บทที่ 4 คนใจร้าย

เช้าวันใหม่สายฟ้าตื่นขึ้นมาอย่างสดใส อ้อมกอดมีร่างบางนุ่มนิ่มที่เขารู้ดีว่ามันน่าสัมผัสขนาดไหน เขาโน้มหน้าลงไปมอบจูบให้ประทับไว้บนหน้าผากกลมเกลี้ยงและลุกขึ้นเข้าห้องน้ำไป

คล้อยหลังไปไม่นานดวงตากลมโตก็ลืมขึ้นและมองไปยังห้องน้ำที่มีชายคนนั้นอาบน้ำอยู่ มือบางลูบสัมผัสไปมาบริเวณหน้าผากที่โดนจูบ ไออุ่นยังคงอยู่จนทำให้ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ

ชอบกันหรือไง! จะเป็นไปได้ยังไง!

ก็แค่หวั่นไหวไปตามอารมณ์เท่านั้น

ใช่! เธอถามตัวเองว่าชอบเขาหรือไง มันเป็นไปไม่ได้หรอก เขาลวนลามเลยนะคอยรังแกกลั่นแกล้งกันอยู่ตลอด เธอชอบไปได้ยังไง หรือเพราะสัมผัสของเขาทำให้เธอหลงใหลไปกับมันชั่วครู่ชั่วคราวและดันเผลอคิดไปว่ามันคือเรื่องจริง

แต่เธอไม่ได้รังเกียจ ไม่ได้ขยะแขยง

ความรู้สึกนี้มันคือชอบหรือเปล่า

ชอบคนที่คบชู้กับคนอื่นนี่นะ ไม่หรอก ไม่มีทาง

กอหญ้าลุกขึ้นตรวจดูเสื้อผ้าที่ยังเป็นชุดเดิมปกติ ก่อนจะรีบออกไปจากห้องนี้ ลงมาได้ก็เดินไปโบกแท็กซี่กลับบ้านทันที

สายฟ้าที่ออกมาจากห้องน้ำเมื่อไม่เห็นร่างบางก็เข้าใจทันทีว่าอีกคนคงหนีกลับบ้านไปแล้ว หลังจากนั้นก็ใส่เสื้อผ้าและขับรถไปบริษัท

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณสาย คุณน้ำพราวรอในห้องรับรองค่ะ” เลขาสาวรีบรายงานเจ้านายตนเองทันที

“เขามาทำไม รู้หรือเปล่า”

สายฟ้าเดินเข้าไปในห้องทำงานไม่ได้สนใจแขกที่มารอพบเท่าไหร่ รับเอกสารจากเลขามาอ่านก่อนจะรอฟังคำตอบ สายตาก็ตรวจเอกสารและเซ็นอนุมัติไปด้วย

“ไม่ค่ะ เธอบอกต้องการพบคุณสายค่ะ แต่ใบหน้าเธอดูร้อนรนมากเลยนะคะอาจจะมีเรื่องด่วน เหมือนคุณน้ำพราวจะหิ้วอาหารของโปรดคุณสายมาด้วย”

“อืม..ให้เธอเข้ามา”

“รับทราบค่ะ” เสียงฝีเท้าที่เดินออกจากประตูไป ทำเอาชายหนุ่มทำหน้าตาเบื่อหน่ายทันที

สายฟ้าหยิบโทรศัพท์ออกมาก่อนจะส่งข้อความไปให้คนบางคน ‘กินข้าวด้วยนะ เด็กดื้อ’

“สายคะ คุณหายไปไหนมาพราวติดต่อคุณไม่ได้เลย พราวเลยมาดักรอที่บริษัท”

“กลัวไอ้เหนือมันไม่รู้หรือไงว่าเมียดอดมาหาชู้ถึงที่”

“พูดอะไรแบบนั้นคะสาย เหนือต่างหากที่เป็นชู้ไม่ใช่คุณ”

“น้ำพราว!!”

เสียงตวาดทำให้น้ำพราวตัวสั่นด้วยความกลัว นานมากแล้วที่เธอไม่ได้ยินน้ำเสียงแบบนี้

“จำใส่หัวไว้ให้ดี เหนือฟ้าคือน้องชายของผม อย่าได้คิดอวดดีมาพูดแบบนี้เด็ดขาด อย่าลืมกฏที่คุณตั้งไว้สิ ถึงผมจะเคยเป็นคู่นอนของคุณแต่ตอนนี้มันไม่ใช่ สถานะมันเปลี่ยนไปแล้ว คุณคือน้องสะใภ้จะทำอะไรก็ควรให้เกียรติน้องชายผมด้วย”

น้ำพราวที่ได้ยินคำพูดที่เอ่ยออกมาจากปากของผู้ชายที่เธอรักมาตลอดก็ได้แต่เสียใจ เธอไม่ได้อยากแต่งงานกับเหนือฟ้าแต่เป็นสายฟ้าที่ปฏิเสธทุกอย่าง

“พราวขอโทษค่ะสาย สายอย่าโกรธพราวเลยนะคะ สายอยากให้พราวทำอะไร พราวทำได้ทุกอย่างเลย”

“แน่ใจ?”

