็นคือใบหน้าหล่อยืนขบกรามจนขึ้นเป็นสันนูน ดวงตาดุจ้องกลับราวอย่างกับเสือจะกระโจนเข้ามาขย้ำเหยื่อ

“คุณอนาวิน”

ดวงตากลมเบิกขึ้นเม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามไรผม สายตาที่มองมาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าความบรรลัยได้มายืนรอตรงหน้าแล้ว

อนาวินเลื่อนสายตาไปที่ป้ายชื่อที่ห้อยอยู่ที่คอ “เพียงฝัน” ชื่อไม่เข้ากับสารรูปของเธอตอนนี้เลยเสียด้วยซ้ำ

“เธอเป็นพนักงานของที่นี่ มาทำงานสายแถมยังพ่วงของพวกนี้เข้ามาขายภายในบริษัทอีกเหรอ”

น้ำเสียงขุ่นเอ่ยถามด้วยความไม่พอใจ ปกติเขาก็ไม่ว่าอะไรที่พนักงานจะทำอาชีพเสริมด้วยการรับหิ้วของกินมาขายให้พนักงานด้วยกันเอง แต่ที่เขาไม่พอใจคือเธอมาทำงานสาย และที่สำคัญดูสภาพเขาตอนนี้ มีแต่กลิ่นเครื่องยำที่เลอะเปรอะเปื้อนไปทั้งตัว

“ฝัน ขอโทษค่ะ ฝันไม่ได้ตั้งใจ”

เมื่อเหลือบสายตามองว่าชุดสูทราคาแพงเปื้อนไปด้วยน้ำเครื่องยำ เพียงฝันรีบดึงผ้าเช็ดหน้าเข้าไปเช็ดตามร่างกายโดยไม่ทันได้คิดว่าเขาเป็นเจ้านาย

จากที่ตอนแรกแค่เริ่มหงุดหงิดแต่ตอนนี้เขากลับโมโหเสียแล้ว   ก่อนจะใช้มือปัดป้องมืออวบที่กำผ้าเช็ดหน้าซับไปตามทั่วร่างกายจนเขาจับมือนั้นไว้ทัน

“หยุด!”

ประโยคเดียวสั้น ๆ แต่ทำเอาสะดุ้งสุดตัว เพียงฝันสั่นกลัวไปทั้งตัวเพราะไม่เคยเห็นเขาใช้น้ำเสียงดุอย่างนี้เลยสักครั้ง แล้วก็ไม่เคยคิดว่าจะเกิดกับตัวเองเสียด้วยซ้ำ

“ฝัน ขอโทษค่ะ”

“เธออยู่แผนกเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ”

ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะพูดอะไรต่อก็พอดีกับบวรลูกน้องคนสนิทที่คอยตามติดวิ่งมาพอดีเพราะได้ยินเสียงโวยวายของคนเป็นเจ้านาย

โชคยังดีที่เลยเวลาเข้างานไปแล้วจึงไม่มีพนักงานอยู่แถวนั้น ไม่งั้นคงได้เห็นเทพบุตรสุดหล่อกลายร่างเป็นซาตานแน่นอน

“เกิดอะไรขึ้นครับ คุณอนาวิน”

“คุณมาก็ดีแล้ว ช่วยออกใบเตือนให้พนักงานคนนี้ด้วย หากครั้งต่อไปเห็นเธอเอาของพวกนี้เข้ามาขายให้พนักงานด้วยกันอีก ไล่ออกได้เลย”

สิ้นประโยคเขาก็เดินผ่านเลยไป ปล่อยให้คนที่ยืนฟังถึงกับหน้าถอดสีได้แต่หันไปมองแผ่นหลังกว้างที่เดินจากไปแล้ว

“รีบทำความสะอาดนะครับ แล้วผมจะให้ฝ่ายHRเอาใบเตือนไปให้คุณเซ็นที่เคาน์เตอร์”