“แน่ใจสิคะ ให้พราวช่วยไหมคะ สายจะได้คลายเครียด”

น้ำพราวดันเก้าอี้ออกก่อนจะนั่งลงกับพื้น สองมือเอื้อมไปปลดเข็มขัดหนังออก ก่อนจะถูกสายฟ้าจับมือไว้และผลักออกมา

“เมื่อกี้ก็เพิ่งบอกไปว่าสถานะมันเปลี่ยนไปแล้ว ทำไมยังทำตัวแบบนี้อีก”

“สายมันเกิดอะไรขึ้น คุณเปลี่ยนไปมากเลย คุณมีคนอื่นใช่ไหมคะ สายตอบพราวมา ตอบมานะ” น้ำพราวที่สติแตกเมื่อรู้ว่าสายฟ้ามีคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ ทำให้เธอรับความจริงนี้ไม่ได้

“ผมไม่จำเป็นต้องบอกคุณ เราตกลงกันแล้วว่าวันนั้นเราจะส่งท้ายกันและจะไม่ทำแบบนั้นอีก”

ตุบ ตุบ ตุบ!!!

“สายทำแบบนี้กับพราวได้ยังไง มีคนอื่นได้ยังไง ทั้งที่พราวทำไปทั้งหมดก็เพราะรักสายยอมแต่งงานกับน้องชายคุณเพื่อที่จะได้อยู่กับคุณ แต่กลับกลายเป็นว่าคุณไม่ได้อยู่ที่บ้านคุณนอนคอนโด ทำไม! บอกพราวทีว่าทำไมถึงได้ใจร้ายแบบนี้”

“พอหรือยัง ถ้าพอแล้วก็กลับไปจะได้ทำงาน”

น้ำพราวโผเข้าไปกอดสายฟ้าจากทางด้านหลัง น้ำตาไหลจนเปรอะเปื้อนเสื้อผ้าไปหมด เสียงสะอื้นไห้แทบจะขาดใจ “พราวยอมสายแล้วอย่าทิ้งพราวไปเลยนะ พราวรักสายรักสายคนเดียว พราวจะอยู่เงียบ ๆ สายแบ่งเวลามาให้พราวบ้างนะ พราวรอได้ แค่สายมาหาพราวบ้าง”

“น้ำพราว เราสนุกกันตั้งแต่แรกไม่ใช่หรือไง เราเมาถึงได้เอากันและคุณเองที่เป็นฝ่ายเข้าหาผม เป็นไปได้เหรอที่คุณไม่รู้ว่าผมกับไอ้เหนือเป็นพี่น้องกัน ตอนนั้นผมเตือนคุณแล้วว่าถ้าไม่อยากแต่งก็ให้ปฏิเสธไปแต่คุณไม่ทำ แถมคุณยังมาเอากับผมอีกถึงแม้คุณกับไอ้เหนือจะตั้งกฏต่างคนต่างอยู่ไม่ยุ่งเกี่ยวกันต่างคนต่างใช้ชีวิต แต่มันไม่ได้หมายความว่าผมต้องตีท้ายครัวน้องตัวเองหรอกนะ ส่งท้ายก็คือส่งท้ายตามที่คุณต้องการ แต่หลังจากนั้นมันไม่ควรมีเรื่องระหว่างเราอีก”

“สาย พราวรู้ แต่เอาเข้าจริงทำไม่ได้เลย พราวรักสาย พราวขาดสายไปไม่ได้”

“น้ำพราวตั้งสติหน่อย คุณไม่ได้รักผมคุณแค่ต้องการเรื่องบนเตียงจากผมเท่านั้น ทำตัวเป็นภรรยาที่ดีเถอะ ถ้าไม่ไหวก็หย่าและไปเริ่มใหม่ อีกอย่างเราไม่ได้รักกันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เราแค่สนุกกันทั้งสองฝ่าย เข้าใจที่ผมพูดไหม”

น้ำพราวมองสายฟ้าด้วยแววตาเจ็บปวดก่อนจะพยักหน้ารับ เธอเอ่ยขอบางอย่างจากสายฟ้าแต่เขากลับปฏิเสธทำให้เธอรีบวิ่งหนีออกไป สายฟ้ามองร่างของอดีตคู่ขาที่วิ่งออกไปด้วยความเหนื่อยใจ ก่อนจะมานั่งคิดถึงสิ่งที่เธอขอร้อง

“สายพราวขออีกครั้งได้ไหม เป็นของพราวอีกสักครั้ง พราวอยากให้คุณเติมเต็มพราวอีกครั้ง”

“น้ำพราวกลับไปเถอะ ผมให้ในสิ่งที่คุณต้องการไม่ได้หรอก”

“ครั้งสุดท้ายก็ไม่เหรอคะ”

“ไม่ได้ มันจบตั้งแต่วันนั้นแล้วแค่นี้ผมก็เลวพอแล้ว”

“ใจร้ายที่สุดเลย พราวจะคอยดูว่าคนที่คุณเลือกเขาจะรับคุณได้มากแค่ไหน พราวเกลียดคุณ”

ยัยเด็กอวดดี คนที่ผมเลือกคือยัยนั่น

สายฟ้าหลับตาลงและนึกถึงสิ่งที่ผ่านมาทั้งหมดก่อนจะพรูลมหายใจออกมา แบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว

ต่อให้น้ำพราวจะตอบรับเรื่องบนเตียงได้ดีแค่ไหน แต่เขาไม่เคยมีความรู้สึกอย่างคนรักเลย แค่คิดก็ไม่เคย

อีกอย่างเขาไม่ใช่คนเริ่มความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นน้ำพราวเลือกเองทั้งนั้น ทั้งที่เขาพูดย้ำเสมอว่าอย่าถลำลึกเกินไป

ซึ่งมันแตกต่างจากกอหญ้า เพราะเขาเลือกจะรอ

รอทั้งที่ไม่รู้ว่าจะได้ใจหรือเปล่า