ชายหนุ่มที่มองดูแล้วอายุอานามก็น่าจะไม่ห่างจากคนเป็นเจ้าของบริษัทเสียสักเท่าไรเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอบอุ่นเหมือนกับจะเห็นใจ

เพียงฝันได้แต่พยักหน้ารับหงอย ๆ ไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันซวยหรือว่าปีนี้เป็นปีชงกันแน่ ทำอะไรก็ไม่ได้ดังใจสักอย่าง

กระดาษเอสี่สีขาวถูกยื่นมาตรงหน้าโดยชายหนุ่มอายุย่างสามสิบปีเป็นคนเอามาให้ เพียงฝันเปรยตาขึ้นมองหน้าเขาเล็กน้อยแล้วพ่นลมหายใจออกมา หัวข้อกระดาษเขียนไว้อย่างชัดเจน “ใบเตือน”

เธอรับมันมาพร้อมกับจรดปลายปากกาลงที่กระดาษแล้วยื่นกลับคืนไปให้กับHR

“ไปทำอีท่าไหนล่ะ ฝ่ายHRเขาถึงได้อันเชิญใบเตือนมาให้ถึงที่เลย ได้ยินว่าเป็นคำสั่งของท่านประธานโดยตรงด้วยนี่”

พี่นิ่มเดินเข้ามาถามหลังจากที่เพียงฝันเซ็นเอกสารเสร็จแล้วก็มานั่งหน้าง่ำคอตกตรงเก้าอี้ที่ทำงาน

“จะท่าไหนละคะ ก็ฝันดันเดินไม่ดูตาม้าตาเรือไปชน ท่านประธานเข้านะสิคะ แถมยังตาเซ่อไปตะคอกเขาโดยที่ไม่เงยหน้ามองให้ดีเสียด้วยซ้ำ”

เธอเล่าเสียงอ่อย ๆ สีหน้าเหมือนเสียดายรายได้ที่จะหาเงินช่วยที่บ้านเป็นงานเสริมเสียแล้ว

“งั้นแบบนี้พี่ก็อดกินยำมะม่วงแสนอร่อยฝีมือป้ารำพึงแล้วล่ะสิ”

พี่นิ่มอดเสียดายไม่ได้ เพราะคงหาร้านยำที่ถูกใจ ถูกปากแบบร้านนี้คงไม่มีอีกแล้ว

“ก็ต้องอดสิพี่นิ่ม หรือว่าอยากจะให้ไอ้ฝันมันโดนไล่ออกล่ะ อีกอย่างวันหยุดค่อยแวะไปซื้อกินก็ได้”

พี่ฤทัยที่นั่งฟังอยู่นานเป็นคนเอ่ยขึ้น เพราะหันไปมองหน้าเพียงฝันแล้วก็ไม่รู้ว่าจะขำหรือจะสงสารก่อนดี

“แต่พี่ว่าแกแต่งหน้าแต่งตัวหน่อยเถอะฝัน สภาพดูไม่ได้เลยว่ะ นั่นหัวหรือรังนก ฟูมาเชียว”

พี่นิ่มเอ่ยตำหนิสภาพการแต่งกายที่ไม่เรียบร้อยทั้งที่ตัวเพียงฝันเองเป็นถึงพนักงานเคาน์เตอร์หน้าบริษัทแท้ ๆ

เพียงฝันเลือกหยิบกระเป๋าเครื่องสำอางใบเล็กที่เธอซ่อนไว้ชั้นด้านล่างขึ้นมาแต่งหน้าโทนชมพูอ่อนให้ขับผิวหน้าให้เด่น เขียนคิ้วสีดำอ่อนให้เข้ากับสีผม

ผมดำยาวสยายเลยกลางหลังถูกหวีให้เรียบตรงแล้วมัดสูงทรงหางม้าให้ตึงก่อนจะใช้กิ๊ฟดำเก็บปอยผมที่ตกอยู่ให้เรียบร้อย

วันนี้ร่างกายเธอพร้อมสำหรับการทำงานแล้วแต่หัวใจไม่พร้อมเสียสักเท่าไร